For all sad words of tongue and pen, the saddest are these 'it might have been'.
Kinakain na naman ako ng flashbacks. Hanap lang ng damay. Haha!
Anong kwentong 'sayang' nyo?

LONG STORY AHEAD**** Want ko lang talagang mag rant kasi It's exhausting. I just got home from school so pasensya na if my grammar's not grammaring
Di ko alam kung anong nangyayari pero lately I'm feeling shit. Nagstart to last week. Last week thurs, me and my friends (2 peeps) was planning to buy materials for our project we planned on meeting on a mall near us. Ang aga nila nagplano and all so kumilos ako accordingly on time. Nung papunta na ako sa mall bigla silang nagchat saying na di sila makakasama, ako nlng daw muna mamili ng gamit. Person 1's excuse was she has to wash her clothes kasi we're planning to stay sa bahay ni person 2 for a couple of days. Person 2's excuse was apparently it was her first day of the time of the month so medyo masama daw pakiramdam nya. I understood at that point kaya hinayaan ko nlng sila. Sa peak ng init I was running around sa bayan namin trying to buy stuffs we need. They even told me to go from place to pace kasi may hinahanap kaming material. I obliged and didn't bother at that point kasi project naman namin yun so makikinabang din ako.
Then yesterday, exams day namin (FINALS), Nauna ako sa school kasi we had complications sa sched so nauna ako sakanila. Habang asa school ako I realized na I left the book na we needed para sa isang sub (That book contains numbers and formulas we need to solve our supposed topic for the exams). I hurriedly called Person 1 kung papunta na ba sila sa school kasi I was planning to ask them to get the book sa bahay namin (otw papunta sa school namin yung bahay namin so it's not hassle). Luckily Asa terminal sila ng mall na malapit samin(walking distance yung mall to bahay), nakasakay na sa jeep pero di pa umaalis. I asked them kung pwede ba nilang kunin yung book kasi nga we needed it. They told me na they're tired chena chena kesyo mainit daw and stuffs kaya di nila makuha yung book. I just dropped the call kasi I'm pretty tired na talaga and medyo nainis nako sakanila. I told my mom kung pwede ba nyang dalhin sa school kasi nga ayaw kunin ng mga kaibigan ko. It's an hour-long commute from our house to school. Ayokong istorbohin mama ko kasi nga mainit and baka mapaano pa sya pero I badly needed that book lang talaga. She told me to try asking my younger sister if pwede ba nila hatid kasi that time she was with her boyfriend (boyfie had a car). So I called her and asked her kung pwede ba nila dalhin yung book (I'm even planning to give them gas money kasi nangabala ako diba) pero she told me na hinahanap na sila nung parents ni boyfie ganun and all I hear was excuses. I got pissed so I told my mom wala tlga sya tlga need maghatid. In the end luckily may nahiraman ako sa mga classmates ko kasi some of the doesn't need to take the exam because of incentives. So I told my mom na hindi na nya need umalis kasi nakahiram nako.
Fast forward today, kaninang umaga. I stayed up all night para tapusin yung final output namin sa same project na we've been doing this past week with person 1 and 2. I printed what I had to print, and head to school. Kadating ko sa school, some files I printed were wrong. May mga edits na hindi ko pala naedit. So after taking my first sub exam (2 hour break before the next one). I contacted my younger sister (the one with a boyfie) asking her to open my PC and send that certain file to our gc para maedit and maprint ulit. She snapped at my saying and burara ko daw by and stuffs. She told my na masama pakiramdam nya today pero in my defense, sending a file would take her time 3-5 mins min-max. Medyo nagaway kami that time she said:
"napano ka?"
"masakit pakiramdam ko nanggugulo ka"
"d makaintindi naman"
"dami mo kinakalimutan, d maging responsable"
"luh d makaintindi sa masakit pakiramdam??"
"aga aga ko nga natulog kagabe??? kung d masakit pakiramdam ko ta d ko gagawin"
I got pissed kasi all I'm asking was to send a file and she lashed out like that like wtf?? so sinabihan ko nalang sya then moved on on my day.
Later after ng exams me and my groupmates have to find a computershop sa kabilang bayan kasi nagbrownout sa school namin, We found one and we finished editing our files and while waiting for it to print they both ask me kung okay lang bang ako nalang bumalik sa school namin, kasi daw pagod na sila whatnot and stuffs like that. I agreed kasi grade ko din naman to ehh. We finished printing around 7 pm and I rushed, took a 30-min commute from that compshop to our school para lang mapass yung need kong ipass. I literally got there and saw our prof signing out from work buti naabutan ko pa sya and napass namin yung need naming ipass. (Today kasi deadline kaya eager kaming pass today). Edi ayun pauwi nako and all. Around 8 asa pila nako ng jeep papunta sa bahay namin. Kausap ko yung mga kagroup ko telling them napass ko na and okay na. Si person 1 kasi umuuwi muna sa bahay ni person 2 dahil nga sa project nayun. While asa pila I asked them kung pwede ba nilang balik yung hiniram naming glue gun sa uncle ko(They lived sa same subdivision ni person 2, kabilang phase lang). I'm planning originally na umuwi samin, hiramin ebike ni mama then punta sakanila para ako na magbalik nung hiniram personally pero I't pretty late na kasi kaya tinanong ko sila kung pwedeng sila nalang magbalik, They had an excuse nanaman saying lowbat phone nila, brownout daw sakanila and all (True naman na brownout pero anong connect nun sa favor ko). Edi nawalan nanaman ako ng gana so hinayaan ko naman. Yung pila was not moving I'm super tired na uwing uwi nako sa I called my mom asking if she could pick me up, Her excuse was same, brownout daw ganun then even told my na maghintay nlng ganito ganyan.
Ewan ko, kapag sila may need sakin I oblige naman lagi, katulad nung younger sister kong inutusan akong kunin yung binil nyang cake para sa grad nung boyfie nya (kakauwi ko lang galing sa bahay nung friend ko umuwi ako kasi I have something to do dito sa bahay na acad related). Kahit kakauwi ko lang ginawa ko pinapagawa nya. Yung mga kaibigan ko pag sila may favor sakin agad ko ginagawa pag kaya ko. Pero pag ako may need ng something sakanila I'm easily being turned down. Ewan ko I'ts exhausting. Buti nlng talaga finals na namin and I'm pretty chill nalang may bakasyon ako for 2 weeks (Sana pumasa sa subs tho)
Ayun lang, sorry for the rant I just want to get this shit of me

I don’t understand how to address this in a proper way pero try ko lang, wala naman akong gustong e offend. May question lang ako, ganto ba tlga dito sa pinas? Hindi sa ignorante ako, pero nung buntis lang kasi ako nakaintindi sa system at pamamalakad sa pag punta ng mga hospitals and check up kasi di ako sakitin kaya wla tlga akong idea sa ganto.
Ganto ba tlga na ang Clinic hours is like FILIPINO TIME padin? Di ko alam if ako lang naka pansin ha. Disclaimer wla akong idea sa terms at tawag dpat saknila basta kay Doctor ay Doctor sakin kahit sa Pedia. Kahit OB is OB Doctor ganun. Ako lang ba nakaranas or nakapansin or naka feel na if 9:30am ang bukas ng clinic, sympre mag paaga ka set na lahat para iwas pila tapos mas late pa sayo ang doctoPedia/Ob ——gets ko busy, masaklap pa minsan, e late sila nag uupdate if di sila available or ma late ng kaunti tapos yung kaunti na yun mostly may times30mins to 1 hour.
Di ko alam if sa amin lang to, since province dito samin ang. Grabe lang 1hr byahe namin sa bayan. 6am gising na kami naka sched na e appointment online para sgurado din double check nalang namin kasi sa chat sabi na booked ng appointment tapos pag punta wla e, buntis pako ganto na samin, pati kuha ng lab test sa ibang clinics. Trust issue lang kaya inagahan namin para sureball.
8:00am bukas ng clinic and wla pa si doc, sabi ko baka late sa byahe or natae, tapos umabot na ng 9:00am nag chat nadin ako saknya antagaalll mag reply.. gets ko baka busy oo busy kasi nga doctor, pero wlang update sa post..Umabot na kami ng 10am wla di na namin kinaya umuwi nalang kami. Baka sa province lang tlga namin ganto. Tapos nasa event daw! 10am na nag update wla din follow up update if available pa sya later!! I don’t know if valid ma frustrate dahil napuyat pa ako. FTM ako wla akong tulog dahil teething anak ko e. Till now wla pa ako sleep,yung anticipations ko pra straight nalang din sleep ko pag tapos na tapos uwi lang sa wala. Sorry sa extra rant!!!!

Hindi po sa akin yung kwentong ito nag rarant lang po sa akin yung mga tropa ko kasi po ganto sa Paranaque po nag aaral yung tatlo kong tropa, yung policy ng school nila talo pa po yung requirements ng CHED para makuha yung TOR nila for boards purposes.
Sa school na matatagpuan sa may gatchalian "Universally" sya yung requirements po para makuha yung TOR nila ay ang sabi sakin ay dapat makapasa ng board exam ng school na nasa 80% ka yung dalawa sa tatlong tropa ko sinubukang yung school boards o UC boards, habang yung isa hindi na.
Yung isang tropa kong hindi kumuha yung rason kasi niya ay medyo mabagal yung progress niya pero na kukuha niya yung subjects nakakademotivate lang kasi added stress lang hindrance ng school at masasayang lang yung pag rereview niya sa review center kapag bagsak siya sa UC boards. Siya rin po yung nagresearch sa regulations ng CHED na yung sabi lang ay grounds for withholding student documents ay may accountability o subject for expulsion walang nalakalagay dun na need niyang mag take ng boards sa school niya para mabigayan ng TOR.
Sa dalawang tropa na nagtake yung isa tuluyan ng nawala yung motivation magtake ng boards dahil bagsak sya sa pre boards talaga pong nademoralize siya ang sabi niya samin ay kung sa review center na boards medyo ok lang na bumagsak kasi pwede pang bumawi sa final boards kaso pag bumagsak ka sa UC boards wala pang Oct 2024 ka na agad wala TOR mo parang nag-aksaya ka lang ng pera at oras.
Sa ka-isa isang tropa kong nagtake at nakasabit hindi siya naka pasa sa board exam mga 10 or less than lang daw silang nag take tapos walang ni-isa sakanila yung nakapasa, na overwhelm raw siya sa stress lalo na po nag parang after niya mag take ng pre boards sa review center a week after magtatake naman siya ng UC boards, sa sobrang stress niya na burnout kaya yung subjects raw na for final pre boards nawawala na sa utak niya.
Pare-parehas silang tatlong nasa isip bakit parang pabida bida yung Universal College sa pagbigay ng TOR nila na dapat may policy pa sila regarding sa TOR na wala sa regulations ng CHED. May grounds po ba silang magreklamo sa CHED mismo? Tots po Thank you.

ABYG dahil hindi na ako nakikipagusap sa Mother ko? (sorry ang haba nito at salamat sa pagbabasa)
I 36F nakatira na sa ibang bansa since 2018, Mama ko 80y/o. Simula pagkabata hindi naman kami close ng mother ko kasi lumaki ako na lagi sya wala sa bahay at ang napagkamalan ko pa ng na nanay ko ay ang kapatid ko, 7 kami magkakapatid bunso ako at Malaki yung agwat ng edad nila sakin, menopause baby na daw ako sabi nila ate. Growing up never ko naramdaman na mahal ako ng nanay ko kasi never sya umattend ng kahit anong school program, at lagi syang galit sakin kahit wala naman akong nagagawa na kailangan nya ikagalit. Lagi sinasabi sakin ng mga kapatid ko na hayaan na kasi baka daw mainit ulo o walang pera, so lumaki akong ganun.
Fast forward nakuha sya ng ate ko na nakatira sa ibang bansa na petition sya, high school lang ako nun. Ok naman wala naman nabago kasi lagi naman syang wala sa bahay. Kung dati hindi namin alam nasaang sugalan sya ngayon alam naming na nasa ibang bansa na sya. Wala pa isang taon pinauuwi na sya ng kapatid ko (panganay) sa pinas kasi hindi keri ni ate yung mga ginagawa ni mama like umuutang dahil sa pagmamajhong nya kasama ng mga ibang pinoy dun. Sabi ni mama samin pinalayas daw sya ni ate kaya sumama daw sya sa pinsan nya at dun na lang sya titira, later on nalaman din namin ang dahilan kung bakit sya pinapauwi na ani ate sa pinas. Pero nung kinuha sya ng ate noon ay binayaran lahat ni ate ang utang nya sa mga tao sa lugar namin na umabot din ng ilang daang libo, hindi namin alam na ganun karami ang utang nya. Mga kapatid ko kasi may kanya kanya na silang buhay may mga asawa at anak kaya kahit parang madami kami may kanya kanyang buhay talaga at ako ang naiwan samin kasama yung pangatlo kong kapatid (ate mom) at pang anim. Fast forward pinag aral ako ng mama ko ng nursing kahit ayaw ko yun, wala akong choice kasi sya ang magpapaaral sakin. Mahirap gumawa o mag aral ng hindi mo gusto pero after 4yrs naka graduate naman ako, naging ok naman kami ni mama lagi sya natawag sa phone at ako nasulat sakanya hanggang sa bigla nya inayos yung petition ko noon na na ifile pala nung minor palang ako, kaya after 15yrs nakuha nya ako at the age of 30yrs old. Tinulungan pa din sya ng ate ko para makuha ako at ate ko yung nag sponsor sakin para makuha ako pero ang petitioner ay si mama. Lahat ay ok naman constant ang usapan namin ng ate ko at si mama chill lang din naman, 2017 nakapunta ako ng US, ang port of entry ko sa State kung saan nakatira ang ate ko. Si mama nakatira sa ibang state, matagal na silang hindi naguusap since umalis si mama kila ate at sumama sa pinsan nya, nagusap lang sila ulit nung nakiusap si mama na tulungan sya na makuha ako.
Pagdating ko dun may sakit si mama kailangan sya operahan sa puso, ako ang nag asikaso ng lahat at nag alaga sakanya, nasa hospital kami from November to January. (ako lang lahat kasi nagalit ate ko sakin kasi pinili ko si mama, ibang kwento na yun) Masarap sa pakiramdam na maalagaan ang sarili mong nanay after all na hindi kayo nagkita, fulfilling yung pakiramdam but not until nakauwi kami sa bahay, she treated me like ibang tao na andun ako para pagsilbihan lang talaga sya at wala ako kailangan gawin kung di intindihin at alagaan sya. (thankful ako pinag aral nya ako pero pagka graduate ko never ako humingi saknya, padala nya tuition at allowance lang talaga) kaya nagsasabi ako kila ate na bakit ganun si mama ginagawa ko naman lahat na alagaan sya pero ang nangyayari para na syang naging lumpo, able na sya noon malakas na ulit sabi pa nga nya yung pakiramdam nya parang nasa 20s lang sya. Nung ok na sya nagwork na ako pero bago ako umalis nakapagluto na ako naka prepare na ang pagkain nya from breakfast to meryenda nya at sa dinner naman nakauwi na ako. Ang gamot nya ay naka pillbox at label na din. Naka alarm yung tablet nya kung what time sya iinom ng gamot at kung anong gamot. Pero everytime na uuwi ako from work hindi na nya ako pinapansin, umabot ang lingo at napansin ko na ganun sya sakin, I tried to talk to her pero silent treatment ginagawa nya, isang araw naabutan ko sya may kausap sa tablet nya kapitbahay namin sa pinas umiiyak sya kasi daw wala syang pagkain nag tubig at asin lang daw sya para may laman ang tyan nya dahil iinom sya ng gamot. Dun ko nalaman na araw araw ganun pala ginagawa nya tumatawag sya sa mga kapatid ko at sinasabi na pinapabayaan ko sya, hindi umubra sa mga kapatid ko kaya sa mga kamag anak at mga kapitbahay namin sya nagsasabi, kaya pala yung isa kong pinsan nag message sakin sa Fb at sinasabi na “idol pa naman kita pero bakit ganyan ginagawa mo kay Chang” nagtaka ako kung bakit pero inunfriend nya ako. So tumagal na ganun sirang sira na pala ako sa lahat ng kamag anak namin at mga kakilala namin. Nung una pinagtatanggol ko pa sarili ko, umabot na din sa puntong galit na galit ako pero sabi nga ng nanay ko wala akong karapatang magalit dahil “anak nya lang ako” wala din Karapatan mag reklamo dahil “pinag aral nya ako” ng nursing para pagdating ng panahon ay mag aalaga sakanya, so it make sense pala bakit after all these years pinapunta nya akong US. Yun pala talaga purpose nung pagpunta ko ng US hindi sa kahit anong rason. Sino nga ba naman ang mananalo sa salita ng isang nanay na matanda na naoperahan at umiiyak laban sa katotohanan na nangyayari diba? So ako na wala Karapatan magalit saknya ay nagalit sa sarili ko dumating ako sa punto na sinasaktan ko ang sarili ko. Pero lumaban pa din ako sa buhay patuloy na inalagaan sya at part time na lang, feeling guilty na hindi ko sya naaalagaan.
May nakitira kung saan kami naninirahan anak ng pinsan ni mama, ilang buwan na din na nakasama ko sila sa bahay kasama ang pamilya nya, to cut the story short nagkagusto yung lalake na yun sakin na anak ng pinsan ng mama ko so malayong magpinsan na din kami, may asawa at anak yun. Nararamdaman ko na parang may something yung guy sakin pero dedma at doble ingat ako dahil nasa isang bahay kami. He confessed na gusto nya ako dahil sobrang bait ko daw sa mama ko kahit ano gawin sakin ng mama ko ay ok lang sakin, umiwas ako at nagsabi ako sa mama ko na lumipat na kami ng bahay dahil yung pamangkin nya he tried to do something na labag sa kalooban ko. Isang araw nagising ako may ka videocall si mama yung isa kong kapatid sinasabi nya na “yung kapatid mo may ginagawang hindi Maganda” nung narinig ko yun parang nagunaw ang mundo ko sobrang sama ng loob ko, tinawagan ko yung ate ko na nagpalaki sakin nag sorry ako at sinabi ko na too much na ang lahat, hindi ko na kaya pakisamahan si mama at akala ko poprotektahan nya ako pero pinagsasabi pa nya na ako yung may ginagawang hindi Maganda. I gave up na sa buhay ko.
Kung nagtataka kayo madami kami magkakapatid at hindi ako nakikipagusap sakanila alam nila lahat pero sa dami ginagawa ng nanay ko sakin hindi aakalain nino man na magagawa ng isang nanay yun sa anak kaya I stop talking to everyone kasi pakiramdam ko lagi ko kailangan ipagtanggol ang sarili ko at sobrang nakakapagod na.
Sinaktan ko sarili ko Malala at Hindi natuloy yung gusto ko mangyari at Nakita yun ng isa kong pinsan sa bahay, kinausap nya si mama na “tita sana magbago kayo sa anak Ninyo, pag hindi po kayo magbago mawawalan kayo ng anak, yung anak nyo ayaw na mabuhay gawa Ninyo” ang sagot ng mama ko saknya? “aba bakit ako ang magbabago ganito na ako, anak ko lang sya kung gawin nya yun e di mauna sya ginusto Nyang gawin yun, choice nya yun” At sa mga taong nakarinig nun sakanya ay tumigil na din silang kausapin si mama at sinabi na lang sakin habang napapailing na “iwan mo na lang mama mo di ko akalain na may ganyang nanay”
Ang pakiusap ng ate ko na nagpalaki sakin “di mahalaga ang salita ni mama sya lang nag anak sakin pero sya ang nag alaga at nagpalaki sakin kaya ang mahalagang salita ay kanya”
Every day I tried to be ok nagtrabaho ako at nag ipon ng Malala para makabalik na lang ng pinas. Pero tuloy pa din ang pagaasikaso ko sa nanay ko pero this time hindi ko na hinahayaan na maapektuhan ako dahil saknya, nakaipon ako pamasahe naming dalawa at pang umpisa ko sa pinas 1 way ticket lang, nag decide na din sya umuwi ng pinas kasi anlaki pala ng utang nya nasa $40k at lahat ng credit card nya ay maxed out kaya sabi nya uuwi na din sya pinas pero wala sya pamasahe. (kahit Nakita ko na nag cash advance sya sa card nya ng $9k)
May 2018 nakauwi kami ng pinas, ang sumundo samin sa airport yung ate mom ko at bff ko at si kuya, pag yakap nila sakin dun bumuhos lahat ng luha na naipon grabe yung iyak ko na halos lahat ng tao nakatingin na samin. At yung nanay ko nasa likod nakatingin lang samin. Yakap ng ate mom ko at sinabing “no worries na andito ka na SAFE ka na” (growing up pala talagang sinasaktan ako ni mama lalo na pag maainit ulo nya dahil talo sa sugal) ang mga kapatid ko galit na galit kay mama dahil Nakita nila yung pagbabago sa itsura ko din from 60kg to 30kg akala mo may sakit akong malubha.
Nag seek ako ng professional help, nag therapy ako, counseling. Dahil gusto ko maging ok, hindi ako nalabas ng bahay dahil nakakapagod sagutin yung tanong na “hala anong nangyari sayo bakit napakapayat mo”. Therapy, eat healthy, sleep ng madami, exercise, nag gym ako for gain weight. Yung mama ko nasa ibang bahay nakatira. For 6 months naging ok ako unti unti bumalik na sa dating ako, dahan dahan nagiging masaya na ulit.
November 2018 nagpasya ako na bumalik ng US. Naging ok naman ako, nakahanap ng work at marerentahan na kwarto. Alone but not lonely. Na enjoy ko yung buhay ko mag isa. Healed and happy. Pero monthly nagpapadala ako ng allowance kay mama kasi yung mga kapatid ko sabi nga nila pinili ni mama na mabaon sa utang at sila may sarili na sila buhay. (andami nangyari na ginawa ni mama kung bakit malayo din loob nila saknya) kaya parang wala na sila pakialam, ok na sila dun sa kung saan gusto ni mama tumirang bahay they will provide food but not for the luho like money kasi pag nakahawak ng pera si mama asahan mo nasa sugalan. $400 a month 13k pesos gamot ni mama and the rest pang grocery nya o kung ano gusto nya bilhin kasi sobrang maarte sya sa food kaya hirap na hirap din mga kapatid ko kung anong lulutuin for her, kaya may money sya para kung ano gusto nya mabibili nya. Pero nalaman ko na panay pa din ang sugal nya, yung boyfriend ng pinsan ko na pulis nagsabi sya sakin na pagsabihan si mama kasi bawal na sa bayan namin ang kahit anong sugal kahit bingo lang yan or tong its kaya pagsabihan daw si mama kasi baka daw ma raid yung mga pinupuntahan nya mahuli sya. So pinagsabihan ko sya pero pinagtatawanan nya lang ako. So na raid nga at nahuli sya. Inarbor lang sya nung Kapitan sa brgy na yun dahil kilala nya si mama at matanda na nga daw. Pero matigas ang ulo nagpupunta pa din sa ibang sugalan, yung isa kong kapatid binilhan na nga sya ng mahjong set at ginawan ng table at sila na nga lang daw ang maglaro sa bahay kung libangan lang naman ang hanap nya. Pero matigas pa din ang ulo kahit nung COVID natakas sya kahit bawal lumabas. Napakatigas ng ulo nya katwiran nya noon “kung magka covid e di magka covid kung mamatay e di mamatay” ang mga kapatid ko naman ay pano naman kami lalo yung mga anak naming kung magka covid.
Ilang taon parang wala syang pakialam kung mahirapan ang mga anak nya basta sya ay ok at magawa gusto nya. Fast forward, Tinanggal ko ang allowance nya, as in pang gamot na lang wala na syang extra at ang grocery naman ay ipinapa deliver ko. (ayaw nya ng grocery ng mga kapatid ko kasi ayaw nya ng mga sachet) Ngayon everyone na nakausap nya na sinasabihan nya na yung anak nya na dinala nya sa amerika, ay “hindi sya tinutulungan after pag aralin at dalhin sa amerika” ay nag me message sakin at sinasabihan ako na walang kwentang anak. Naka block sakin si mama sa lahat hindi na nya ako makausap ganun din ang lahat ng tao na nagsasabi na wala akong kwentang anak. Pero tuloy pa din ang padala ko ng pang gamot at check up nya. Yearly nauwi ako at everytime na mag mano po ako sa nanay ko ay binabatukan ako, at everytime na makikita nya akong nasa pinas ang reaction nya palagi ay “bakit ka umuwi?’ or “umuwi ka na naman”
Kaya totally I cut her off. Walang usap walang kahit ano. So ako ba yung gago?

I just heard na in Iloilo, they wait for 3 days (with the body in the morgue) before they begin the “lamay”. It was just unnatural to me, na ginagawan talaga ng paraan dito sa amin in our province, na as much as possible ‘mauwi’ yung body within 24hrs.
This made me wonder if other provinces or cities have different practices or rituals that they follow and got me interested.
Ano ang kwentong lamay mo? 😊

Papa has never been vocally proud of me sa mga achievements ko, I'm still at my high school days. Pero noong elementary palang, ramdam na ramdam ko nang di sya masasatisfy sa kung ano mang gawin ko unless maging Iskolar ako ng UP. Pangarap ko talaga maging makapasok sa UP, pero pano kung di ko rin kayanin? Pano kung di ko naman mapasa? Malay mo diba it's not for you naman. My family, specially my brothers, graduated from UP. Pati mga anak nila UP rin, dagdag pressure sa akin kasi ako ang youngest nya.
Alam kong ineexpect nya na mag UP ako. Kaya ginagawa ko ang lahat para makapasok sa UP, ngayon palang kahit sobrang tagal pa. Pero sana papa, please. Maging proud ka sa akin kahit once. At kahit hindi ako maka UP.
Kasi ginawa ko naman lahat, sana alam mo that I am trying so hard to fill your expectations to me. Sa buong academic career halos robot ka na may automatic message ng "congratulations" na pilit na pilit. Parang galing sa chatgpt. Dagdag Ang pagcontrol mo sa akin sa mga competitions na sa tingin mo "walang kwenta" sa academic career ko. Mabuti pa nanay ko, kahit ata may line of 8 ako okay na okay sakanya.
One time, I got casted sa isang Science Ginoo ng Agham...I really wanted to join because science is my favorite subject. Ayun haha, pinonduhan ng mama ko nang hindi alam ng tatay ko kasi alam nyang magagalit ang papa ko. Ayun lang, sana sa mga parents dyan. Please wag nyo ipressure ang mga kiddos nyo. Instead encourage and help them to their journey. Be proud and be always there in every step of the way ng kanilang mga achievements. Kasi may impact yun sa buong pagkatao nila, sobra.

hi! helping a friend kaso wala raw dasma bayan na sasakyan sa tejero at puro SM pala-pala lang. saan siya ibababa? sa terminal ng SM pala-pala ba o sa highway na? thanks!

Grabe hindi talaga mawala wala ang regret ko dahil nag quit ako sa pnpa, hindi ko parin ma alis sa system ko ang binitawan kong opportunity especially if madaanan ko sa social media ang posts about pma or pnpa.
A couple of years back, nakapasok ako sa PNPA out of 26000 applicants, maybe mga 200-300 lang kami nakapasok, and maybe almost half din nyan ay nag resign, I did not have any background knowledge about sa academy prior to my admission, nakita ko lang talaga mga tiktok nila and na amaze ako sa drills, and I just thought na mag aaral kalang doon since 4 years kasi yun.
Pero syempre, mali talaga expectations ko, physically kayang kaya ko, pero sa mental aspect talaga ako natalo, i would say I was not able to prepare mentally.
Ngayun medjo naiiyak ako dahil graduating na mga batch ko, nakikita ko mga post nila minsan sa social media. Magiging lieutenant na sana ako, and secured na ang future. And I am not sure if I can achieve the same success right now sa current path ko.
Nakakapanghinayang at nakakahiya talaga, kasi alam ng buong bayan ko na nakapasok ako dun, especially sa father ko na for sure pinag yabang na ako sa mga kakilala nya.
Gusto ko lang po mag labas ng nararamdaman, kasi wala akong pwedeng kausapin about dito 😔.

I have a gbf, we've been friends since 2022. Same vibes kami kahit introvert ako, while siya is an extro. We don't really have much in common pero isa lang masasabi ko parehas kami ng type when it comes to guy, kapag nagkwe-kwentuhan kami about sa mga crushes namin malalaman 'ko crush niya rin 'yong crush ko, and even sa mga kpop biases parehas kami ng bet kaya ang ending nag-aagawan kami and feel ko dahil don kaya hindi kami nagkaka jowa baka kasi baka malaman ko kabet na pala siya ng bebe ko hala si oa HAHAHAHA pero kidding aside baka hindi pa lang talaga kami ready to commit or may trauma sa past relationship. So fast forward, netong february is lumuwas ako here sa manila kaya ldr na kami ng besshywap ko HAHAHA so 'yon miss niya 'ko, miss ko rin siya pero wala man lang nagawa 'yong gobye– hala si oa talaga HAHAHAHA ewan ko ba sa nararamdaman ko, basta kapag naririnig ko 'yong "that's the way i loved you" ni taylor sheesh este ni taylor swift e siya iniisip ko. So 'yon konting share lang hehe, kayo ba? anong kwentong gbf/bbf niyo?

dkiffyisnotkiffying

I am planning to visit terrazzo de sukol next week and I know how to get to Alitagtag via commute from buendia di ko lang sure saan ako pababa at Kung may masasakyan ba akong diretso sa resort say if galing akong Tambo or Bayan ng Alitagtag. Maraming salamat!!!

~magtatanong lang po, ano kaya ang best way to commute from Novaliches Bayan papuntang SM San Fernando, Pampanga ? Meron kayang terminal ng bus na malapit sa nova or need ko bang pumunta pa sa terminal around Quezon City or Cubao? Sana po may makahelp. Salamat in advance 😊

I'm a feature writer and I want to widen my knowledge in w ti ting filipino.
Nakasasawa na 'yung mga salawikaing "isang kahig, isang tuka" o kasabihang "ang kabataan ang pag-asa ng bayan."
Ikaw, ano ang ginagamit mong salawikain o kasabihan sa pagsusulat na hindi masyadong gamit na gamit?

umm hi, I (14F) have crippling social anxiety. Ever since nong bata pa'ko, sumasali naman ako sa mga contest like spoken poetry, story telling, career guidance, SPG election basta ung mga contest na may involve sa pagsasalita in front of a big crowd ganon and I was fine with that. Pero that one specific year na sumali ako sa SPG election ulit as president naman this time (I am grade 5 at that time) 2019-2020, when it's my turn to speak, my voice became shaky and my knees are trembling. Pero I manage to push through and won but then lockdown happened because of Covid, edi mas nawala ung social skills ko non. Fast forward nong mas lumuwag na, bumalik ulit ang f2f classes, when it's time to introduce yourself na, ate when I tried to speak up, nothing came out, I mean meron naman pero mahina lang ang boses ko, pero pinilit ko parin and nakaraos naman. I had this experience Last year, okay so diba nga may teacher kaming terror, she's a Filipino teacher, fourth quarter na yun so Florante at Laura ang topic. She assigned every top students kung anong kabanata ang isu-summarize namin and sasabihin namin infront ng class starting from top 1-10, I wrote my own understanding sa kabanata na yun sa isang paper kasi nga na me-mental block ako sa harap pero alam ko naman talaga ung mga sasabihin ko. When it's my turn to report, I pulled out that piece of paper and she got mad ganon, bat daw may ganto ganyan, eh ung mga classmates ko and other sections wala naman silang babasahin, top 1 pa naman ako blah blah blah. So I was hurt naiiyak na ako at this point, ung breaking point ko na talaga is nung narinig niya na ung shaky voice ko sinabi niya "ano bayan umupo ka na nga lang, ako pa na nenerbyos sayo, baka himatayin kapa sa harapan" (something like that)tas tinignan niya pa ako "oh bat ka naiiyak, pinaiyak mo ba classmate name? umupo ka nalang". I couldn't hold back my tears na un ah, buti nalang may panyo ako hehe. For days I couldn't eat or sleep properly nga eh, iniisip ko nga kung kailan ko kaya maayos. Kahit kaunting salita nga lang sa harap di ko magawa. I hated myself for weeks because huh? ang dali² na nga di pa magawa, pano na kaya sa college?
What should I do? I really need help, please send tips🙏