Rodjendanske cestitke za brata

Molim za savet ili kontakt bas dobrog advokata za sledecu situaciju: Ako je moj pokojni otac nasledio od svog brata dug za kredit i to danas ja saznajem( nije ni moj otac znao za to), da li ja nasledjujem taj dug?

Cestitke baby lasagna na uspijehu. Pjesma prica o teskoj odluci odlaska. Sam autor je opisao pjesmu kao jednog decka koji napusta svoje mjesto u potrazi za boljim zivotom. Kao i stotine tisuca nas unazad 10 godina. Isti oni koji su razlog takvog stanja sad ga nagradjuju sa 50000 eura.

Pitanje u vezi ostavinske rasprave, djed mi je preminuo prije 9, skoro 10 mjeseci i moj otac niti ja(ako bi uopce trebao dobiti poziv)nismo jos dobili poziv za ostavinsku raspravu. Koliko sam skuzio prvo se treba prijaviti opcini da je djed preminuo pa matični ured salje javnom biljezniku da je preminuo i onda javni biljeznik pokrece postupak ostavinske rasprave. Cuo sam da vecina ljudi dobije poziv za ostavinsku raspravu za najvise 6 mjeseci. Eh sad moje pitanje je da li je moguce da je to negdje zastekalo tipa da javni biljeznik jos nije pokrenuo postupak(sto mi nema smisla)a moja druga teorija je da li je moguce da je netko u obitelji to zatajio od mene i mog oca posto su u obitelji skoro svi posvadani i svi su zmije. Otac ima mladeg brata i 3 starije sestre, otac i brat su si bili najbolji da djedom a ostale sestre su posvadane sa njim preko 10 godina iako im je svakoj kupio po kucu i lokal u Zagrebu. Cuo sam da ce se sestre zalit ako vecina djedovih nekretnina ode stricu i mom ocu, naime neznam da li se to sudski moze mijenjat ako je djed rekao da ostavlja sve stricu i mom ocu. Gdje i kome da se obratim da pitam da li je postupak postavinske rasprave započe? Htio bih samo nadodati da je djed napisao oporuku i da imamo svjedoke ako to pomaze. Hvala unaprijed.

Pitanje u vezi ostavinske rasprave, djed mi je preminuo prije 9, skoro 10 mjeseci i moj otac niti ja(ako bi uopce trebao dobiti poziv)nismo jos dobili poziv za ostavinsku raspravu. Koliko sam skuzio prvo se treba prijaviti opcini da je djed preminuo pa matični ured salje javnom biljezniku da je preminuo i onda javni biljeznik pokrece postupak ostavinske rasprave. Cuo sam da vecina ljudi dobije poziv za ostavinsku raspravu za najvise 6 mjeseci. Eh sad moje pitanje je da li je moguce da je to negdje zastekalo tipa da javni biljeznik jos nije pokrenuo postupak(sto mi nema smisla)a moja druga teorija je da li je moguce da je netko u obitelji to zatajio od mene i mog oca posto su u obitelji skoro svi posvadani i svi su zmije. Otac ima mladeg brata i 3 starije sestre, otac i brat su si bili najbolji da djedom a ostale sestre su posvadane sa njim preko 10 godina iako im je svakoj kupio po kucu i lokal u Zagrebu. Cuo sam da ce se sestre zalit ako vecina djedovih nekretnina ode stricu i mom ocu, naime neznam da li se to sudski moze mijenjat ako je djed rekao da ostavlja sve stricu i mom ocu. Gdje i kome da se obratim da pitam da li je postupak postavinske rasprave započe? Hvala unaprijed.

Ostatnio wpadła mi w ręce od brata mój pierwszy samochód Kia Cee'd 2007r. 1.6 120 km Benzyna Najtańsze Ubezpieczenia OC/AC + NNW jakie znalazłem mieści się w okolicach 3200zł. Czy ktoś wie czym może być to spowodowane, domyślam się iż moim młodym wiekiem i krótkim stażem za kółkiem lecz moi znajomi płacą nawet o połowę mniejsze stawki mimo tego samego wieku i aut które w moim rozumowaniu powinny mieć podobne czy nawet wyższe składki. Samo OC klasuję się w wysokości ok. 2000zł.

Imam 17 godina, drugarica mladjeg brata (14) se zaljubila u mene, šalje mi poruke, smara me, ja za takve egzibicije nisam zainteresovan i ne želim ništa sa njom, kako da joj to kažem a da je ne povredim?

Cao narode,
Prosao sam sve skoro frizere koje sam dobio kao preporuku ovde za duzu musku kovrdzavo talasastu kosu i niko da dobro odradi posao, bila ista tema pre par meseci.
Cak je ugljesa i zatvorio salon, devojka neka mi je preporucila..
Jel imate vi nekog za brata?

Cisto jos jedan fact; Ovo je prvi put u povijesti moderne eurovizije da ukupni pobjednik nije u top 3 po glasovima publike. Mislim da to dosta govori o situaciji. Nemo je nazalost bio “alibi pjesma” koja je pokrila sve check boxove potrebne za euroviziju i posluzio je kao poluga da pobjednik slucjano ne bi bio Izrael. Mi smo samo kolateral u cijelol prici. Cestitke Nemu, sjajan izvodac al iskoristen za politicku igru. Zivio Marko, ponosni smo na tebe i tvoju ekipu koji ste cudo napravili.

Imam brata od 14 godina koji je 10 godina mlađi od mene. On sve svoje probleme i dobitke meni ispovijeda i lično mi je drago što ima povjerenja u mene. Al mali nije normalan. Prije malo manje od 3 godine on mi je rekao da se zaljubio u jednu curu. Ok razumljivo, bio sam i ja u njegovim godinama. E onda mi je prošle godine rekao da je izgubio osjećaje za njom i da se zaljubio u neku drugu. I to razumijem. E al onda u četvrtak naveče kaže on meni da će je sutradan u školi pitat da izađu. I onda sutradan on dolazi sav sretan i ja ga pitam kad izlaze, kad meni majstor kaže da se opet zaljubio u onu prvu. Znači ako sam ja njega dobro skonto on se za 2 sata odljubio od jedne i zaljubio u drugu u koju je još ranije bio zaljubljen. Zanima me da li iko zna kako ovi hormoni il kakva već sranja funkcionišu il on jednostavno nije normalan.
Btw nije pito nijednu od njih da izađu.

Imam brata od 14 godina koji je 10 godina mlađi od mene. On sve svoje probleme i dobitke meni ispovijeda i lično mi je drago što ima povjerenja u mene. Al mali nije normalan. Prije malo manje od 3 godine on mi je rekao da se zaljubio u jednu curu. Ok razumljivo, bio sam i ja u njegovim godinama. E onda mi je prošle godine rekao da je izgubio osjećaje za njom i da se zaljubio u neku drugu. I to razumijem. E al onda u četvrtak naveče kaže on meni da će je sutradan u školi pitat da izađu. I onda sutradan on dolazi sav sretan i ja ga pitam kad izlaze, kad meni majstor kaže da se opet zaljubio u onu prvu. Znači ako sam ja njega dobro skonto on se za 2 sata odljubio od jedne i zaljubio u drugu u koju je još ranije bio zaljubljen. Zanima me da li iko zna kako ovi hormoni il kakva već sranja funkcionišu il on jednostavno nije normalan.
Btw nije pito nijednu od njih da izađu.

Ta historia będzie brzmiała jak z czatu gpt, ale zapewniam że z niego nie jest - to moje życie.
Moi rodzice mieszkali z moim bratem w Norwegii. Pod wpływem alkoholu moja matka zgwałciła mojego brata gdy on miał 13 lat, zabrano go do rodziny zastępczej a po roku starań wylądował u mnie w Polsce. Na wszystko mam jawne dowody, w Marcu tego roku była rozprawa i matka dostała 2,5 roku więzienia i do zapłacenia 150k nok dla brata. Odwołali się od tego wyroku i kolejna rozprawa będzie co najmniej w październiku.
Problem jest taki, że od usłyszenia wyroku u mnie w polsce pojawili się dwaj “mili panowie”, którzy grzecznie radzili mi odwołać moje zarzuty. Byli jakoś pod koniec marca czy tam na początku kwietnia, nie pamiętam dokładnie. Nagrała ich kamera w bloku i policja miała wystąpić o to bo oczywiście zgłosiłem.
Miesiąc później, czyli jakoś teraz na dniach znów pojawiło się pod moim adresem podczas mojej nieobecności dwóch typów, tym razem zamaskowanych więc nie mam pojęcia kto to był, sąsiedzi zadzwonili na policję i oczywiście przyjechali, ale nie wiem czy coś z tego wyszło, nie powiedzieli mi.
To, że ci mili panowie się pojawiają, to jest na zlecenie mojego ojca. Za pierwszym razem ich zapytałem i mi potwierdzili że są od mojego ojca.
O ojcu:
Dzięki technologii mój brat po całej sytuacji nagrał na dyktafon apple watcha pytając ją wprost o tę sprawę, przyznała się. Pokazałem ojcu to nagranie i na początku mi wierzył że to prawda. Problem jest taki, że wszedł na fb mojego brata z którym wysyłałem sobie głosówki, gdzie brat opowiadał mi o tym jak ojciec mnie wyzywa a ja bratu mówiłem o tym, jak nasz ojciec wyzywa swoją siostrę (bo pożyczył od niej pieniądze i miesiąc później chciała żeby oddał) lub swojego brata, a czemu to nie wiem, chyba dlatego że mu akurat wyszło w życiu.
Ojciec uciekł do Norwegii bo w polsce narobił sobie ponad milion długu w wielu instytucjach.
Teraz, po ww. Wyroku ojciec do mnie wydzwania i mówi mi takie rzeczy jak:

• Znajdę Cię wszędzie
• Cała Polska Cię szuka
• Wyzywa mnie od szmat, pedałów
• Mówi żebym się patrzył za siebie jak będę wychodził
• Że nie wyjdę więcej z domu
• Że mnie połamie
• Że zniszczy mi życie
• Że teraz jestem ale za chwilę mnie nie będzie

Wszystko nagrywam i zgłosiłem na policję, ale zupełnie nie wiem co dalej z tym robić, wpływa to na moją psychikę, chodzę wszędzie z gazem, zmieniłem adres, wszystkie moje media są zmienione na turbo prywatne, w instytucjach nawet się obecnym adresem nie chcę posługiwać.
Jest coś co mogę zrobić żeby to się skończyło?

caute, caute! ako nazov postu hovori - mam problem so susedmi.
pod nami byva ista 4 clenna rodina. tato rodina = hroza a des. su problematicki od prveho dna, co tu byvam. otec, mama akoby ani neexistovali a ked ano, tak vreskot. kamenom urazu su ich ratolesti.
typek, ktory ma udajne 18 rokov uz dobre 4 roky si ocividne daco dava. vyvreskuje a vyspevuje zasadne 5x do tyzdna. ja hovorim, zi a nechaj zit, je mi jedno, co si dava, ale ked sa cavo v nedelu o 2:30 rehoce ako keby koza na plech stala (ospravedlnujem sa za vyraz) tak mi fakt idu rupnut nervy. okrem tohto ma tendenciu si pustat taku tu slovensku klasiku a vrieskat slova z plnych pluc pocas nahodnych hodin.
bola som riesit s domovnikom, ten ma slusne odpalkoval. vraj ma typek 18 (ako hovorim, 4 roky ma 18) a uziva si.
sestra nie je o nic lepsia. ta sice nevrieska, ale pusta si hudbu tak nahlas, ze vibruje podlaha. kedysi mala tendenciu si pustat hudbu aj pocas nocneho kludu, ale teraz to o takej 22:14 bali. (stale nocny klud, ale lepsie ako polnoc) samozrejme, hudbu si pusti ako prvu vec skoro rano, hlasitost tak 2500. teraz ma novy trend ignorovat budik. dnes jej to tam zvonilo 27 minut. skoro ma vystrelo. a ked nema typka hudbu, tak ma frajera. podla vzoru brata sa tam rehocu, vyspevuju, vypravaju sa a pritom hucia ako na lesi… ja som rada ked mam 6 hodin spanku. (stuple do usi, zial, pre mna moznost nie su)
aj ju som riesila s domovnikom. viackrat. on vraj nic co sa tyka nej nepocuje (blbost, byt ma hned vedla nich)
snazila som sa robit priam vsetko, co sa dalo. od pustania hudby naspat, po trieskanie po radiatore (toto bol celkom uspech) po policiu, ich.. a nic z toho.
je mi jedno, ze idem klesnut na ich level. potrebujem sposoby, ako sa im mozem aspon trosku pomstit. spala som 3 hodiny uz treti den po sebe a coskoro otrcim kopyta kvoli nim. kazdy navrh cenim

Chciałbym poznać wasze zdanie dotyczące sytuacji życiowej, w której się znajduje. Czy wy jako rodzice lub dzieci czulibyście się z taką sytuacją okey?
Trzy lata temu, przeprowadziłem się z większego miasta do mniejszego. W tamtej chwili podyktowane było to „oszczędnością” i nie płacenia za najem.
Wprowadziłem się do pustego mieszkania, które było własnością w 1/3 mojego wujka i w 2/3 mojej matki.
Okazało się, że moja matka od 10 lat tego mieszkania nie widziała a z mieszkania do jak zapewniała „odmalowania” zrobił się generalny remont za 80.000zl, który wykonałem na własny koszt (to był mój błąd, ale byłem glupi i bardziej ufałem moim rodzicom).
Rodzice nie dorzucili się ani nie pomogli w remoncie. Mieli to w dupie.
Rok później za gotówkę wykupiłem 1/3 mieszkania od mojego wujka. I w tym momencie podział własności wynosił 1/3(ja) 2/3(moja matka).
Jak się później okazało, za moimi plecami matka z moim bratem zrobiła zajebisty deal.
Wzięła od niego jakieś 20.000zl na podróże i inne pierdoly, a za to dała mu 20% swoich udziałów w mieszkaniu.
Deal nie był zrobiony po to bo potrzebowała pieniędzy, tylko po to bo mój brat nie miał co zrobić z gotówką a to były czasy „inflacji”.
Rok później stwierdziłem, że to pojebane i zaproponowałem, że mógłbym wykupić mojego brata z mieszkania w którym mieszkam. Niestety nikt się na to nie zgodził i kazali mi wrócić za rok. Argumentując to, że mój brat i tak nie ma co zrobić z pieniędzmi.
Mija rok i jesteśmy teraz.
Wróciłem z informacją, że chciałbym rozwiązać sprawę mieszkania do końca. W tej sytuacji moja matka stwierdziła, że pozostała część mieszkania daruje mi i mojemu bratu a ja mam go spłacić po cenie rynkowej po remoncie na dzień dzisiejszy.
I jakby nie było by to dla mnie „słabe” gdyby ktoś w tym wszystkim pomyślał o mnie w ciągu ostatnich 2-3 lat.

1. W mieszkanie wpakowałem 115.000 za wykup 1/3 od Wojtka
2. Zrobiłem remont za 80.000
3. I teraz do wykupu mam 47.5% wyremontowanego mieszkania po cenie rynkowej z dzisiaj

⚠️ i teraz uważam, że to niesprawiedliwe, że mój brat w magiczny sposób kupił część mieszkania w którym ja mieszkałem i remontowałem i wykupiłem od wujka tylko po to, bo będzie miał z tego „lokatę” bo kiedyś będę musiał go spłacić.

1. Co byście zrobili na moim miejscu?
   
2. Czy wy jako rodzice lub dzieci czulibyście się z taką sytuacją okey?
   
3. Zaproponowałem mojemu bratu, że zapłacę mu w 2 równych ratach w odstępie roku uwzględniając w tym inflację oraz +2% marży (żeby nie był stratny) [ta opcja nie wchodzi jego zdaniem w grę, bo co on zrobi teraz z taką gotówką]
   
4. Opcja 2 którą mogę wykonać to olać temat, i zapłacić mu całość w jednej racie za rok a teraz wsadzę sobie te pieniądze na obligacje na rok.
   

Moji roditelji su se razveli vrlo rano i otac nije posebno ucestvovao u mom detinjstvu, te mu ne zameram puno stvari iz tog perioda, zameram mu gomilu stvari posle i ne pricam sa njim godinama.
Majka je bila uvek nervozna i tukla je mene i brata za svaku sitnicu. Tukla mislim davila, cupala, sibala letvom. Onako da ne mozes da sedis posle i da se vide tragovi.
Pre 16 godina, sa svojih 14 me je jedan momak silovao. Dosla sam kuci krvava, uplakana i uplasena, a moja majka mi je rekla da sam sama kriva, ne znam da vodim racuna o sebi i da mi nece dozvoliti da upisem sredjnu skolu koju zelim (u drugom gradu) jer ne znam da vodim racuna o sebi.
Smirila sam se, istusirala, svoje krvave gace sam umotala u papir, pa u jos papira, bacila i nastavila dalje.
S obzirom da nisam prijavila silovanje jer nije bilo nikog od odraslih ko bi me podrzao, momak koji me je silovao je svima ispricao kako me je jebao.
Usledili su meseci vrsnjackog nasilja, ismevanja, komentarisanja mog razmaka izmedju nogu, raznih ponuda jer vise nisam nevina, cak mi je jedna nastavnica bacila foru 'Bolje da ti ne kazem sta mi je Maja rekla'.
Tokom tih meseci sam se mozda i gore nego taj dan osecala, osecala sam se kao smece, kao otpad i mrzela sam sebe sto mi se to desilo, moje telo jer da sam imala drugacije mozda mi to ne bi uradio, moje grudi jer da su mozda bile manje mozda ga ne bih zanimala. Mrzela sam sebe. Podelila sam sa majkom kroz sta prolazim, a ona je rekla 'Za dobrim konjem se uvek dizala prasina' ?!?!
Uglavnom, to leto sam otisla iz tog mesta i nisam se vratila. Odem tu i tamo da je posetim, ali samo se podsetim na to da je losa majka, da me nije zastitila kada je trebalo i da me je pustila da sama prozivljavam pakao.
Sada sam kind of ostvarena, imam posao, porodicu, sredjen zivot. Sa ocem ne razgovoram, a sa njom vrlo malo. Ona forsira da se cujemo iako su nam razgovori jako povrsni (sta je ona radila, da l su mi deca bolesna, itd), a odem da je posetim jednom godisnje. Juce me je, na datum mog silovanja (sto ona naravno ne zna da je taj dan, jer to nije obelezilo njen zivot, samo moj je) pitala da li cu doci za praznike kod njih.
Da li mislite da roditelji samim tim sto su nam roditelji zasluzuju postovanje, da ih posecujemo i imamo odnos sa njima?

Kiedy byłem jeszcze dzieckiem, mogło to być 13-11 lat temu, generalnie dawno, oglądałem film animowany, gdzie głównymi bohaterami byli przyjaciele małpa i żyrafa. Teraz szczegóły:

• Był to film pełnometrażowy, a nie krótka animacja czy odcinek serialu. Był on wykonany stylem rysunkowym, nie grafiką komputerową czy 3D. Posiadał polski dubbing. Film był na DVD, które przywiozły do mnie moje kuzynki, będące wówczas również dziećmi jak ja. Co ciekawe, film po włączeniu na telewizorze, posiadał Menu wyboru (podobne, jak te ze Shreka, tyle że uboższe), gdzie do wyboru były trzy okienka, aktywowane bodajże przez guziki na pilocie: 1-Jakiś blok animowanych reklam lub firmy odpowiedzialne za film; 2-Praktycznie to samo, tylko że były inne reklamy; 3- Właściwy film.
• Fabuła prezentowała się następująco: Nie pamiętam początku, ale dwójka bohaterów znalazła się w mieście, gdzie oboje zaczęli szukać pracy(?), Małpa była raczej lekkomyślna i fajtłapowata, a Żyrafa mądra i opanowana. Żyrafa zajęła się myciem okien na wysokich piętrach szklanego wieżowca. Któryś z bohaterów jeździł rowerem. Nasi bohaterowie później znaleźli się na plaży, gdzie postanawiają zamieszkać. Małpa buduje domek z piasku blisko wody, a Żyrafa wysadza dynamitem część skał, i na wzniesieniu buduje porządny budynek. Przyjaciele idą spać, osobno w swoich nowych domach. Rankiem, Małpa się budzi pewną odległość od brzegu, ponieważ domek z piasku został zmyty przez fale. Żyrafa wyrusza mu na ratunek. Małpa zamieszkuje razem w domu z Żyrafą. W nocy idą do pobliskiego lasu i łapią świetliki w słoiki, które później wykorzystują jako lampy. Zakończenia nie pamiętam.
• Mogłem oczywiście coś pomylić. Ciężko się spisuje fabułę filmu który się oglądało jako małe dziecko kilkanaście lat temu. Pytałem o szczegóły moje kuzynki i brata, jednak nic nie pamiętają niestety. Na Internecie nie znalazłem żadnych poszlak, jednak film wydany na DVD nie mógł się chyba rozpłynąć w powietrzu? Jestem pewien, że to nie był Ciekawski George. Raaaczej nie była to produkcja polska, aczkolwiek jak mówiłem, miała polski dubbing.

Szukam tego naprawdę od dawna, bardzo mi na tym zależy aby to odnaleźć. Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie. Nie pamiętam ani tytułu, ani wytwórni, ani nawet imion głównych bohaterów. Z góry dziękuję.

Sunce je bilo u silaznoj putanji prema zapadu. Nebo je opiturano zagasito narančastom bojom koja će se prelijevati prema ružičastoj kako se bude bližio suton. Al rano je još za to. Valovi udaraju od stine, a sunce obasjava karte, na štekatu lokalnog kafića malog dalmatinskog otoka, sidimo u četvero za stolom 7m od mora. U pozadini svira Oliver. Liti, otkad je umra, uvik u pozadini svira Oliver. "Oćeš ti mišat te karte ili buljit u more debilu?"- pita me je Obelix. Lik se zapravo zove Ante, al ga u familiji svi zovu Toni, jer se na mom otoku sve Ante zove Toni. Mi ga u ekipi zovemo Obelix jer ima 2 metra i 150 kila. Obelix i njegov brat svako drugu subotu puštaju muziku u lokalnom beach baru na drugoj strani mista, za 150kn plus mukte pivo po gaži. Brata mu zovemo Asterix, jer je manji. "Pusti brate, još se triznim od sinoć, pomalo"- odgovorim mu lijeno, dok pripaljujem cigaretu. To mi je, ako sam dobro broja, predzadnja u kutiji. Morat ću se kasnije popet do dućana, jebenti sve. Dućan je udaljen 8min hoda uzbrdo. To je na mom otoku ekvivalent po ure hoda u Splitu. Duljine su relativne, to skužiš tek kad dođeš u malo misto. Kilometar ovde i u gradu ne iznosi isto. Obelix je iznerviran mojom pasivnošću, uzima karte u svoje ruke i kreće sam u mišanje. "Ekipa, hoćete još nešto?" upita konobarica Marina u prolazu. "Može draga" odgovorim joj. Marina me ignorira i gleda prema Obelixu, pravi se ka da me nije ništa čula. Pravi se kao da ne zna, da smo se prije 3 lita pijani valjali u uvali van mista, nakon ribarske fešte i koncerta Gustafa. Pravi se ka da joj tada oči nisu sjajile i srce brže kucalo. Pravi se ka da ne zna da mi je bila prva. Ona je iz Zagreba, fina cura,studentica kroatistike, i zadnje šta želi je sićat se kako ju je neki splitski lapan ljubija nakon ribarske fešte. Dolazi iz bogate obitelji, ali starci joj uvjetuju da mora radit priko lita kako bi stekla radne navike. Možda zbog toga ima facu kao da stalno gleda drito u sunce. Ona je više za čitanje Šenoe u sjeni bora, a ne za tacnu. Izgleda da nam život ne daje da radimo uvik ono za šta smo stvoreni. "Tri dupla pelina i jedan gemišt, isto ka prije" kaže joj Obelix. Na mom otoku se dosta pije. "Jebote, fakat ste u kurcu, nije još ni pola sedam, a vi ste već pijani" odvrati nam, i dalje ne gledajući u mene niti perifernim vidom. "Pusti, neka se moj doktor Pero brine o tome, a ne ti Marina "- odgovori joj Marko sa cigaretom u ustima. On sidi dijagonalno od mene i triba bi bit moj par u igri koja će uslijedit. Marko je samo Marko. Jednostavan momak. Voli ić u ribe, gledat Hajduka, pit Maraska pelinkovac i igrat karte. Samo-prozvani je prvak otoka u trešeti, iako mu to nitko nikad nije prizna, niti se na te navode iko posebno obazira, s obzirom da nikad nikakve turnire nismo igrali. Marko je čovjek bez nadimka. Nema istaknutih mana, nema istaknutih priča, ni bitnih doživljaja. On je samo Marko, uvik negdi tu, ali nikad u ničemu bitan. Pozadinski ambijent života. Gledam iz kafića obližnju plažu i kupače na njoj. Posljednja je tura kupača za danas. Ima svega tu. Lažine, morskih trava, školjaka među kamenjima, škovaca, opušak cigara... obitelji sa djecom, ljudi šta se kupaju sa pasima, turista iz svih krajeva svita. I na naš otok globalizacija je stigla. Od oca sam kao dječak dobija savjet da je najvažnije na plaži ne bit okružen ružnim ljudima. To mi se čini danas sve teže i teže. Možda zato više i ne idem na plažu. Možda sam i ja jedan od ružnih ljudi. "Bumo mi igrali te dalmoške Bele ili kaj?" prene me iz misli Štefov glas sa intenzivnim zagorskim naglaskom. Ili prigorskim...nemam pojma, meni to sve zvuči isto, ali oni znaju razliku. On je po majci sa otoka, ali otac mu je sa dalekog sjevera, gdje je i on odrastao. Stoga nam je on uvijek bio svojevrsna atrakcija u ekipi, sa svojim egzotičnim govorom. Njega svi zovemo Stipe, jer je nezamislivo da nekoga na mom otoku zovu Štef. On sada sjedi dijagonalno od Obelixa, što znači da će njemu biti partner u igri. "Bumo, bumo...pizdunu" kroz šalu i na lošem kajkavskom odvrati mu Obelix te pruži mac karata Marku "ajde sici..."
Sunce je bilo u silaznoj putanji prema utrobi mora, već je jednim krajem malo dirnulo površinu. Na mom otoku sunce zalazi točno na pučinu. Nebo je bilo već tamnije ružičaste boje koja se prelijeva prema ljubičastoj. Uskoro će biti opiturano tamno modrom bojom i obasjano tisućama zvijezda koje se kristalno blistavo vide. Njihovu ljepotu ovdje ne ometaju rasvjete reklama ni smog automobila. Al još je prerano za to. Sunce se i dalje drži...i dalje baca svoj sjaj. Znoj mi se lagano i uporno stvara na čelu. Već je skoro noć, a temperatura i dalje ne jenjava...ovo je jedan od onih dana di cvrčci rade i treću smjenu. Obelix dijeli karte u krug, svakome u dva puta po pet. Do našeg stola polako prilazi Anamaria. Nosi šugaman oko vrata i osmijeh na licu. Anamaria se često smije, to joj lijepo pristaje. Kosa joj je i dalje mokra i kovrčava od soli. Na mom otoku nema tuševa na plažama. Mi pijemo kišnicu i vodu iz gušterna. Anamariu svi zovemo Anka. Ona ljetuje ovdje oduvik. Njeni su Hrvati, ali ona je odrasla u Švicarskoj, na otok dolazi svako ljeto da posjeti baku. Ona je lipa, ali izbirljiva...nikad nije bila sa momkom duže od par miseci prije nego bi ga ostavila. Čini mi sa ka tip cure koja ne shvaća da ima u sebi još maksimalno jedno lito lipote. Oduvik je bila slatka, sa prekrasnim crtama lica. Međutim, već sad na njemu zamijećujem prve intezvnije bore. Poglavito oko usta i kuteva očiju. Njeno tijelo postaje sve manje zategnuto. Ona nikada nije trenirala, nije imala potrebu, a tijelo se već počelo samo po sebi kesat i opuštat se. Sve je to normalno, zub vrimena nas sve jede...samo mi se čini da Anka tog još uvik nije svjesna. I dalje se drži nedodirljivom za sve obične momke, i dalje misli da izgleda ka miljun dolara. Bojim se da će dobit bolan udarac realnosti. Bojim se da nije spremna pasti u prosječnost. Oduvik mi je bila draga Anka. " Ej dečki, što ima?" javlja nam se u prolazu. Ona priča književno, na štokavskom, sa blagim naglaskom, taman toliko da čuješ da nije odavde originalno. Sve momke i likove zove dečki. Nosi skupe Rey ban naočale na glavi, a išla je na plažu. To je valjda tako kad ih si moš priuštit 10 komada. To je valjda tako na zapadu. "Idete li večeras kod Ante na roštilj?" "Je je, idemo na gradele" odgovori joj Obelix "Ja ću mu ih pomoć peć" "Ti mu ih moš samo pomoć jest...debeli" kažem mu sa smiješkom. Svi za stolom se nasmiju. Anka se također nasmije. Osmijeh joj i dalje lijepo pristaje. " A je ću te s guštom sad razbit na karte" prijeteći me gleda Obelix. Marina nam je donila pića. "Fala ti" kažem joj i namignem. Marina na to uzdahne i zakoluta očima. Svima za stolom je nelagodno, osjeća se u zraku. "Ništa dečki, vidimo se onda tamo oko 10" kaže Anka i udalji se od nas pričajući tiho sa Marinom. Stipe joj pokaže palac gore. "E jebenti, i dalje je lipa, moram priznat" kaže Obelix paleći novu cigaretu. Pružio je jednu i meni iz kutije jer sam osta bez. "Stari, šta tebi ona nije ono 2. ili 3. rodica?" kažem mu sa polusmijehom paleći duvan. "Pa dobro, ovaj, mislim je...Al ono, to se ovde ne računa, ovde smo svi neki kurac rođaci" odgovori on zamuckujući. "Pa ti fakat nisi sav svoj buraz" kaže mu zgorženo Stipe " A jeba vas ja, da je po vašem , nebi se smila ni jedna ženska na otoku komentirat...ajde igrajmo više u pizdu materinu, proć će dan dok mi krenemo" završi diskusiju Obelix. Podižemo karte. Stvari su postale ozbiljne. Uzimam gutljaj pelina. Gorak je ka i uvik. Nikad nisam volija pelinkovac, ali ovde ga svi piju, pa ga pijem i ja. Pija ga je i moj pokojni dida. Ili to ili bevandu. "Karte su ka i život, tako vam je govorija moj dida" kažem ja ekipi za stolom, dok slažem karte, ni ne shvaćajući da izgleda ponovno razmišljam na glas. Moj pokojni dida je bija dobar i pametan čovik. Ribar. Zva se Zvonimir ali su ga na otoku svi zvali Šimun. Jednom davno, u vrime talijanske okupacije, zva se kratko i Mario. Na mom otoku ljudi imaju puno imena. "Predivno" -ironično mi dobaci Marko Slažem karte po bojama, pa po jačinama, sa liva na desno. Prvo idu Kupe, pa Dinare, pa Baštone i Špade. Igram karte livom rukom, iako sam dešnjak. Važnija mi je karta koju držim nego koju bacam. "Az bum sebi zvoal jednu Napolitanku denajrčeka!" glasno kaže Stipe "Glupane...kako moš uopće igrat trešetu sa tim debilinim naglaskom, i nije napolitanka nego napolitana, i nisu denajri nego dinari...klaune " instantno se iznervira Obelix. " I nemoš zvat priko reda, mene je prvog igrat " - nadovežem se..."moga bi se ti držat Bele". "A kaj, pardon evo" kaže pomirdbeno Stipe i potegne dobar guc svog gemišta.
Na mom otoku su karte ozbiljna stvar. Prebirem po svojim kartama misleći šta ću prvo igrat. U šta ću tuč...šta ću strišat.U ruci držim fanta, konja i dva kralja. Ništa od boje. Karte su ka i život, reka bi moj pokojni dida. Previše za zvat zamiš...premalo za išta odigrat.

Pozdravljeni. Živim v tujini, kjer delam in plačujem davke. Trenutno v Sloveniji prenavljam (svoj bodoči) apartma v hiši mojih staršev. Apartma želim pretvoriti v Airbnb. Starši so lastniki hiše že več kot 30 let. Lastništvo apartmaja bi starši radi prepisali name.
Kako postopati s prepisom lastništva? Ali starši sestavijo izročilno/darilno pogodbo in overimo podpise pri notarju? Imam dva brata; ali morata podpisati pogodbo, da se strinjata z izročitvijo nepremičnine? Kako plačati čim manj davka? Ali se moram prijaviti kot davčni zavezanec za opravljanje storitev oddajanja apartmaja na kratek rok – ali samo odmerim davke na dohodek na e-davki vsak mesec? Letni prihodki od oddajanja bodo vsekakor manjši od 50.000 € (manj kot 150 dni na leto).
Za kakršnokoli informacijo se že vnaprej zahvaljujem. Oprostite za tole solato, ampak imam res ogromno vprašanj. 🙂

Pod koniec roku bede konczyl 21 lat i czuje sie jak dziecko we mgle. Z kazdym dniem sie utwierdzam w przekonaniu, ze roznica miedzy mna a rowiesnikami jest kolosalna.
Generalnie pasuje do stereotypowego emeryta siedzacego przed telewizorem w bujanym fotelu caly dzien. Jestem zmeczony wegetacja, czuje presje ze nic nie robie, a mlodosc nie trwa wiecznie.
Moze zaczne od podstawowki mialem kolegow i kolezanki. Podobalem sie niektorym dziewczynom, nie spotkalem sie nigdy z tym zeby ktos sie ze mnie smial. Tez nic nie wskazywalo na to, zebym jakos zdziwaczal moze oprocz tego, ze bylem niesmialy. Jakies recytowanie wierszow, dzien babci w klasie. Zawsze glowa w dol i stres. Tez pamietam, ze jak potrafilem sie dogadac z kolegami z klasy to gdy przyszlo poznanie jakiejs wiekszej grupki nieznajomych mi chlopakow (gralem w klubie pilkarskim) to nie potrafilem zlapac jakos kontaktu. Nie odzywalem sie, stalem zazwyczaj na uboczu. Mialem tez nerwice o ktorej nigdy nie powiedzialem mamie, objawialio sie to tym ze liczylem ile liter ma dane slowo, ustawialem symetrycznie rzeczy. Mialem tez zawsze przed spaniem rytual, dobrze obmyc nos zeby mi sie lepiej oddychalo. Z czasem to jakos ustalo, ale znowu wrocilo. Zawsze jak mama do mnie dzwoni boje sie, ze ma zle wiesci ze komus sie cos stalo. Jak mialem jakos 12 lat (mieszkam w wiosce) widzialem jak 200 metrow dalej spadla z rowera z siostra, a obok przejezdzaly samochody. W pierwszej chwili myslalem ze zostaly potracone, w tamtym czasie byl grill cala rodzina itd. Zaczalem sie drzec, zeby im pomoc. Dojechalismy do nich, siostra miala rozwalone sciegno ale tak pozatym to nic strasznego sie nie stalo. Po tym incydencie panicznie sie balem jak mama gdziekolwiek wychodzila czy to sklep 1km od domu czy pieszo do kolezanki z wioski. Tak jak mowie z czasem ustalo, ale teraz przesladuja mnie te telefony.
Gimnazjum to juz zupelnie co innego. Rozwod rodzicow, sam nie wiem czy to mialo jakis wplyw na mnie oprocz tego, ze przestalem sie interesowac pilka na okres dojrzewania. Zostalem wyrzucony z klubu, bo nie pojawialem sie na treningach. Trener i tak jakis czas pozniej prosil zebym wrocil i strasznie zaluje ze to sie tak wszystko potoczylo, bo koniec koncow nie wrocilem. Pilka to zdecydowanie rzecz, ktora sprawiala mi najwiecej radosci w zyciu. Do tej pory sledze wyniki, ogladam mecze, zawsze czekam na srode (mam wtedy wf na studiach). Ale jak mowie w pewnym momencie calkowicie sie od tego odcialem. Nie mialem pojecia nawet, ze Ronaldo przeszedl do Juventusu a od zawsze sie tak nim podniecalem. Zaczalem coraz wiecej czasu spedzac przed komputerem/PS4. Mama widziala problem, bylem u psychologa i dal mi jakies rozwiazania tego, ale mialem przekonanie ze gada glupoty i niech mi da juz spokoj najlepiej. Coraz bardziej sie izolowalem. Nie dosc, ze bylem niesmialy to wlasnie ten brak obycia z ludzmi sie poglebial. Poszedlem do gimnazjum z tymi samymi znajomymi z podstawowki. Nie czulem, zebym byl wykluczony, zapraszali mnie, gadalismy na lekcjach ale praktycznie kazda przerwe spedzalem sam z wlasnego wyboru. Najbardziej meczace byly te 15 minutowe, widzialem ten problem i czulem sie jak idiota, bo stalem pod klasa i patrzylem sie na drzwi. Na tych dlugich przerwach przyjezdzala do nas piekarnia i moglismy sobie kupic jakies slodkie bulki itd., wiec stwierdzilem ze bede gral na czas i po prostu stal tam pare minut ostatni w kolejce, zeby czas jak najszybciej zlatywal. Nie wiem z czego sie to wzielo, ale mialem przekonanie ze moi internetowi znajomi sa jacys fajniejsi, wiecej kumaja itd. a ci z klasy to typowe npcty. Czasy gimnazjum to tez taki wiek, gdzie masz pierwsza dziewczyne, calujesz sie, trzymasz za reke. Moje kontakty z dziewczynami byly zerowe.
Przy wyborze liceum byly dwa czynniki. Mama mowila, ze dobrze zdam mature. To akurat prawda, bo ta szkola ma jedna z lepszych zdawalnosci w wojewodztwie.No i tez dla mnie ta szkola wydawala sie taka najbardziej przyjazna (bylem w 3 szkolach na dniach otwarcia). Tu akurat byla rozlaka, bo z podstawowki byl tylko jeden znajomy. Liceum to chyba dla mnie najgorszy okres edukacyjny, nigdy az tak bardzo sie nie meczylem i mialem dosc. Przy tym wszystkim strasznie sie zauroczylem dziewczyna z internetu w tamtym okresie, strasznie toksyczna relacja swoja droga. Poswiecilem jej tyle czasu, bo to pierwsze prawdziwe zauroczenie, ktore sie w cos przerodzilo.Kazda przerwa spedzona na lawce pod klasa, z telefonem. Tu akurat najdlusza przerwa miala 20 minut, czulem sie jak podczlowiek. Nie wiedzialem co ze soba zrobic. Dla mnie to az dziwne, ze tam kilka chlopakow z mojej klasy traktowalo mnie normalnie bez jakichs uprzedzen. Nie bylem na studniowce, bo wiedzialem jakby to wygladalo. Siedzenie przy stole z telefonem. Osiemnastki tez nie wyprawialem i tak nie mialbym kogo zaprosic, mialem wtedy korone i cieszylem ze sie tak zlozylo, dobra wymowka zeby nikt mnie nie uznal za dziwaka. Generalnie ten czas gimnazjum - do teraz to jest doslownie siedzenie dzien w dzien przed komputerem. W 2022 napisalem matury po tym czasie zlapalem strasznego dola. Plakalem czesto w nocy, to byl kolejny etap w zyciu i co dalej? Studia, praca? Jakim cudem ja tak szybko skonczylem 18 lat. W wakacje popracowalem 2 miesiace i szykowalem sie na studia.
Poszedlem na studia, na drugi wybor, bo na pierwszy sie nie dostalem ale obecnie w tym miejscu gdzie jestem oceniam ze te 2 kierunki byly tragiczne i malo przyszlosciowe. Studia to bylo liceum v2 z ta roznica, ze wieksze miasto i sumujac cala podroz rower+pieszo+autobus, znowu pieszo, znowu pieszo i autobus to dobre 4h. Troche to bylo meczace, ale jesli chodzi o kontakty miedzyludzkie nic sie nie zmienilo. Zamienilem moze pare slow z kilkoma osobami, a tak to siedzialem na przerwach z telefonem. Jak bylo okienko to specjalnie przeszedlem 5km, zeby sobie kupic arizone w kartonie bo nie mialem lepszego pomyslu. Koniec koncow zrezygnowalem w styczniu, nie myslalem wtedy o tym kierunku jakos negatywnie, glowna przyczyna byl wlasnie ten brak kontaktu z ludzmi. Przesiedzialem kilka miesiecy na bezrobociu, gralem w gry ogladalem jakies seriale, spalem do 17. W miedzyczasie spotkalem sie z ta dziewczyna z internetu i potem poszedlem do pracy. W czasach liceum tez u niej bylem. I to byl doslownie moj jedyny kontakt fizyczny z kobieta, zeby nie bylo - nie, nie chodzilo mi o seks naprawde ja kochalem, ale byla strasznie toksyczna. Mowie to w takim kontekscie, ze czulbym sie jeszcze gorzej z faktem ze jestem prawiczkiem w takim wieku. To byla ta sama praca z poprzedniego roku w ktorej popelnialem mase bledow, doslownie jakbym byl dzieckiem specjalnej troski i sporo czasu to we mnie siedzialo. Mialem plan wrocic na ta sama uczelnie, na inny kierunek tylko musialem poprawic matury, nie wyszlo i poszedlem w ogole gdzie indziej 500km od domu.
Poszedlem na te studia z mysla, zeby sie socjalizowac poznac wieksze miasto, ale tez za edukacja wiadomo. Zlapalem tylko kontakt z chlopakami z kierunku. Trzymam sie jednej grupki, zazwyczaj wychodzimy podczas przerw na papieroska, albo jak idziemy na tramwaj to razem grupa. Nasz kontakt sie ogranicza tylko do uczelni. Byly pojedyncze wypady, ale moge je policzyc na palcach u jednej reki. Studiuje w Krakowie na miasteczku przez te wszystkie miesiace bylem raz, przy okazji piwa integracyjnego z grupa na poczatku studiowania. Mowie o tym, bo jest tam masa ludzi ktorych mozna poznac ale po prostu nie mam z kim wyjsc. Zawsze z kims razniej, a idac samemu czulbym sie jeszcze bardziej zdezorientowany i samotny, a wole omijac takie sytuacje.
Jesli chodzi o akademik i potencjalne znajomosci, studiuje na prywatnej uczelni wiec tez wszystkie uczelnianie sa zapelnione - u mnie priotytet to bylo AGH, ale w pierwszej kolejnosci sa ich studenci. Tak trafilem do prywatnego akademika jesli tak to mozna nazwac w ogole i szczerze mowiac to jest jakas masakra. Nie jestem ksenofobem, ale na kazdym kroku ukraincy. Ciezko o integracje, zwlaszcza jak jestes prawie ze jedynym Polakiem. Jesli chodzi o wspolokatorow, jeden kompletnie jakby zyl w swoim swiecie. Smieje sie sam do siebie, gada i masa roznych innych dziwnych rzeczy. Jestem uprzejmy jak moge, ale czasami mam go niesamowicie dosc, wczesniejszy wspolokator ktory mieszkal z nami w pokoju sie zgodzil ze mna, ze powinien wziac sobie pokoj dla jednej osoby skoro nie potrafi zyc z innymi. Drugi wspolokator (nowy) jest starszy ode mnie jakos 5-6 lat pracuje tak ze wraca po polnocy, a tak pozatym w ogole nie gadamy, ani czesc ani nic. Pogodzilem sie z tym ze nie ma co szukac znajomosci w tym akademiku i moze za rok sie uda te AGH, ale to byl zwyczajnie fatalny wybor jesli chodzi o akademik. Mam tez wspolokatorow zaraz obok drzwi, bo to jest tak jakby wspolny blok. Jak w 1 semestrze sie z nimi dogadywalem to tak teraz kontakt sie powoli urywa. Poza tym tez to niezbyt moje towarzystwo nonstop w dzien w dzien palenie marihuany i jakies imprezy w ciagu tygodnia. Do tego bariera jezykowa.
Strasznie doskwiera mi samotnosc, teraz zbliza sie majowka i 2 tyg wolnego i najprawdopodbniej wroce do siebie, do wioski gdzie i tak siedze i nic nie robie, a zeby gdziekolwiek sie dostac potrzebne jest auto. Nie mialem nawet okazji poznac miasta do konca w ktorym studiuje, nie bylem w zadnym ciekawym miejscu tylko non stop siedzienie w akademiku i marnowanie najlepszych lat zycia. Oprocz wczorajszego wyjscia (nie wiem kiedy ostatni raz wyszedlem z 2msc temu?). Ale i tak uwazam ten wypad za dosc slaby, to byli studenci erasmusa, ktorych wczesniej nie znalem i po czasie zaczalem sie nudzic zwyczajnie. To tez nie byly osoby w moim typie.
Nawet mam problem, zeby zalozyc tinder moglbym przeciez kogos poznac przy okazji, ale wstydze sie tak zwyczajnie. Mam niska samoocene, mimo to ze podobalem sie niektorym dziewczynom, czasami czuje wzrok na sobie, jedna mi zaproponowala zwiazek w liceum, ale i tak uwazam ze cos jest z moim wygladem nie tak, do tego jestem niski wiec ciezko byc pewnym siebie jak kazdy chlopak jest od ciebie wyzszy. Moj wyraz twarzy jest dosc powazny i wychodze pewnie na osobe chlodna, bez emocji a w glebi duszy strasznie potrzebuje bliskosci i trwa czesto burza emocji. Raz nauczycielka powiedziala mi, ze patrze sie na nia jakbym chcial ja zabic. Nie wiem czy to ma jakies powiazanie ze soba, ale nikt jej nie lubil, wymagala od nas zdecydowanie za duzo jak na profil w liceum, ktory w ogole nie byl powiazany z jej przedmiotem, do tego byla strasznym egotopem. Jakkolwiek by to smiesznie brzmialo, ale taka jest prawda boje sie dziewczyn w swoim wieku zazwyczaj jak mam okazje to je omijam. Oprocz tej jednej z internetu, gdzie na poczatku tez bylem bardzo niezreczny i wszystkiego sie wstydzilem ale po czasie sie przelamalem. Generalnie mam tak dosc czesto, ze z poczatku jestem bardzo niesmialy, ale po czasie potrafie sie przed otworzyc przed wlasciwymi osobami i zdecydowanie latwiej mi jest integrowac sie w malych grupkach niz jakby to bylo 10 osob. Wracajac to brak kontaktu z dziewczynami w takim wieku jest krotko mowiac bolesny, to jest chyba najlepszy aspekt mlodosci, ktory kiedys niestety minie. Boje sie zycia, mam tyle mozliwosci moge wszystkiego sprobowac jestem mlody. Studia to mial byc dla mnie taki okres na poznawanie siebie, otwarcie sie na ludzi, znalezenie (moze?) milosci, jakiejs sympatii. A jest jak jest.
Do tego czuje sie bardzo niedojrzaly, moim szczytem mozliwosci jest pojscie zrobienia zakupow z lista. A potem slysze na uczelnianych korytarzach jak ludzie w moim wieku, rozmawiaja o tym, ze chca kupic jakis samochod czy warto go brac w leasing np. Albo mieli dzien na wariackich papierach zalatwic cos w urzedzie skarbowym potem to, potem tamto. No takie typowe dorosle zycie. A ja mam problem zarejestrowac sie na NFZ od 2 miesiecy do stomatologa. Ciagle to przekladam, mowie sobie w koncu zadzwonie i nic. Zapuscilem sie lekko z wlosami tzn, przydaloby sie skrocic lekko koncowki. Zamiast podejsc do jakiegos pobliskiego fryzjera, umowic sie na wizyte czy zorientowac gdzie moglbym w miare tanio sie ostrzyc to wole przeczekac do majowki i jak wroce do siebie to tam podejsc do fryzjerki u ktorej sie strzyge od dziecka.
Zdalem sobie sprawe jeszcze bardziej jak w moim mlodym zyciu jest zle i nudno przy okazji wspolnej wielkanocy z cala rodzina. Kuzynka zaczela cos mowic o kims z dalekiej rodziny, ze byl w jakims cieplym kraju na urlopie. I jakby go spytac co tam pozwiedzial ciekawego, czy ma jakies fotki to by ci powiedzial dwa-trzy slowa i na tym by sie skonczylo. I jakos tak poczulem, ze ten opis to doslownie ja. Pol roku w wielkim miescie i nie mam nic ciekawego do powiedzenia, pare zdjec ktore i tak nie sa warte pokazania. Nie mam tez zadnych celow i zyje z dnia na dzien, wiec jest spory dysonans jak kuzyn mowi, ze planuje jakis wypad wakacyjny z dziewczyna. Wujek ogarnal kogos do postawienia dachu do nowej chalupy. A ja? Nie mam sie doslownie czym pochwalic, nie robie postepu w niczym.
Zawsze slucham rozmow innych, bo i tak nie jestem w stanie sie przebic a po czasie nudze sie i najchetniej wracalbym juz do domu. Moje relacje z najblisza rodzina sa tez dosc oschle. Nie potrafie zagadac do mamy, opowiedz jej czegos sam z siebie, przykro mi z tego powodu bo wiem ze musze z nia spedzac jak najwiecej czasu i ona tego potrzebuje. Zaproponowalem jej ostatnio przyjazd do Krakowa, moze cos z tego wyniknie. Z tata jest troche podobnie, tylko ze on zapalil we mnie pasje do pilki wiec mamy przynajmniej jakis wspolny temat. Z siostra za to jest zazwyczaj niezrecznie, rozmawiam z nia jakbym nadal mial 15 lat. Nie widze sie w roli przyszlego szwagra, to bylby wstyd dla niej, ze ma takiego brata. Mam wrazenie, ze przy rodzinie to tak jakbym zakladal maske. Ogolnie przy wiekszosci ludzi tak mam, zawsze sie dostosowuje. Raczej nie mam takiej osoby przy ktorej moge byc w 100% soba. Ciezko mi sobie wyobrazic sytuacje w ktorej przedstawie swoja dziewczyne rodzinie, o ile do tego dojdzie. Obawiam sie, ze z czasem bede mial jeszcze wieksza łatke dziwaka. To wszystko tak szybko minelo, przeciez ja mam 20 lat a zyje jak 14 latek. Mam w dalekiej rodzinie goscia +40 lat, ktory mieszka w wiosce z matka i kloci sie z nia non stop. Nie ma dziewczyny, chleje w samotnosci co weekend i pracuje w januszexie. Jest posluszny prezesowi jak piesek (pracowalem z nim). Brak perspektyw, doslownie nic. Nie chce go urazic, ale boje sie ze tak skoncze.
Mysle, ze zwyczajnie jak wejde w pozna doroslosc to bede wrakiem czlowieka, nie bedzie co ratowac. Nie mam depresji, jestem troche pogubiony i nie potrafie sie odnalezc. Nigdy tez nie ''zylem'' w kontekscie korzystania z zycia. Bo trzeba zyc, a nie przezyc.
Dziekuje jesli ktos przeczytal caly ten esej, nie potrzebuje klepania po plecach. Chcialbym zobaczyc Wasz punkt widzienia, czy moze ktos tak jak ja marnowal swoja mlodosc i potem wyszedl na prosta, co spowodowalo taki przelom w waszym zyciu. Od czego mozna zaczac.
​
​

Cześć wszystkim!
Piszę do was z trochę popapranym problemem (M26 lat z małej miejscowości). Kompletnie straciłem wiarę i chęci związku. Nie widzę szans na siebie w zdrowej relacji. Związek wydaje mi się męką, czymś co przynosi więcej szkód niż pożytku, czymś co rujnuje człowieka psychicznie. Ale po kolei nakreślę background.
Nigdy mi nie szło w kontaktach damsko-męskich. Od czasów dorastania jestem wycofanym gościem. Kiedy rówieśnicy wchodzili w pierwsze związki ja walczyłem z trądzikiem który też dobrze zrył mi psychikę. W tamtym czasie zarywałem do jednej koleżanki, ale dostałem kosza. Ogólnie to była głupia relacja bo ona dawała mi znaki że nic nie będzie, ale traktowała mnie jako kolegę, a ja głupi wypisywałem do niej. Wtedy w mojej głowie zasiało się ziarno zawiści. Dalej gdzieś się ta znajomość ciągnęła, ale ja zachowywałem się mega toksycznie. Raz kiedy się widzieliśmy to rozmawiałem z nią, żeby innym razem udawać że jej nie widzę. Jednego razu znalazła moje dokumenty w autobusie za co kupiłem jej wino, aby później wypisywać jakieś durnoty do niej, że może się umówimy aby wypić to wino razem (Choć dała mi do zrozumienia że już kogoś ma). W głowie miałem zrypane myśli za które jest mi mega wstyd, Dwa razy powiedziałem coś durnego jej siostrze na jej temat i jest mi do tej pory z tym turbo źle
W tamtym czasie miałem też przyjacielską relację z jej siostrą. Tutaj było całkiem spoko. Ja nigdy nie chciałem mieć z nią żadnego romantycznego związku. Dogadywaliśmy się było git.W międzyczasie ona była w relacji ze swoim teraz już mężem i wyczuwałem że coś jest nie tak, i on nie przepada za tym że się z nią kumpluje. Jak widziałem gdzieś ich razem to gość zawsze odwracał głowę w drugą stronę i nawet cześć mi nie odpowiadał, w sumie miałem to gdzieś, ale domyślałem się że to wpływa na relację z moją przyjaciółką. Oddalaliśmy się od siebie, ale gdzieś tam relacja dalej trwała, rozmawialiśmy ze sobą, sporo mi ona pomogła, za co jestem jej wdzięczny i będę do końca. Ale była jedna sytuacja, robiło już się gęsto między nami i chciałem z nią porozmawiać i wyjaśnić parę tematów, a ona powiedziała że ma to w dupie. To mnie rozbiło, mocno mi to utkwiło w głowie, ale ja debil wtedy nic nie zrobiłem. Po kilku tygodniach zaprosiła mnie na swój ślub, powiedziałem jej że na wesele na pewno nie pójdę, ale do kościoła przyjdę bo wiem że to ważny dzień dla niej. Mogę powiedzieć że to był gwóźdź do trumny tej znajomości. Po tym może raz się spotkaliśmy. Parę razy pisaliśmy, ale nasza ostatnia rozmowa była w sumie kłótnią.
Całym clue powyższego akapitu jest to że zakończyłem tą przyjaźń w sposób w jaki przysiągłem sobie nigdy nie robić. Znowu przestałem się odzywać bez podawania żadnego powodu, ale tłumaczę sobie to w ten sposób że jak chciałem porozmawiać to dostałem tekst “Mam to w dupie”. Czuję się jak dzieciak który obraził się za byle co. Niestety mam tendencję to nie mówienia co myślę i czuję, chowając się.
Kolejną sprawą dzięki której jest jak jest, to temat mojej matki. Z bratem wychowywaliśmy się bez Ojca (zmarł jak miałem 5 lat). I ona nienawidzi jak się z kimś spotykamy. Świeżą sprawą jest to jak zachowywała się przy dziewczynie mojego brata. Robiła mega awantury, wydzierała się za byle co. Miałem wrażenie że znaczy teren. Między innymi przez to brat zakończył związek. A to się ma tyle do mnie że widząc to nie mam chęci kompletnie przyprowadzać dziewczyny. Pokazywać że z kimś się spotykam, jest mi normalnie wstyd za to i wolę komuś oszczędzić przykrości.
Kolejnym tematem który doprowadził mnie do dzisiejszego stanu rzeczy jest mój brak pewności siebie. Zawsze czułem się gorszy od innych, brzydszy, mniej elokwentny, mniej zabawny. Dużo czasu spędzam w internecie i to zaprowadziło mnie w miejsca które zrobiło wiele szkód w mojej głowie. Pierwszą rzeczą są wszystkie fora RedPillowe lub BlackPillowe, i to jakie wartości one przekazują. Było to jak nawóz na podatny grunt. Zagubiony chłopak, który widział trochę syfu w swoim życiu (Byłem świadkiem jak dziewczyny kumpli ich biły, albo robiły toksyczne kłótnie przy mnie, plus ich opowieści jak wyglądają ich związki). Doprowadziły do tego że zacząłem patrzeć na płeć przeciwną z dystansem i zastanawiać się czy naprawdę tego chcę. Zamiast patrzeć na kobietę jak na drugiego człowieka, to widzę stwora któremu jeśli się nie postawię to mnie zniszczy (Wiem to idiotyczne, ale do tego dojdzie jeszcze druga część).
Do tego doszło też po**o. Oglądam je od gdzieś 13 roku życia. Mocno mi to zryło beret, dzięki temu w ohydny sposób potrafię uprzedmiotawiać dziewczyny. Przez to trafiłem kiedyś na stronę z seksrandkami. Poznałem tam dziewczynę. Były pikantne zdjęcia z obu stron, ale urwałem ten temat gdy się dowiedziałem że ma ona męża i dzieci, a ze mną chce się tylko pobawić. Później pisałem z innymi które też raczej szukały tylko wrażeń. Jedna rozbiła mnie tekstem że ona nie ma problemu mieć romansu, kiedy jest w związku. Ogólnie to większość jej koleżanek nie ma problemu żeby zdradzić, a ja się czymś takim brzydzę.
Reasumując. wszystko to składa się na mój dzisiejszy stan. Czuję się jak wypompowany balon. Nie widzę żadnego sensu w szukaniu sobie partnerki, ponieważ czuję że przez powyższe traumy i skrzywienia nie umiałbym utrzymać związku. Jestem toksyczną osobą i zachowywałem się wstrętnie, czego bardzo żałuję. Mimo jakichś iskierek chęci zmiany, nie jestem w stanie nic zrobić ponieważ zaraz przypominam sobie którąś z sytuacji i się wycofuje. Wiem również że sporo z tego mam na własne życzenie.
Publikuję ten post ponieważ chciałem gdzieś to wydusić z siebie. Może ktoś miał podobnie i chciałby podzielić się swoimi uczuciami. A może ktoś ma dla mnie jakąś radę dzięki której mógłbym spróbować poprawić sytuację.
PS. Jeśli ktoś zaproponuję terapię, to po krótce powiem że próbowałem i nic to nie pomogło. Trafiałem na beznadziejnych terapeutów i mam do nich ograniczone zaufanie.

Pozdrav, ljudi! Par pitanja.
Molim samo ozbiljne savjete, i unaprijed se zahvaljujem!
Imam stanara u kući koji odbija iseliti se. Prijavljeno mu je prebivalište tamo, no nije na ugovoru o najmu. Već je tamo od 2019. godine.
Napomena: vlasništvo nekretnine je 1/2 sa mojim bratom, znači cijela nekretnina je pola na mene i pola na mog brata.

1. Kako bi najbolje bilo izbaciti stanara iz kuće?
   
2. Smijem li isključiti vodu/struju/plin?
   
3. Smijem li naći par grdih muškaraca da ga prisilno izbace iz kuće?
   
4. Ako dođe do fizičkog konflikta, bi li odgovarao ja za to, ili stanar? (u slučaju da on nasrne na mene ili na jednog od izbacivača).
   

Edit: Brat se slaže da se stanar izbaci.