Teks pidato sunda | | tips untuk public speaking

Berikut adalah beberapa tips untuk public speaking yang bisa membantu Anda tampil lebih percaya diri dan efektif di depan publik:

Persiapkan Materi Anda dengan Bai: Ketika Anda memberikan pidato atau presentasi, pastikan Anda mempersiapkan materi Anda dengan baik. Ketahui topik yang akan Anda bicarakan, susunlah poin-poin utama, dan siapkan contoh atau ilustrasi yang mendukung.

Latihan Berulang-ulang: Latihan adalah kunci untuk menjadi lebih percaya diri saat berbicara di depan umum. Latihlah presentasi Anda secara berulang-ulang, baik secara verbal maupun mental. Cobalah berlatih di depan cermin atau dengan merekam diri sendiri untuk menilai ekspresi tubuh dan intonasi suara Anda.

Ketahui Audiens Anda: Usahakan untuk memahami siapa audiens Anda dan apa yang mereka harapkan dari presentasi Anda. Penyesuaian konten dan gaya berbicara Anda dengan audiens dapat membuat Anda lebih terhubung dan efektif dalam menyampaikan pesan.

Gunakan Bahasa Tubuh yang Positif: Bahasa tubuh Anda dapat memengaruhi cara Anda disampaikan dan diterima oleh audiens. Usahakan untuk menggunakan gerakan tubuh yang mendukung dan menunjukkan kepercayaan diri, seperti postur tubuh yang tegak, kontak mata, dan senyum.

Berbicara dengan Jelas dan Tenang: Cobalah untuk berbicara dengan jelas dan tenang. Kendalikan laju bicara Anda, hindari mengumbar kata-kata, dan beri penekanan pada kata-kata kunci. Juga, jangan takut untuk menggunakan jeda yang sesuai untuk memberikan penekanan dan membuat audiens mengikuti.

Gunakan Visual Aids dengan Bijak: Jika Anda menggunakan visual aids seperti slide PowerPoint, pastikan mereka mendukung presentasi Anda tanpa mengalihkan perhatian dari Anda sebagai pembicara. Gunakan gambar, grafik, atau diagram dengan sedikit teks dan pastikan mereka relevan dengan pesan Anda.

Jangan Takut dengan Keterlibatan Audiens: Membuat keterlibatan dengan audiens dapat membuat presentasi Anda lebih menarik dan interaktif. Ajukan pertanyaan, undang tanggapan, atau bahkan lakukan aktivitas pendukung yang melibatkan audiens.

Menerima Umpan Balik: Setelah Anda selesai, minta umpan balik dari audiens atau rekan sejawat. Hal ini dapat membantu Anda memperbaiki presentasi Anda di masa depan dan menumbuhkan keterampilan public speaking Anda.

Tek başınıza, arkadaşlarınızla, partnerinizle, ailenizle birlikte Ankara'da ne yapıyorsunuz? Dışarıya çıktığınızda nasıl rutinleriniz var? Kütüphaneler, restoranlar, parklar, AVM'ler hepsini düşünün Örneğin benim farklı kişilerle farklı rutinlerim var. Kutu oyunu oynamaya gitmek, üstüne McDonalds'da sundae yemek, Kuzgundokuz'da Türk kahvesi içip cheesecake yemek, bazı akşamlar Atölye Yoga'da yogaya gitmek gibi rutinlerim var. Şu an aklıma gelmeyen ama Ankara'da alışkanlık ettiğim birçok şey var. Belki birilerinden bir şeyler duyup yeni rutinler oluşturabiliriz.

The atmosphere on the bridge was calm, but controlled, casual, but serious. Everyone was on guard but not as much as they usually were. No major wars, no serious fighting, no pirate activity, it was just a simple routine patrol on a backwater system bordering Confederacy Space. I sat at my engineering console and poured over some minor scanning data from weeks ago. I took a deep breath, my beak chattering idly while I looked at some minor energy readings from the local star.
"Any idea what exactly we are looking for, or is this just a 'be here to be here' kind of thing?" I idly asked nobody in particular.
"Just a routine patrol Juan. Nothing too serious. Kinda peaceful these days..." My captain said as he sipped some tea.
"Uhhh Captain... I'm getting interference in the local waveform calculations... but they don't make any sense." The Scout Leader said.
"What do you mean no sense?" He replied.
"Well... The quantum waveform suggests that a number of ships have been through this planet recently but the readings are... off the charts. The energy bleed readouts tell me that the ships are in excess of twenty times the Confederacy's average size." He said.
We all looked at him. "That's impossible..." I said and decided to look at his console myself.
"I know it is! But here's the data right here. To make this kind of radiation bleed you have to have a petawatt reactor at minimum. No ship in the fleet has those! I have already filtered out the local stars radiation excess so there's definitely something here." Scout Leader said as he pointed out the data with his flipper.
"That... IS odd... Well it might be a fleet moving through. Can't filter out individual reactor signatures. The Orelei Imperium uses these backwater systems for their pilgrimage routes after all." I said and returned to my console.
A sigh of relief overcame the bridge. "Well... that explains everything doesn't -"
"Quantum waveform detected, unidentified ship inbound, vector Three-Three-Zero." The ship's AI suddenly spoke.
Within seconds, a massive, truly stupidly huge ship suddenly appeared in our view. A multicolored supersized ship fifty times larger than anything we had ever seen, suddenly imposed itself upon us.
"EVASIVE MANEUVERS!!!" The captain called out.
A momentary panic suddenly shattered the calm of the bridge and everyone got to work. We worked in beautiful concert as we hastily and carefully maneuvered our ship through the massive hulk that suddenly appeared. We narrowly avoided the damn thing and scared ourselves to death as we raced inside it. It looked like an enormous shipyard drydock with engines. Suddenly, our engines cut out.
"Engines off! Thrusters not responding!" The pilot yelled out as she lost control.
"Reactor to... Idle!? Oh no! That thing’s shields overloaded our capacitors! Attempting manual restart!" I yelled out.
"Weapons check! Activate defenses!" The captain yelled out.
"Negative sire! All systems down! Even our communications network is out!" I replied.
A sudden thunk threw everyone off balance and the ship went to backup power. The reactor finally came back to life but only by a small amount. Shields went offline, our guns went to standby and something was hitting the hull.
"Docking procedure complete. Thank you for using AutoTek Industries, for all your shipping needs. Please have a nice day." Our ship's AI said in an all too uncomfortably cheerful manner.
"Comms are open, I'm patching us into a frequency I can see... There!" Our comms officer said.
The holo-vid panel appeared out of the roof in front of the captain and a creature we had never seen before appeared. A big round head, no feathers, no beaks, flapping mouth parts and a big tongue. Frontways eyes and rows of white teeth, indicating a predatory species. It had strange tufts of fur around it, red on top, red on its upper lip but none anywhere else. It started talking to us, the language incoherent and babbling. It pressed a few buttons on a console hidden from view and the AI spoke again.
"Auto Translation software installed, archive access granted. Please hold." A few tense moments followed. How long would this take... "Procedure complete. Varidiani translated to Common English. Have a nice day."
A loud groan of boredom, followed by the creature speaking followed. "Thank you for using AutoTek Cargo Freight, the number one Cargo Freighter Transport service. Please follow standard safety procedures and disembark from your craft. Today's canteen meal is Meatloaf with Ice Cream Sundae and selected coffees are on sale. Please be aware that free meal service is available ONLY to first time active duty military personnel. Thank you and welcome aboard."
The creature moved away from his screen, but stopped in his tracks, seemingly confused. "Wait... What did you say? Cassius? but... you're already docked up!" He said. His look of confusion got worse as another voice was heard in the background.
"Oh for-Not again! Goddamn side traffic! Fucking hitchhikers thinking they can get a free ride by stealing someone elses slot. Look, just take Bay forty seven. DONT BITCH ABOUT PARKING SPACE YOU TWAT!!! Just take the damn spot or get left behind! You already paid for it so get going!" He angrily yelled at whoever he was talking to.
"Okay... what the hell did I catch in the dragnet... Damn hitchhikers!" He said.
We were able to see from external sensors that some kind of mechanical appendage had appeared and was scanning our ship. "Captain... what do we do here?" I asked.
"I have no idea, Ensign. We can't escape, we can't defend ourselves and we can't hold a card against this thing if we could do anything anyway. Let's just hope this entity is at least open to talks..." He replied calmly.
I ruffled my feathers a bit nervously as the creature continued. "What... What the hell kind of ship is this thing!? Who built that!? I mean I know I catch some oddballs here and there but what the smeg is this!? Hey! Marty! Look at this thing! Yeah! Bay seventeen!"
A little bit of radio chatter followed between this creature and another, seemingly one named 'Marty'. "What? Oh right. Well... I dunno. Yeah I can't, they aren't pirates I don't have a Probable Cause, it's illegal. Yeah yeah alright. Let's see... Docking arm engaged, standard ops... Good. Welcome aboard, please follow the arrows to the hotel." The creature continued to talk with someone off-screen.
Alarms started ringing. The ship's computer started alerting us to what was going on again. "Docking procedures initiated. Please hold for bacterial sterilization procedures... Complete. Equalizing atmospheric conditions... Complete. Accessing biological data... Scanning... Complete. Pressure equalized, humidity increased. No risk of bacterial infection. You are clear to enter. Please enjoy your stay."
The ship's atmosphere regulators kicked in with a soft hum and the door to the airlock slid open. We stood there in shocked silence for a few minutes. I stood up out of my seat, breaking the tone and waddled towards the airlock.
"Where are you going!?" The captain asked.
"They offered a free lunch for active military. I am active military and i am hungry." I simply said. I had no other way to handle this. But I was in fact hungry. So I essentially said 'screw it.'
My feet patted away through the corridor and my breathing became easier, I became more focused. Almost as if the air filtration system was a lot better than ours. The corridor gave way to sterile white tiling with various artworks including pictures of strange apes, landscapes of countrysides and the overall feel broken with soft greenery. Eventually I found myself in some kind of dome complex, in the center of which was a large, brown barked tree.
"Ohh... pretty..." I chirped, and headed toward a sign my translator marked as 'canteen'.
My captain and crewmates followed behind me, our flippers waving as we walked through the strange vessel. As they came through the corridor into the dome, a creature nearby appeared, stopped dead in its tracks and stared at them. They simply stared back and followed me into the canteen, waddling slightly faster. It was only now we saw the size difference. They were four times our size.
"Erm.... did somebody lose a shipment of mutant penguins?" The creature said as we passed by.
We ignored it and headed for the canteen. Almost immediately on entering the door my senses were overwhelmed by a massive number of delicious, delightful sights, sounds and scents. I couldn't help myself and stood there sniffling about. By instinct I tapped my feet on the floor in excitement and waved my flippers about. Something in here smelled absolutely magnificent!
I ignored the creatures around me and moved to an empty table, waving my compatriots behind me to an open spot. It was a bit awkward to figure it out but we got seated after observing our surroundings and copying the creatures nearby. I reached into my flight jacket and produced my service ID card, placing it on my table. Nothing happened for a bit and I squawked.
"So... uh... how does this work? Is it self service or is there a waiter?" I asked, my translator making sense of my squawking to the creatures.
"Oh my god... Sentient Space Penguins." One creature said.
"HEY MEL! TWENTY FOUR ORDERS OF THE MILSERV SPECIAL!" One creature yelled out, snapping everyone out of their stupor.
"Twenty four? Well shit we got a fleet order up today or what?" A voice asked from behind the counter.
"Nope. Aliens. We caught a xeno ship on the drag net on our last pass." Another voice said. That voice was that same creature We saw on the holo-vid screen.
"YOU WHAT!?" The voice behind the counter squealed in shock, then appeared out of a door to the side.
"Get back in there and cook! I'm the captain here, I'll handle this!" He replied and approached our table.
"Hello." I said, looking up at him.
"Can you understand me? Your translators get the update we sent them?" He asked.
"Yes, they did. Thanks?" I replied.
"Well we weren't expecting you to show up so... sorry about that. Glad to see you aren't exploding so, guess atmo is compatible. Again... sorry. We have ah... uhm... Privacy protocol that stops us from scanning ships too much. Captain Timothy Blythe, at your service." He said, holding out his right hand.
I grabbed it with my right flipper and shook it. "Pleasure. Engineering Ensign Codsworth The Fifth. That over there is the captain." I said, pointing at my senior officer.
"Oh God he's wearing a little Napoleon hat!" A voice said behind us.
Timothy looked at the voice and glared at them with a death-stare. "Sorry about my crewmates uh... Before we begin, I have things to ask. Do you have any allergies to certain foods? Herbivore, carnivore or omnivore and... do you eat any kind of dairy or milk products?"
"Carnivores, but not obligate, we can eat some veggies in small amounts. As for dairy, we're fine with it. Capsaicin and alcohol are poisonous to us. Sugar is fine though." I replied, my beak spreading open a bit and squishing itself to try to mimic their 'smile'.
"Righto. I will have your meals shortly." He replied with a smile.
"One thing before you go... What in the blue blazes is this thing?" I said, gesturing to the ship around me.
"Long range cargo freighter. It's a mobile drydock that uses the reactors of other ships to extend the effective ranges of our FTL drive, allowing us to jump almost across the entire galaxy or to basically any point. We use these ships to reduce jumps from twenty jumps to one jump, drastically reducing travel times and making routes a lot safer. Mass intersystem logistics, including free cleaning, paint job touchup and meals, like a mobile hotel. We specialize in cargo ships." He said and headed into the kitchen.
"In short, this thing is a ship-shipping ship, shipping shipping-ships. Someone made a stupid meme once, and some genius turned it into a thing instead. Turns out, it works." One of the creatures behind us said, and carried on with his meal.
"Oh.... Oh my... That's... Okay then." I said, stupefied at the implication.
The crew looked at each other, concerned to the absolute as we considered how much of a tactical advantage they had over the rest of the galaxy. Considering the size of their ships... And the armaments. These were just cargo ships and they had better guns than one of our battleships. We could only imagine what nightmares their actual warships were. Our attention snapped back to the present as moments later, we had a small plate full of a truly succulent smelling food appear in front of us, along with eating utensils similar to the ones we use.

They had an FTL system whose only limitation was the power input, and could effectively jump anywhere they wanted with a bigger reactor. And they found a way to actually DO that with these massive mega-freighters. At this point, I was over it, and my growling stomach overcame my common sense. I picked up the utensils with my flippers and cut a small piece off. I put it in my mouth and lost my senses completely.
"OH SWEET GODLY NECTAR!!!" I exclaimed, tossed the utensils and scarfed down the entire meal, which was twice my usual ration with my mouth and flippers.
It didn't take long before everyone else tentatively tasted, then ravenously chowed their own meals down. We collectively belched loudly and lay back in our seats from the most incredible meal we ever had. At least for a very long time.
"Well... If that's how you respond to my meatloaf, I wonder how you'll respond when we serve fish?" The Chef said offhandedly.
"FISH!?!?!?!" All of us collectively gasped. "YOU HAVE FISH!??!?!" We all screamed together.
"Oh shite..."

1. Majapahit adalah nama kerajaan. Nama-nama seperti Kaḍiri, Tumapĕl (Singhasāri), Mataram, dan Majapahit bukanlah nama-nama kerajaan maupun negara, melainkan nama-nama ibukota yang berkuasa. Dalam berbagai teks Jawa Kuno maupun catatan sezaman, negara yang disebut hanya bernama Jawa seperti pulaunya. Satu-satunya negara di pulau Jawa yang tidak disebut sebagai "Jawa" adalah Suṇḍa, yang merupakan sebuah kerajaan yang benar-benar berbeda dari Jawa.
2. Gajah Mada bergelar Mahapatih. Dalam berbagai prasasti era Majapahit yang dapat ditemukan, tidak ada gelar yang bernama Mahapatih atau "patih tertinggi". Gelar yang digunakan oleh Gajah Mada dan para pejabat sebelum dirinya adalah mapatih atau apatih. Menurut Tomé Pires dalam catatannya, Suma Oriental, terdapat penyebutan raja bawahan sebagai patih, akan tetapi patih yang berkuasa di ibukota tidak dijuluki Mahapatih, melainkan Gusti Patih. Gelar penuh Gajah Mada dalam prasasti Prapañcasa̅rapura adalah rake mapatih ring majhapahit pu gajah mada, bukan rake mahapatih ring majhapahit pu gajah mada.
3. Raden Wijaya keturunan Sunda. Pada era Kesultanan Mataram, naskah Babad Tanah Jawi menyebutkan bahwa pendiri Majapahit berasal dari Pajajaran dan bernama Jaka Sesuruh, diambil dari cerita rakyat Sunda Jaka Susuru. Berita ini tidak benar, karena diketahui bahwa pendiri Majapahit bukan bernama Jaka Sesuruh dan tidak berasal dari Pajajaran, melainkan bernama Narārya Sanggrāmawijaya, seorang pangeran dari Tumapĕl. Gagasan dari Babad Tanah Jawi diambil kembali oleh penulis Naskah Wangsakĕrta, konon berasal dari Cirebon, yang menyebutkan bahwa ayah Dyah Wijaya, Dyah Lĕmbu Tal, merupakan seorang wanita dan menikahi putra raja Suṇḍa. Autentisitas Naskah Wangsakĕrta diragukan oleh banyak sejarawan. Diperkirakan bahwa naskah ini ditulis pada tahun 1960-an, bukan abad ke-17 seperti yang diklaim. Nama Dyah Lĕmbu Tal terdapat pada Kakawin Nāgarakṛtāgama dan merupakan putra dari Narasinghamūrti, raja Tumapĕl, dicandikan sebagai Buddha setelah kematiannya. Ada pula Harṣawijaya, yang juga merupakan putra dari Narasinghamūrti, akan tetapi apakah mereka adalah orang yang sama tidak diketahui dengan pasti.
4. Jayanagara putra Dara Pĕṭak dari Malayu. Nama Dara Pĕṭak terdapat pada naskah Pararaton yang ditulis pada sekitar akhir abad ke-15 Masehi. Disebutkan bahwa Dara Pĕṭak adalah putri Malayu yang diperistri oleh Raden Wijaya (Kṛtarājasa) dan melahirkan Raden Kalagĕmĕt (Jayanagara). Namun, prasasti-prasasti yang dikeluarkan oleh Kṛtarājasa tidak pernah menyebut nama Dara Pĕṭak sama sekali, dan justru menyatakan bahwa Jayanagara merupakan putra dari Tribhuwaneśwarī, permaisurinya. Selain itu, Pararaton juga salah menyebutkan bahwa hanya ada dua putri Kṛtānagara yang menjadi istri Wijaya, di mana prasasti menyatakan bahwa keempatnya menikahi Wijaya. Jayanagara juga tidak pernah memiliki nama Kalagĕmĕt, melainkan sudah bernama Jayanagara sejak lahir, seperti yang tertera pada prasasti Kudadu (1294).
5. Majapahit runtuh oleh Dĕmak. Dalam tradisi Jawa Baru, dipercaya bahwa Majapahit runtuh oleh serangan Dĕmak di bawah kepemimpinan Raden Patah. Akan tetapi, ini tidak benar. Menyinggung miskonsepsi nomor 1, diketahui di dalam Pararaton bahwa Majapahit bukan lagi ibukota Jawa sejak tahun 1478, setelah serangan anak-anak Sang Sināgara (Rājasawardhana) yang membuat basis pertahanan di Jinggan* melawan paman mereka, Singhawikramawardhana Dyah Suraprabhāwa. Dalam prasasti Pĕṭak dan Jiyu III (1486) yang dikeluarkan raja Girīndrawardhana Dyah Raṇawijaya, ibukota Jawa pernah berpindah ke Kĕling setelah perang melawan Majapahit. Pada Suma Oriental (1513), ibukota telah berpindah lagi ke Daha, kemungkinan dengan raja yang sama. Serangan Dĕmak pada 1527 meruntuhkan Daha, bukan Majapahit, dan berada di bawah kepemimpinan Sultan Tranggana, bukan Raden Patah.
6. Brawijaya adalah raja Majapahit terakhir. Miskonsepsi ini juga berasal dari Babad Tanah Jawi dan naskah-naskah Jawa Baru era Kesultanan Mataram lainnya, yang menyebutkan bahwa raja Majapahit terakhir bernama Brawijaya. Ada pula yang menyebutkan bahwa Brawijaya adalah gelar terus menurus raja-raja Majapahit, dengan raja yang terakhir bergelar Brawijaya V. Seperti yang disinggung pada nomor 4, raja Jawa yang ditulis dalam Suma Oriental diperkirakan merupakan raja yang sama dengan Girīndrawardhana Dyah Raṇawijaya, hal ini dikarenakan nama raja Jawa dalam Suma Oriental adalah Batara Vojyaya (ejaan Portugis untuk Baṭhāra Wijaya), nama yang mirip dengan Raṇawijaya. Gelar Bhaṭāra dalam bahasa Jawa dapat disandhikan (disingkat) menjadi Bhrā, sehingga didapatkanlah nama Bhrā Wijaya. Nama inilah yang kemudian dituliskan sebagai Brawijaya dalam berbagai naskah Jawa Baru. Tidak ada pula Brawijaya sebagai gelar terus menerus dalam satu pun naskah maupun prasasti era Majapahit. Pada umumnya, gelar abhiṣeka seorang raja Jawa Kuno tidak diturunkan terus-menerus layaknya gelar raja pada era Jawa Baru.
7. Raden Patah adalah putra Brawijaya. Menyinggung nomor 6, telah kita ketahui bahwa tokoh Brawijaya dalam naskah-naskah Jawa Baru bukanlah raja Majapahit yang sesungguhnya. Lantas, apakah Raden Patah merupakan putra Dyah Raṇawijaya, raja wangsa Rājasa yang terakhir? Silsilah kekeluargaan Raden Patah dapat ditemukan dalam Suma Oriental, catatan perjalanan duta Portugis Tomé Pires yang mengunjungi Jawa pada 1513. Disebutkan bahwa kakek Pate Rodim (Raden Patah) merupakan seorang budak dari Gresik yang dimiliki penguasa Dĕmak sekitar empat puluh tahun yang lalu. Penguasa Dĕmak memerintahkannya untuk melawan Cirebon dan akhirnya menjadi penguasa (patih) Cirebon. Ada juga yang menyebutkan bahwa kakek Pate Rodim adalah seorang pedagang. Hal ini sesuai dengan catatan Tomé Pires yang sebelumnya mengenai para patih muslim yang berkuasa di pesisir utara pulau Jawa, bahwa mereka adalah keturunan dari pedagang-pedagang muslim dari luar Jawa yang mengambil alih kekuasaan para penguasa Jawa yang sebelumnya.

LOL DÜZELDİ!!!!! Durability patch geri alindi Hydra yenilikler gelmeden önceki haline döndü Akali'ye bile hydra başlanan metada sadece Zed'e gelen nerfler geri alındı. Ultisi her seviyede 10 saniye kısaldı Zhonya mythic oldu apt4l mageler artik asirlik sopa, 3.5khp üstüne bide zhonya alamayacak. Ota b0ka can veren ap itemleri dengelendi Malmortiusa cdrı geri eklendi. Udyr q ve rsinin temel hasari camplara karsi nerflendi artik topta oynaniyor av3l top laneler ugraşsın dursunlar. TP eski haline geri döndü malak top laneler kör babannelerinin ineği gibi yatmiyor artik oyunun yarısı boyunca. Yuumi reworkünde karar değişikliğine gidilerek hero direkt oyundan silindi. Sylas w base cdsi 15 saniye oldu GP R'si artik sadece 16 levelde global oluyor. Yenilmez 10 stacke geri döndürüldü. Ölümcül tempo değişiklikleri geri alındı Armor pen itemleri bufflandı (%37) Jungle değişiklikleri geri alındı eski jungle itemleri geri getirildi. Draktharr leşi eski haline döndürüldü 70 ad veren tek mythic oldu, umbra kaldırıldı, pasifi draktharra verildi. 3be adc mainlerin ağlamaları sonucu verilen ie ve navori buffları geri alındı. 900lük can çalma itemi yakıncılarda %10 adclerde %8 olmak üzere dengelendi. BT eski haline döndü artık crit vermiyor 3be adcler sifa taskini +bt ile 1k shield yapamayacak. Aatrox eski ihtisamli günlerine geri dönüp dirilme özelliğini geri kazandı. E life steali %19a düştü. Akali wsu kaldırıldı. Cassiopea w sunda artık flash atilabiliyor. Death Dance eski haline geri döndürüldü. Prowlers Cd nerfi geri alındı artik 60 saniye. Yilan disi artik kama ve çekiçle alinabiliyor, 10 cdr veriyor. Twitch esi artik ap ile scale olmuyor base hasari bufflandı. E$ek tw suplardan kurtulundu. Bork bir daha eklenmemek üzere silindi beyin özürlü irelia mainler tten dikildi Jax bufflari geri alındı. Tear 850 goldluk fiyatına geri getirildi 3be ryze ve cassiopealar deliye döndü. Gecenin kıyısı pasifi 35 saniyeye düşürüldü. Crit vermeyen qss eşyası kaldırıldı zaten kimse almiyor markette boşu boşuna durmasın. Wukong w su artik duvarlardan geçmiyor. Bel'Veth artık pirana cikaramıyor. Samira q hasarı ve base ad artışı bufflandı ama artık wsu yasuo gibi tek bir yönü kapatabiliyor. Nautilus pasifi artik stun değil slow atiyor. Camille q true damage hasari %30 azaltıldı artık ilah sindiren alinca oyun bitmiyor. Donmuş balyoz geri getirildi. Günatesi Pelerini yeniden mythic oldu. Diana pasif hasari %35 azaltıldı, aldığı as %10 azaltıldı. Voice Chat eklendi. Arakçı geri geldi. Statik Hançer geri geldi. Akshan oynayanlar hadım edildi Hayir Hextech silahkılıc geri gelmeyecek

Yer:
Balyoz Yurt, Alik'r Çölü, Kum Altın Köyü
Tarih:
Sundas, Last Seed'in 20. günü 4E 201
Hassad ıssız kampta tek başına otururken kendi kendine şunları sordu: 'Acaba o hazineyi bulabilir miyim? Hazineye nasıl ulaşabilirim? Cesaret isteyen bu macerada bana kim yardım edebilir? Bulacağım hazine, göze aldığım tehlikeye değecek mi?' Hassad'ın aklına birden, elinde tuttuğu abonoz heykel ile vadi yatağında bulduğu mermer heykel geldi. Heykellere bakarken yaşlı kadının sözlerini hatırlayıp gülümsedi. Elinde duran şu siyah, haraketsiz yılan heykelciğinin, bir zamanlar insan olduğuna ve hayeletler tarafından bu hale çevrildiğine kim inanırdı?
Hassad hangi beynin böyle bir hurafeye kanacağını merak ediyordu. Ama yaşlı kadın buna kesinlikle inanıyordu. Kara yılan heykelinin kızı olduğu dışında başka bir şey söylemiyor, tekrar insan olabileceğini iddia ediyordu!
Kendine sorular yöneltmeye devam etti: 'Yaşlı kadının kızı Dasmir nereye gitmişti? Acaba hala yaşıyor muydu? Yoksa çoktan ölmüş müydü?' Hassad bunları sorgularken bir yandan da yaşlı kadına verdiği sözü düşünüyordu. Kızının canlanıp ona geri geleceğini söylemişti. Nasıl böyle bir yalan söyleyebilmişti? Verdiği bu sözü nasıl yerine getirecekti? Bunu yapamayacağı ortaya çıkarsa ne yapardı?
Hassad buraya gelmekle başını büyük derde sokmuştu. Merakı her zamanki gibi başına iş açmıştı. Eşyaları ve atı kayıptı. Huzursuzdu ve ne yapacağını bilemiyordu! "İlahlar! Ben kimseye kötülük etmek istemedim, ne olur beni bu zor durumdan kurtarın! Bana bir çözüm gösterin de mecera yaşamak için çıktığım bu yolculuğa devam edebileyim!"
Hassad'ın kafası bu duygu ve düşüncelerle çalkalanırken zifiri karanlıkta oturmuş, yaşlı kadının dönüşünü bekliyordu. Beklemekten usanmış, ümitsizliğe kapılmaya başlamıştı. Ya kadın dönmezse? Geri dönmekten korkarak gelmezse? O zaman ne yapardı?
İçini sıkıntı kaplamıştı. İyice daralıp bunalmıştı. Neyse ki uzaktan görünen bir siluetle biraz olsun rahatladı. Yaşlı kadın geliyor olmalıydı! Ancak kadın Hassad'a yaklaşır yaklaşmaz duraksamaya ve titremeye başladı. Arkasında iki siluet daha vardı. Yaşlı kadın tek başına değildi!
Hassad gözlerini onlardan ayırmadan hafifçe geri çekildi. Sonra cesaretini toplayarak onlara seslendi. "Kim var orada?" Kendi sesi kulağında çınlamış, sanki soru onlardan geliyor sanmıştı. "Benim." diye karşılık verdi kendine. Daha sözünü tamamlamamıştı ki büyük bir cismin üzerine geldiğini gördü. Dehşete kapılarak geri çekildi. Ama üstüne gelen cismi gözleri seçince rahatladı. Gelen sadık atıydı. Bu arada üç siluet de koyu gece de açıkça görülür olmuştu.
Bunlar, yaşlı kadın, atı ve daha önce gördüğü ancak tanımadığı üçüncü bir şahıstı. Yaşlı kadın Hassad'ın yanına gelir gelmez dizlerinin üstüne çöktü ve ayaklarını öpmeye, yüzüne sürmeye başladı. "Döndü. Kızım Dasmir döndü ey ruh! Biricik kızıma sayende kavuştum! Hayaletlerin laneti bozuldu!" dedi kadın boğuk bir sesle.
Hassad ne diyeceğini bilemiyordu! Yaşlı kadının söyledikleri onu da şok etmişti. Ne dese, ne yapsaydı? Üçüncü kişi atın yelesini tutan bu genç kız, dağda karşısına çıkıp onu soyup kaçırmaya kalkan, canını zor kurtardığı insan hırsızlarından biriydi. Tuttuğu da Hassad'ın atıydı. Kızın bakışlarından ve suskunluğundan anlaşılan, onun da Hassad'ı tanıdığıydı. Hassad birden korkuya kapıldı. Acaba onu tekrar esir almak için mi peşinden gelmişti? Fakat Hassad'ın ayaklarına kapanmış öperek ona minnettarlığını gösteren yaşlı kadın onu farklı bir duyguya sürüklüyordu. Yoksa atını tutan bu köle tüccarı, yaşlı kadının kızı Dasmir miydi?Annesini bırakıp giden sorumsuz genç bu muydu? Peki, ne olmuş da geri dönmüştü? Acaba şimdi ne olacaktı?
Durum giderek karmaşıklaşıyor, Hassad bir türlü çözemiyordu. Kafası iyice karışmıştı. Abonoz heykelcik hala Hassad'ın elinde duruyordu. "Söz verdiğim gibi kızın sağ salim döndü. Zaten başka çaresi de yoktu!" dedi Hassad heykeli cebine atarken. Yaşlı kadın ayağa kalktı. Gözleri dolmuştu. "Dasmir, önünde eğil ve ayaklarını öp! Çünkü ona hayatını borçlusun!" dedi kadın kızına dönüp Hassad'ı göstererek. O an da Hassad'ın hiç ummayacağı bir şey oldu ve Dasmir atın yelesini bırakıp annesinin yaptığı gibi önünde kapanarak ayaklarını öpmeye başladı.
"Anneme de, bana da çok iyiliğin dokundu! Ne olur şükranlarımızı kabul et!" dedi genç kız bir yandan da Hassad'ın ayaklarını öperek. "Kaldır başını! Ben ruh değilim! Senin gibi, annen gibi bir insanım!" dedi Hassad parmaklarıyla Dasmir'in başını okşayarak. "Ey bizim gibi insan olan! Annem de, ben de sana müteşekkiriz! Ne olur bizi hoş gör! Bir daha hiçbir fenalık yapmayacağım!" dedi Dasmir Hassad'ın sözü üzerine bacaklarına daha da sıkı sarılarak...

Cyrodiil'in batı Leyawiin Şehri genç Marius'a şiddetli geçmişinden ve huzursuz ailesinden kaçıp kurtulmak için mükemmel bir yer gibi görünür. Ancak Marius'un bu süreçte hiç ummadığı şey, güzel Alessia Aurunceia'a aşık olup, vampirlerin yeri olan Volkihar Kalesi'nin içine düşüvermekti.
Alessia ile olan ilişkisine bir şans tanırken, aynı zamanda onu sürekli rahatsız eden vampir olduğunu öğrendiği eski kız arkadaşından kurtulmak için mücadele veren Marius, yalnızca kendi hayatını değil, çok sevdiği insan olmayan arkadaşlarının hayatlarını da tehdit edebilecek bazı kararlarla karşı karşıya gelir.
Vampirlerin özgürlük arayışları içinde kaybolup giden Marius, onların diyarına dalıp gider ve Volkihar'ın hükümdarının tüm vampirlerin babasının ve kendi içinde ki kötülüklerin tehditleriyle yüz yüze gelir. Şimdi Marius ya hayatını iyice yolundan çıkarıp, bu engebeli yolda karşısına çıkan yaratıklar için en ciddi fedakarlıkları yapacak, ya da her ikisi için de çok geç olmadan Alessia'la birlikte kaçıp gidecektir...
Marius kalbini uzun süre önce çalan şehirde fevkalade karanlık ve kasvetli bir Morning Star sabahına uyanmanın nasıl bir his olduğuna dair yıllardır hayaller kuruyordu. İmparatorluğun Skyrim'de ki baş karargâhı başkent Solitude. Her zaman hayranlık duymuştu ancak şimdiye kadar hiç görememişti. Sonunda evdeki karmaşadan kendisini azat etmek üzere Skyrim'e yola koyuldu. Bu yolculuğu bir başarı olarak görebilmesi için Cyrodiil'e ruhen tanınmaz bir halde dönmesi gerekiyordu. Zira eğer aynı kişi olarak dönerse tepesine Oblivion kapıları açılırdı ve zaten yeteri kadar bedel ödemişti.
Üzerini giyindikten sonra, alıp alacağı en pahalı kıyafeti olan özel vahşi hayvan kürkünü giydi. Bu eşyasının ona hissettirdiği şeyler altınla satın alınamayacak kadar değerliydi. Ona kendini gerçek bir Kuzeyli gibi hissettiriyordu. Onu giyince gizemli, yakışıklı ve hatta egzotik bile olabiliyor, onu bir zamanlar içinde bulunduğu esir hayatından alıp götürüyordu. O ve kürkünün küçük sırrı. Aklına gelince kahkahalar attı. İnsanlar aceleyle girip çıkarken hanın kapısının arasından giren soğuk hava adeta Marius'un yanaklarını ısırıyordu.
Dışarı çıktı ve bugün için neler yapacağına göz gezdirmek için çantasından, içinde notlarının ve haritalarının bulunduğu kara kaplı defterini çıkardı. Yazdığı kitabın üstünde çalışmak ve hayalini süsleyen yerleri görmek listesinin birinci sırasındaydı, ancak bir yanı da ilk günden plan yapma taraftarı değildi. Yaprakların uçuşmasına aldırış etmeden defteri çantasına geri attı. At arabası beklediği sırada köpeğini gezdiren yirmili yaşlarının başında bir genç kadın onu yüzünde bir sırıtmayla baştan aşağı süzerek yanından geçti.
Marius yüzünü yana çevirdi. Skyrim Kuzeylilerinin soğuk, acımasız barbarlar olduğu söyleniyordu ama Marius bunun tam aksini düşünüyordu. Ancak yine de bu tarz bir ilgi hoşuna gitmedi. Marius biraz çekingen olduğundan olsa gerek, zaten özellikle tuhaf tipleri kendine çekme konusunda da ustaydı. Tıpkı geride bıraktığı eski sevgilisi gibi. Eski sevgilisi onu söylediği sözlerle öldüresiye dövmeye bayılırdı. Sonunda Marius öfkesine yenilerek hayatında ilk defa birine ona tokat atmıştı. İşte Marius o zaman Skyrim'e gelmenin zamanı olduğunu anladı.
Bir süre köpeğini gezdiren kızı izledi, ona doğru yanaşan at arabasını görünce sevindi. Blue Place'e sürmesini söyledi. Yolda bir şarap tezgâhı gördü ve burası gözüne, 2920: İlk Çağ'ın Son Yılı romanına gömülmek için mükemmel bir yer olarak gözüktü. "Bayım? Sanırım burada kalabiliriz." dedi Marius. Ardından at arabasının yavaşladığını hissettiğinde sürücünün yüzüne minnettarlığını belirten bir bakış attı ve ücreti olan 5 septimi uzattı. "Eğer isterseniz buradan Blue Place'e yürüyebilirsiniz, lordum. İyi bir gün geçirmeniz dileğiyle "diye karşılık verdi sürücü.
Tezgâha yaklaşmadan önce şöyle bir baktı ve o büyüleyici halini çok beğendi: oldukça eskimiş ve yıpranmış tahta tabela ve bomboş, duygusuzluk içinde ki tezgâhtar... Yazmak ve okumak için ideal bir şekilde gözlerden uzak sessiz bir yer. Dakikalar sonra bir bardak alto şarabı elindeydi, karşıdaki terk edilmiş masalara doğru yöneldi. Çantası birden omzundan kayıp pat diye yere düştü ve kara kaplı defterinin içindeki sayfalar da etrafa saçıldı. Bir yandan elindeki şarabı zorlukla dökmemek için çabalarken bir yandan da ortalığa saçılan eşyalarını toplamak için eğildi.
Hafifçe esen rüzgâr, kâğıtları karların eridiği çamurlu su birikintilerine doğru uçurdu ve yazıları cıvık bir karmaşa haline getirdi. Tüm bu olanlar, anlayamadığı bir şeyin ona çarpıp dengesini kaybetmesine neden olmasıyla sona erdi. Tuhaf bir sesle küt diye yere düştü ve betona yapıştığı anda bir an irkildi, gözlerini açtığında her yanının şarap olduğunu gördü. Şaşkın ve mahcup bir halde doğrulup zavallı büyülü kürküne baktı. Derken perişan bir ses yükseldi. "Ah beyefendi, çok üzgünüm! Kalkmanıza yardım edeyim. Gerçekten çok özür dilerim, ben sadece... Bağışladınız mı beni?"
Orta boylu, zayıf bir kadın eğilip Marius'un eşyalarını toplamaya başladı ve ayağa kalkması için ona elini uzattı. Yoğun koyu mavi gözler, dağınık kısa sarı saçlar, samimi bir yüz. Sebep olduğu kaza nedeniyle Marius öfkeli görünmediğini umarak gülümsedi ve başını salladı. "Önemli değil leydim," dedi Marius. "Hayatım büyük ölçüde böyle geçer zaten." diye devam etti. Marius yüzündeki darmadağın olmuş uzun kahverengi saçlarını arkaya doğru attı. "Bir dakika. Gerçekten beyefendi denecek kadar yaşlı mı gösteriyorum? Sekizler aşkına daha yirmi yedi yaşındayım."
Marius yabancının elini tutup ayağa kalktı ve gözlerine bakmadan önce ellerini üzerine sildi. Yüzünün kızardığını hissetti. "Ah, hayır, sanırım öyle göstermiyorsunuz. Sadece alışkanlık, çok üzgünüm. Dikkatsizce davrandım, bu yüzden... Tekrar, özür dilerim." gözleri kendini affettirme umuduyla parıldıyordu. "Endişelenmeyin. Kalkmama yardım ettiğiniz için teşekkür ederim." Marius yabancının sert bakışlarından korkup yere baktı, ancak bakışlarını ondan uzun süre ayıramadı.
Yabancının solgun teni ve elmacık kemikleri müthişti ve sol kaşının üstündeki yara her ne kadar bu mükemmel özelliklerine uymasa da yine de Marius'un gözünde garip bir şekilde onu daha da cazibeli kılıyordu. Marius söyleyecek bir şeyler düşünmeye çalıştı ancak ağzından tek kelime bile çıkmıyordu. "Pekâlâ, o zaman en azından size yenisini getireyim. Siz şöyle oturun." En yakın masayı göstererek cevabı Marius'un ağzına tıktı. "Hayır, gerçekten zahmet etmenize hiç gerek yok," diye atıldı Marius.
"Bunu yapmak istiyorum, gerçekten." Tezgâha doğru yürüdü. "Sadece bir dakika sürecek." Görünüşe göre gözleri şarap şişelerindeydi. "Hemen geliyorum," diyerek fırladı. Marius yenilmiş bir ifadeyle hemen yanındaki sandalyeye çöküverdi. Buraya değişmek için gelmişti ne de olsa. Tek ihtiyacı olan daha açık olmak ve biraz gevşemekti. Zaten kadın da oldukça normal birine benziyordu. Leyawiin'de bıraktığı sürtük karıyla alakası yoktu. Ancak yine de görünüş aldatıcı olabilirdi.
Marius bir yandan da nereli olabileceği konusuna kafa yordu ve dönmesini bekledi. Emin değildi ama aksanı Cyrodiil'li gibiydi. "Evet, işte hazır". Marius'un dökülen şarabının yenisini getirdi. İki bardakla geldiğini fark etti. "Yeri gelmişken, bazıları yılın bu zamanı dışarıda böyle oturmak için biraz soğuk olduğunu düşünür. Sakıncası yoksa size eşlik edebilir miyim? İsterseniz daha sıcak bir yere de geçebiliriz," dedi yabancı gülümseyerek. "Aslında ben soğuğu seviyorum. Kuzeyli kanımdan kaynaklansa gerek. Elbette eşlik edebilirsiniz, ancak lütfen, sizi tutmak istemem. Şarap için de teşekkür ederim," diyerek, Marius'da ona hafif bir tebessüm yolladı.
"Sizi öyle düşürdükten sonra en azından bu kadarını yapayım. Acele ediyordum ama aradığımı buldum." Kadın Marius'un bir süre yüzünü inceledi ve sonra oturdukları yerin tam çaprazındaki dükkânın üst katındaki pencereyi işaret etti. "Şu malikânenin üst katında bir akrabam oturuyor ancak bu onu yeni evinde ilk ziyaret edişim. Üstelik ona uzun zamandır da gitmemiştim. Buraya geldiğim için çok heyecanlandım. Daha şimdiden iki kere kaybolmayı başardım." Kadın güldü, sonra şarabından bir yudum aldı.
Bahsi geçen şık malikâneye Marius dikkatlice baktı. "Yaşamak için harika bir yer. Tahmin edecek olursam ailen burayı çok seviyordur." dedi Marius. "Evet, duyduğum kadarıyla öyleymiş, kulağa harika geliyor." Genç kadın Marius'u bardağından şarap içerken izledi. "Peki, siz sadece ziyaret amacıyla mı buraya geldiniz? Sizi Skyrim'e getiren şey nedir?" Kadın Marius'un karşısına oturup, kollarını göğsünde bağladı. "Evet, buraya ziyaret amacıyla geldim." Marius boğazını temizledi. "Aslında doğum günüm için buradayım, tek başıma geldim. Çocukluğumdan beri Skyrim'e ve buraya gelmek istemişimdir, kısmet bu yılaymış ve... İşte buradayım."
Marius'un teknik olarak zamanlaması mükemmeldi. Eğer fırsatı varken gelmeseydi doğum gününü üzgün bir halde evinde geçirebilirdi. "Doğum günün, demek? Hem de tek başına? Anlaşılan yalnızlığı seviyoruz biraz?" diye kadın şaka yaptı. "Demek istediğim, şimdiye kadar ziyaretlerim süresince iş gezisine gelenler hariç tek başına buraya gelen fazla kişiye rastlamadım. Bilhassa doğum günü için gelene hiç rastlamadım. " Genç kadın gülümsüyor ve konuşurken, kollarını göğsüne düğümleyerek ara sıra aşağı bakıyordu.
İçten görünüyordu. Mütevazıydı. Bu Marius için ferahlatıcı bir duyguydu. "Sadece içe kapanığım sanırım. Yalnız kalmayı pek umursamam." "Sessizlikle aran iyidir o zaman." Kadının gözleri Marius'un gözlerine kenetlendi, sanki aniden orada bir şeyler arar gibiydi. "Peki, sana günün geri kalanı için hangi planların olduğunu sorabilir miyim? Yani olur da yol arkadaşı istersen diye. Davetsiz misafir olmak istemem."
Marius bu kadar açılmayı istiyor muydu peki? Günlüğü öylece çantasında durmuş onu bekliyordu. Ama o etrafında olduğu takdirde yazamazdı.
"Sadece içine kapanık biriyim, asosyal değil," dedi Marius gülümseyerek, karşılık olarak kadın da güldü. Marius daha sonra kalemini çalıştıracaktı. "Blue Place'e gidiyorum, sonrası için de emin değilim," "Eğer istersen seninle beraber Blue Place'e kadar yürüyebilirim.". Kadın gözlerini Marius'un gözlerinden ayırdı, istekli ifadesini ses tonuna yansıttı. "Seni ailenden alıkoymadığım sürece, neden olmasın?" Marius üstündeki pencereyi işaret etti. "Hayır, alıkoymuyorsun." Kadın ayağa kalktı, yüzünde memnuniyet ifadesi vardı.
"Fazla sürmez. Sana oraya kadar eşlik eder, sonra geri dönerim." Marius ona yolu göstermesine izin verdi ve bu sefer çantasını omzuna daha yüksekten asarak, içi yarıya kadar şarap dolu bardağına iki elle sarıldı. "Peki." Kaldırımda yürürken Marius'a döndü ve sırıtarak, "Hazır buradayken ne aradığını da biliyor musun?" dedi. "Bir şey aradığımı da nereden çıkardın?" "Öyle görünüyorsun. Gözündeki o maceracı parıltı. Yürüyüşündeki kararlılık. Her şeye tek başına meydan okuman, şehri kasıp kavurman, hep bir şeyler araman. Bakışların her şeyi anlatıyor."
Marius saçlarını kulağının arkasına doğru sıkıştırırken, yapmacık bir gülümsemenin yüzüne yayılmasına izin verdi. "Ne yani, bana psikolojik analiz mi uyguluyorsun?" "Sanırım yakalandım." "Cyrodiil'de yaşıyorum ve kafamı boşaltmak için uzaklaşmaya ihtiyacım vardı. Arkamda bir yığın dram bıraktım, hepsi bu." "Nasıl olduğunu bilirim. Buraya taşınmayı düşündün mü hiç?" "Ne, Skyrim'e mi? Peki sen düşündün mü? Sahi, sen nerelisin?" "Cyrodiil'liyim ama şu an High Rock'ta yaşıyorum. Skyrim'i de seviyorum gerçi. Belki bir gün cesaretimi toplayıp buraya yerleşebilirim."
"High Rock'tan buraya taşınmak, Cyrodiil'den buraya taşınmaktan çok daha farklı. O kadar cesur değilim." "Bence bunu düşünmelisin. Özellikle de evde işler yolunda gitmiyorsa." Marius ellerini eldivenlerinin içine iyice soktu ve ürpererek düşündü. Kadın konuştukça ağzından tatlı sırlar dökülüyordu ancak Marius onun dünyasına giremiyor ve şifrelerini çözemiyordu. Kelimelerini seçerken dikkatliydi ancak dürüsttü. Marius kendini sersem bir çocuk gibi hissetti, verdiği tepki neredeyse naifti ki, Marius kesinlikle naif değildi. "Böyle bir şeyi asla yapamam," dedi Marius.
"Neden olmasın ki? Çocukluğundan beri buraya gelmek istediğini söylemedin mi? Görünüşe göre sen de isteklisin." "Evet, ama bu hiçbir şeyi düzeltmez. Sadece sorunlarımdan kaçmış olurum." "Peki... Şu an tam da bahsettiğin şeyi yapmıyor musun?" "Sen bana psikolojik analiz yapıyorsun, biliyordum!" Marius onu omzundan iterek şakalaştı. "Aynı şey değil, çok sağ ol. Dediğim gibi, kafamı boşaltmak için buradayım. Yani eve gittiğimde işleri yoluna koyma adına bir şeyler yapabilirim." Marius ona baktı, halinden memnundu.
"Demek istediğim, görünüşe göre buraya taşınmak için söylediklerinden daha çok gerekçen var. Sadece sorumluluklarından kaçıyor olamazsın. Eşyalarını toplayıp kilometrelerce uzağa taşınmanın daha güçlü sebepleri vardır. Seni değiştirir. Bu konu da bana güven." Genç kadın göz kırptı ve elindeki boş bardağı yere attıktan sonra Marius'la kalabalık sokakta birlikte yürümeye devam etti. "Hem eve dönmekte bu kadar kötü olan ne var? Sadece doğum günün için burada olmadığın belli."
Marius karşısındaki kadından hoşlanmış olsa da bunu tamamen yabancı birine anlatması mümkün değildi. "Sadece kendimi kötü bir duruma soktum ve içinden çıkmam bana bağlı değil." Genç kadın bir an duraksadı. "Onu henüz terk edebilir miyim pek emin değilim." Kadın kafasını salladı. "Hislerini anlıyorum. Yabancı birinin fikirlerine ihtiyacın olduğundan değil ama insanları okumak konusunda iyi olduğumu söylemeliyim." Kadın gözlerini aşağı indirdi ve sanki nerede olduklarını bildiğinden emin olmak istiyormuşçasına, yürürken birkaç dakikada bir başını kaldırıp etrafa kısa bakışlar attı. "Ben sana ondan uzak dur derim. O kişi her kimse. Üzerinde bu kadar güce sahip biri tehlikelidir."
Marius kadının bu doğal anlayışlı hali nedeniyle ona kulak verdi ve acaba daha fazla şey anlatsa mı diye düşündü. "Sağ ol... Güvenoyu için. Sanırım bu durumu eve gidince çözeceğim." "Senin gibi sessizlikle barışık olmak güzel olmalı." Buz gibi soğuk bankta pinekleyen kat kat giyinmiş yaşlı adamın yanından geçerken, kadın başını kaldırıp ona baktı. "Kalabalığa ihtiyacım var. Yalnız olmak kulaklarımı acıtıyor." Bu sözlerin ardından sessizce içini çekti. "Hiçbir zaman kalabalık içinde bulunmadım. Böyle bir şeye ihtiyaç duyduğumu hiç sanmıyorum. Ben sadece" "Kendine güven." Kadının gözleri yine Marius'un gözlerini aradı ve Marius küçük bir çocuk gibi utandı, hemen yüzünü ellerinde odunlarla yanlarından geçen yaşlı kadına çevirdi. Kadın kendisini izlediğini anlayınca tekrar yüzünü ona döndü.
"Peki ya sen?" dedi Marius. "Hiç de kalabalıklara ihtiyaç duyacak biri gibi durmuyorsun. Sessiz bir tipe benziyorsun." Bir o kadar da büyüleyici ve aşırı derecede güzel. Marius bunları da söylemek istedi ama düşüncelerinin içinde kayboldu ve havalı bir yüz ifadesi takınmaya çalıştı. Sanki nasıl olduğunu biliyormuş gibi. "Evet, ben de biraz insanlardan uzak yaşayan biriyim," dedi kadın. "Sadece insanları gözlemek için kalabalıkların içinde olmayı tercih ediyorum. Olaylarla başa çıkmamada yardımcı oluyor. Aşırı yalnızlık kafamı bulandırıyor."
"Yalnızlığı seven iki insanız değil mi? Birbirimizi böyle bulmamız tuhaf." Marius alt dudağını ısırdı, kadının derin bakışlarından kaçmak için arkasındaki sokağa baktı. Blue Place gözünün önünde belirdi ve içinde bir parça hayal kırıklığı hissetti. Marius onunla konuştukça git gide daha çok çekimine kapılıyordu. Kadın da Ulu Kral'ın malikânesini gördü. Konuşmasını hızlandırarak, Marius'un hakkında ezbere sorular sordu; en sevdiği kahraman Ejderdoğan, en sevdiği yazar Güneşhisarlı Lathenil, en sevdiği müzik aletini sorunca Marius durdu ve "Bütün bunları bana neden soruyorsun?" dedi.
"Bir sebebi olması gerekir mi? Sadece konuşmak için soruyor olamaz mıyım?" Marius'a meydan okuyarak sırıttı. Marius pes ederek gözlerini devirdi. "Ut ve flüt." "Yılın en sevdiğin dönemi? "diye sordu kadın. "Sonbahar." diye cevapladı Marius."Evet." dedi kadın sonra Dikkatini Ulu Kral'ın evinin girişine yöneltti. "Net bir şekilde görebiliyorum." O eve hayran bir şekilde bakarken, Marius'ta onu inceledi. Onda onu rahatlatan, neredeyse ona tanıdık gelen bir şeyler vardı. "Blue Place'e hoş geldiniz." Kadın önlerindeki harika tarihi eseri jestleriyle göstererek Marius'u daldığı düşüncelerden uyandırdı.
"Bunun için uzun süre bekledim." Marius manzaraya öylece bakakaldı. "Eşlik ettiğin için teşekkürler." "İstediğin zaman." "Burada olmamın bir sebebi daha var bu arada." Marius döndü, ona veda etmek için hazırdı. "Nedir o?" "Böyle bir deneyim yaşamak." "Öyleyse, iyi ki sana rastlamışım." Birbirlerine baktılar ve sonunda gözlerini ilk kırpan kadın oldu, yüzünde nefes kesici ve tamamen yasaklanması gereken bir gülümseme belirdi. "Bak, birkaç haftalığına şehirde olacağım. Olur, da istersen, beni daha önceden bahsettiğim akrabamın evinde bulabilirsin, sana başka yerleri de gösteririm belki."
"Kesinlikle." "Büyük hamle için düşün. Bırak onu." Marius parmaklarını saçlarına götürdü ve başını sokağa çevirdi. "Karar verirsen bana da haber ver." "İnan bana, ilk senin haberin olacak." "Adını hala bilmiyorum." "Marius. Marius Mothril." "Bende Alessia. Alessia Aurunceia. Seni düşürmek güzeldi." "Evet, çok sağ ol." Marius gülerek başını salladı. Alessia geriye yürüyerek yavaşça gözden kaybolurken, "Sadece seni tanımak istemiştim!" diye bağırdı.
Marius, Alessia'nın arkasından el sallarken, gönlünü fetheden bu şehirdeki en gizemli anını yaşadığı şarap tezgâhına dönüşünü izledi. Alessia daha evvel yanından geçtikleri yaşlı adam için cebinden altın çıkarıp verdiğini ve onunla tokalaştığını gördü. Marius onlara bakakalmıştı, kendi kendine gülümsedi ve görevine koyuldu. Kıymetli kürkünü boynuna daha sıkı sardı ve eldivenlerini düzeltti. Belki de Alessia haklıydı. Tam o an, Marius farklı bir benliğinin Alessia'nın bahsettiği yeni hayatı yaşadığını görür gibi oldu ve bu ona kendini çok iyi hissettirdi. Alessia'nın bedeni Solitude deryasında kaybolup gitti, Marius'ta belirsiz ancak cazip bir gelecekle öylece kalakaldı. Anlaşılan o ki Skyrim karşı konulamaz bir güç ve aynı zamanda yetenekli ve kusursuz bir hırsızdı. Çünkü Marius'un ruhu artık onundu.
Marius işe gitmek için kömür siyahı atına binmek üzere dışarı attığı adımda o sıcacık esinti onu baştan aşağı arındırdı. Sıcak havayı derin derin içine çekerek karşıladı. Kavurucu bir ateş gibi geldi önce ve sonrasında da vücuduna tıkılıp kalmış, onca zamandır öylece hareketsiz duran hayatını canlandırdı. Marius mevsimin Mid Year olmasıyla hissettiği heyecan bambaşkaydı, onun o boğucu sıcağını ve rutubetli ihtişamını özlemişti. Kolsuz giysisi çoktan terden sırılsıklam olmuş, o da deri eyere adeta yapışmıştı, ıslak saçları rüzgârda dans ediyordu. Açık, saçık, gerçek ve canlı.
Marius Kuzey Leyawiin'e gitmek için hızla yola çıktı, sekiz buçuk yıldır her gün gidip gelmekten bıkmış olmasına karşın güneşin altında at sürmekten büyük haz duyuyordu. Batı Leyawiin'de yaşıyordu ancak Kuzey Leyawiin'de yer alan küçük bir kitapçıda çalışıyordu. Marius'un evinin etrafında geniş ve bomboş arazilerden, tek tük bir iki komşudan ve ailelerin işlettiği dükkân ve tavernalardan başka pek bir şey yoktu. Marius'un mahremiyete ve zengin imparatorluk kültür ve tarihine ihtiyacı vardı. Şehir içinde kısa bir seyahat yeni hayatı için adil bir alış veriş olacaktı. Kaldı ki bu yaz yapacak başka ilgi çekici bir şey de yoktu.
Kütüphanenin ağırına vardığında atını bağladı, bir yandan da acaba eski kız arkadaşının atı da burada mı diye ortalığa bir göz attı. Marius onu bir haftadan fazladır görmemişti ve artık bu sefer onu ciddiye almasını umuyordu. Beyaz atı ortalıkta yoktu. Kötülüklerin üzerini örttüğü için daima minnettar olduğu büyük beden iş kıyafetini omzuna attı ve içeri girmeden önce etrafa son bir defa göz attı. Marius işe giriş saatini deftere yazdığı sırada arkasından sinir bozucu derecede şirin bir sesin, "Yeni çıkanlar köşesi pek boş görünüyor Marius, şekerim," dediğini duydu. Ses, en gereksiz işler dalında uzman olan Khajiit Rohava'ya aitti.
Marius işe başladığından beri istisnasız bir şekilde her gün kapıdan içeri girmesini ve söylediği işleri yapmasını izliyordu. Rohava, Marius'un güvenilir olduğunu ve işini çok sevdiğini bilirdi ancak yine de bir gün olsun ona güzel bir söz söylememişti. Marius bir yığın kitabı kucaklayıp yeni çıkanlar bölümüne giderken aynı şirinlikte, "Hemen ilgileniyorum," diye cevap verdi. "Fazla oyalanma. Bu sabah için sana başka işler de vereceğim," dedi Rohava ve sonra şatafatlı üniformasını düzeltip, gözü sürekli civcivlerinin üzerinde olan tavuk bakışını attı. Marius başını yana çevirir çevirmez gözlerini devirdi ve Rohava'nın tatmin olması için işinin başına döndü.
Rohava gözden kaybolur kaybolmaz Marius haftalık ayininin en önemli kısmı için ortalıktan sıvıştı. Uzaklaştırma büyülerinin olduğu kitaplara hızlıca göz gezdirip koruma büyüsü aradı, sonra da kopyalarını çıkarmak için sessizce arka odaya gitti. Henüz hiçbiri Marius'un işine yaramamıştı ancak tüm bu büyücülük olaylarında daha yeni olduğu için iyimserdi. Yeni büyülerini yazdığı parşömenleri cebine tıkıştırıp sihir marketine gitmek için en uygun anın ne zaman olduğunu düşünerek, yeni çıkanlar köşesine gitti. "Pekâlâ, bu hafta sonu için planımız nedir?" Bu soru Marius'un hemen arkasından geldi. Vücudu irkildi ve omuzları birden gerildi.
Çenesini kenetleyip aniden geriye döndü, karşısında tipik kibirli, kendini beğenmiş, öz güveni çok yüksek uzun boylu ve altın tenli tanıdık Kıdemli bir Elf kadını vardı. Zehirli ve katlanılamaz olmasına rağmen inkâr edilemeyecek kadar masum görünümlü bir yüz ifadesi takınıyordu. "Bunu yapmandan nefret ettiğimi biliyorsun," dedi Marius. " Ve burası da hiç yeri değil." diye ekledi. Marius böyle zamanlarda oldukça ciddi göründüğü için memnundu. Sinirli görünmesi gerektiği zamanlarda çok yardımı dokunmuştu. Gelgelelim Marius bakışlarını daha fazla sürdüremedi. Yutkundu ve aşağı baktı, sonra tekrar başını kaldırıp yukarı baktı.
"Eğer bunca zaman benden saklanmasaydın, iş yerine kadar gelmeme gerek kalmayacaktı," dedi. Her zaman ki gibi kendinden emin bir şekilde sırıtarak Marius'un üzerine bir adım daha yaklaştı. "Neden savaşıyorsun bilmiyorum aşkım, sadece laftan ibaret olduğunu biliyorsun." Kötücül gülümsemesi daha da büyürken, "İkimiz de asla yeterince güçlü olamayacağını biliyoruz," diye fısıldadı. Elleriyle yüzünü okşadığında Marius'un tüyleri ürperdi, midesini bulandırıyordu. Tüm vücudu tiksinti duygusuyla titredi. Marius onun esiri gibiydi, üstünde inen felç duygusuyla savaştı ve gözlerini kırptı, parmaklarını dışa doğru esneterek, onlara işlevlerini hatırlattı. Her yerde bunu görebilecek insanlar vardı. Sakin olmalıydı. O kadar aptal değildi. En azından burada değil.
Marius'un vücudunda büyük bir endişe yumağı oluştu. Dişlerini sıkarak, "Bu hafta hiçbir şey olmayacak, Elsynia. Ve ikimiz de iyi biliyoruz ki biz diye bir şey yok! Artık benden uzak duracaksın." Marius dişlerini sıktı ve bir olay çıkmadığından emin olmak için sağa sola bakındı. "Ben yeterince güçlüyüm. Artık değiştim ve buna inanıp inanmaman umurumda bile değil!" Elsynia, Marius'un kolunu birden sıkıca kavradı, bir kadına göre fazla sertti. Eğilerek doğrudan kulağına fısıldadı. Puslu koyu yeşil gözlerini Marius'un gözlerine dikti, ona değer veriyormuş gibi bir sesle konuştu. "Ah, tabii ki değiştiğine inanıyorum sevgilim. Her zamankinden daha çok korkmuş olmalısın ve bu korku seni güçlü olmaktan alıkoyuyor tatlım. Buna ister inan ister inanma."
Elsynia, Marius'un kolunu bıraktı ve dönüp gitmeden önce onu dudağından öptü. Dudakları dudaklarına değdiği an irkildi. "Sundas günü saat altı da evine geleceğim." Hiç dönüp bakma zahmetinde bile bulanmadı. "Ah! Bu hafta olmaz doğru ya. Önümüzdeki hafta. Bu hafta bazı işlerim nedeniyle şehir dışında olacağım." Sadece başını çevirip göz kırptı. "Yokluğumda kendine iyi bak yakışıklım." Elsynia ön kapıdan dışarı çıkarken Marius'u adeta yaralanmış bir av gibi aç ve saldırıya hazır avcıların arasına bırakıp gitti. İş arkadaşlarının görmemiş olmasını umut ederek, titrer halde hızla içeri girdi. Dışarı çıkıp nefes almak zorundaydı.
Zihnindeki davetsiz, zorba avcılarla savaşa tutuşmadan, kendini daha da kaybetmeden önce biraz yalnız kalmalıydı. Envanter odasındaki arka kapıdan çıktı ve güneşin ısıttığı beton duvara sırtını dayayıp gözlerini kapattı, yavaşça kayarak dizlerinin üstüne çöktü. Marius kendi için hazırladığı bu şahsi Oblivion düzlüğünden kaçmasına asla izin vermeyecekti. Marius onu hayatına soktuğu için duyduğu ve onu günden güne tüketen utanç ve suçluluk duygusundan kurtulmasına asla izin vermeyecekti. Leyawiin'e taşındığında onunla arkadaşlık eden ilk kişi Elsynia idi, yanında kendini çok rahat hissettiği biriydi. Beyni anlamsız ve tutarsız düşüncelerle çalkalanırken, derin bir nefes aldı. Nasıl bu kadar kötü bir karar alabilmişti? Paramparça olmuş duygularına cevap açıktı.
Bu soruyu kendine her gün sordu ve yaptığı garip hareketten sonra da, artık kendine karşı dürüst olmalıydı. Daha önce bir boşluğu doldurmasına yardımcı olmuştu ama artık bu zayıflığı onu her yerde, hatta kendine yeni bir başlangıç hazırlamak için geldiği yerde bile bir şekilde bulup ele geçiriyordu. Marius betona oturmuş kafasında giderek hiddetlenen savaşla mücadele ederken, her an Rohava'nın gelip onu işten kovabileceğinin bilincindeydi ancak ne onu ne de işini düşünecek durumda değildi. Aklında sadece Skyrim gezisi vardı, orada nasıl kendini bulduğu, nasıl özgür hissettiği. Tamriel'in uzak bir köşesindeki farklı bir ülkede, farklı bir kültürde onu, ardında bıraktığı evdeki geçmişe bağlayan her şeyden nasıl uzaklaştığı.
Hiç kimse tanımıyordu onu ve geçmişi hatırlatacak tanıdık hiç bir şey de yoktu. Yeniden doğmanın yaşatacağı hissi hayal etmeyi, karşılaştığı yerlere ve kişilere yeni anılar yükleyebilmeyi anımsadı. Marius Leyawiin'e güzel bir gelecek kurmak için gelmişti. Onunla tanıştı. Hata yapmış olsa bile ondan kurtulmaya çalışmalıydı. Eğer böyle giderse... Onu kendinden uzak tutup yardım alması gerektiğini biliyordu. Cebinden büyülerin yazılı olduğu kâğıtları çıkarıp baktı. Bir an önce Büyücüler Loncasına gidip gerekli malzemeleri Harkalt gelmeden almalıydı. Harkalt. Tüm bu olup biteni Marius ondan nasıl gizleyecekti? Bunu bir şekilde yapacaktı. Birden ayağa fırladı, kalbi yerinden çıkacak gibiydi, yüzüne düşen saçlarını topladı ve hışımla üstünü düzeltti.
Bir kez, ardından bir kez daha derin bir nefes aldı, çıldırmış gibi göründüğünden emindi. Umursamadı. Bu görünüşten kurtulmalıydı. Leyawiin Marius'un Solitude idi. Bu yüzden buraya taşınmıştı. Bir an boş bulunarak bir canavarın hayatına girip cesaretini ve itibarını son damlasına kadar kurutmasına izin verdi diye neden yeni bir hayata başlama şansını çöpe atsın ki? Nasıl ki bir önceki tacizciyi geride bırakabilecek kadar güçlü olup kendini bulunduğu yerden söküp başka bir şehre taşınmışsa, Elsynia denen bu iğrenç hastalıktan da kurtulabilecek kadar güçlü olabilirdi.
Sert bir rüzgâr esti ve Marius kara bulutlara doğru baktı. Çakan şimşekle sersemlediği anda arka kapı kendiliğinden açılıp beton duvara güm diye çarptı. Rohava kafasını çıkarıp Marius'a baktı. "Sen ne halt ettiğini sanıyorsun? İş saatlerinde buralarda dolanıp dükkânı böyle bırakamazsın! Kusura bakma ama bu on beş dakikalık oturma molaların biraz fazla oluyor." Marius ona baktığı an laf kalabalığı kesildi. Yüzündeki alt üst olmuş ifadeyi fark etmiş olmalıydı. Duyduğu utanç, yüzündeki sert ifadeyi sildi ve gözleri birden ayaklarına çevrildi. "Oturmuyordum, Rohava. Buna inanırsan tabii."
"Bak Marius," dedi tereddüt ederek. "Yine şu kız değil mi? Biliyorum, beni alakadar etmez ama ikinizi az önce gördüm. Ve" gergin bir şekilde parmaklarını o sarı, bandana bağlı saçlarına götürdü, "Hiç tekin gelmedi bana. Hem de hiç. Tüylerimi diken etti. Yani sana olan bakışları ve senin vücut dilin falan..." Rohava söylediklerinin Marius tarafından dikkate alındığını görünce dudaklarını birbirine kenetledi ve sonra, "Bence o hiç de iyi biri değil. Hem seni de böyle çileden çıkarması..." Çileden çıkmak. Çokbilmiş Rohava. Bu işgüzar çıkarımlarıyla hedefi tam da on ikiden vuruyordu.
"Şey... Sağ ol Rohava. Gösterdiğin ilgi için minnettarım ama sorun yok. Sadece yeni ayrıldık ve biraz zor zamanlar geçiyoruz. " Marius'un en iyi yapabildiği şey gerçeğin yarısını ifade etmekti. "Anladım. Bu konuyu burada kapatıyorum. Ama olur da konuşacak biri ararsan her zaman yanındayım." "Teşekkürler." Rohava başıyla onaylayarak hemen kapıya doğru yöneldi. "İçeri dönsem iyi olur. Birkaç dakika mola verip toparlan, sonra içeri gel. Bu sabah yapacak çok işimiz var." Marius kapıyı kapatışını izledi ve derin bir nefes alıp bir kez daha gökyüzüne baktı. İş başında sorunlarını bölümlere ayırırken aklı, Rohava'nın aslında bugüne kadar tanıdığından çok daha anlayışlı biri olduğunu tescil etti.
Artık daha dikkatli olması gerekecekti. Bunları aklından çıkardı ve onun yerine nihayet Elsynia'dan kurtulmak ve rahimde bekleyen yeni hayatını doğurtmak için aldığı kararları düşündü. Gökyüzü siyahtı artık ve şimşekler daha da belirginleşiyordu. Yoğun, soğuk yağmur damlaları vücuduna çarptıkça irkiliyordu. Saçları yağmurdan dolayı sırılsıklam olmuştu. Yağmur alnını arındırırken onu bozguna uğratmaya gelen düşmanların mağlubiyet içinde kaçtıklarını hissedebiliyordu. İçinde nedensiz bir azim yükselmeye başladı ve yüzünde umut dolu bir tebessüm oluşturdu. Kapıya ulaştı, ikinci kere esen rüzgâra tutunup hızla içeri girdi.
Marius gece nasıl uyuyabildiğini bilmiyordu ama yine de yataktan çok dinç kalktı. Belki de kardeşi Harkalt'ı göreceği içindi. Marius Skingrad'dan taşındığından beri Harkalt'ın onu ilk kez ziyarete gelişiydi. Yazın işi olmadığı için tatil iznindeydi, bir süre Marius'u görmeye gelebilecekti ve onun da fena halde ağabeyinin manevi desteğine ihtiyacı vardı. Marius deniz limanına Harkalt'ı karşılamak için giderken Büyücüler Loncasına da uğradı çünkü bir an önce yeni uzaklaştırma büyülerini denemek istiyordu. Eski demircinin arkasında, kitap satıcısının sağ köşesinde kalan mavi pencereli malikâne. Marius içeriye adım atar atmaz tezgâhın arkasında, kitaplarla uğraşan tanıdık elemanı fark etti.
"Yine yardımına ihtiyacım var, Mahei. Şunları denemek istiyorum." Marius Argonyalıya elindeki listeyi uzattı. Mahei, Marius'a dikkatle baktı ve başını onaylamayan bir tavırla salladı. "Bak, sana bunu nasıl izah edeyim bilmiyorum ama... Yok, bu işler böyle yürümez." Marius sesini alçalttı ve etrafa baktı. "Kardeşimle güvende olacağımızdan emin olmalıyım. Hala bazı sorularım var." Mahei etraflarında sert boynuzların demetlendiği anlayışlı gözlerini Marius'a dikti. "Yok, anladım ama çok farklı sonuçlar elde edebilirsin. Bu büyülere karşılık gelmeyen şeyler gibi, anladın mı? Böyle şeylere bulaşmayı pek sevmiyorum."
"Lütfen, Mahei. Her türlü yardıma ihtiyacım var." Mahei kâğıtlara bakmadan önce koca bir dakika geçti, sonrasında dudaklarını birbirine kenetleyerek başıyla onayladı ve Marius'u raflara doğru götürdü. "Unutma sakın, bu ekstra bir koruma. Öyle eski moda hapishane hücrelerine benzemez bu, anladın mı?" Yabani otları ve kökleri Marius'un eline tutuşturdu. Marius başıyla teşekkür ederek cebindeki son septimi Mahei'ye verdi. "Yolunda gitmeyen bazı şeyler var," diye mırıldandı Mahei ama Marius hızla kapıya yönelmişti bile.
Marius deniz limanına vardığında ilk olarak Harkalt'ı fark ettiği için, onca insan içinde onu fark ettiğinde nasıl bir tepki vereceğini de görebilecekti. Yüzü, tıpkı çocukluk günlerinde saklambaç oynayacaklarını duyduğu zamanlardaki gibi uçarı bir ifadeyle parıldıyordu. Marius o etrafındayken olayları bir çocuğun bakış açısından görebilmenin, nefes almak kadar kolay olacağını biliyordu. Marius sarılmak için aceleyle ona doğru ilerledi, neredeyse çarpıp yere düşürecekti. Harkalt güldü ve kendini Marius'un kollarından çekerek ona baktı. "Daha şimdi geldim ve neredeyse beni öldürüyordun be adam!"
"Ben mi suçlu oldum şimdi?" diye karşılık verdi Marius, Harkalt'a." Asıl sen beni öldürecektin, sekiz buçuk yıldır seni görmeyi bekliyorum! Panik ataklar geçiriyordum burada, haberin var mı?" Harkalt'ın, o saf masumiyetinin ardında, Marius ile aralarındaki bağı daha da güçlendiren takdire şayan bir alaycılığı vardı. "Pekâlâ, sen de Skingrad'a beni görmeye gelebilirdin," dedi Harkalt. "Skingrad'ı hemen silmişsin hayatından!" Harkalt, Marius'un yüz ifadesini görünce bir an durdu. "Mar, canını sıktığımın farkındayım. Skingrad'ın gelmek istediğin son yer olduğunu biliyorum. Seni anlıyorum kardeşim."
Marius'un koluna girip çantasını bıraktığı yerden aldı. "Artık buradan gidebilir miyiz? Burası midemi tutuyor!" "Kesinlikle," dedi Marius. "Güzel. Açlıktan ölüyorum, sana anlatacak çok şeyim var! Ama önce bir şeyler yemeliyim hemen. Biraz acele edebilir miyiz, Lütfen?" Bunun üzerine Marius gülmeden edemedi. "Tabii. Yol üstünde bir yerde duracağız. Yani eğer iştahını yirmi dakika tutabilirsen." Kocaman, ela gözlerini bıkkınlıkla devirdi. "Sakın bana bulaşma. Bütün sabah gemide olan aç ve huysuz bir adamla uğraşmak hiç akıllıca bir fikir değil. Tavır yapmaya başlamadan önce bir şeyler yememe izin ver ki en azından savaşmak için enerjim olsun!" Yola çıkmaya hazırlanırken Harkalt, Marius'u dirseğiyle dürttü.
Marius'ta onu dürttü. "Seni gördüğüme ben de çok sevindim ağabey." Farkına bile varmadan, hava kararmaya başladı. Kahvaltıdan sonra alışveriş yaptılar ve akşam evde takılmaya karar verdiler. Akşam yemeğini bitirir bitirmez, tıpkı eskiden Skingrad'da yaptıkları gibi mahallede dolanıp eski günlerden bahsederek lafladılar. Marius'un dünyada ondan başka güvendiği kimse olmamasına rağmen yine de ona gerçeği anlatmak istemedi. "Biliyorsun, bunu sormak zorundayım," dedi Harkalt, bakımsız yoldan aşağı yürüyüp tarlayı geçerken. "Gerçi sen de bir an önce anlatıp beni bu merak nöbetinden kurtarabilirsin."
Marius denedi. "Anlatacak bir şey yok Harkalt." Daha sonra, Marius çoktan yenilmiş olduğunu fark ederek iç geçirdi. "Biraz da senden bahsetsek olmaz mı? Bana Hlidara'la neler yaptığını ya da işlerin nasıl gittiğini hiç anlatmadın." Koyu kahverengi saçlarını elleriyle toplayıp atkuyruğu yaptı. Bir yanda da, "Hlidara'dan sonunda kurtuldum. İşler de iyi. Hep aynı şeyler işte. Şimdi. Kimmiş bu kadın bakalım? Ve neden onun hakkında konuşmuyorsun? Bunca zaman mektuplaştık şimdiyse sürekli konuyu değiştirip duruyorsun," dedi Harkalt.
Harkalt, Marius'un cevabını bekleyerek kaşlarını kaldırdı. Marius'ta paytak adımlarla dolaşan bir ördek ailesini izledi, önlerindeki sokakta karşıdan karşıya geçiyorlardı. "Biliyor musun, gerçekten yaşadıkları hayata çok imreniyorum," dedi Marius. "Ye, uyu, tekrar et." diye ekledi. Marius başını kaldırıp gökyüzündeki yumuşacık renklerden oluşan palete baktı. "Evet, ördekler. Basit. Anladık. Dökül bakalım şimdi." Marius iç çekti. "Sana onun hakkında pek bir şey anlatmadım çünkü anlatacak bir şey yok. Ayrıca mektuptan nasıl yazdığımı hemen hemen biliyorsun. Kişisel bir şey yok. Uzun uzadıya anlatmak istemedim," diyerek omuz silkti.
"Peki, artık buradayım. Mektup yok. Hadi anlat bakalım." Elbette. Sadede gel, Marius. Öyle sabırsız, öyle açık sözlü ve öyle... Harkalt'tı ki. Marius aceleyle konuyu, hem onu telaşlandırmadan hem de doğru şekilde nasıl anlatır diye düşündü. Marius, Harkalt'ın koşup Elsynia'nın karşısına çıkmasına izin veremezdi, önce koruma büyüsünü denemeliydi. Öğrendikten sonra Harkalt'ın ne kadar öfkeli olacağını bildiği için, hikâyenin devamını dinleyeceğinden kuşkuluydu. "Önemli bir mesele değil. Hoş birine benziyordu. İyi geçinebileceğim biriydi. Son sekiz yıl boyunca çıktık ve... Sonunda sürtüğün biri çıktı. Şimdi de ayrıldık ve bu gerçekten zor."
Harkalt kafasını salladı. "Bir şeyler olduğunu biliyordum. 8 yıl boyunca çıktın ve bana hiçbir şey anlatmadın öyle mi?" Harkalt'ın kızgınlığı sesine yansımıştı. "Neyse. Peki, onu hala seviyor musun?" Marius ilk önce hangisine cevap vermeliydi? Hangisi daha güvenliydi? "Hareketleri, sözleri... Rahatsız etmeye başladı. Ona gerçek anlamda âşık değildim. Bizimkisi daha ziyade zararlı bir birliktelikti. Sadece bir bağımlılık gibiydi diyebilirim." Gerçek buydu, ancak Marius daha sonra ne yapacaktı? Harkalt en son Skingrad'da ki kızla Marius'un yaşadıklarını biliyordu, fakat bu sefer tam sekiz yıl sürmesine izin vermişti.
"Seni anlayabiliyorum, Mar. Demek istediğim, çok şey yaşadın. Anne ve babanla ve onunla yaşadığın onca şeyden sonra tek başına buraya taşınman... Bir arkadaşa ihtiyacın vardı, beraber takılabileceğin birine. Bir boşluğu doldurmaya çalışıyordun." "Evet, ama her şeyi berbat ettim. Kendimi yeterli hissedebilmek için kimseye ihtiyaç duymamalıydım. Bu şekilde değil. Onunla tanışana kadar değil. Sanırım düzgün bir şekilde düşünemiyordum. O yüzden karşıma çıktığında eğer onunla olmasaydım büyük bir boşluk hissedecektim. Ama büyük bir hata yaptım. Bu sefer kendimi affetmem biraz zaman alacak."
Harkalt, Marius'un yanına yaklaştı ve omuzlarını sıktı. "Bazen bir ilişkiye başlarsın ve karşındaki insanın iyi biri olmadığını fark edersin. Böyle şeyler olur. Sanki bir suç işlemişsin gibi bahsediyorsun. Skingrad'da bıraktığından daha kötü bir şey hayal edemem." Marius'un tüm zihnini bir yılgınlık duygusu sardı. "Senin danışman olman lazım, aşçı değil." dedi. Marius'un bu alaycı tavırları işe yaramıyordu. "Sadece kendime kızgınım. En iyi böyle açıklayabilirim. Buraya taşındığımda gerçekten işlerin yoluna gireceğine inandım. Burada yeni bir hayat kurabileceğime..."
Harkalt usulca, "Marius," diye başladı söze. "Biriyle çıktın. Onun iyi biri olduğunu düşündün ama sonradan rengini belli etti. Sadece bu sefer öğrenmen biraz vakit aldı. Bu her zaman olur. Hala yeni baştan başlayabilirsin. " Harkalt sessizleşti, gözleri uzaktaki bir şeye bakıyordu. Birkaç saniyeliğine hayranlıkla güneşin batışını seyrediyor gibiydi. Sonra gözündeki kuşku ifadesini Marius yakaladı. "Artık geri dönmeliyiz," dedi Marius. "Neredeyse hava karardı. Ayrıca, seni bilmem ama ben yorgunum. Yarın sabah çalışacağım." Durup geriye dönerek Marius eve doğru yürümeye başladı.
Bu gece yıldızlar, kesinlikle Marius'un kalbinin şükran duygusuyla ışık saçtığını hissedebiliyorlardı. Ancak şunu da biliyordu ki, içindeki bu inanç tek başına onları korumak için yeterli olmayabilirdi. Evin kapısından içeri girdiklerinde Marius, Harkalt'tan iznini isteyip odasına girdi, zira vampir uzaklaştıran büyü malzemeleri zulalarında onu bekliyordu.

Hikayeyi kurgularken esinlendiğim kaynak: Elder Scrolls
Bölüm I Hayalet
Bölüm II Batıl İnançlar
Bölüm III Hazine Avcıları
Yer:
Balyoz Yurt, Alik'r Çölü, Kum Altın Köyü
Tarih:
Sundas, Last Seed'in 20. günü 4E 201
Hassad ıssız kampta tek başına otururken kendi kendine şunları sordu: 'Acaba o hazineyi bulabilir miyim? Hazineye nasıl ulaşabilirim? Cesaret isteyen bu macerada bana kim yardım edebilir? Bulacağım hazine, göze aldığım tehlikeye değecek mi?' Hassad'ın aklına birden, elinde tuttuğu abonoz heykel ile vadi yatağında bulduğu mermer heykel geldi. Heykellere bakarken yaşlı kadının sözlerini hatırlayıp gülümsedi. Elinde duran şu siyah, haraketsiz yılan heykelciğinin, bir zamanlar insan olduğuna ve hayeletler tarafından bu hale çevrildiğine kim inanırdı?
Hassad hangi beynin böyle bir hurafeye kanacağını merak ediyordu. Ama yaşlı kadın buna kesinlikle inanıyordu. Kara yılan heykelinin kızı olduğu dışında başka bir şey söylemiyor, tekrar insan olabileceğini iddia ediyordu!
Kendine sorular yöneltmeye devam etti: 'Yaşlı kadının kızı Dasmir nereye gitmişti? Acaba hala yaşıyor muydu? Yoksa çoktan ölmüş müydü?' Hassad bunları sorgularken bir yandan da yaşlı kadına verdiği sözü düşünüyordu. Kızının canlanıp ona geri geleceğini söylemişti. Nasıl böyle bir yalan söyleyebilmişti? Verdiği bu sözü nasıl yerine getirecekti? Bunu yapamayacağı ortaya çıkarsa ne yapardı?
Hassad buraya gelmekle başını büyük derde sokmuştu. Merakı her zamanki gibi başına iş açmıştı. Eşyaları ve atı kayıptı. Huzursuzdu ve ne yapacağını bilemiyordu! "İlahlar! Ben kimseye kötülük etmek istemedim, ne olur beni bu zor durumdan kurtarın! Bana bir çözüm gösterin de mecera yaşamak için çıktığım bu yolculuğa devam edebileyim!"
Hassad'ın kafası bu duygu ve düşüncelerle çalkalanırken zifiri karanlıkta oturmuş, yaşlı kadının dönüşünü bekliyordu. Beklemekten usanmış, ümitsizliğe kapılmaya başlamıştı. Ya kadın dönmezse? Geri dönmekten korkarak gelmezse? O zaman ne yapardı?
İçini sıkıntı kaplamıştı. İyice daralıp bunalmıştı. Neyse ki uzaktan görünen bir siluetle biraz olsun rahatladı. Yaşlı kadın geliyor olmalıydı! Ancak kadın Hassad'a yaklaşır yaklaşmaz duraksamaya ve titremeye başladı. Arkasında iki siluet daha vardı. Yaşlı kadın tek başına değildi!
Hassad gözlerini onlardan ayırmadan hafifçe geri çekildi. Sonra cesaretini toplayarak onlara seslendi. "Kim var orada?" Kendi sesi kulağında çınlamış, sanki soru onlardan geliyor sanmıştı. "Benim." diye karşılık verdi kendine. Daha sözünü tamamlamamıştı ki büyük bir cismin üzerine geldiğini gördü. Dehşete kapılarak geri çekildi. Ama üstüne gelen cismi gözleri seçince rahatladı. Gelen sadık atıydı. Bu arada üç siluet de koyu gece de açıkça görülür olmuştu.
Bunlar, yaşlı kadın, atı ve daha önce gördüğü ancak tanımadığı üçüncü bir şahıstı. Yaşlı kadın Hassad'ın yanına gelir gelmez dizlerinin üstüne çöktü ve ayaklarını öpmeye, yüzüne sürmeye başladı. "Döndü. Kızım Dasmir döndü ey ruh! Biricik kızıma sayende kavuştum! Hayaletlerin laneti bozuldu!" dedi kadın boğuk bir sesle.
Hassad ne diyeceğini bilemiyordu! Yaşlı kadının söyledikleri onu da şok etmişti. Ne dese, ne yapsaydı? Üçüncü kişi atın yelesini tutan bu genç kız, dağda karşısına çıkıp onu soyup kaçırmaya kalkan, canını zor kurtardığı insan hırsızlarından biriydi. Tuttuğu da Hassad'ın atıydı. Kızın bakışlarından ve suskunluğundan anlaşılan, onun da Hassad'ı tanıdığıydı. Hassad birden korkuya kapıldı. Acaba onu tekrar esir almak için mi peşinden gelmişti? Fakat Hassad'ın ayaklarına kapanmış öperek ona minnettarlığını gösteren yaşlı kadın onu farklı bir duyguya sürüklüyordu. Yoksa atını tutan bu köle tüccarı, yaşlı kadının kızı Dasmir miydi?Annesini bırakıp giden sorumsuz genç bu muydu? Peki, ne olmuş da geri dönmüştü? Acaba şimdi ne olacaktı?
Durum giderek karmaşıklaşıyor, Hassad bir türlü çözemiyordu. Kafası iyice karışmıştı. Abonoz heykelcik hala Hassad'ın elinde duruyordu. "Söz verdiğim gibi kızın sağ salim döndü. Zaten başka çaresi de yoktu!" dedi Hassad heykeli cebine atarken. Yaşlı kadın ayağa kalktı. Gözleri dolmuştu. "Dasmir, önünde eğil ve ayaklarını öp! Çünkü ona hayatını borçlusun!" dedi kadın kızına dönüp Hassad'ı göstererek. O an da Hassad'ın hiç ummayacağı bir şey oldu ve Dasmir atın yelesini bırakıp annesinin yaptığı gibi önünde kapanarak ayaklarını öpmeye başladı.
"Anneme de, bana da çok iyiliğin dokundu! Ne olur şükranlarımızı kabul et!" dedi genç kız bir yandan da Hassad'ın ayaklarını öperek. "Kaldır başını! Ben ruh değilim! Senin gibi, annen gibi bir insanım!" dedi Hassad parmaklarıyla Dasmir'in başını okşayarak. "Ey bizim gibi insan olan! Annem de, ben de sana müteşekkiriz! Ne olur bizi hoş gör! Bir daha hiçbir fenalık yapmayacağım!" dedi Dasmir Hassad'ın sözü üzerine bacaklarına daha da sıkı sarılarak...

1. Bölüm
2. Bölüm
3. Bölüm
Yer:
Balyoz Yurt, Alik'r Çölü, Kum Altın Köyü
Tarih:
Sundas, Last Seed'in 20. günü 4E 201
Hassad ıssız kampta tek başına otururken kendi kendine şunları sordu: 'Acaba o hazineyi bulabilir miyim? Hazineye nasıl ulaşabilirim? Cesaret isteyen bu macerada bana kim yardım edebilir? Bulacağım hazine, göze aldığım tehlikeye değecek mi?' Hassad'ın aklına birden, elinde tuttuğu abonoz heykel ile vadi yatağında bulduğu mermer heykel geldi. Heykellere bakarken yaşlı kadının sözlerini hatırlayıp gülümsedi. Elinde duran şu siyah, haraketsiz yılan heykelciğinin, bir zamanlar insan olduğuna ve hayeletler tarafından bu hale çevrildiğine kim inanırdı?
Hassad hangi beynin böyle bir hurafeye kanacağını merak ediyordu. Ama yaşlı kadın buna kesinlikle inanıyordu. Kara yılan heykelinin kızı olduğu dışında başka bir şey söylemiyor, tekrar insan olabileceğini iddia ediyordu!
Kendine sorular yöneltmeye devam etti: 'Yaşlı kadının kızı Dasmir nereye gitmişti? Acaba hala yaşıyor muydu? Yoksa çoktan ölmüş müydü?' Hassad bunları sorgularken bir yandan da yaşlı kadına verdiği sözü düşünüyordu. Kızının canlanıp ona geri geleceğini söylemişti. Nasıl böyle bir yalan söyleyebilmişti? Verdiği bu sözü nasıl yerine getirecekti? Bunu yapamayacağı ortaya çıkarsa ne yapardı?
Hassad buraya gelmekle başını büyük derde sokmuştu. Merakı her zamanki gibi başına iş açmıştı. Eşyaları ve atı kayıptı. Huzursuzdu ve ne yapacağını bilemiyordu! "İlahlar! Ben kimseye kötülük etmek istemedim, ne olur beni bu zor durumdan kurtarın! Bana bir çözüm gösterin de mecera yaşamak için çıktığım bu yolculuğa devam edebileyim!"
Hassad'ın kafası bu duygu ve düşüncelerle çalkalanırken zifiri karanlıkta oturmuş, yaşlı kadının dönüşünü bekliyordu. Beklemekten usanmış, ümitsizliğe kapılmaya başlamıştı. Ya kadın dönmezse? Geri dönmekten korkarak gelmezse? O zaman ne yapardı?
İçini sıkıntı kaplamıştı. İyice daralıp bunalmıştı. Neyse ki uzaktan görünen bir siluetle biraz olsun rahatladı. Yaşlı kadın geliyor olmalıydı! Ancak kadın Hassad'a yaklaşır yaklaşmaz duraksamaya ve titremeye başladı. Arkasında iki siluet daha vardı. Yaşlı kadın tek başına değildi!
Hassad gözlerini onlardan ayırmadan hafifçe geri çekildi. Sonra cesaretini toplayarak onlara seslendi. "Kim var orada?" Kendi sesi kulağında çınlamış, sanki soru onlardan geliyor sanmıştı. "Benim." diye karşılık verdi kendine. Daha sözünü tamamlamamıştı ki büyük bir cismin üzerine geldiğini gördü. Dehşete kapılarak geri çekildi. Ama üstüne gelen cismi gözleri seçince rahatladı. Gelen sadık atıydı. Bu arada üç siluet de koyu gece de açıkça görülür olmuştu.
Bunlar, yaşlı kadın, atı ve daha önce gördüğü ancak tanımadığı üçüncü bir şahıstı. Yaşlı kadın Hassad'ın yanına gelir gelmez dizlerinin üstüne çöktü ve ayaklarını öpmeye, yüzüne sürmeye başladı. "Döndü. Kızım Dasmir döndü ey ruh! Biricik kızıma sayende kavuştum! Hayaletlerin laneti bozuldu!" dedi kadın boğuk bir sesle.
Hassad ne diyeceğini bilemiyordu! Yaşlı kadının söyledikleri onu da şok etmişti. Ne dese, ne yapsaydı? Üçüncü kişi atın yelesini tutan bu genç kız, dağda karşısına çıkıp onu soyup kaçırmaya kalkan, canını zor kurtardığı insan hırsızlarından biriydi. Tuttuğu da Hassad'ın atıydı. Kızın bakışlarından ve suskunluğundan anlaşılan, onun da Hassad'ı tanıdığıydı. Hassad birden korkuya kapıldı. Acaba onu tekrar esir almak için mi peşinden gelmişti? Fakat Hassad'ın ayaklarına kapanmış öperek ona minnettarlığını gösteren yaşlı kadın onu farklı bir duyguya sürüklüyordu. Yoksa atını tutan bu köle tüccarı, yaşlı kadının kızı Dasmir miydi?Annesini bırakıp giden sorumsuz genç bu muydu? Peki, ne olmuş da geri dönmüştü? Acaba şimdi ne olacaktı?
Durum giderek karmaşıklaşıyor, Hassad bir türlü çözemiyordu. Kafası iyice karışmıştı. Abonoz heykelcik hala Hassad'ın elinde duruyordu. "Söz verdiğim gibi kızın sağ salim döndü. Zaten başka çaresi de yoktu!" dedi Hassad heykeli cebine atarken. Yaşlı kadın ayağa kalktı. Gözleri dolmuştu. "Dasmir, önünde eğil ve ayaklarını öp! Çünkü ona hayatını borçlusun!" dedi kadın kızına dönüp Hassad'ı göstererek. O an da Hassad'ın hiç ummayacağı bir şey oldu ve Dasmir atın yelesini bırakıp annesinin yaptığı gibi önünde kapanarak ayaklarını öpmeye başladı.
"Anneme de, bana da çok iyiliğin dokundu! Ne olur şükranlarımızı kabul et!" dedi genç kız bir yandan da Hassad'ın ayaklarını öperek. "Kaldır başını! Ben ruh değilim! Senin gibi, annen gibi bir insanım!" dedi Hassad parmaklarıyla Dasmir'in başını okşayarak. "Ey bizim gibi insan olan! Annem de, ben de sana müteşekkiriz! Ne olur bizi hoş gör! Bir daha hiçbir fenalık yapmayacağım!" dedi Dasmir Hassad'ın sözü üzerine bacaklarına daha da sıkı sarılarak...

Postingan ini bukan bertema Jawa Kuno, tapi saya perlu membahasnya karena sering jadi bahan eyel-eyelan.
Jadi begini ... orang Jawa mengenal huruf Latin karena dibawa Belanda. Sebelum Belanda datang, Jawa sudah punya aksara sendiri, yang biasa disebut Carakan.
Ketika bahasa Jawa ditulis pakai huruf Latin, maka Latin harus tunduk pada kaidah Carakan. Itu karena Carakan yang lebih dulu ada di sini. Bukan malah Carakan yang harus tunduk pada Latin!!
Latin Jawa beda dengan Latin Indonesia. - Latin Indonesia = bersifat transkriptif. Ditulis sesuai bunyi. - Latin Jawa = bersifat transliteratif. Ditulis menurut alih-aksara Carakan.
Rumusnya begini : - Nglegena = dilatinkan A - Wulu = dilatinkan I - Suku = dilatinkan U - Pepet = dilatinkan Ê - Taling = dilatinkan E - Taling Tarung = dilatinkan O
Maka, bahasa Indonesia DUA dalam bahasa Jawa ditulis LORO karena mengikuti Carakan yang mengandung taling tarung (lihat gambar). Sementara itu, bahasa Indonesia SAKIT dalam bahasa Jawa ditulis LARA karena mengikuti Carakan yang nglegena (lihat gambar).
Inilah jati diri orang Jawa. Meskipun menulis pakai huruf Latin, tapi tidak ikut aturan Belanda. Latin Jawa punya ciri khas sendiri yang berbeda dengan Latin Belanda dan Latin Indonesia. Jangan dicampur-aduk.
PERMASALAHANNYA ADALAH ... di zaman modern tidak semua orang Jawa paham Carakan. Banyak orang Jawa sekarang ngertinya huruf Latin saja, dan mereka menulis bahasa Jawa mengikuti kaidah Latin Indonesia. Padahal beda lho!!
Berikut ada sedikit tips untuk melatinkan bahasa Jawa bagi mereka yang tidak paham Carakan. Pertama-tama kita harus pahami lebih dulu adanya bunyi O JEJEG dan O MIRING.
Contoh bunyi O Jejeg : toko, sore, sawo, soto, kêbo, loyo.
Contoh bunyi O Miring : tokoh, lontong, garong, robot, colong.
Sekarang coba fokus pada suku kata terakhir, maka suku kata yang depan bisa mengikuti :
Untuk bunyi O JEJEG HIDUP dalam bahasa Jawa tetap ditulis O. Contoh : - kêbo (kerbau) ditulis: kêbo - bojo (istri) ditulis: bojo
Untuk bunyi O JEJEG MATI dalam bahasa Jawa ditulis U. Contoh: - dulor (saudara) ditulis: dulur - nguyoh (kencing) ditulis: nguyuh
Untuk O MIRING MATI dalam bahasa Jawa tetap ditulis O. Contoh: - kobong (terbakar) ditulis: kobong - kongkon (perintah) ditulis: kongkon
Untuk O MIRING HIDUP dalam bahasa Jawa ditulis A. Contoh: - konco (teman) ditulis: kanca - nggowo (membawa) ditulis: nggawa
Seperti itulah aturannya. Anehnya, banyak yang protes. Mungkin mereka lebih suka belajar bahasa Jawa dari teks VCD dangdut koplo daripada buku Pêpak Basa Jawa. Kalau benar begitu, mau dikemanakan jati diri bahasa Jawa???
Padahal, ketika nulis bahasa Inggris misalnya, - wan = ditulis : one - ai lav yu = ditulis : I love you Mereka bisa menerima. Tidak protes.
Tapi ketika menulis bahasa Jawa mengikuti standar yang baku, mereka protes. Alasannya "Aku bukan orang Sunda". "Aku bukan orang Ngapak." Kebanyakan alasan tapi tidak mau belajar.
Gambar di bawah ini semoga mudah dipahami.
Nuwun.
Heri Pur.
Source : https://www.facebook.com/groups/2157696554469452/permalink/2519743788264725/

Ok, jadi aku di Smp kan sering menggunakan bahasa inggris ke beberapa teman, entah itu ya karena lebih nyaman daripada menggunakan bahasa indo, atau karena ingin menyamarkan pembicaraan dari seluruh kelas (di kelasku yg cuma bisa bahasa inggris cuma 3 orang lol). Nah, oleh karena ini kadang - kadang ketika aku ingin menulis teks atau pidato yg sejenis, contohnya seperti post yg saya tulis ini, saya tahu apa yg saya mau tulis/bicarakan, tapi hanya tahu apa bahasa inggris nya. Jadi untuk beberapa kali saya buka Google translate hanya untuk mentranslate arti dari kata Bahasa Inggris -> Bahasa Indo.
Pernah gak sih kalian mengalami hal semacam?

IV - DASMIR'IN DÖNÜŞÜ
Yer:
Balyoz Yurt, Alik'r Çölü, Kum Altın Köyü
Tarih:
Sundas, Last Seed'in 20. günü 4E 201
Hassad ıssız kampta tek başına otururken kendi kendine şunları sordu: 'Acaba o hazineyi bulabilir miyim? Hazineye nasıl ulaşabilirim? Cesaret isteyen bu macerada bana kim yardım edebilir? Bulacağım hazine, göze aldığım tehlikeye değecek mi?' Hassad'ın aklına birden, elinde tuttuğu abonoz heykel ile vadi yatağında bulduğu mermer heykel geldi. Heykellere bakarken yaşlı kadının sözlerini hatırlayıp gülümsedi. Elinde duran şu siyah, haraketsiz yılan heykelciğinin, bir zamanlar insan olduğuna ve hayeletler tarafından bu hale çevrildiğine kim inanırdı?
Hassad hangi beynin böyle bir hurafeye kanacağını merak ediyordu. Ama yaşlı kadın buna kesinlikle inanıyordu. Kara yılan heykelinin kızı olduğu dışında başka bir şey söylemiyor, tekrar insan olabileceğini iddia ediyordu!
Kendine sorular yöneltmeye devam etti: 'Yaşlı kadının kızı Dasmir nereye gitmişti? Acaba hala yaşıyor muydu? Yoksa çoktan ölmüş müydü?' Hassad bunları sorgularken bir yandan da yaşlı kadına verdiği sözü düşünüyordu. Kızının canlanıp ona geri geleceğini söylemişti. Nasıl böyle bir yalan söyleyebilmişti? Verdiği bu sözü nasıl yerine getirecekti? Bunu yapamayacağı ortaya çıkarsa ne yapardı?
Hassad buraya gelmekle başını büyük derde sokmuştu. Merakı her zamanki gibi başına iş açmıştı. Eşyaları ve atı kayıptı. Huzursuzdu ve ne yapacağını bilemiyordu! "İlahlar! Ben kimseye kötülük etmek istemedim, ne olur beni bu zor durumdan kurtarın! Bana bir çözüm gösterin de mecera yaşamak için çıktığım bu yolculuğa devam edebileyim!"
Hassad'ın kafası bu duygu ve düşüncelerle çalkalanırken zifiri karanlıkta oturmuş, yaşlı kadının dönüşünü bekliyordu. Beklemekten usanmış, ümitsizliğe kapılmaya başlamıştı. Ya kadın dönmezse? Geri dönmekten korkarak gelmezse? O zaman ne yapardı?
İçini sıkıntı kaplamıştı. İyice daralıp bunalmıştı. Neyse ki uzaktan görünen bir siluetle biraz olsun rahatladı. Yaşlı kadın geliyor olmalıydı! Ancak kadın Hassad'a yaklaşır yaklaşmaz duraksamaya ve titremeye başladı. Arkasında iki siluet daha vardı. Yaşlı kadın tek başına değildi!
Hassad gözlerini onlardan ayırmadan hafifçe geri çekildi. Sonra cesaretini toplayarak onlara seslendi. "Kim var orada?" Kendi sesi kulağında çınlamış, sanki soru onlardan geliyor sanmıştı. "Benim." diye karşılık verdi kendine. Daha sözünü tamamlamamıştı ki büyük bir cismin üzerine geldiğini gördü. Dehşete kapılarak geri çekildi. Ama üstüne gelen cismi gözleri seçince rahatladı. Gelen sadık atıydı. Bu arada üç siluet de koyu gece de açıkça görülür olmuştu.
Bunlar, yaşlı kadın, atı ve daha önce gördüğü ancak tanımadığı üçüncü bir şahıstı. Yaşlı kadın Hassad'ın yanına gelir gelmez dizlerinin üstüne çöktü ve ayaklarını öpmeye, yüzüne sürmeye başladı. "Döndü. Kızım Dasmir döndü ey ruh! Biricik kızıma sayende kavuştum! Hayaletlerin laneti bozuldu!" dedi kadın boğuk bir sesle.
Hassad ne diyeceğini bilemiyordu! Yaşlı kadının söyledikleri onu da şok etmişti. Ne dese, ne yapsaydı? Üçüncü kişi atın yelesini tutan bu genç kız, dağda karşısına çıkıp onu soyup kaçırmaya kalkan, canını zor kurtardığı insan hırsızlarından biriydi. Tuttuğu da Hassad'ın atıydı. Kızın bakışlarından ve suskunluğundan anlaşılan, onun da Hassad'ı tanıdığıydı. Hassad birden korkuya kapıldı. Acaba onu tekrar esir almak için mi peşinden gelmişti? Fakat Hassad'ın ayaklarına kapanmış öperek ona minnettarlığını gösteren yaşlı kadın onu farklı bir duyguya sürüklüyordu. Yoksa atını tutan bu köle tüccarı, yaşlı kadının kızı Dasmir miydi?Annesini bırakıp giden sorumsuz genç bu muydu? Peki, ne olmuş da geri dönmüştü? Acaba şimdi ne olacaktı?
Durum giderek karmaşıklaşıyor, Hassad bir türlü çözemiyordu. Kafası iyice karışmıştı. Abonoz heykelcik hala Hassad'ın elinde duruyordu. "Söz verdiğim gibi kızın sağ salim döndü. Zaten başka çaresi de yoktu!" dedi Hassad heykeli cebine atarken. Yaşlı kadın ayağa kalktı. Gözleri dolmuştu. "Dasmir, önünde eğil ve ayaklarını öp! Çünkü ona hayatını borçlusun!" dedi kadın kızına dönüp Hassad'ı göstererek. O an da Hassad'ın hiç ummayacağı bir şey oldu ve Dasmir atın yelesini bırakıp annesinin yaptığı gibi önünde kapanarak ayaklarını öpmeye başladı.
"Anneme de, bana da çok iyiliğin dokundu! Ne olur şükranlarımızı kabul et!" dedi genç kız bir yandan da Hassad'ın ayaklarını öperek. "Kaldır başını! Ben ruh değilim! Senin gibi, annen gibi bir insanım!" dedi Hassad parmaklarıyla Dasmir'in başını okşayarak. "Ey bizim gibi insan olan! Annem de, ben de sana müteşekkiriz! Ne olur bizi hoş gör! Bir daha hiçbir fenalık yapmayacağım!" dedi Dasmir Hassad'ın sözü üzerine bacaklarına daha da sıkı sarılarak...
V - ZAADIA
Yer:
Balyoz Yurt, Alik'r Çölü, Kum Altın Köyü
Tarih:
Morndas, Last Seed'in 21. günü 4E 201
Dasmir'in eve dönüşü annesinden çok Hassad için süpriz olmuştu. Yaşlı kadın Hassad'ın verdiği söze güvenerek kızının döneceğine inanmıştı. Hassad ise genç kadının annesine bu kadar çabuk döneceğini hiç beklemiyordu. Bu Hassad'da büyük bir şaşkınlığa yol açmış, yaşlı kadının hilesini fark etmesinden korkmuştu. Kadın, kızının hayaletlerin lanetine uğramadığını öğrenerek kendisine Hassad'ın yalan söylediğini anlamış olabilirdi.
Abonoz cevherinden yapılma kara yılan heykelciği olduğu gibi duruyordu. Kızının durumu da Hassad'ı endişelendiriyor, kaygılarının artmasına sebep oluyordu. Çünkü Hassad neden kaybolduğunu bilmediği gibi, niçin geri döndüğünü de bilmiyordu. Tek bildiği nerede olduğuydu. Böyle bir şey olabilir miydi? Her şey birbirine girmiş, çözümsüz bir konuma sürüklenmişti. Dasmir, Hassad'ın önünde eğilip saygısını sunuyor, buyruğunu bekliyordu. Hassad bu sahneye daha fazla katlanamazdı.
"Dasmir! Atı çadıra bağla ve beni izle!"
Hassad bu emri verdikten sonra yaşlı kadını beklediği çadıra yöneldi. Dasmir ve annesi de peşinden geldiler. "Çadıra girip dinlen, Dasmir'le konuşacaklarım var," dedi Hassad çadırın kapısında durup yaşlı kadına. Yaşlı kadın itiraz edecek gibi oldu. Öyle korkuyordu ki. Kızının bir kez daha gidip dönmeyeceğini sanıyordu. "Ne diyorsam onu yap! Çadıra gir ve otur!" diye sesisini kalınlaştırarak yineledi Hassad.
Yaşlı kadının bu ses karşısında elinden bir şey gelmezdi. Başını eğip çadıra girdi. "Seninle konuşacaklarım var! Ama annenin duymasını istemiyorum. Haydi, biraz yürüyelim!" dedi Hassad, Dasmir'in kolun tutarak. Dasmir tamam der gibi başını salladı. Hassad atını çadırın kazığına bağlamıştı. Biraz yürüdüler. Köyden açık alana çıktılar. Oturup konuşabilecekleri bir yer bulup ay ışığının altında karşılıklı oturdular.
"Dasmir! Nerede olduğunu biliyorum, beni kandırmaya veya durumunu gizlemeye çalışman işe yaramaz!" diye söze başladı Hassad. "Efendim, siz her şeyi biliyorsunuz. Ben söylemeden beni adımla çağırdınız! Size nasıl yalan söyleyebilirim?" diye titrek bir ses tonuyla karşılık verdi Dasmir.
Hassad iyice rahatlamıştı. Genç kadın da annesi gibi batıl inançlara sahipti. Hassad'ın ona adıyla seslendiği zaman, bildiğini sanmış, annesinin ona adını söylediğini unutmuştu. Hassad öğrenmek istediklerinin hepsini öğreninceye kadar rolünü oynamaya devam etmeliydi. "Şimdi bunları bırakalım! Söyle bakalım Dasmir, nerelerdeydin?"
"Yaklaşık iki yıl önceydi. Dolunay vaktiydi. Dağın doruğundan inerek eve dönüyordum. Yolda parlak bir şey gördüm. Eğilip aldım. Üstünde tuhaf işlemeler bulunan bir altın parçasıydı. Onu alıp koşarak eve döndüm. Bulduğum şeyi anneme gösterdiğimde dehşete kapılarak şöyle dedi: 'Ruhlar seni lanetleyecek ey Dasmir! Başını bir kötülük gelmesinden korkuyorum!' Köyümüzde inançlı bir kadın olan Zaadia vardı. Annem beni ona götürerek durumumu anlattı. Zaadia beni korkutarak bir daha o civara gitmekten sakındırdı. Bir daha oraya gitmeyeceğime dair söz verdim. Günler geçti. Bir gün parasız kaldım. Borç alacak birini de bulamadım. Hayalet sürekli o vadiye gitmem için beni kışkırtıyordu. Bir parça altın daha bulup işimi görebilirdim. Her neyse oraya gittim. Ama bu kez tuhaf şeyler yaşadım."
Ardından genç kadın bir süre sustu, garip bir ifadeyle Hassad'ın yüzüne bakıyordu.
"Gördüğün her şeyi anlat! Hiç bir şeyi gizleme ve korkma!"
"Zaadia'yı gördüm. Vadiyi kazıyor, çıkan toprağı bir kenara yığıyordu. Uzaktan elinde altın parçaları görür gibi oldum. Beni görür görmez öyle bir bağırdı ki ne yapacağımı şaşırdım! Korkup köye doğru kaçmaya başladım. Ama arkamdan birilerinin geldiğini fark ettim. Ve sonra çok geçmeden beni yakalayarak bayılttılar..."
VI - DASMIR'IN MACERASI
Yer:
Balyoz Yurt, Alik'r Çölü, Kum Altın Köyü
Tarih:
Tirdas, Last Seed'in 22. günü 4E 201
Dasmir anlatıyor, Hassad dinliyordu:
"Zaadia hiç kuşkusuz ruh cemaatindendi. Ama insan kılığına bürünmüştü. Bunu daha önce bilmiyordum. Köyde de böyle olduğunu bilen yoktu. Başıma aldığım darbeyle bayıldıktan sonra hayaletler beni yer altındaki vadilerine götürmüş ve ateşle dolu bir mağaraya koymuşlar.
Bedenimin her tarafından ateş yükseliyor, ama yanmıyordum. Çektiğim acıdan öleceğimi sanıyordum. Ancak ölmüyor, sürekli çığlık atıp yardım istiyordum. Annemi, rahmetli babamı, ailemi çağırıyordum! Ama sesimi duyan yoktu. Bazen kör olduğumu hissediyor, hiçbir şey göremiyordum. Bazende sağır olduğumu sanıyor, hiçbir şey duyamıyordum. Kimi zaman kulağım açılıyor ve bir takım sesler işitiyor, ama konuşmaları anlamıyordum.
Bunların ruhların sesleri olduğunu biliyor, kulaklarımı tıkayıp imdat diyordum. Sürekli ağlıyordum. Sonunda aklım başımdan gitti ve havale geçiyormuş gibi kendi kendime anlamsız şeyler söylemeye başladım. Yorgunluktan susuncaya kadar böyle sürdü. Sonra aynı korkunç sesleri tekrar işitmeye başlıyordum. O ateş vücudumun her tarafında çıkıyor, ama beni yakmıyordu. Acılarım bir türlü son bulmuyordu. İşkencem bitmiyordu.
En sonunda direnmekten vazgeçip sakinleştim ve sessizce ölümü beklmeye başladım. Yakalandığım günden beri gözüme uyku girmemişti. Başımı koyabileceğim bir yastık bile yoktu. Kolumu yastık yaparak uyumak istedim. Ama başımı koluma koyar koymaz acı içinde kıvranarak çığlık attım.
Birgün mağaraya biri girdi ve ' İlahlara şükürler olsun, dünyaya döndün' dedi. Adamın yüzüne dikkatle baktım. Tanıdık biri değildi. Üstüne baktığımda daha önce hiç görmediğim şeyler gördüm. 'Neredeyim? Sen kimsin?' diye sordum. Yabancı kahkaha attıktan sonra şöyle dedi: 'Sakin dur ki iyileşesin! Yoksa eskisinden daha beter olursun!'
'Az önce hayaletler ülkesinde miydim? Peki şimdi neredeyim?' Adam daha uzun bir kahkaha attıktan sonra 'Yine saçmalamaya başladın! Sus, konuşma!' dedi. İşte o an bu adamın kim olduğunu anladım. Bu adam, aynı senin gibi iyi kalpli hayaletlerdendi. Ayılmam için beni oraya taşıyan ruhtu.
Eğer beni orada kötülerin arasında bıraksaydı kurtulmam imkansız olurdu. Mağaranın dışında birkaç kişinin daha bulunduğundan emindim. Daha sonra onları da gördüm, çirkin yüzlü kaba insanlardı. O sırada mağarada değillerdi. Döndüklerinde üstüme üşüştüler. Beni taciz ettiler. Sonra bana tecavüz etmeye yeltendiler. Ancak konuştuğum adam onları engelledi. Ardından beni koruyan adam bana tuhaf sorular sormaya başladı.
Bu sorulara verecek cevabım yoktu. 'Altını nerede buldun?' 'Hazineye giden yolu biliyor musun?' 'Sakladığın altınları almaya gitmek istemez misin?' İlk anda hazineyi arama hırsımın geçip geçmediğini öğrenmek istediklerini düşünmüştüm. Ama onlara doğru cevap verecek kadar da saf değildim.
Bunu anladıklarında beni mağarada hapsetmeye devam ettiler. Bazen beni mağaraya bağlayıp gidiyor, birkaç saat sonra yanlarında para ve eşya ile dönüyorlardı. Başka biri görse hayalet değil yol kesen hırsız olduklarını düşünürdü."
Hassad, Dasmir'i dinledikçe onun ne kadar saf ve batıl inançlı bir kız olduğunu daha iyi anlıyordu. Onun bu yanlış inançlarını düzeltmek istiyor, ama inanılmaz macerasını anlatmayı bitirinceye kadar kendini tutuyordu.
Dasmir, yaşadıklarını anlatmayı devam etti:
"Haftalar, aylar boyu o mağarada hapis kaldım. Artık hayaletlerin hizmetkarı olmuştum. Onlara yemek yapıyor, bulaşıklarını yıkıyor, yataklarını temizliyordum. Ama kaçmak için fırsat kolluyordum. Bir gece bağrışma sesleriyle irkildim. Gözlerimi açtığımda beni rahatsız eden o iki ruhun beni onlardan koruyanı uykusunda boğazladıklarını gördüm. Daha sonra sıranın bana geldiğini düşündüm. Fakat beni öldürmek yerine ırzıma geçtiler. Bu günlerce sürdü.
Sonra mağaranın civarında sizi gördüm! Çok rahatlamış ve kurtuluşumun yaklaştığını hissetmiştim. Sonra sizi de yakalayıp o lanetli mağaraya tıktıklarını gördüm. O gece çok uykuluydum. Rüyamda bana görünüp kaçış yolunu gösterdin. Sonra beni bırakıp gittin.
Uyandığımda yoktun. İki hayalet seni bulamayınca çılgına döndüler ve seni aramaya çıktılar. Beni unutmuşlardı. Ben de fırsatı ganimet bilip kaçtım. Sabaha kadar bir kayanın altında saklandıktan sonra köye giden yola koyuldum. Ama dağın eteğine yaklaşınca başıma gelenleri hatırladım ve öbür yoldan gitmeye karar verdim. O yolda ilerlerken bu atı gördüm. Ona binerek Kum Altın'a döndüm..."

Cyrodiil'in batı Leyawiin Şehri genç Marius'a şiddetli geçmişinden ve huzursuz ailesinden kaçıp kurtulmak için mükemmel bir yer gibi görünür. Ancak Marius'un bu süreçte hiç ummadığı şey, güzel Alessia Aurunceia'a aşık olup, vampirlerin yeri olan Volkihar Kalesi'nin içine düşüvermekti.
Alessia ile olan ilişkisine bir şans tanırken, aynı zamanda onu sürekli rahatsız eden vampir olduğunu öğrendiği eski kız arkadaşından kurtulmak için mücadele veren Marius, yalnızca kendi hayatını değil, çok sevdiği insan olmayan arkadaşlarının hayatlarını da tehdit edebilecek bazı kararlarla karşı karşıya gelir.
Vampirlerin özgürlük arayışları içinde kaybolup giden Marius, onların diyarına dalıp gider ve Volkihar'ın hükümdarının tüm vampirlerin babasının ve kendi içinde ki kötülüklerin tehditleriyle yüz yüze gelir. Şimdi Marius ya hayatını iyice yolundan çıkarıp, bu engebeli yolda karşısına çıkan yaratıklar için en ciddi fedakarlıkları yapacak, ya da her ikisi için de çok geç olmadan Alessia'la birlikte kaçıp gidecektir...
Bölüm 2 - Eski Vampir Sevgili
Marius işe gitmek için kömür siyahı atına binmek üzere dışarı attığı adımda o sıcacık esinti onu baştan aşağı arındırdı. Sıcak havayı derin derin içine çekerek karşıladı. Kavurucu bir ateş gibi geldi önce ve sonrasında da vücuduna tıkılıp kalmış, onca zamandır öylece hareketsiz duran hayatını canlandırdı. Marius mevsimin Mid Year olmasıyla hissettiği heyecan bambaşkaydı, onun o boğucu sıcağını ve rutubetli ihtişamını özlemişti. Kolsuz giysisi çoktan terden sırılsıklam olmuş, o da deri eyere adeta yapışmıştı, ıslak saçları rüzgârda dans ediyordu. Açık, saçık, gerçek ve canlı.
Marius Kuzey Leyawiin'e gitmek için hızla yola çıktı, sekiz buçuk yıldır her gün gidip gelmekten bıkmış olmasına karşın güneşin altında at sürmekten büyük haz duyuyordu. Batı Leyawiin'de yaşıyordu ancak Kuzey Leyawiin'de yer alan küçük bir kitapçıda çalışıyordu. Marius'un evinin etrafında geniş ve bomboş arazilerden, tek tük bir iki komşudan ve ailelerin işlettiği dükkân ve tavernalardan başka pek bir şey yoktu. Marius'un mahremiyete ve zengin imparatorluk kültür ve tarihine ihtiyacı vardı. Şehir içinde kısa bir seyahat yeni hayatı için adil bir alış veriş olacaktı. Kaldı ki bu yaz yapacak başka ilgi çekici bir şey de yoktu.
Kütüphanenin ağırına vardığında atını bağladı, bir yandan da acaba eski kız arkadaşının atı da burada mı diye ortalığa bir göz attı. Marius onu bir haftadan fazladır görmemişti ve artık bu sefer onu ciddiye almasını umuyordu. Beyaz atı ortalıkta yoktu. Kötülüklerin üzerini örttüğü için daima minnettar olduğu büyük beden iş kıyafetini omzuna attı ve içeri girmeden önce etrafa son bir defa göz attı. Marius işe giriş saatini deftere yazdığı sırada arkasından sinir bozucu derecede şirin bir sesin, "Yeni çıkanlar köşesi pek boş görünüyor Marius, şekerim," dediğini duydu. Ses, en gereksiz işler dalında uzman olan Khajiit Rohava'ya aitti.
Marius işe başladığından beri istisnasız bir şekilde her gün kapıdan içeri girmesini ve söylediği işleri yapmasını izliyordu. Rohava, Marius'un güvenilir olduğunu ve işini çok sevdiğini bilirdi ancak yine de bir gün olsun ona güzel bir söz söylememişti. Marius bir yığın kitabı kucaklayıp yeni çıkanlar bölümüne giderken aynı şirinlikte, "Hemen ilgileniyorum," diye cevap verdi. "Fazla oyalanma. Bu sabah için sana başka işler de vereceğim," dedi Rohava ve sonra şatafatlı üniformasını düzeltip, gözü sürekli civcivlerinin üzerinde olan tavuk bakışını attı. Marius başını yana çevirir çevirmez gözlerini devirdi ve Rohava'nın tatmin olması için işinin başına döndü.
Rohava gözden kaybolur kaybolmaz Marius haftalık ayininin en önemli kısmı için ortalıktan sıvıştı. Uzaklaştırma büyülerinin olduğu kitaplara hızlıca göz gezdirip koruma büyüsü aradı, sonra da kopyalarını çıkarmak için sessizce arka odaya gitti. Henüz hiçbiri Marius'un işine yaramamıştı ancak tüm bu büyücülük olaylarında daha yeni olduğu için iyimserdi. Yeni büyülerini yazdığı parşömenleri cebine tıkıştırıp sihir marketine gitmek için en uygun anın ne zaman olduğunu düşünerek, yeni çıkanlar köşesine gitti. "Pekâlâ, bu hafta sonu için planımız nedir?" Bu soru Marius'un hemen arkasından geldi. Vücudu irkildi ve omuzları birden gerildi.
Çenesini kenetleyip aniden geriye döndü, karşısında tipik kibirli, kendini beğenmiş, öz güveni çok yüksek uzun boylu ve altın tenli tanıdık Kıdemli bir Elf kadını vardı. Zehirli ve katlanılamaz olmasına rağmen inkâr edilemeyecek kadar masum görünümlü bir yüz ifadesi takınıyordu. "Bunu yapmandan nefret ettiğimi biliyorsun," dedi Marius. " Ve burası da hiç yeri değil." diye ekledi. Marius böyle zamanlarda oldukça ciddi göründüğü için memnundu. Sinirli görünmesi gerektiği zamanlarda çok yardımı dokunmuştu. Gelgelelim Marius bakışlarını daha fazla sürdüremedi. Yutkundu ve aşağı baktı, sonra tekrar başını kaldırıp yukarı baktı.
"Eğer bunca zaman benden saklanmasaydın, iş yerine kadar gelmeme gerek kalmayacaktı," dedi. Her zaman ki gibi kendinden emin bir şekilde sırıtarak Marius'un üzerine bir adım daha yaklaştı. "Neden savaşıyorsun bilmiyorum aşkım, sadece laftan ibaret olduğunu biliyorsun." Kötücül gülümsemesi daha da büyürken, "İkimiz de asla yeterince güçlü olamayacağını biliyoruz," diye fısıldadı. Elleriyle yüzünü okşadığında Marius'un tüyleri ürperdi, midesini bulandırıyordu. Tüm vücudu tiksinti duygusuyla titredi. Marius onun esiri gibiydi, üstünde inen felç duygusuyla savaştı ve gözlerini kırptı, parmaklarını dışa doğru esneterek, onlara işlevlerini hatırlattı. Her yerde bunu görebilecek insanlar vardı. Sakin olmalıydı. O kadar aptal değildi. En azından burada değil.
Marius'un vücudunda büyük bir endişe yumağı oluştu. Dişlerini sıkarak, "Bu hafta hiçbir şey olmayacak, Elsynia. Ve ikimiz de iyi biliyoruz ki biz diye bir şey yok! Artık benden uzak duracaksın." Marius dişlerini sıktı ve bir olay çıkmadığından emin olmak için sağa sola bakındı. "Ben yeterince güçlüyüm. Artık değiştim ve buna inanıp inanmaman umurumda bile değil!" Elsynia, Marius'un kolunu birden sıkıca kavradı, bir kadına göre fazla sertti. Eğilerek doğrudan kulağına fısıldadı. Puslu koyu yeşil gözlerini Marius'un gözlerine dikti, ona değer veriyormuş gibi bir sesle konuştu. "Ah, tabii ki değiştiğine inanıyorum sevgilim. Her zamankinden daha çok korkmuş olmalısın ve bu korku seni güçlü olmaktan alıkoyuyor tatlım. Buna ister inan ister inanma."
Elsynia, Marius'un kolunu bıraktı ve dönüp gitmeden önce onu dudağından öptü. Dudakları dudaklarına değdiği an irkildi. "Sundas günü saat altı da evine geleceğim." Hiç dönüp bakma zahmetinde bile bulanmadı. "Ah! Bu hafta olmaz doğru ya. Önümüzdeki hafta. Bu hafta bazı işlerim nedeniyle şehir dışında olacağım." Sadece başını çevirip göz kırptı. "Yokluğumda kendine iyi bak yakışıklım." Elsynia ön kapıdan dışarı çıkarken Marius'u adeta yaralanmış bir av gibi aç ve saldırıya hazır avcıların arasına bırakıp gitti. İş arkadaşlarının görmemiş olmasını umut ederek, titrer halde hızla içeri girdi. Dışarı çıkıp nefes almak zorundaydı.
Zihnindeki davetsiz, zorba avcılarla savaşa tutuşmadan, kendini daha da kaybetmeden önce biraz yalnız kalmalıydı. Envanter odasındaki arka kapıdan çıktı ve güneşin ısıttığı beton duvara sırtını dayayıp gözlerini kapattı, yavaşça kayarak dizlerinin üstüne çöktü. Marius kendi için hazırladığı bu şahsi Oblivion düzlüğünden kaçmasına asla izin vermeyecekti. Marius onu hayatına soktuğu için duyduğu ve onu günden güne tüketen utanç ve suçluluk duygusundan kurtulmasına asla izin vermeyecekti. Leyawiin'e taşındığında onunla arkadaşlık eden ilk kişi Elsynia idi, yanında kendini çok rahat hissettiği biriydi. Beyni anlamsız ve tutarsız düşüncelerle çalkalanırken, derin bir nefes aldı. Nasıl bu kadar kötü bir karar alabilmişti? Paramparça olmuş duygularına cevap açıktı.
Bu soruyu kendine her gün sordu ve yaptığı garip hareketten sonra da, artık kendine karşı dürüst olmalıydı. Daha önce bir boşluğu doldurmasına yardımcı olmuştu ama artık bu zayıflığı onu her yerde, hatta kendine yeni bir başlangıç hazırlamak için geldiği yerde bile bir şekilde bulup ele geçiriyordu. Marius betona oturmuş kafasında giderek hiddetlenen savaşla mücadele ederken, her an Rohava'nın gelip onu işten kovabileceğinin bilincindeydi ancak ne onu ne de işini düşünecek durumda değildi. Aklında sadece Skyrim gezisi vardı, orada nasıl kendini bulduğu, nasıl özgür hissettiği. Tamriel'in uzak bir köşesindeki farklı bir ülkede, farklı bir kültürde onu, ardında bıraktığı evdeki geçmişe bağlayan her şeyden nasıl uzaklaştığı.
Hiç kimse tanımıyordu onu ve geçmişi hatırlatacak tanıdık hiç bir şey de yoktu. Yeniden doğmanın yaşatacağı hissi hayal etmeyi, karşılaştığı yerlere ve kişilere yeni anılar yükleyebilmeyi anımsadı. Marius Leyawiin'e güzel bir gelecek kurmak için gelmişti. Onunla tanıştı. Hata yapmış olsa bile ondan kurtulmaya çalışmalıydı. Eğer böyle giderse... Onu kendinden uzak tutup yardım alması gerektiğini biliyordu. Cebinden büyülerin yazılı olduğu kâğıtları çıkarıp baktı. Bir an önce Büyücüler Loncasına gidip gerekli malzemeleri Harkalt gelmeden almalıydı. Harkalt. Tüm bu olup biteni Marius ondan nasıl gizleyecekti? Bunu bir şekilde yapacaktı. Birden ayağa fırladı, kalbi yerinden çıkacak gibiydi, yüzüne düşen saçlarını topladı ve hışımla üstünü düzeltti.
Bir kez, ardından bir kez daha derin bir nefes aldı, çıldırmış gibi göründüğünden emindi. Umursamadı. Bu görünüşten kurtulmalıydı. Leyawiin Marius'un Solitude idi. Bu yüzden buraya taşınmıştı. Bir an boş bulunarak bir canavarın hayatına girip cesaretini ve itibarını son damlasına kadar kurutmasına izin verdi diye neden yeni bir hayata başlama şansını çöpe atsın ki? Nasıl ki bir önceki tacizciyi geride bırakabilecek kadar güçlü olup kendini bulunduğu yerden söküp başka bir şehre taşınmışsa, Elsynia denen bu iğrenç hastalıktan da kurtulabilecek kadar güçlü olabilirdi.
Sert bir rüzgâr esti ve Marius kara bulutlara doğru baktı. Çakan şimşekle sersemlediği anda arka kapı kendiliğinden açılıp beton duvara güm diye çarptı. Rohava kafasını çıkarıp Marius'a baktı. "Sen ne halt ettiğini sanıyorsun? İş saatlerinde buralarda dolanıp dükkânı böyle bırakamazsın! Kusura bakma ama bu on beş dakikalık oturma molaların biraz fazla oluyor." Marius ona baktığı an laf kalabalığı kesildi. Yüzündeki alt üst olmuş ifadeyi fark etmiş olmalıydı. Duyduğu utanç, yüzündeki sert ifadeyi sildi ve gözleri birden ayaklarına çevrildi. "Oturmuyordum, Rohava. Buna inanırsan tabii."
"Bak Marius," dedi tereddüt ederek. "Yine şu kız değil mi? Biliyorum, beni alakadar etmez ama ikinizi az önce gördüm. Ve" gergin bir şekilde parmaklarını o sarı, bandana bağlı saçlarına götürdü, "Hiç tekin gelmedi bana. Hem de hiç. Tüylerimi diken etti. Yani sana olan bakışları ve senin vücut dilin falan..." Rohava söylediklerinin Marius tarafından dikkate alındığını görünce dudaklarını birbirine kenetledi ve sonra, "Bence o hiç de iyi biri değil. Hem seni de böyle çileden çıkarması..." Çileden çıkmak. Çokbilmiş Rohava. Bu işgüzar çıkarımlarıyla hedefi tam da on ikiden vuruyordu.
"Şey... Sağ ol Rohava. Gösterdiğin ilgi için minnettarım ama sorun yok. Sadece yeni ayrıldık ve biraz zor zamanlar geçiyoruz. " Marius'un en iyi yapabildiği şey gerçeğin yarısını ifade etmekti. "Anladım. Bu konuyu burada kapatıyorum. Ama olur da konuşacak biri ararsan her zaman yanındayım." "Teşekkürler." Rohava başıyla onaylayarak hemen kapıya doğru yöneldi. "İçeri dönsem iyi olur. Birkaç dakika mola verip toparlan, sonra içeri gel. Bu sabah yapacak çok işimiz var." Marius kapıyı kapatışını izledi ve derin bir nefes alıp bir kez daha gökyüzüne baktı. İş başında sorunlarını bölümlere ayırırken aklı, Rohava'nın aslında bugüne kadar tanıdığından çok daha anlayışlı biri olduğunu tescil etti.
Artık daha dikkatli olması gerekecekti. Bunları aklından çıkardı ve onun yerine nihayet Elsynia'dan kurtulmak ve rahimde bekleyen yeni hayatını doğurtmak için aldığı kararları düşündü. Gökyüzü siyahtı artık ve şimşekler daha da belirginleşiyordu. Yoğun, soğuk yağmur damlaları vücuduna çarptıkça irkiliyordu. Saçları yağmurdan dolayı sırılsıklam olmuştu. Yağmur alnını arındırırken onu bozguna uğratmaya gelen düşmanların mağlubiyet içinde kaçtıklarını hissedebiliyordu. İçinde nedensiz bir azim yükselmeye başladı ve yüzünde umut dolu bir tebessüm oluşturdu. Kapıya ulaştı, ikinci kere esen rüzgâra tutunup hızla içeri girdi...