Pagiging magalang

My family is very strict when it comes to our religion. Although, di sila palasimba, siguro, every christmas lang. I'm dating this inc guy for 11 months already. Kinausap ko magulang nya for the first few months at nasabi ko na interesado ako magdoktrina. Since may ex din ako na INC, nakausap ko na din parents, pero niloko ako ni ex. Nag-start ako mag doktrina pero super strict ng parents ko to the point na 5:30pm lang limit ko sa labas. School hours ko 9:15 am to 4:30pm and then intayin siya sa training grounds niya saka ihahatid ako sa bahay ng 5pm. Hindi ako nakapagpatuloy, actually, hindi ko alam bakit di ko pinagpatuloy. Mahal ko siya, bilang siya, at bilang isang aktibong kapatid na may tungkulin. Pero takot ako mawala siya. Mahal na mahal niya rin ako, siya ang kauna-unahan na dinepensahan ako sa magulang ko sa pagiging strict, lumambot sila dahil sa jowa ko. Maayos, madiskarte, mulat sa buhay, mabait at magalang, nakakatulong dito sa bahay, at puno ng words of wisdom. Never niya ako iniwan despite lahat na nangyari samin.
So ngayon, monthsary namin, nagusap kami na if this year di pa daw ako matapos sa doktrina ko, magbbreak na daw kami. Even if mahal na mahal daw niya ako. Lagi dinadahilan ng father niya na naghihirap na daw sila (dahil jeepney driver dad niya tapos wala pang byahe) mom naman niya puro utang na hinahanap na sa bahay. Sinisisi nila na ako daw yung "malas" dahil pinagpapatuloy pa namin tapos di pa naman ako bautisado. Nasasaktan ako, syempre ayaw 'rin naman niya ako iwan, pero mahal niya ang Ama, kaya gagawin niya ang lahat para lang mabalanse ang sitwasyon ngayon.
Hindi ko alam gagawin ko. Ayaw kong mawala siya. Eto options ko:

1. Ipapaalam namin sa magulang ko. Kakausapin niya na kailangan umanib ako para "win-win" scenario on both sides kami.
   
2. Intayin mahuli na umaanib na ako sa Iglesia Ni Cristo. Gusto ko. Gusto kong umanib. Kaso hirap ako dahil sa magulang ko. Gusto ko yung mahuli nila ako tapos if ayaw nila, sasama ako sa kanya.
   
3. Break up. Para wala masisira.
   

Wala akong pake sa magiging opinion ng family ko. Gusto ko lang umanib dahil naniniwala naman ako sapol sa turo ng biblia. Naniniwala ako sa INC, pero nahihirapan ako sa magulang ko.

I, 26M, recently had a broke up with a short-term relationship sa babaeng matagal kong niligawan. It took me years bago ko siya napasagot. I think medyo hesitant talaga siya eversince.
So to describe her, she’s definitely a nice person. Wife material actually. Polite, gustong gusto ng parents ko, magalang talaga. Family oriented din, as in nung nagkawork, ang focus e makapag payback sa magulang kahit siya yung bunso kahit di siya nirerequire ng magulang nya to give back since their business is doing pretty well. God fearing, church girl, halos wala talaga kaming time pag weekends dahil buong araw siyang nasa church, which I think before was fine since we are on the same church. Magaling makisama, andali nyang nakuha loob ng mga friends ko, as in botong boto sila sa kanya ever since na pinakilala ko siya sa kanila.
Based on these description, andami naming opposite. Magalang din naman ako. Talking about family. Super family oriented siya, since bunsong babae, we all know na bantay-sarado ng parents yan pero I really can’t handle na masyado pa siyang reliant sa parents nya sa lahat ng decisions nya sa buhay, she’s 26 din. Parang pag pupunta sa malayo or bagong lugar para sa kanya, kailangan pa kasama parent nya. Alam mo yung feeling na gusto mong mag travel kasama siya pero parang siya mismo ayaw at gagawin nyang excuse na hindi siya papayagan. Hindi ko siya pinipilit. Even sa goals in life, sabi ko before na I wanted to try to live alone which is contradict sa view nya, she said na she wanted to take care of her parents, which is not bad, pero it feels like she wanted to live with them until.. you know.
Another is yung pagiging church girl. Sobrang focus siya sa church. That’s her first. Hindi ko naman siya kinontra don. Pero may mga times na we need to cut off our time for her to go to sudden church activity. Hinahatid ko na lang siya at most of the time, ginagabi na lang din siya sa church. Di ko alam pero minsan nakakatampo din. Saktong member lang ako pero siya, church oriented.
Talking about hobbies din, halos wala kaming pinagkapareho.
To make this short, parang exact opposite kami ng pananaw sa buhay. Even sa mga interests, wala halos pinagkapareho.
Oo, nanligaw ako ng matagal and it is actually my fault na hindi ko lubos na kinilala yung tao. Unang gf ko din kasi siya, at madami akong natutunan.
Nalaman ko na lang lahat na magkaibang magkaiba kami nung naging official couple na kami. We both wasted our time.
Next time, I’ll pay attention na sa mga bagay na dapat iconsider especially sa mga common interests.
Madami pa actually, yan lang yung naisip ko. Gusto ko lang ilabas kasi until now iniisip ko pa din.
Thanks for taking time to read. It feels like sobrang unorganized netong post ko hahaha. Sorry.

As a person na medyo jowang jowa at times, narealize ko na namimiss ko pala yung pakiramdam na may inuupdate ka, kinukumusta ka, may nagcacare sayo, may pwede kang lambingin, at yung may kasama ka sa mga adventures mo sa buhay, literal na life partner kumbaga.
I can say naman confidently na nakamove on na ako sa ex ko. Wala nang bagahe. Natanggap ko na hanggang dun na lang talaga kami, wala nang balikan. Nung May lang kami naghiwalay. Sobrang gaan kamo ng pakiramdam ever since naghiwalay kami. Natutunan ko na ulit magself-love. Masaya na ako ngayon.
Iniisip ko din minsan na bawasan ko yung pagiging jowang jowa ko. Dapat magfocus muna ako sa sarili ko pero tumatanggap naman ako kung sakali man na may taong nagkaroon ng interes sa akin. Syempre kikilalanin ko muna siya nang maigi. Okay lang ba siya sa non-negotiables ko? Nameet ba niya yung criteria ko? Kasi ako, very straightforward akong tao, sa una pa lang sasabihin ko na kaagad non-negotiables ko para hindi na masayang yung oras.
Masasabi ko na hindi naman ako gaano pihikan sa tao. Syempre I have standards or preferences pero alam ko naman na walang perfect na lalaki. Kailangan maging realistic. Hindi naman ako umaasam na magkaroon ng boyfriend na kamukha ni Daniel Padilla, Joshua Garcia, RK Bagatsing, o si Khalil Ramos, bonus na lang talaga kung pogi. Importante pa rin para sa akin ang beliefs, ideals, and values sa buhay. Opinion ko lang ito pero dapat tugma kayo. Di ko kasi nakikita sarili ko na magmamahal ako ng tao na sobrang salungat sa akin.
Sabi nga ng nanay ko, okay lang daw hindi masyadong pogi basta mabait, masipag, magalang, malinis, at may pangarap sa buhay. Pero sabi niya sa akin, wag daw masyadong panget, di lang ako sigurado kung anong nasa isip niya na itsura kapag panget. Medyo judgmental kasi itong si mama.
Alam ko naman na hindi dapat madaliin na magkaroon ng special someone. Syempre nasa proseso pa rin naman ako ng self-love at self-improvement. Sa tingin ko hindi dapat mawala yan kahit na nasa relationship ka na.
I learned and realized along the way na you don't have to depend your happiness sa SO mo. I believe na importante na magkaroon ng individuality ang bawat isa. Cliché man pakinggan pero di mo siya dapat gawing mundo mo. Magtira ka ng pagmamahal sa sarili mo. Dapat buo ka individually as a person before loving other people, in that way, hindi ka masyado magiging broken kung sakali man na mag-end yung relationship. Kakayanin mo kaagad makabangon at unti-unting makamove on.
Alam ko sa sarili ko na masaya ako ngayon. Pakiramdam ko nasa estado ako na unti-unti ko nang nakikilala ang sarili ko bilang isang tao. Alam ko na yung mga gusto ko at may mga goals na ako sa buhay na gusto kong ma-achieve, pero hindi ako masyadong hard sa sarili ko. Yes, the goals are there, but hindi ko pinepressure ang sarili ko to achieve this certain goal at the age of ganyan.
Naniniwala ako na it will happen soon. I have to work hard, be patient, and kind sa sarili ko. Sariling pace lang, hindi dapat mainsecure sa mga nakapaligid na tao. Happy ako para sa mga taong may na-achieve na major milestones sa buhay nila. Hindi na ako naiinggit unlike before. Sa tingin ko, I'm at peace and better state na ang aking mental health. Literal na 360 yung pagbabago sa buhay ko recently.
And that concludes my diary entry dito hehe. Malaking tulong para sa akin na magshare ng mga naiisip at nararamdaman ko dito sa reddit. It's my way of coping and unloading yung thoughts na meron ako since there are times na my brain can't keep quiet.
If nakaabot kayo dito sa dulo, maraming salamat sa pagbabasa nito. I hope ma-achieve natin yung mga hopes and dreams natin sa buhay, genuine happiness din!

Girlfriend was reading posts about multiple incidents of harassment sa motorcyle hailing platforms like Angkas and Joyride.
She was reading testimonies and comments of people who said, "Para silang mga walang nanay, kapatid o anak na babae."
And just like that, literal na sabay uminit ulo namin! How messed up could it be that harassers need to be reminded pa about having female figures in their lives? Eh tangina, hindi naman conditional ang respeto na kelangan iremind ka muna na may nanay ka before you behave like a decent human being.
Regardless kung may nanay ka, kapatid or anak na babae, bare minimum lang na rumespeto ka sa lahat ng tao. Why do they need to be reminded pa?
Sobrang gago mo na if you only sober up when you get reminded na, "Ay fuck, may nanay or kapatid nga pala ako. Dapat di ko sinisexualize tong babaeng to." Eh kamote kang gago ka kung kelangan mo pa ng ganyang reminder.
I hope people will stop romanticizing the narrative na, "Magalang ako kase may nanay ako tsaka may mga kapatid akong babae." Ulol. Bare minimum ang pag respeto at binibigay dapat yan sa lahat. Kung conditional ang pagbibigay mo ng respeto, don't ever categorize yourself to be even decent.
Isa pa yung sobrang basura na take na, "Pasalamat ka nga, hindi ako sayo humihingi ng nudes. Normal lang sa amin yung maglike or mag-heart or magsave ng mga sexy pics and vid. At least hindi sayo hinihingi. Kase ginagalang kita."
Ulol! Beware people. Because this stupid narrative is far from being respectful. It only goes to show na your partner is fine with sexualizing people. Na feeling nila, basta nagupload na ng picture online, consent na yun para isexualize yung mga OP ng picture.
Unlike trust that you should work hard for to earn, respect and basic human decency are bare minimum. Hindi conditional ang pagbibigay respeto at pagiging disente.

So ayun, hindi na ako nakatagal, kailangan ko nang ilabas sa mundo ang pagiging masama niya. Matagal tagal na kaming nagtitimpi, 3rd year pa lang.
So there's this prof. in my university na sobrang lala magpowertrip at gaslight sa mga estudyante. Naging professor na namin siya during our 2nd year and boy, lemme tell you it is not a pleasant experience. Not once nagturo, not even one online lecture. Magchachat lang ng napakahabang mga sermon sa GC about sa ganito ganyan na format at kung bakit daw hindi namin makuha ang mga "tinuro" niya. Like bruh? Show up and actually teach us something wag ka lang magyabang na kesyo ganito ganyan ka like some high and mighty divine being.
Pero that was past, we enjoyed one whole year na wala siya para man-trip sa buhay namin.
4th year came, we have two subjects na siya ang prof, sa kamalasmalasan nga naman! Siya pa ang internship instructor namin! Ganun na naman! Keep talking about hindi dapat ganito makipagusap, hindi dapat ganiyan. Mahilig siyang mamahiya sa estudyante. Kanina, nagtanong ako nang maayos sa kanya sa GC. Magtatanong ka nang maayos, may "good morning" at "thank you" pa, ang sasabihin pa sayo, "wag mo nang ulitin tong sinabe mo na to." Andami niyang dinakdak about being verbally concise, sabi nya pa yung pagkakasulat ko raw sa panlabas mukhang magalang pero sa content daw hindi. PARANG INUUTUSAN KO DAW SYA. Eh samantalang andami kong tinanong, wala naman sa sentence ko ang bastos??? Sa sobrang hilig nya nga mamahiya, nagkakaanxiety ako magtanong sa gc ng mga simpleng tanong lang e.
Ganyan siya eh. Minadali nya kami, kung alam lang namin na mamadaliin niya kami wala pa sana pagpasok ng March, nakahanap na kami kaso ang sabi sa amin, sila daw (university) maghahanap ng internship namin may magcocoordinate daw. Pero boom wala pala. Kami pa rin, tas minamadali niya. Tapos ang BAAAGAAAL magasikaso ng requirements! Yung iba nawalan na ng slots sa internship kakapaantay nya magasikaso pa lang ng ENDORSEMENT LETTER pa lang ha! Tapos ito pa, may mga estudyanteng nagpasa sa kaniya ng MOA, aba winala niya. Ang response niya sa nawalan ng slots at mga nawalan ng MOA? Wala. Never sya naging accountable, never mo marinigan ng apology. Galing di ba? Amazing. Tapos magsasalita salita about professionalism at respect ganyan ganyan daw, samantalang hindi nya nga maembody yun.
My god! Tapos ito pa, may mataas kasi siyang position sa dept. So mga hinaing ng students tungkol sa isang specific professor, sa kaniya napupunta. So may isa kasi kaming lousy professor dati na parang ewan, papareport lang, magcecellphone all day, aalis pag tapos na hindi man lang nagdidismiss, tapos wala talagang pakialam, then ang BABA magbigay as in so reklamo kami. Nagreklamo kami sa kaniya. Aba ang sabi sa amin, "magtiis na lang kayo, isang sem na lang naman." Wow. Sobrang may napala kami! Asang asa pa man din kami na matutulungan kami. Bulok.
Grabe, never in my life I've met someone na kasing hypocritical at self-righteous na kagaya niya who dared to call me disrespectful, I was so offended. Pero, I did not apologize." Kasi, they do not deserve my apology. Lagi sya naglelecture about yung degree or title hindi excuse para isipin mong mataas ka pero yung ginagawa nya opposite nun.
Nakakasuka talaga.

1 year napo ako mga ditapak. Feeling ko na scam ako, Wala ako matinong aral na natutunan. Di natural kilos Ng mga taga lokal, halatang inaarte Ang pagiging magalang. Bakit po andaming parang nakatira sa lokal at mataas bayarin sa LE eh Wala Naman pagtitipon sa lokal? Di napo ako dadala sa pagtitipon sa zoom. Kusa naba ako matitiwalag? Sa isang taon ko puro anxiety inabot ko walang peace of mind dahil sa mga pananakot. Bakit po madaming hirap tumiwalag?

(Mahaba-haba ‘to, pasensya na pero gusto ko lang talagang maglabas.)
Six days nalang tayo, mga ate at kuya. Huwag na nating hayaan pa ang liyab ng pusong patayin pa ng ihip ng hangin. Pasiglahin pa sana natin ito. Paigtingin pa nang husto ang pagsisikap at pangangampanya; house-to-house, social media, kahit pa sa pang-araw-araw nating pakikisalamuha.
Huwag na nating pansinin yung mga paninira nila, ang mas mahalaga ipamalas natin kung gaano kasaya at makabuluhan ang pagiging kakampink. Ang ipakita na nating buo, kabutihan sa gawa’t pakikitungo. Maging magalang sana tayo kahit sa mga diehard na makaBBM, huwag na rin nating banggitin mismo iyong pagiging Uniteam nila. Sa online din, tanggalin na sana ng iba ang “dugyot,” “bobotante,” “mangmang,” “tanga,” at anupaman sa paglalarawan sa kanila, dahil hindi nasusugpo ng apoy ang kapwa apoy. Makasisira lang iyan sa imahe natin. Sa halip, pakinggan natin sila. Maging bukas-palad tayo sa mga tanong, sumagot nang matino, at iparamdam na ang mga salita natin ay bukal sa puso at walang halong malisya laban sa kanila. Iparamdam nating totoo talaga ang ating pagmamahal sa bayan, ang ating pag-aaruga sa kanila, ang ating pagpapahalaga sa kinabukasan nila bilang kapwa kababayan. Ang ipakita na nating buo, saya at kaaliwan ng pagiging kakampink. Yung mga kanta natin: Rosas, Liwanag sa Dilim, Kay Leni Tayo, Ang Presidente Bise Presidente? Kung maaari huwag nang mahiya, awitin natin o huni-hunihing kahit maigsi at mahina lamang. Sa pila, sa dyip, o sa tren, LSS is now our friend. Sa mga pupunta ng rally, kung may madatnan tayong nangungutya sa atin o sa Tropang Angat, kalma lang. Gawin nating tugon, imbitahin nalang na sumali sa rally, o kaya magbato ng mabubuting salita: “Mahal po namin kayo!” “Mabuhay po kayo!” “Mag-ingat po kayo sa paguwi!” Kung lumapit man, gawin nating tugon ang pagyakap, pakikipagkamay, pag-apir. Ipakita nating kahit anuman ang gawin nila ay malambing at palakaibiganin parin tayo. At sa tsansang sumali na talaga, iparamdam nating kasama sila sa isang pamilyang malaki at mapagmahal. Singit ko na rin advice ko (hehe), magdala po tayo ng watawat ng Pilipinas, kahit mapa-pin, handflag, sticker, at face paint pa yan.
Apat na araw nalang upang kumilos pa tayo sa kampanya. Apat na araw nalang upang maipakita nating hindi madaling yanigin ng mga nakadidismayang balita at higit na paninira ang ating sigla’t paninindigan, na sa gitna ng lahat ay nasa panig natin ang katotohanan at ang Diyos. INC ako, at bata pa para makaboto, pero alam na alam ko hindi ako nag-iisang may katulad na paninindigan. Marami kaming kasama sa labang ito. Kaya nga, huwag tayong mawalan ng pag-asa. Laban lang nang laban, dahil kaya pa ‘to. Ang kailangan lang natin ay malalim na pananalig sa tama at totoo. Magdasal, magtiwala, magpakatatag pa. Manalo man o matalo, tandaan nating madami tayong mga magiting na tumindig.
Malapit na ang ating pinakadakilang araw, Ipanalo na talaga na10 para sa lahat.🌷 Mabuhay ang Pilipinas. 🇵🇭

May story ako.
Ako lang ang nag-iisang babae sa pinag-tatrabahuhan kong kumpanya at alam ko na kung bakit.
Isa akong fresh graduate sa kolehiyo at gusto ko na talagang makapag-simula ng career agad-agad na walang kinalaman sa pagse-serve ng pagkain, pagpupunas ng mga gamit, o pag-dadala o timpla ng kape sa isang matandang negosyante. Sa naka-sanayan nag-aapply ako sa trabaho na may anim na araw na trabaho at marami-rami na rin akong interview na napagdaanan. Alam ko na ang tinapos kong HRM na kurso ay hindi gaanong makaka-kuha ng magandang oportunidad, pero naniniwala pa rin ako na may mas maganda pang trabaho na naghihintay sa akin. Kaya naman nanatili akong positibo, matyaga, at nag-aapply lang sa mga office jobs na may magandang benipisyo. Kahit halos wala na akong mapag-kunan ng makakain dahil sa magastos na mga interview, at least mapapag-tibay naman nito ang kakaunting pride na natitira sa akin.
Halos tatlong linggo na rin ang nakalipas, may isa akong phone interview sa isang internet security company. Ang kumpanyang iyon ay maraming offices sa amin at naghahanap sila ng bagong customer support specialist para sa kanilang international department. Ang mga requirements ay maganda o mahinahon na boses, good spoken and written grammar, kakaunting tech-knowledge, at may kakayahang mag-trabaho sa umaga at gabi. Ang office ay dalawang sakay lang sa mula sa amin, at mayroon silang magandang offer sa health insurance. Nag-aapply ako kahit lmitado lang din ang alam ko sa computer science. Naging maayos naman ang phone interview at matapos ang dalawang meetings sa HR at sa Management, binigyan nila ako ng isang napaka-gandang offer (kahit na wala pa talaga akong experience sa kahit anong trabaho).
Sa loob ng unang linggo ko, kailangan kong magtrabaho nang regular shift na 9-5 (am) para maging online ako kasabay ng manager ko, na nag-trabaho sa ibang branch ng kumpanya. Pagkatapos noon ay kailangan kong magtrabaho para sa regular na schedule ko bilang support - ang schedule ko ay 6 na araw na pasok (09:00 AM -05:00 PM (am) at may isang araw na night shift 09:00 PM - 05:00 AM respectively).
Sa unang araw ko, ang suot ko ay isang loose na sweater at mahabang skirt. Bilang sa kaalaman ko ay sa ganitong uri ng trabaho ay karamihan mga lalaki ang empleyado, ayaw ko naman mag-cause ng unnecessary attention dahil sa provocatively o inappropriately pag-susuot ng hindi naayon na attire. Ang lalaki sa front desk ay mukha namang maayos na tao. Pinakilala n'ya ang sarili n'ya bilang si Andrew bago n'ya ako tulungang mag-fill out ng mga paperwork at sinamahan n'ya na ako sa aking mesa at sa isang open space na workspace. Nakatitig lang ako sa tila walang katapusang mga desks habang naglalakad kami, napansin ko na halos hindi mo makikita ang mga mukha ng bawat taong nagta-trabaho na naka-upo sa bawat desks. Wala man lang akong nakita o napansin na babae habang nag-lalakad kami sa tila baga'y walang katapusang workspace na iyon, na talaga namang hindi normal at nakaka-bahala. Kahit ang kalmadong presensya ni Andrew ay hindi kayang maiwaglit ang wari kakaibang pakiramdam na naka-tuon sa akin. Halos maubusan ako ng hininga ng maramdaman ko ang mga presensya ng bagong kong co-workers na tila nagsasabi na "Hindi ka nababagay dito". Nagulat ako ng biglang huminto si Andrew sa isang desk na napuno ng mga printed memes, floral stickers, at isang lumang keychain na naka-patong sa harap ng monitor. Bukod pa doon ay natatakpan na rin ng makapal na alikabok ang keyboard, monitor at ang natitirang ispasyo ng desk.
"Ahhh... Anong nangyari..." Sabi ni Andrew sa medyo upset na boses. "Pasensya ka na." sabi nito habang nakatingin sa aking mga papeles. "Ah... Aya. Dapat matagal na 'tong nalinis. Kailangan kong maka-usap ang custodian".
"Ok lang 'yun", sagot ko. "Puwede ko namang punasan na lang 'yan, wala namang problema".
Medyo asiwa na noon si Andrew, pero habang ginagala ko ang aking paningin ay malinaw na wala ng ibang bakanteng desk maliban doon. Mabilis na natapos ang araw na iyon. Natutunan ko na ang mga dapat kung gawin na sumagot sa support related phone calls at gumawa ng bagong ticket para sa system. Kailangan ko ring i-monitor ang lahat ng pumapasok na chats at written tickets at isaayos ito base sa level ng urgency at type nito. Hindi naman ako required mag-bigay ng technical advice, pero dapat maging pamilyar ako sa aming product software. Bilang wala pa namang mga tawag ay pinaki-alaman ko muna ang manual. Halos wala akong maintindihan sa mga naroon kaya naman ginogle ko na lang ang karamihan na nasa manual. Kinumusta ako noon ng manager ko at mukhang hindi s'ya masaya sa mga lapses ko sa mga materials. Dahil pakiramdam ko wala akong matinong nagawa at gagawin sa mga oras na iyon ay panandalian akong nag-break para linisin ang mesa ko. Tumayo ako para tanungin si Andrew kung saan makaka-kuha ng basahan para sa mesa ko.
Agad-agad kong pinagsisihan ang desisyon kong iyon. Ang bawat mata sa kwarto ay tila napako sa pagtayo ko sa aking kinauupuan. Hindi ako sigurado pero maraming mga bulungan akong narinig habang papalayo ako sa aking mesa. Ang kaninang maingay na mga keyboard ay pahina nang pahina na halos kainin na ako ng lupa sa sobrang hindi ko pagiging kumportable at self-conscious na rin at the same time. Napansin ko na lang na halos halikan ko na ang dibdib ko sa pagyuko para lang hindi ako mapansin. Bago ako maka-rating sa isang palikong daan patungo sa front desk ay buong-lakas kong tinignan ang isang tila walang hiyang lalaki na nakatitig sa akin. Hindi ko alam kung ano ang inaasahan ko, pero 'yung overall appearance ng lalaking naka-hooding pang-asar na 'yun ay nagbigay ng matinding kilabot sa buong katawan ko. Siguro mga ka-edad ko s'ya pero hindi man lang s'ya nahiya o natinag sa pagkaka-titig n'ya sa akin sa kabila ng pagtitig ko sa kanya na may halong pagka-bwisit at inis. Isang kakila-kilabot na ngiti ang sumilaw sa mga labi nito habang naka-titig sa parteng bukong-bukong ng aking mga paa at dahan-dahan itong bumalik sa kanyang monitor. Inisip ko kung anong magiging reaksyon n'ya kapag tinitigan ko rin ng kaparehong paraan ng pagtitig n'ya sa akin ang tinitigyawat n'yang leeg. Parehong reaksyon pa rin ang nakuha ko habang naglalakad ako pabalik sa aking mesa kasama ang box ng computer wipes sa mga kamay ko.
May maganda ring nangyari sa araw na iyon. Habang nililinis ko ang mga drawer ng mesa ko ay may nakita akong half-used notebook mula sa nakaraang nagta-trabaho sa mesa ko. Hindi n'ya nilagay ang first name n'ya, kundi initial lang at last name: J. Espiritu. Pero, base sa dekorasyon ng notebook, sigurado ako na babae rin s'ya kagaya ko. Ang mga naiwan n'yang gamit ay nagbigay ng kapanatagan sa akin, pero 'yung notebook ang talagang pumukaw ng atensyon ko. Doon ay sinabi nito ang pina-ikli at simpleng manual gamit ang easy-to-undertand terms at mga explenasyon sa nakaka-litong terminolohiya at komplikadong panuto sa manual. Sa tulong n'ya ay nasurpresa ko ang aking manager sa aking product knowledge pagkatapos ng shift ko.
Matapos ang isang magandang araw ay buong tapang akong gumala sa office at nag-explore sa pantry. Binenta ni Andrew sa akin ang top-notch coffee machine at snacks sa nasabing pantry, tutal nagugutom na rin naman ako matapos ang isang emotionally, intellectually and productive na araw na 'yun. (Ansabe). Tsaka, medyo butas na rin 'yung bulsa at namumula na ang mga credit cards ko, kaya naman ayos na ako sa ilang pirasong masasarap na cookies. Habang papalapit ako ay may narinig akong malakas na usapan at tawanan sa pantry. Sa katangahan ko ay inisip ko na baka naman mas mainit, friendly o kahit maka-tao na sila sa akin. Subalit ang maliit na pantry ay napuno ng katahimikan the moment na pumasok ako sa pantry. May limang lalaki doon na mag-kakaiba ang edad at lalaki na naka-upo sa palibot ng isang maliit na lamesa, at lahat sila ay naka-titig na direkta sa akin.
"Panget na araw?" - Tugon ng isang pang-asar na boses. Agad kong itinaas ang ulo ko mula sa pagkaka-titig sa sahig para hanapin ang pinag-mulan ng boses. Hindi naging mahirap sa aking hanapin at malaman na mula iyon sa naka-hoodie na walang-hiyang tumitig sa akin nung nakaraan lang. "Siguro marami ka ng experience?" - Sambit pa nito sa nakaka-asar na tono at may-unting pag-taas ng kilay. "Para makakuha ng komportableng trabaho. Siguro sikat ka?".
"Ano 'to, high-school?" - Sagot ko sa malakas na boses. Hindi ko hilig kumompronta ng tao, pero sobra na 'to. Hostility is one thing, social awkwardness is another, pero pakiramdam ko isa 'tong 80's na high-school drama na mga trenta anyos ang mga bida bilang mga teenagers.
"Nandito lang ako para kumuha kape at kung may problema ka sa trabaho ko, puwede mong dalhin sa HR kung ano man ang issue mo". Nagpatuloy ako habang ine-enjoy ang namumutla at pahiyang mukha ng mga taong 'yun. Mabuti naman, gusto kong maramdaman nila ang katiting na discomfort na buong araw kung kinakaharap. Pinili kong lumayo sa aking mga co-workers, naglakad ako ng taas noo pabalik sa mesa ko na may hawak-hawak na tasa ng kape. Bago pa ako maka-upo at enjoyin ang masarap na kape, napansin kong may isang mensahe galing sa hindi kilalang number:
"You have quite an attitude, don't you?"
Nanigas ako habang hawak ang cell phone sa isa kong kamay at kape sa kabila. Habang prino-proseso ko ang tila breach sa personal security ko, naka-tanggap ulit ako ng dalawa pang mensahe. Isa ay ang hubo't-hubad kong katawan na sinend ko sa una kong serious college boyfriend. Ang pangalawa:
"Bakit hindi mo ngayon ibigay 'yang picture sa HR?"
Sa totoo lang, sobrang naapektuhan ako sa invasion ng privacy ko. Pumasok ang kahihiyan sa akin at sobrang naiinis ako for drawing so much unwanted attention sa sarili ko. Kasalanan ko lahat 'to. Pumasok ako sa isang office na puno ng ethical hackers na may pare-parehong pangalan ng aso bilang password. Walang duda na ang litratong iyon ay umiikot na sa buong office at lahat ng iyon ay salamat sa walang hiyang ka-trabaho ko, at isa na akong kakatuwang tao sa loob ng office. Hindi ko na ginalaw ang kape ko at umuwi na lang, habang pinipigilan ko ang bawat emosyon na bumuhos hanggang makarating ako sa safety ng bahay.
Halos hindi ako matigil sa kaiiyak nung gabing 'yun, iniisip ko na ang mga mukha ng mga ka-trabaho ko habang tigang na tigang na nakatitig sa hubad kong katawan. Mga alas tres na ng madaling araw, doon ko lang na-realize na wala ng kwenta para pa magpaka-lunod ako sa kahihiyan. Kailangan kong gumawa ng plano para maka-survive sa ganitong uri ng workplace. Quitting is not an option kasi masyadong malaki ang pasweldo nila para tumigil ako. Tsaka, halos tinapay na lang ang kaya kong bilhin sa araw-araw. Ang pangalawa kong option ay pumunta sa HR, but there's no way I was going to open that can of worms. Hindi ko mapapatunayan kong sino talaga ang nag-send ng mga mensahe na iyon. Last option? Stick with it, keep my head down, gawin ang trabaho na pinasukan ko at 'wag pansinin ang iba pang mga harassment na gagawin nila.
'Yun nga ang ginawa ko. Sa kabuuan ng isang linggong training ko ay pumapasok ako on time, hindi ako umaalis sa desk ko liban na lang kung pupunta sa palikuran. Iniwasan ko rin ang kahit anong contact kanino man at pinanatili ko lang ang aking mga mata sa mga inanimate objects. Salamat kay J. Espiritu, palagi akong on top ng training ko. Sa bawat bagong task na galing sa manager ko, laging may katumbas na entry sa kanyang notebook. Wala ng nakaka-gagong texts at face-to-face na kumprontasyon, pero mayroong kakatuwang pakiramdam na panibagong sisira sa kalagayan ko. Sa darating na biyernes na ang huling training ko, na nagdala sa akin sa huling entry sa notebook.
Night Shift Survival Guide:

• Matulog sa buong umaga bago ang shift at 'wag na 'wag kang matutulog.
• Walang sino man ang dapat maka-pasok.
• Panatilihing may pepper spray na dala. (Sa kahit anong sitwasyon).
• I-Check ang bawat aisle, meeting rooms. Huwag kalimutang i-check ang ilalim ng lamesa, balkonahe, kitchen tables at kahit likod ng cooler.
• Laging mag-open ng Skype na naka-ready sa emergency in case na hindi gumana ang mobile services.
• Panatilihing updated sa kaibigan/pamilya/lover kada oras.

Ang nasabing listahan ay medyo may kahulugan. Una, sabi ng HR puwede naman akong matulog sa pagitan ng 2-5 AM, basta malapit palagi sa akin ang office smartphone. Mayroon nga silang pull out couch sa isang conference room para lang talaga sa ganitong sitwasyon. Pangalawa, ang buong shift ay phone calls, kaya palaging may paraan para maka-tawag mula sa office phone, tama? Lastly, ang mga naka-outlined sa "Guide" ay parang O.A at paranoid. Siguro 'yung listahan ay satirical? (Ewan ko). Siguro si Espiritu parehas kami ng pakiramdam tungkol sa mga tila patay gutom na mga asong cold-blooded na co-workers? Pero 'yung isip ko nag-tatrabaho ng sobra-sobra para makita ang logic sa likod ng mga pag-iingat na ito. May kakatuwa akong pakiramdam na may importanteng impormasyon akong hindi nalalaman. Lahat 'yun iniisip ko habang paalis ako ng bahay nung biyernes na 'yun, last day ng training ko.
"Andrew", - Dahan-dahan akong lumapit sa kanya. "Puwede ba mag-tanong?"
"Sure thing", - Sagot n'ya na may maaliwalas na ngiti sa kanyang mga labi.
"Nagtataka lang ako, bakit wala akong nakikitang ibang support agents. I mean, 'di ba dapat merong at least lima pang tao para ma-cover 'yung six-day rotation cycle?"
"Kailangan mong tanungin ang manager mo tungkol d'yan. Most likely naka-kalat sila sa iba pang branch sa syudad. Normal lang naman 'yun sa ganoong kaso", - sagot n'ya. Pakiramdam ko tapos na kami sa diskusyon na 'yun matapos s'yang bumalik sa final tasks n'ya para sa linggong iyon.
"Meron bang ibang agent na nag-trabaho dito liban sa akin?" - Pagpapatuloy ko, dahil ganun na lamang ang kagustuhan kong malaman ang iba pang detalye sa babaeng nag-fill out ng notebook na s'ya namang ginagamit ko sa buong linggong iyon.
"Oo, may isang babae na humawak sa posisyon mo ng panandalian", - ani ni Andrew, habang naka-titig pa rin sa screen ng kanyang screen. Pero napansin kong tumigil na s'ya sa pag-tatype o pag-galaw ng mouse. Wari ko ay naka-titig lang s'ya sa iisang spot sa monitor n'ya.
"Andrew", - Nag-salubong ang mga kilay ko. "Sino 'yung nag-trabaho malapit sa main working space na talagang nakaka-inis? Maputla, medyo payat, maitim at kulot na buhok?" - Tanong ko, habang nagpapaikot ng daliri sa bandang ulunan ko para i-describe ang pagkaka-kulot ng nasabing lalake.
"Ah... Si Michael", - Sagot nito, napansin nito ang pagiging iritable ng boses ko. "May problema ba? Ginugulo ka ba n'ya?"
"Hindi" - Sagot ko, pero sa isip-isip ko ay nagtatalo na ang emosyon at sarili ko. "Have a good weekend, Andrew"
"Ikaw din", - Sagot nito, halata na may pagtataka sa boses nito habang papaalis ako.
Sa buong weekend na 'yun ay binabalik-balikan ko ang mga nangyari sa akin sa unang linggo ko. Pakiramdam ko may hindi sinasabi si Andrew sa akin na importante. Wala namang rason para maging iretable s'ya nung nabanggit ko 'yung babaeng nag-trabaho bago ako. May nag-reklamo na kaya kay Michael dati? Pu-puwede kayang si J. Espiritu? Si Michael ba ang dahilan ng survival guide sa notebook? Bakit s'ya umalis? Napaka-daming teorya ang bumagabag sa buong weekend ko. Bago ko pa nalaman, oras na para bumalik sa trabaho.
Ito ang araw na talagang sobrang daming trabaho. Kahapon ay Lunes, ang unang regular day shift. Mabilis lang dumaan ang nasabing araw, habang aligaga ako sa pag-sagot ng tawag, recording, sorting at assigning ng dose-dosenang customer complaints sa system namin. Hindi sapat ang salitang nasanay na ako at pagkatapos ng araw na 'yun ay sobrang pagod at ubos na ako. Saktong maglo-logout na ako, naka-tanggap na naman ako ng mensahe mula sa hindi kilalang number.
"Ang sipag mo naman. Hindi na ako makapag-hintay na mag night shift ka"
Seryoso?! Ito ang kauna-unahang mensahe na bumalot sa buong pagkatao ko ng takot. Agad-agad kong ginala ang paningin ko kung nasa paligid ba si Michael para kumprontahin ko s'ya sa pagse-send ng mensahe, pero kanina pa pala s'ya umalis. Matapos kong pakalmahin ang sarili ko, umuwi na ako at sinusubukan kong hanapin si J. Espiritu online. Ang pinaka best bet ko noon ay sa LinkedIn, at doon nga ay sinusubukan kong galugarin ang buong listahan ng mga babae na may kinalaman sa Proficient Technologies na naka-lagay sa profile nila (halos kakaunti lang talaga sila). Nung wala akong makita ay pumunta ako kay Andrew at doon nga sa friend list n'ya ay sa wakas nakita ko na ang hinahanap ko. May babae na pangalan ay Jennah Espiritu at unemployed ang status. Nag-send ako ng friend request na may mensahe na nag-papakilala at tinanong ko s'ya kung hinarass ba s'ya ng isa n'yang ka-trabaho. Sa wakas, pakiramdam ko may patutunguhan na ako, natulog ako at inihanda ang sarili para sa bukas na event.
Naisip ko na baka may kakaibang mangyayari dahil sa pagbabago ng schedule nung natulog ako ng Miyerkules. Nag-check ako ng LinkedIn halos pagka-gising ko mga ala una. Walang kahit anong sign kay Jennah, kaya naman natulog ulit ako para makapag-handa sa night shift. Medyo kinakabahan ako at excited at the same time kasi puwede ko ng mas malibot ang buong place of work ko intimately. Dahil walang day crowd, malaya akong makaka-gala at ma-eenjoy ang cookies, dumura sa baso ni Michael, KAHIT ANO!
May mga iilan pa ring mga nag-tatrabaho nung dumating ako para sa shift ko, pero hindi ko naman iyon pinansin at dahil sa nag-uumapaw na mga tawag at chats na aasikasuhin. Makalipas ang dalawang oras, ang bugso ng mga tawag at chats pati mga tickets ay unti-unting bumagal hanggang tuluyan na nga itong tumigil ng sabay-sabay halos alas onse na ng gabi noon. Sumandal ako sa kinauupuan ko at ginala-gala ang mga paningin sa aking workspace. Wala ng tao noon sa office at least sa nakikita ko. Naka-bukas ang lahat ng ilaw pero nung tinanggal ko ang headphones ko, may narinig akong mahinang jingling melody sa hindi kalayuan. Para s'yang Christmas carol, pero hirap akong tukuyin kong saan ito nangga-galing. Wala namang dahilan para matakot ako sa pangyayari, pero pakiramdam ko ang mga nagtayuang balahibo sa mga kamay ko ay nagsilbing alarm. Nang tumayo ako sa aking kinauupuan, nawala 'yung melody.
Well, naging paranoid na ako dati. Minsan ko ng inisip na na may lalaking sumusunod sa akin isang gabi hanggang nilagpasan n'ya ako at nagtungo sa kalapit na tindahan sa 'di kalayuan. Kahit mag-isa lang ako, lagi kong dino-double at triple check ang mga lock ng bahay bago matulog. Aaminin ko na ang mga takot ko ay wala naman talagang basehan. Mayroong naka-iwan ng headphones na konektado pa rin sa computer nito at naka-on ang music. O siguro may office party sa ibang kumpanya sa baba ng building. Ang makarinig ng kanta ay nakaka-takot lamang sa mga kakatuwang horror movies, 'di ba? 'DI BA?!
Para maka-siguro, hinalughog ko ang office para maka-siguro na mag-isa na nga lang ako. Habang naglalakad sa gitna ng mga magkaka-dikit na desks, naisip ko kung gaano ako ka-swerte na mayroon akong sariling corner spot. Hindi ko siguro kakayanin na mapalapit sa kahit sinong mga hindi kaaya-aya kong mga co-workers. Matapos ko ma-check ang bawat rows ay dumiretcho ako sa front desk area at nagmamasid sa mga kagamitan ni Andrew sa paghahanap ng clues. Nung wala akong makitang clues ay bumalik ako sa main room ng pantry. Unti-unti ng mas nagiging relaxed ang mga senses ko at tsaka ko lang napag-tanto na napasarap ata ang taste-testing ko sa mga cookies sa halip na mag-hanap ng mga kahina-hinalang mga bagay. Kailangan ko ng tumigil sa kaka-kain ng cookies, pero dahil bumalik na naman ang kaninang tunog na naririnig ko, mas malakas s'ya ngayon. At the same time, ang work smartphone ko (na kinakailangan dala-dala namin kung aalis kami sa aming work station) tumunog at may mensahe mula sa hindi na namang kilalang number.
So, nag-eenjoy ka ba sa cookies, ha?
Nanigas ang buong katawan ko habang prino-proseso ng utak ko ang mga pangyayari. Siguro hindi talaga umalis ng office si Michael at ngayon tinatakot ako. Kinalikot ko ang tenga ko noon at nakinig ng maigi. Walang kahit sino sa pantry as least sa nakikita at naririnig ko. Tsaka, kung si Michael ay nasa main workspace, hindi naman ganun kahirap na hulaan o sabihin na kumakain ako ng cookies. Habang dahan-dahan akong humihinga, hindi ko muna pinansin ang tunog at nakinig ako ng maigi kung may iba pa akong tunog na maririnig. Wala. Dahan-dahan, naglakad ako sa may pantry drawers at doon may nakita akong malaking kutsilyo. Alam ko bang gumamit ng kutsilyo? Hindi. Kaya ko kayang paalisin kung sino man ang unarmed na kalaban? Syempre.
Papunta na sana ako pabalik sa aking work station ng biglang may tawag na pumasok mula sa work phone. Ipinosisyon ko ang sarili ko ng kumportable sa pader ng pantry, kutsilyo sa kanang kamay, cell phone sa kabila, bago pa ako maka-sagot with the standard customer support greeting. Nag static na sa kabilang linya at iba pang ingay sunod ang tuluyang pagka-putol ng linya at katahimikan. Nung tinignan ko ang cell phone, nakita kong naka-patay na ito. Sinubukan kong buksan ulit ito, pero hindi na ito gumagana. Ok, ngayon kailangan ko ng bumalik sa computer ko in case na may pumasok pang mga tawag. Naalala ko bigla ang isa sa mga guide na galing kay Jennah habang isinusuksok ko ang walang kwentang cell phone sa bulsa ko.

• Laging mag-open ng Skype na naka-ready sa emergency in case na hindi gumana ang mobile services.

Nangyari rin kaya 'to sa kanya? Ang mga instructions sa notebook ay unti-unti ng nagkaroon ng kahulugan, at minumura ko ang sarili ko dahil sa pagiging tanga. Sa oras na lumabas ang mga salita sa bibig ko ay may isa na namang mensahe ang dumating sa cell phone. Kinuha ko iyon at sinubukang i-unlock, pero 'yung regular home screen ay hindi lumalabas. Ang lumabas lang ay isang white screen na may maikling text.
PUTANG INA. Ang mga babae dapat hindi ginagamit ng ganung mga uri ng salita.
Matapos kong mabasa 'yun ay nawala na ito sa screen at may panibagong text ang lumabas.
Bakit hindi ka lumabas at makipag-laro? Huwag mo ng isiping bitbitin pa 'yang kutsilyong hawak mo. Wala ring magagawa 'yan sa hawak kong baril.
Tinapon ko ang cell phone ko sa lapag at agad-agad ay nagtungo ako sa aking computer. Ang tunog ay mas lalong lumakas habang papalapit ako sa aking lamesa, doon ay nakita kong may isang baboy na stuffed toy. May fabric button ito sa bandang paanan at music note na kasama. Dito nagmumula ang tunog at nagpapatunay lamang na hindi ako mag-isa at may kung sino akong kasama. Ang malala pa, pinapanood nila ang bawat galaw ko at sinusubukang takutin gamit ang mga laruang pambata.
Unti-unti ng dumadaloy ang pagpapanic sa aking buong katawan at naghahanda na sa fight or flight scenario. Huminga ako ng malalim, sinusubukan kong pakalmahin ang buong katawan ko. So far wala pa naman akong naririnig ng kahit anong palatandaan na may ibang tao sa loob ng office. May mga background noises galing sa syudad sa labas at ang mga ingay mula sa naka-limutang patayin na computer ng isang employee. Kung sino man ang gumagawa nito sa akin, kailangan kong malaman ang kanilang eksaktong lokasyon para maplano ko ng maayos ang pag-takas ko. Isa pa, kailangan kong maka-kuha ng tulong sa lalong mas madaling panahon. Habang iginigilid ko ang laruan ay umupo na ako sa aking upuan at pinull-up ang Skype for business application. Mabilis akong nag-dial ng 911, habang naka-loudspeaker ang telepono. Tumunog na nga ang dial tone at agad-agad ay may live operator na sa kabilang linya. Ibibigay ko na sana ang mga hindi kanais-nais na pangyayari sa akin ng mga oras na iyon ng may biglang humawak sa bukong-bukong ko mula sa ilalim ng lamesa.
Halos maubos ang buong lakas ko sa pagsigaw habang nagpu-pumiglas ang mga paa at mabilis na tumakbo sa abot ng aking makakaya sa bilis na hindi ko akaling kaya ko. May narinig akong kung anong kumusyon sa aking likuran habang tumakbo, kasunod ng isang malakas ng putok, na inisip ko na lamang na galing sa kung ano o sino man ang humahabol sa akin. Bago ko pa malaman ay halos nasa ground floor na ako papunta sa pinto lagpas sa gwardiya na halatang nagulat sa mga nangyayari. Ang malamig na hangin ay mabilis na pumasok sa manipis kong sweater habang papalapit ako sa isang malapit na pedestrian para humingi ng tulong. Tumawag sila ng 911 at ang mga pulis ay agad namang dumating wala pang sampung minuto. Habang naghihintay ako kasama ang gwardiya para sa kanilang pag-dating, hindi maalis sa isip ko ang sinulat ni Jennah na warning, at kung gaano ako ka-tanga para ipagsa walang bahala ang mga ito.

• I-Check ang ang bawat aisle, meeting room. Huwag kalimutang i-check ang ilalim ng lamesa, balkonahe, kitchen tables at kahit likod ng cooler.

Agad-agad namang sinulat ng pulis ang mga nangyari sa akin at iniwan ako kasama ang isang pulis officer, umakyat s'ya para i-check ang office. Wala namang naka-labas-masok sa building mula nung tumakbo ako palabas, kaya malaki ang posibilidad na naroroon pa rin ang salarin at nagtatago sa loob. Sa pag-iisip ay halos bumaliktad ang buong sikmura ko at mas lalo akong lumapit sa may armas kong kasama. Maya-maya pa matapos kaming iwanan ng mga pulis, ang kasama kong pulis ay nag-radyo at isa-isa may mga boses na nagpapa-palit-palit sa radyo na humingi ng backup at nga mga codes na hindi ko maintindihan. Mabilis na nag-escalate ang mga sumunod na pangyayari. Imbis na pauwi ay dinala nila ako sa police station at doon ay nanatili ako sa isang interrogation room ng halos 2 oras bago pa sa wakas may dalawang pulis officer ang kumausap sa akin. Pagod na ako noon, miserable ang kalagayan at higit sa lahat litong-lito sa kung papaano naganap ang mga pangyayari. Gusto ko ng umuwi pero nanatili pa ako ng ilang oras para i-kuwento ang mga pangyayari sa dalawang pulis officer.
'Ahh... Meron kang kutsilyong hawak habang tumakbo ka galing sa pantry papunta sa lamesa mo? Sigurado ka ba?' Tanong ng isang nakaka-tandang officer na nagpakilala bilang Senior Investigator Manlapig.
'Ah. Ah... Oo.' pautal-utal kong sagot sa kanya. 'Naniniwala akong meron. Nag-papanic na ako noon, kaya mahirap sabihin. Tapos may baboy na stuffed toy, ' Sabi ko, habang tila baga'y nawawalan ako ng abilidad na mag-isip ng tama.
'At naniniwala ka na ang taong humaharass sa'yo ay si Michael Villareal?' Sabi ng isa pang officer, hindi ko maalala 'yung pangalan n'ya. Wala s'yang badge.
'Hindi ko alam buong pangalan n'ya, pero wala na akong ibang kilala na iba pang responsable.'
'At sa huling pagkakataon, just for the record, anong nangyari matapos mong mag-dial ng 911?' Tanong ni Manlapig sa ika-apat na pagkakataon sa gabing 'yun.
'May kung sino ang humawak sa binti ko. Bukong-bukong, actually. Nangyari 'yun bago pa ako magkaroon ng pagkakataong ipaliwanag ang sitwasyon sa operator. Nagsusumigaw at piglas ang mga paa ko tapos tumakbo hanggang may makita akong tao sa labas na pina-tawag ako sa 911 para sa tulong.' Sagot ko, habang pagod na pagod sa paulit-ulit at paikot-ikot na pagtatanong.
'Si Michael Villareal ay natagpuang patay sa hindi kalayuan ng iyong lamesa nung pumunta ang officer namin sa pinang-yarihan ng insidente. Nakita mo ba ang kanyang katawan nung tumakbo ka palabas ng office?' Tanong ng isang officer.
Halos malaglag ang panga ko sa mga narinig ko at tumitig sa dalawang pulis habang balisa at nanginginig sa takot.
'Hi.. Hi.. Hindi,' pabulong akong nag-salita, 'Hindi ko maintindihan,'
'Sinaksak s'ya hanggang sa mamatay gamit ang malaking kutsilyo. Ang katawan n'ya ay balot ng dalawampu't-tatlong saksak,' paliwanag ni Manlapig. 'At nakita namin ang kutsilyo ay nakabaon sa bibig nito, dahilan para dumikit ito sa sahig diretcho sa lalamunan,'
'May rason kami para pagsuspetyahan na ito rin ang sinasabi mong kutsilyo,' dagdag pa ng pangalawang officer.
Nakatitig ako sa dalawang pulis officer ng tahimik, hirap akong intindihin ang mga pangyayari lalo na't ang utak ko ay halos mawala na sa ulirat.
'Ang mga sinabi mo ay nagpapatunay lamang sa mga natagpuaan namin sa cell phone ni Michael Villareal. Nalaman namin na may roon siyang hacking apps,' pagpapatuloy ng senior officer. 'Natagpuan din naman ang ilan mo pang mga hubong larawan at ang mga mensahe na iyong nabanggit. Mayroon s'yang baril at nakita rin naman ang basyo ng bala nung binaril ka n'ya habang papatakas ka.'
'Ang hindi namin maintindihan ay kung papaano s'ya namatay.' dagdag pa ng pangalawang officer, halatang hindi s'ya naniniwala sa aking reaksyon. 'Ok lang kung napatay mo s'ya dahil sa self-defense, Aya. May balak s'yang masama sa'yo.'
'Hindi,' pautal-utal kong sagot. 'Pangako, wala akong ideya... Oh, oh my God.' Naiyak na ako dahil sa mga nangyayari.
'Ibig kong sabihin, nung nakaraang buwan lang may nag-report sa kanya galing sa isa n'yang co-worker,' sabi ni Manlapig.
'Jennah,' bulong ko.
'Kilala mo si Miss Espiritu?' Tanong ng pangalawang officer, at ng suspetya sa kanyang mga mats.
'Hindi,' ako ang pumalit sa lamesa n'ya at nakuha ko ang notebook n'ya. Dapat sinabi ko na 'to kanina pa. Anong sabi sa report?
Doon nga ay nagtitigan ang dalawang pulis at maka-lipas ang ilang sandali ay inilatag at ipinaliwanag ni Manlapig ang mga hindi magandang nangyari kay Jennah na halos mangyari na sa akin. Si Jennah Espiritu ay dumiretcho sa pinaka-malapit na hospital mula sa kanyang unang night shift tatlong buwan na ang nakakaraan. Sobrang bugbog ng katawan n'ya at sugatan, at gustong mag-file ng anonymous rape kit. Ang natanong damage n'ya sa kanyang puwerta ay sobrang severe na kinailangan n'yang sumailalim sa operasyon at magpatahi. Nag-file s'ya ng police report makalipas ang dalawang buwan matapos s'yang hindi pumasa sa probationary period sa inyong kumpanya, ng nawala s'ya sa trabaho (ang nagiisang paraan para mabayaran ang kanyang utang sa hospital). Ang nangyari ay ang kanyang aligasyon kontra kay Michael Villareal, na gumastos s'ya ng malaki sama mo pa ang hindi mabilang na kanyang mga co-workers na kumontra sa kanya laban sa magalang at kaaya-ayang katangian ni Michael.
'Pero kahapon lang ay iniurong na n'ya lahat ng mga isinampa n'yang kaso kay Michael,' sabi ng walang badge na pulis. 'Kasalukuyan naming inaalam ang kinaroroonan ni Espiritu para ma-interview namin s'ya. Sigurado ako na ngayon malinaw na kung bakit may suspetya kami sa iyo bilang nakikilala mo Espiritu.'
Nagpatuloy ang mga tanong ng dalawang pulis hanggang may isang lalaki na nag-abot sa kanya ng isang sobre. Natukoy na ng forensics ang fingerprint na nakita sa kutsilyo at ang blood-spatter patterns. Kinailangan ko ring mag-submit ng DNA samples para maka-tulong sa imbestigasyon at sa wakas ay pina-uwi na nila ako.
Sa bahay, dahil sa sobrang pagod, hindi ako maka-tulog. Wala akong gamit na naiuwi. Bag, cell phone at kahit ang jacket ko ay kinailangan i-submit bilang ebidensya. Kaya naman napilitan akong gamitin ang luma kong laptop, umaasa na malibang sa internet. Ang browser ko ay naka-login pa rin sa LinkedIn account ko mula sa nakaraang login, at nirefreshed ko ang page bilang naka-sanayan. Isang maliit na red icon ang lumitaw na mayroon akong bagong mensahe. Jennah. Nagre-reply na s'ya sa akin.
Don't worry, sis. I took care of it. ❤️