Pagpili ng kaibigan

Pa rant lang po.
Nakakapikon. Nakakainis. Nakakabanas.
Nakakawalang pasensya talaga yung mga tao na last minute mag cancel ng lakad. Yung di nyo lang macontact yung isang kasama or may isa lang na di makakasama dahil may emergency, icacancel na yung lakad. Masama pa don, nakaayos kana lahat lahat. Lalabas ka na lang ng bahay.
May dalawang uri ako ng ganitong kaibigan.
Yung isa, ghoster. Magchachat na lang hating gabi na na "jwu hahahah" or "kagising ko lang hahahah" ni sincere na sorry wala man lang?
Yung isa naman, kung kelang naka ayos ka na, pinag madali ka pa mag ayos, in the end ayaw na pala umalis dahil kulang kayo or tinatamad na. Ang dami pa nyang idadahilan. May "eh wala nga si ganito. pano tayo aalis?" teh nasa kanya ba paa natin? meron pang dahilan na "ay may gagawin pala ako. next time nalang" at worst pipiliin pa sumama sa lalaki kesa ituloy lakad nyo. kung kelang nakaligo ka na, nakapag pang alis ka na, nakapag make up na, ayos ng bag. Ending, balik ka cr tanggal ka na ulit make up.
Take note. Ilang taon na kami, ganyan pa rin sila. Professional pa yang dalawang yan. I mean, technical jobs ang meron sila. They are licensed professionals.
Porket kaibigan i didisrespect na yung oras? Bakit kaya may mga ganitong tao. Maiintindihan ko naman if emergency. Pero wag ka mag cocommit if ganyan. Better say you'll try.
P.S I told them na about sa attitude nilang to pero tumawa lang sila. lol. we are okay naman it's just that pag lumalabas ganyang ugali nila sobrang nakakabwisit.

last week i caught my bf microcheating by posting this here in reddit
“Sobrang stress and need ng distraction
About me:
• 5'7 • normal bmi • 6-7/10 ikaw na bahala tumingin • mabango • working pro About you: • maputi • normal to chubby bmi • big ass (ass man kasi ako haha) • working pro din (sana) • around my age
Around ortigas sana para malapit lang sa work, hit me up🤙”
syempre pagkabasa ko ginising ko siya para iconfirm kung siya yun kasi kahit sinong friend niya o friend ko na kilala siya kung tatanongin kung kaya niya ko lokohin HINDI ang sagot kaya di ako makapaniwala , una natawa siya then i burst to tears na and dapat aalis na pero pinigilan niya ako ang sobrang nagsosorry asking na iwork out namin , ang reason niya is lagi daw kasi ako nakikipagbreak .
Then i gave him a chance pero nagrerelapse ako lagi , naging insecure na ako sa matataba at maputi ,although maputi naman ako pero di chubby. some of my friends sinasabing masyado akong maganda for him pero wala eh mahal ko.
last week I ask him na ibigay niya sakin fb account password niya para matulungan ako makampante pero ayaw niya kasi iisa daw password niya sa lahat pati bank accounts dapat aalis ako that time pero kinausap ko kaibigan niya to ask for advice so pinili ko kumalma at intindihin , sabi niya try ko di siya awayin for 5days so i did. now its been a week pero i cant get over it feeling ko di naman siya bumabawi. what should i do?

Naalimpungatan ako dahil, sa sinag ng araw na tumatama sa muka. Shit! Mura ko dahil pakiramdam ko parang binugbog ang katawan ko sa sobrang sakit. Tamang babangon ako ng ma pansin Ko na hindi ko ito kwarto. Bumaba ang tingin ko sa katawan Ko na hubad at tanging kumot lang ang naka takip. Mygod my virginity. naiiyak na bulong ko sa sarili ko. Bwiset sino to? Naguguluhang tanong ko sa katabi Ko na mahimbing na natutulog Kita sa muka nito na gwapo siya kahit pa nakapikit siya. Paika ika akong tumayo at sinuot ang puting polo niya. Wala ko sa sariling lumabas ng condo at deretsyong lumabas ng entrance para makasakay pauwi. Nandidiri ako sa sarili ko ibinigay ko ang pinakainingatan ko sa lalaking hindi ko naman kilala. Hanggang sa maka uwi ako ng condo ko wala parin ako sa sarili. Pumunta ako ang banyo at nanghihinang binuksan ang shower. Sunod sunod ang pagpatak ng luha ko wala na naisuko kona pano Kong mag bunga yon anong gagawin ko? Kasalanan to ng demonyo kong ex at kaibigan ko. Kong Hindi nila ko niloko Hindi hahantong sa ganto na makakarating ako ng bar at ma isusuko ang pinaka iingatan ko sa hindi ko kilala. Sobra ang ginawa Kong pag hilod sa katawan ko dahil sa pandidiring nararamdaman ko Natigilan ako ng maalala ang isang bagay. Pano Kong mag bunga ang gabing isang pagkakamali lang naman? Read more

This happened back july 2023 - june 2024. Nabuo ung circle of friends namin nung second year college kami which is ako ung bumuo tapos edi happy happy kami tulungan ganiyan pero bago mabuo ung circle of friends namin jowa ko na ung isa doon. May close akong friend don which is babae, kasi apat na lalaki tas dalawa lang kaming babae sa circle and then sa kaniya ako nag oopen kapag nag aaway kami ng ex ko. Syempre, may nasasabi rin siya doon sa ex ko like “ang sarado naman ng isip niya”, “icocongratulate kita kapag naghiwalay kayo” and so on.
Tapos lumipas ung isang taon 3rd year na kami, maayos pa rin naman kami nung first sem hanggang sa nagbakasyon at nagkaroon kami ng problema ng ex ko. May guy kasi na nag chat sa kaniya ang sabi ay nagkita raw kami at nagkiss even though hindi naman totoo, kasi impossible un mangyari since magkaklase kami ng ex ko nun. And then nag lead un ng break up namin kasi buong akala ng ex ko is niloko ko siya. Hindi niya alam na pinlano ng guy un para mag break kami. (Yung guy pala, nakakalaro ko sa valorant and naging ganon siya kasi I stopped playing.) So, ayun na nga lumipas lang ung dalawang araw may nagchat sakin na dummy acc ang sabi niya “ano break na kayo? paniwalang paniwala jowa mo na nagkita at nagkiss tayo. HAHAHAHAHHA deserve mo yan pagkatapos mo akong ighost sa laro”) hindi ko siya maintindihan bakit niya ginawa un, although aware naman ung guy na may boyfriend ako.
Tapos after nun edi gulo gulo na, etong ex ko nagkwento doon sa babae naming kaibigan na kacircle namin. Tapos kung ano ano pinagsasabi like hiwalayan na daw ako ng ex ko kasi niloko ko raw at nakakadiri raw ung ginawa ko. Sinend ko ung screen shot na nung convo namin nung dummy account proof na sinisira lang ung relationship namin ng ex ko pero hindi pa rin naniwala at gusto nilang maniwala sa paninira samin nung guy. Hanggang sa nag beg ako sa ex ko at sinabi ko na hindi naman totoo lahat ng inaaccuse nila sakin. I even go to his place at hindi man lang ako pinapasok sa bahay nila kaya nag end up doon ako natulog sa labas ng bahay nila.
Then after non nag chat sakin ung babae naming kaibigan, sinabi sakin na tigilan ko na raw ung ex ko at wag ko na raw kausapin kasi hindi na raw mag babago isip mg ex ko. Sa tingin niyo anong dahilan? kasi ang nasa isip ko lang nun e is sinulsulan siya nung babae naming kaibigan. Tapos kung ano ano pang sinabi hanggang sa kinick out niya ako sa circle namin na ako naman ang bumuo and the fact na siya ung huling sumali samin. Pero hindi pa roon nag tatapos ung mga ginawa nila sakin. She even made a story na nagchecheat daw ako matagal na and pinagkalat niya un sa buong klase namin kaya, ang end up ay lahat ng kaklase ko galit sakin. Hindi man lang ako nagkaroon ng chance ipagtanggol ung sarili ko kasi taena anong laban ko doon? 41 kami sa klase tas ung 40 galit sakin bukod pa yung sa family ng ex ko. Kaya sobrang bigat talaga at hindi ko na alam san pa ako lalapit. Lalo akong natakot makipag kaibigan at magtiwala.
Nung nag start na ung pasukan for second sem, hindi ko talaga alam kung saan ako lulugar kasi lahat ng kaklase ko iba ung tingin sakin. Nagpaparinig sila na cheater daw ako ganon tapos ang kapal daw ng mukha ko mag loko. Ilang months silang ganon sakin. Until nalaman ng ilan sa kanila ung side ko. Ang lala pakiramdam kapag hindi ka nagkaroon ng chance ipagtanggol ung sarili mo kahit na may proof ka. Tapos nag karoon ako ng dalawang friend and nalaman nung babae naming kacircle noon. Hindi pa rin siya tumitigil, kasi pinag aaway niya kaming tatlo. Nung time na yun nagkikita na ulit kami ng ex ko kasi sinusubukan namin ulit ung relationship namin tapos nabasa ko sa gc nila sabi nung babae “j chat mo na si jane, nag seseen si ali sa gc ng bsit” so ang balak niya pag awayin kami ni jane (bagong kaibigan ko) nalaman ko rin kina jane na kung ano ano pinagkakalat nung babae para lang hindi bumalik ung ex ko. Kaya ayun nasulsulan ung ex ko, hindi na talaga siya bumalik at nagkaroon na siya ng bago.

Medyo mahaba ito so if you can spare 30 min, go ahead. This is also a throwaway account to keep anonymity.
Hi, I'm a M, in my late 20s.
My dad is an OFW, so our mom served as our father figure when he is away 9 months a year.
I have a tita who acted as my mother figure, and a sister.
Yung tatay ko naman ay responsable at malambing sa nanay namin.
Let's just say I always admired him, and always wanted to be like him, and fulfill his wishes.
Lagi niya kasi ako binubulungan na kapag lumaki na daw ako, bibilhan ko siya ng sasakyan. Utang na loob ba.
Well, I tried to be like him, think like him, act like him. Tingin ko kasi yun ang paraan para maging mabait siya sakin. Papaano kasi takot ang tinanim niya sa isip naming magkakapatid.
Until I realized my values don't align with his.
Balik tayo sa childhood. I always find him confusing since my childhood days.
Sa tuwing uuwi siya, pagbubuhatin lang niya ako ng bagahe niya habang malambing niyang binabati yung sister at mom ko.
Isa lang yan sa mga confusing na behaviors niya, kumbaga sa relasyon eh mixed signals lagi.
Pero inisip ko nalang eh kasi lalaki akong anak kaya siguro ganun, dapat tigasin ang trato.
Pero bakit nga ba confusing? Kasi kapag nandyan nanay namin ang bait bait ng tatay namin eh. Pero kapag pumapasok na si nanay sa trabaho, nag-iiba yung ugali ni tatay, nagiging hostile siya up to the point na unreasonable na. Tawag nga sa kanya ng kapatid ko, bully kasi ugaling bully talaga minus pagbubuhat ng kamay.
Paano nga ba siya naging hostile?
Una, hindi mo malapitan kasi nakasinghal palagi at nakasimangot. Tapos palagi may session yan na tuturuan niya kami magluto o papanoorin kami gumawa ng gawaing bahay, para lang punahin bawat galaw namin sabay mura, ad hominem at kumpara sa ibang mga bata. Tapos siya na tatapos ng gawain after niya kami pahiyain. The rest of the day, walang nagsasalita siya lang. He will always rant about anything, basta palagi siya "galit" mode.
Tapos uuwi na si nanay. Sa dinner table, kapag kinakamusta kami ni nanay, inuunahan kami sumagot ni tatay. Kahit kitang kita naman sa mukha namin na hindi kami okay kasama itong tatay namin, hindi namin masabi kay nanay. Nakakatakot magsumbong eh. Tapos ano pa yan, babalik siya sa pagiging mabait at malambing na tatay. Ganyan siya kapag kasama namin si nanay.
Maybe I always knew something is off, that's why it felt weird when he tried to gaslight us. He always says "alam ng magulang ang nakabubuti sa anak" pero hindi naman marunong magturo.
At kapag hindi niya nakukuha gusto niya sa amin (after all his antics and hostility), magiging passive aggressive siya. Kapag gusto niya kami gumising ng maaga, magpapatugtog yan ng stereo ng malakas. Gusto niya kasi probinsya style, eh that time todo puyat na ko sa school sa dami ng pinapasang requirements.
O kaya kapag nagkukulong ako sa kwarto studying, sisinghal uli yan ng "ano ba yan palagi nalang kayo nasa kwarto" na may kasamang mura syempre.
Nanay namin never nagmura sa harap namin.
Heck, there is even one time na nagising ako 11am because I slept at 4am doing schoolwork. Pucha pagising ko singhal agad itong tatay namin na palaging galit at sabi ba naman sa akin, "huwag ka na kumain" (mag alamusal). Edi pumunta nalang ako sa study table para ituloy yung assignment ko. Pero gigil na gigil ako sa galit nun at mangiyak-iyak ako. Sa isip ko, grabe naman 'to, first time ko lang magpuyat ng sagad galit na agad inabot ko. At first time na may nagalit sa akin dahil sa nag-aral ako? LMAO.
Then our aunt (na maglalayas later on kasi lagi siya sinisigawan ng tatay namin) said, "bakit naman ganun" as she tried to reason out how unreasonable our dad is.
Well, it took me years to realize na yung ginagawa niya sa amin, hybrid ng bully parenting at gaslighting.
Pero bakit nga ba siya hindi marunong magturo?
Ganito yon, I still remember when he tried to teach us how to cook but he didn't tell us the basics. Grade 1 ako na hindi marunog magbukas ng kalan. Edi hindi umapoy. Singhal agad si g*go. Sabay mura, panglalait, at ikukumpara ka na sa mga batang salat sa buhay, na hindi daw kasi kami lumaki ng probinsya.. yun pala may hinanakit siya kasi our mom insisted na bumukod sa fam ni tatay sa province, kasi ayaw ni mom na may in-laws na nangingialam. Eh itong tatay namin, obssessed sa pagiging probinsyano niya.
But, kasalanan ba ng mga bata yun? Kami pa talaga pinagbuntungan. Lol.
Lol kahit nga paraan ng pag-kain dapat daw "European"
yung naka fork at knife kahit sinigang ang ulam kasi pagtatawanan daw kami. Ewan, idol na idol niya siguro mga "puti" (yan tawag niya sa Europeans) kaka-cruise ship niya.
Oo, seaman siya.
At first I thought ganun lang siya samin kasi nga "alam ng magulang ang nakabubuti sa anak" until I found a pattern on how he treats people.
Sadly, I found out about it late and I just ignored all his antics all throughout my childhood.
So ganito. By default, palagi siya nakasinghal at hindi nakikinig sa opinyon ng ibang tao na tingin niya ay mas mababa sa kanya.
Oo, sobrang bait niyan kapag alam niyang mayaman yung tao o kaya may "narating sa buhay"
Else, mapanglait na at walang respeto.
Worst thing is, mahilig siya manlait towards lgbt, sa body shaming mahilig rin, dog lover daw pero nagbabanta na pumatay ng aso, maka Leni lang kasi si Mar Roxas talaga idol niya kasi ka-probinsya niya, etc.
Heck, there was even one time na may trabahador sa bahay namin na halos natutuliro na sa takot kasi lagi niya sinisigawan at palagi pinupuna pati personal life. Self-righteous catholic pero mapanglait sa kapwa.
There is also another time na lumayas yung auntie ko sa bahay namin kasi lagi rin niya sinisinghalan at pinupuna (sister in law niya si auntie, pero si auntie kasi helper ang trabaho so alam mo na bakit siya ganun kay auntie).
And many more..
Until one day, I realized na lumalapit na ako sa breaking point.
Papaano, tanda-tanda ko na (early 20s) pero minumura pa rin niya ako at pinupuna. Pangit daw pagkakalatag ng kable sa pc setup ko (paki mo ba lol), payat ko daw kaya dapat mag-gym ako kasi maganda daw bato-bato ang katawan sa lalaki (oo mahilig mangbody shame yan ng boksingero na payat na parang wala siyang alam sa weight class sa boxing lol)
at ang tanda-tanda ko na daw di pa daw ako marunong magdrive (who cares about age lol).
Eh siya? Tanda-tanda na niya hindi parin siya marunong magturo ng maayos.
Idol ko pa siya nito kaya nagpapaturo pa ko magdrive sa kanya. Kaso wala, puro mura lang inabot ko, pangkukumpara sa mga babae na mas mabilis daw magpatakbo (lmao sexist na insecure ata) at kung anu-ano pa.
Muntikan na nga sila mag-away ng nanay ko kasi sagot ng nanay ko "ano ba problema mo sa mga babae" kasi puro "babae kasi" ang sinasabi ng tatay namin kapag may mabagal na sasakyan, etc.
Mind you, I never gained confidence until I am forced to drive on my own kuha ng pandemic at dahil yun sa wala siya sa tabi ko na sinisinghalan ako kada sa galaw ko, witch matching na "p*** ka".
Worse thing is, "wala, wala talaga." tapos hindi ka naman icocorrect. Manghuhula pa ako san ako nagkamali lol. How can you build confidence on that?
Then the breaking point happened.
Komprontahan na.
Nung umuwi siya that year, nag breakdown na ako sa harap ng pamilya. Ayaw pa niya aminin yung mga ginagawa niya lol. He even tried to dismiss and invalidate me, the usual stuff you know. Buti nalang nandyan nanay namin to mediate.
Since then I realized that I will never please him, at nasa 20s na ako pero ganun pa rin siya sa akin. Actually, simula childhood ko hostile na siya sakin.
Heck, I should just walk my own path and stop emulating him. So I stopped imitating him. I dropped his toxic values that felt weird to me, and I followed my own. I felt happy, and at peace.
Then I started meeting people and connecting with them, the right people. Those people who corrected my bad values, and from there I slowly started to change.
I stopped connecting with my old friends of my old self, because not only I was imitating someone who I'm not, but I am chasing an identity that does not align with them.
I finally followed my passion (gusto ng tatay ko kasi mag seaman ako lol), embraced the affectionate side of myself (dati kasi bawal maging malambing hindi daw kasi trait ng lalaki yun), and became more open to people (kahit lgbt pa) and I never discriminated again.
I stopped caring on what others will view me (laging rason ng tatay ko sa mga turo is para hindi daw kami pagtawanan ng iba). Yung takot ko dati na mapagtawanan tinapon ko na. You do you.
I still remember my college days na mapanglait ako sa mga classmates namin na hindi marunong sa mga main subjects. Eh dahil ba sa magaling ako dapat ko na gawin yun? Namana ko pala yung ugaling yun sa tatay ko.
I stopped catcalling, I stopped thinking women as inferior gender, I stopped being a hypocrite Catholic (yes he is a solid Catholic na lumuhod kay virgin mary kada umaga pero ang baba ng tingin sa mga babae), I stopped all the toxic things na nakuha ko sa tatay ko.
I am still in the process of finding who I am and evolving my values, but I never felt this free kaya I am happy to break out of his shadow. Tuloy lang ang buhay at pag-eexplore.
Sarap pala sa feeling na magkaroon ng mga kaibigan. People who are really your tribe. Yung mga dati ko kasing kaibigan, kuhang-kuha rin yung values at ugali na nakuha ko sa tatay ko. I felt like I belonged there but there is always something off.
But not everything is good kasi ang naging kapalit ng breaking free from my father's shadow is, naging distant ako sa tatay ko.
Trauma na din siguro. First, ayoko lang na nasa paligid siya. Mixed emotions eh. Kung hindi anxiety, inis lang nararamdaman ko. Saka para bang nagiging defensive ako, I feel like he will say something bad everytime he comes near me to start a conversation.
Kapag naririnig ko siya na sumisinghal o kahit malakas lang boses eh naalala ko ang lahat. Kapag may minumura siyang mga holdaper sa balita o nagdadabog habang nanonood ng basketball, naalala ko lahat.
Second, I don't know how to express my real self to him. I just know he will never understand kasi salungat na mga values ko sa kanya.
Wala na kami ibang pinaguusapan kundi basketball and that's it.
Third, I consider myself geek and well-read. He is the opposite, and he is street smart (laking probinsya, worked blue collar jobs in Manila in his 20s), but at the same time I can feel his hostility towards smart people. Kasi palagi yan nagsasabi, "pag pinadala yan sa probinsya wala yan"
I get him, but I feel like I am walking on eggshells kasi baka matrigger siya at yung maging response niya mag-trigger din sa mga unresolved trauma ko from him. Mahirap imagine kapag nangyari yun, kasi baka magkagulo nalang talaga.
Fourth, it took 3 years before he become fully nice to me. In denial pa kasi siya sa "awkwardness" namin. Todo iwas kasi ako.
The first year nangpupuna pa rin siya, the second year he is still trying to insist his values. Those two years were hell though, kasi kapag ginagawa niya yan, silent treatment ginagawa ko. Hindi naman kasi siya marunong makinig sa palinawag ng isang taong mas "bata" sa kanya.
Also, he never changed his attitude towards others. Mabait lang sa akin kasi confronted ko na siya. Mapanlait pa rin siya sa iba, yung kapatid ko nga sinasabihan pa rin niyang mataba hanggang ngayon. Pero malapit na rin yun sa breaking point niya.
Until today, never kami nag-outing ng pamilya ko na buo since the confrontation happened.
I just can't stand hearing his voice. Naalala ko lahat eh.
Also, I need to match his energy at kapag hindi ko kaya, I just avoid him. Minsan walang kibo nalang talaga.
Look, days are good if I can match his energy. Para kasing machine gun yun dumaldal. Singhal agad tapos mabilis, tapos walang paki sa social cues dadaldalin ka agad. So matching his energy is exhausting.
Hindi kasi ako yung taong nangpaplastik. Magkaiba kami ng values eh, minsan may mga nasasabi pa yan na bigla nalang ako nattrigger.
So that's the aftermath.
One thing I realized is hindi ko naman pala siya dapat i-please para hindi siya maging hostile sakin.
But it feels staged at parang naging standoff lang.
Maybe I am still expecting some level of affection kasi wala eh, tatay ko pa rin siya. Baka naman kasi kaya ko pa rin maging affectionate sa kanya just like how I am with my tita (mother figure), mom (father figure), and sister.
How did I know that I can? Madali lang sa akin makipagkaibigan sa mga lalaking mas matanda sa akin, sa mga kuya, manong, at lolo. Kahit na same pa sila ng values sa tatay ko, kaya ko. Kaya ko makisama sa ibang tao, pero bakit sa kanya hirap ako?
Hindi ko alam, hindi kasi ako makaramdam ng peace to be affectionate sa tatay ko. Lalim kasi ng hugot at sugat eh. Ganun siguro.
Hindi madali but I am doing it for my mom. Kitang-kita ko kasi yung saya ng nanay ko kapag nag-uusap kami ng tatay ko. Kahit sandali lang, happy na siya na makitang may moments na "okay" kami ng tatay ko.
Well, I'll just give her that.
I still think of my mom as the father figure, siya kasi yung balance ng disciplinarian at affectionate traits. I respect her.
Yung tatay ko naman, I simlply can't think of him as a father figure anymore. I dropped it already. His hostility to me for 20+ years is not easy to forget. I stopped chasing his approval, at hindi ko siya dapat ginaya. I realized that I don't respect him the same as my mom, takot lang talaga ako sa kanya nung bata ako, at ngayon I still have unresolved issues with him.
I guess hindi na talaga maaayos ng tuluyan yung relationship namin. In the words of nanay "may lamat na ba talaga anak?"
Oo nalang talaga ang sagot ko, because my way to keep my sanity is by setting boundaries and part of it is by being distant to him when I need to.
Thank you for reading.

Help? Idk what to do. He always acts cold kapag nasa bad mood siya, without telling me why. Minsan papasok siya and hindi niya ako papansinin buong araw. Bigla nalang siyang magiging cold, kaya nalalaman ko agad na wala siya sa mood, and lagi ko pa siyang pinipilit na magsabi sakin. Pero kanina lang wala siya sa mood and bigla nalang naging dry, kinausap niya rin friend niya through call, tinatanong ko siya anong dahilan pero ayaw magsabi, pero alam ng friends niya. BAKIT PARANG MAS MAY ACCESS PA FRIENDS NIYA KESA SAKIN?? HIRAP NA HIRAP SIYANG MAG SABI SAKIN, PERO BAKIT SA KAIBIGAN NIYA ANG DALI DALI??

We are already talking for 2months everyday, as in everyday, walang mintis.
Sometimes nagsasabi nako ng cheesy lines, and madalas di nya nirereplyan, or minsan reply nya lang "hahaha" or react.
Masyado nako naattach sakanya. Kahit minsan 1hr sya bago magreply, ako seconds lang, kasi lagi ako nakatingin sa phone ko, gustong gusto ko sya kausap.
Madalas ko syang yayain lumabas pero dodgy sya, like iniiba nya usapan or laging may excuse.
Tinatry ko din sya padalhan pero ibablock nya daw ako pag tinuloy ko.
I'm always supporting her sa mga gusto nyang gawin, hinehelp ko din sa kahit ano, kahit wala akong alam dun, inaaral ko.
I'm starting to lose hope na. Baka kaibigan lang talaga ang tingin sakin. Di ko na alam.

mapanakit talaga mashado yang linya na yan para sakin hahahaa. Skl dito kasi nagexpire na yung haema ko🥲 anw. everytime na maririnig ko yung bawat pyesa sa part na yan, bigla nalang ako nalulungkot out of know where.
kanina nung narinig ko yan, naiyak nanaman ako sksskks I don't miss the person, I just miss the feeling being taken care of ig. yung feeling na there's someone you can call anytime, yung alam mong may matatakbuhan ka lalo na paghinahard fuck ka na ng buhay. whenever I meet people, getting to know them deeper and their presence makes me feel safe? that's when I am hoping that I'll never loose that connection with the person. if ever that the universe meant us to separate ways soon, I have this thought na sana, in a good way yung separation.
yk at some point, aaminin ko na nakakapagod din maging independent? May mga pagkakataon lang talaga na iba padin if you have someone to run onto. (this is not limited sa jowa ah maski sa kaibigan din eh).
Anw. hoping you're all doing good.

21 na ako, wala pa ring boyfriend hanggang ngayon. Tatlong one-sided love, tatlong beses na rin nasaktan. Nakakatakot na magrisk ulit.
Naeenjoy ko naman buhay ko. However, yung mga kaibigan ko lahat sila may special someone na. Laging kinekwento sa akin. Hindi ko lagi alam kung paano ako magrerespond kasi never ko pa naman naranasan. Nagbibiro na lang ako sa kanila pero deep down, naiinggit ako. Hindi ko pa nararanasan mahalin genuinely.
While I appreciate the love my family and friends give me, I have been craving for a romantic one too. Kaso ayun nga, what if ang ending masasaktan na naman ako? What if ako lang ulit tong mag-iinvest ng feeling? I am soooo complicated.
I just want to get it off my chest.

I had a friend this senior high which is rarely lang makipag-interact sa room because of her bad reputations. I tried to befriend her hoping that na may good side siya besides her reputation, as I started hanging out with her I saw the picture of her brother and nagjoke ako na crush ko yung kuya niya and she started to tell stories about her kuya na like he is single and kagagaling lang sa breakup but I doubt cause I saw the facebook profile of his kuya na may babae sa highlights niya so I just ride along sa mga kwento niya.
After sometime, we became friends but I don't feel really comfotable sa kanya kasi she always held me back to grow and to socialize sa iba. There is also a time na nagbeg siya sa akin na kunin ko siya sa research group ko as I was the leader. I tried na kunin siya pero napunta ako sa spot na I carry all the burden for both groups. But still nakuha ko siya kasi pinaglaban ko siya kasi she is my friends.
Back to the orig story, she keeps on talking about her brother and sinasakyan ko na lang mga kwento niya. It went beyond to the point na she forwards some message na galing DAW sa kuya niya pero hindi ako nainiwala kasi her kuya is a really smart guys and the messages she forwarded is halatang galing sa kanya mismo kasi mali mali ang grammar niya (in english) same sa pagsasalita niya niya in that language. I also remembered noong about sa research na siya kasi isa nagdadala ng laptop which is sa kiya niya yun and meron yung oras na nawala yung paper namin and we try na hanapin sa file and I saw the name of a girl which I know na gf ng kuya niya, I asked her kung sino yun and she replied "pinsan namin yan ate", hindi ako naniwala kasi I know the truth.
Meron din yung time na inivite DAW ako ng kuya niya sa house because it is his birthday celebration and may party daw pero sabi ko titignan ko. That day na birthday ng kuya niya I decided na sumama sa kanya pauwi pero itong kaibigan ko na to hindi makapakali like she doesn't want me to go to her house but I insited to go. Nakarating kami sa bahay nila pero walang party na ganap it is rather quiet and no celebration, that time I realize and she is playing me talaga. I just let it go kasi I am a people pleaser which is I hate sa sarili ko.
Then as time passed by, Dec 1 we are talking trhough chats tapos she keeps on telling me about her kuya and parang binebenta niya na sa akin. That very night I decided na istalk yung kuya niya sa fb and I saw new tagged pictures with yung tropa ng kuya niya and the girlfriend and parang that time napuno na ako sa kasinungalingan niya so I asked kung sino uli yung very same girl and now she replied "ate hindi ko alam pero kaibigan ata ni kuya yun".. I was beyond shook na hindi siya nagsabi ng totoo sa akin kasi yung una niyang sagot sa akin noong is that girl is their cousin but now she became a friend.. I was like sa isip ko, if you wanna try to lie make sure na tama ang piansasabi mo but starting that day umiwas na ako sa kanya.
There is more tho..

He's a student from UP, ako naman sa state univ sa kabilang munisipyo namin. Pareho kami nag-apply last yr sa UP at sa StateU na 'to and ayon nakapasa ako sa SU while siya sa UP.
(note: kinulang ako sa requirements sa UP campus na yon pero di ko na tinuloy kahit walang kasiguraduhan if matatanggap ako o hindi kasi natanggap ako sa program na gusto ko)
Alam niyo yon every meet up ng circle namin kapag tahimik kaming naglalakad bigla siyang magiging conyo sabay takip ng bibig tapos sasabihin samin "ay di nga pala kayo taga-UP" tapos magk-kwento siya na ang dami daw nilang readings kesyo ang taas din ng expections ng prof nila. Palagi niya rin kino-compare na yung tres sa UP, uno na sa ibang State Universities. Like? Huh? Sinabi din daw yon sa Prof nila.
Isa rin siya sa mga taong obsessed sa iphone, as in obsessed. Parang basehan niya na mayaman kapag naka-iphone ka ganon. Basta, super dami niyang kinukumpara na kesyo ganito ang UP.
Pinaka ayoko lang talaga noong rant siya nang rant na ang dami raw nilang readings. Kapag sinasabi ko na kami rin naman ng friends namin marami, sasabihin niya iba raw kasi sa UP. Di ko na maintindihan.
Edited. Kaya ko naiisip na baka naiinggit lang ako kasi hindi ako nakapasa at tumuloy. Yung way niya magsabi is super yabang, I swear, nakakapagod yung ganon. Meron pa yung two friends namin na nag-aaral sa private na minamaliit niya kesyo nagbabayad lang daw para pumasa.
I forgot to mention, may pinanghuhugutan din pagyayabang niya lalo na samin ng isang kaibigan ko kasi both kaming pre-med students and gusto niya yung program namin pero wala masiyadong med programs sa campus kung saan siya pumasa halos lahat social science and arts ganon
Edited. Thank you so much po! May mga na-realize ako sa mga sinabi niyo. I will communicate w him soon kapag pwede na.

I just want this off my chest but I’m tired of keeping this. So recently dumating na naman ang tatay ko galing ibang bansa. OFW kasi siya pero aminin ko, sa tuwing lumabas siya ng bansa, yun ang mga araw na I feel safe. I feel free when he’s not around. Bakit ko ba siya kinamuhian?
Nung bata pa lang ako, we used to be a happy family not until kinantot niya ang kasambahay namin. Ito yung masakit, binuntis niya raw yung katulong namin. Ever since that, nawasak na talaga pamilya namin. Somehow that affected my well being kasi it gives me trauma na nag-aaway sila ng Mama ko. As years passed, it gets worse kasi hindi pa siya nagsisisi sa kaniyang pagkakamali kasi dinagdagan pa niya ng isang kabit. Na witness ko kung gaano nasaktan ulit ang nanay ko. Noon, tinanong ako ng nanay ko kung hihiwalayan niya na ba si tatay. Yung sagot ko naman ay ayaw ko ng broken family. Pero habang lumaki ako, talagang realidad na sa akin na sira na ang pamilya ko.
Dahil tuluyan nang nasiraan ang tatay ko, nawalan din siya ng respeto sa amin. Kinamuhian ko talaga ang tatay ko dahil lagi niya akong inabuso. Masasabi kong abuso ito kasi it comes in many forms. Hindi lang sa binugbog ako, pinapamukha niya sa akin na may kasalanan ako sa kaniya. May problema talaga siya sa anger management but I really see him as abusive kasi sumisira siya ng gamit. Ang hindi ko makakalimutan sa kaniya ay kahit na may edad na ako, binubugbog niya pa rin ako. Ganun na man talaga siya simula pa nung bata pa ako. Ito yung malala, he threaten mi na papatayin niya ako kahit anak niya pa ako. Iyon yung isa sa mga masakit na sinabi niya sa akin. Nagkasala man ako nun dahil tinawag ko siyang asshole pero lalo lang niya pinatuyan sa akin na asshole siya.
I will never forget na bigla siyang nagdala ng dalaga sa bahay namin na hindi niya inexplain sa akin na anak niya iyon sa labas. Sobra akong nasaktan nun pero wala akong magawa. Basta ang sa akin lang, huwag niya ipilit na isama kami ng totoo kong kapatid sa bahay namin. Even up to this day, patuloy pa rin niya dinadala ang illegitimate child niya sa amin kahit uncomfortable sa amin at pati sa dalagang iyon. Sa totoo lang naawa din ako sa dalaga kasi pakiramdam ko ginawa siyang tuta ng tatay ko at nakikita ko hindi rin siya kumportable sa amin, para bang pinipilit siya na iisa kami. Sa tuwing nandiyan siya sa bahay namin, nakikita ko na unfair ang pagtrato ng tatay ko sa amin ng kapatid ko kasi binilhan niya ng bagong phone yung dalaga habang si nanay ang gumagasta sa amin. Hindi man lang siya magtanong sa amin kung ano ba gusto namin. Pero kapag humihingi kami ng gadget kagaya ng laptop para sa school, lagi lang siya nagsasabi ng we will see. Ganiyan naman talaga siya. Hindi siya galante.
Yung isa ko pang trauma sa kaniya, sa tuwing kakain kami ay bigla siyang magkwento ng hindi kumportable pakinggan kagaya ng prediksyon raw ni Baldwin o yung napanuod daw niya na isang Youtuber na may kaibigan raw na duwende. Parang gusto niya paniwala niya, paniwala dapat namin. I’m sorry to him pero naniniwala ako sa Diyos at sa Siyensya, not some shitty low brow videos.
Another trauma I had with him is he attempted to maul me kasi nagalit siya dahil sinara ko ang pinto ng kwarto ko. Sino ba may ganahan na bigla siyang papasok sa kwarto ko na hindi man lang kakatok. Pag labas niya, sinara ko pinto pero nagalit siya. Somehow that moment became a victory for me kasi no matter how many times niya ako inattempt na bugbugin, nagawa ko siyang itulak at pigilan. Sa bandang huli na trauma pa rin ako.
I alao remember nung bata pa ako, my father has a habit of touching our genitals. I don’t know if it’s a boy thing but I feel like I’m sexually harassed. I doubt ginawa niya rin iyon sa illegitimate child niya kasi katabi sila matulog sa tuwing dinadala niya yung dalaga sa bahay namin. Kung hinahawakan niya ari namin, ganun din siya sa mga aso namin. Worse jinajakolan niya.
Dahil madalas bumabalik ang mga traumatic memories ko sa kaniya, nagpatingin na ako sa psychiatrist at iyon nga, I’m diagnosed with PTSD. Kaya pala madalas ako matataranta at magka anxiety attack kasi dahil sa trauma na pinagdaanan ko sa kaniya. Iyon ang pinakamalaking kasalanan niya sa akin.
Ang hiling ko talaga ay sana maghiwalay na ang nanay at tatay ko. I want him out of our family. I want him banished from our house. Ayaw ko siyang makita. Hindi ko na siya tatay. Stranger na lang siya sa akin.
Dahil makakagraduate na ang kapatid ko sa kolehiyo, sana talaga mag hiwalay na mga magulang ko. Noon, hindi magawa ni nanay maghiwalay kasi si tatay ang nagpapabuhay sa amin.
Habang nandiyan pa tatay ko, parang hindi ako matatahimik. Gumagawa pa rin siya ng mali. Wala pa rin siyang kabutihan na ginawa sa amin. Honestly I’m uncomfortable being told na ako mag extend sa kaniya or i rekindle ang relationship namin. Sobra sobra ang trauma na dala ko sa demonyong iyon.
Madalas na kakarma ang tatay ko pero ang pinakahinintay ko talaga ay mamatay siya sa kaniyang mga kasalanan. Alam kong masama mag isip nito pero if you were in my position na inabuso ka how many times, would you let this evil monster live and continue to manipulate other people? Don’t tell me na tatay ko pa rin siya kasi hindi gawain iyan ng isang tatay.
I may be bad for talking about this but I’m asking you to please pray for me and my family na makawala sa hayop na iyon. Dapat matagal na iyon na bulok sa bilangguan. Kung sakali mag file ako ng kaso laban sa kaniya, ipagdasal niyo na mapanalo ko to. Yun lang.

I have notice kasi na they are just my friends if kailangan nila ako. Sa messenger, they will only message me if kailangan nila ng tulong or if may itatanong sila. Sa school, they will only talk to me if manghihiram, magpapalibre or mangongopya ng homeworks. Tapos it was my birthday a few days ago, nilapitan ako ng isa kong "friend", then binati nya ako, yun pala wala ng pamasahe. The same day lumapit naman 'tong isa ko pang kaibigan, nanghihingi ng tulong sa pinapagawa ng teacher namin sa kanya dahil kung hindi nya daw magagawan 'yon ay ipapatawag magulang nya.
If you think leaving them is an option, I think hindi ko nagagawa dahil sila lang talaga "kaibigan" ko. It's been hard din for me kasi to make friends dahil awkward ako kausap.

Finally nakawala na ako sa sobrang toxic na employer and company after 7 whole years and finally got hired sa ibang firm.
Sobrang nabunutan ako ng tinik.
Yung tipong after ko mag out ng 5:00 ay tatawagan ako minsan hating gabi kase need gumawa ng proposal. E rurush yung mga pinapagawa kase need na daw tapos malaman laman ko never naman nila sinusubmit or finoforward pa sa client. If I try to say na need ko ng pahinga, sasabihan ako na “ako nga walang tulog bla bla bla” or “we need to work now, rest later” but later never seems to come. Yung Sunday na nga lang yung rest day tapos tatawagan pa din ako kase may need gawin and when I say no kase nasa labas ako sasabihan ako okay lang but later on lowkey susumbatan ako na “if inuna mo sana ito, sana ganto ganyan” or “you can go home first naman muna ang tapusin lg toh, it won’t take a whole day” but usually it does kase revise ng revise. Yung nawalan daw kami ng client kase hindi malinis yung heart ko or that because I haven’t prayed. Yung tipong ako na halos lahat gumagawa kase p*tangina di daw alam ng iba kahit simpleng pag email na lang or pag print ng document. Yung tipong sobrang nag eeffort ako to get a client’s trust tapos bigla na lang mag babackout yung client kase binigay nila sa supervisor to handle and the supervisor ends up giving bad attitude don sa client and so di na lang sila tumutuloy.
Yung tipong pag nalalaman nila na lumabas ako with friends, sinasabihan ako na hindi ko yun mga totoong kaibigan. Yung tipong sinasabihan pa nila ako na mas kilala pa nila ako kesa sa mama at papa ko. Yung tipong oras ko na nga para sa pamilya ko, tatawagan pa din ako kase need unahin yung client kase ako daw talaga dapat makipag usap or mag beg sa client na wag mag back out.
Yung tipong they always say to set boundaries but when I do set my boundaries, di ako considerate or masama lang talaga akong tao. Yung tipong malaman laman ko na hindi pala nila hinuhulugan yung benefits namin for the last 7 damn years. Yung tipong sila pa galit na aalis ako kase I don’t think about the company and I only think about myself.
Dagdag mo pa mga kasamahan mo na sa sobrang gaspang ng ugali minsan tinatanong ko sarili ko kung tao pa ba sila. Yung supervisor ko who just hates me. Lahat ako sinisisi kahit siya naman talaga yung may kasalanan. Tipong pananamit ko nirereport nya sa boss, na kesyo ganto yung suot nya masyado daw ako mahilig mag shopping.
Ngayon wala na talaga akong pake. I have run out of fcks to give. Bahala na sila kung ako yung masama, basta ako nakakatulog ako ng mahimbing bawat gabi knowing that I gave it my all.
Ngayon, babawi ako sa sarili ko. Sa pamilya ko.
HAHAHAHA to add cherry on top of the icing, they forcibly took my personal phone and forced it open tapos mga personal convos ko pinangscreenshot including photos and sinend sa office groupchat.
Ngayon palugi na kayo. Potangina niyo. Deserve.

i'm the eldest in the family and pangalawang makakapag college (tito ko palang so far ang nakapagcollege sa extended fam namin) kaya grabe yung pressure talaga.
so far, sa pup and up palang ako nakapagtake ng exam, cross out na agad up since incomplete requirements ako ron. my tito recommended tup since ron sya nagtapos, pero i didn't manage to meet up with the admission deadlines. sa urs naman, ganun din, same with rtu kaya magsesecond batch nalang me.
aside from my busy scheds and my tendency to forget dates easily, wala akong enough money para makapagcommute especially if sabay-sabay ang deadlines and scheds. at isa pa, parang nadidiscourage na ko sa itatake kong program which is archi since unstable nga kami financially. panay tanong ang tatay ko if itutuloy ko pa ba yung archi and if di raw ba muna ako titigil nang one year. kung alam niyo lang ugali ng tatay ko, tamad na puro plano lang, and super irresponsible pagdating sa pera. parang ang gusto nalang niya ata mangyari ay magstop ako muna para tulungan sila financially.
bukod pa ron, tuwing may need akong parent requirement for applications, ako parin ang mag-aasikaso since tamad nga yung tatay ko and yung nanay ko naman is busy sa pagttrabaho rin and sa household chores. kaya minsan, nawawalan nalang ako ng gana magapply since kulang-kulang nga and walang tumutulong sakin mag-asikaso. i envy those na merong magulang na kasama every step of the way, mapa apply man yan or mismong exam day.
pasensya na if medyo nag off-topic lolz. pero ayun. any advice for a young adult like me na walang guidance pagdating sa pagpili and pag-apply for college?

Going 3 years na'ko sa sales/telco industry tapos yung mga kaibigan ko from sales nakalipat na sa mga company na may hybrid or pure wfm plus inhouse pa. Nakakainggit gustong gusto ko na rin mag try ng ibang LOB. I tried to apply to other company last month of March pero ang tagal ng updates. After interview yung iba wala na paramdam. Meron naman waiting lang ng advise kelan mag start ng new wave pero ang tagal din and ang baba ng offer.
Nakaka drain na mag benta sa cx na may cancelled account tas pipilitin mo parin bumalik o kumuha ng service. Nakaka drain pag main KPI is sales

hello, this is my first using this app and i hope anyone can help or cheer me up kasi, hindi ko na kaya emotionally.
i have a crush to this guy for 3 months and nung una minamata ko siya before kasi i want to know him more to the point na na fall ako sakanya for like a 1 year ang then after the semester yung circle niya ay naging close ko until na maging mag ka circle kami, i have this moment na we everytime na tumitingin ako sakanya nakikita ko siyang nakatingin sakin, eh itong si bakla (by the way, im gay pala) nag dedelulu lang pa HAHAHAHA ayon until sinabi ko sa circle namin isa isa na may gusto ako sa guy, they support me naman hindi nila ako binigyan ng warning, sinabihan pa nga ako ng isa kong friend na "hindi niya cinoconsider ang sarili niya na straight" nabuhayan ako ng pag asa HAHAHAHA, ayon hanggang sa nag plan ako mag confess sakanya nung una via gmail (dumpacc siya, wala rin siyang alam na ako yon) pero hindi ko alam kung na received niya ba or blinock niya, sincce nakita ko na parang blinock niya iniispi ko na sign na to ni lord na huwag akong umamin, kasi parang alam ko na ang mangyayari, tumagal ng tumagal kumalat na sa klase namin na may nagugustuhan ako tas itong si crush ko ay pilit niya ako pinapaamin kung sino ang crush ko pero dinedeny ko kasi hindi ko kayang umamin sakanya that time HAHAHAHA, until na panahon na ang naglapit samin naging magka group kami sa isang minor subject tas dun kami gumawa sa bahay ng kaklase namin it was achievement for me kasi nakaroon ako ng confident na lumapit sakanya lalo. pag dating ng gabi (ito na ang exciting part) umamin ako sakanya sa messenger pero hindi direct chat like pinasagot ko siya ng gforms and sinabi ko "i will wait for his answer, about the forms sana matuwa ka) wala pang 10 minutes natapos niya agad yung forms and ang sinabi niya lang "thank you sa pagpili sakin" and may specific na tanong don "if may chance ba ako sayo?" ang sinagot niya lang ay NO, which make me feel sad and happy, first hapy because hindi man ako umamin ng harapan, umamin naman ako sa kanya ng buong puso, ang sad part naman ay ayon wala akong chance and at the same time na ffeel ko na naiilang siya sakin since im a gay + mag ka circle pa kami. ayon simula nung umamin ako sakanya hindi na siya nag rereact or nag rereply sa mga chat ko, pag nag PM ako puro react nalang ang ginagawa niya which makes me hurt more kasi, sinabi ko sakanya na sana huwuag siyang maiilang or something pero ayon, kahit puro online lang ang ginagawa namin minsanan lang mag F2F. + itong mga ka circle namin both alam nilang umamin ako ang rejected ako but they still pushing me na igo si guy tas ako naman itong si tanga super asa parin to the point na ako na mismo yung nahihiya at nasasaktan sa ginagawa ko. Help me po kung anong need kong gawin, paano maka move-on sakanya kahit hindi naman naging kami, pano ko ipapa feel sakanya na wala na akong nararamdaman sakanya, i want to treat him nalang as fried (sana makayanan ko) kasi this is the first time having a friends/circle sa college life ko. sana po matulungan salamat po

naiiyak ako hahahahahaha midterms exam na namin sa monday pero ni isa wala pa akong narereview kasi ang bigat bigat ng pakiramdam ko dahil nag-away kami ni papa dahil sa pera tangina hahahahahaha hindi ko maintindihan kung san niyo nakukuha na sabihin sakin na ang yabang ko na porket may pera akong natatanggap sa scholarship ko??? hindi niyo ba alam gano ako kahirap nag-aaral para lang ma-maintain yung grades ko putangina simula elementary trinabaho ko yan para makapasa sa state univs at mapag-aral sarili ko tapos minsan ko na lang pasayahin yung sarili ko biglang ako pa yung masama??? ang babaw lang na pinili ko lang namang sumama at gumala kasama mga kaibigan ko tapos pag-uwi ko kung ano ano sasabihin niyo sakin na kesyo mayabang na ako kasi may pera ako pang gastos sa sarili ko??? ang babaw babaw hindi ko alam kung mali bang ilibre yung sarili ko pero bakit kayo pag nanghihingi kayo ng pera pang bili sigarilyo, alak, or kaya "ate bili mo ko niyan" okay lang na hingi kayo nang hingi?? putangina hahahahaha minsan ako pa pinagbabayad ng kuryente?? tapos pag ako ang gagastos sa sarili ko nagmumukha akong mayabang?? napapagod na ko umintindi papa hindi ko na alam tapos pinapalayas niyo pa ko ngayon hahahahahhahahaha hindi ko alam kung kakayanin ko pa tas parang sinisisi mo pa ko pa kung bakit ka naghihirap tangina hindi ko gustong mabuhay sa mundong to responsibilidad mo nga na buhayin at pag-aralin ako pero di mo magawa hirap mabuhay pag mahirap tang ina ang daya daya ng mundo

I don't have anyone else to talk to about this, so I figured I'd just say shit here. I'm a Grade 12 student, btw. It'll be relevant. Also, I apologize for any confusion sa story ko. I'm literally just venting the thoughts that are coming in mind.
I know that I'm not the only one going through this, but the pandemic changed my academic performance for the worse. Academic achiever ako noon; with honors, and if magka line of 8 man ako, hindi naman affected ang average ko, and maka pasok parin naman ako sa honors. A traumatic experience happened noong f2f pa sa bahay namin, and our home only got even more toxic noong pandemic which really affected my mental health, and ultimately, my performance sa school. Noon, I wouldn't miss deadlines. Attentive ako. I am quick din mentally.
Now... di ko na naiintindihan yung performance ko, haha. I opened up to my mom about my anxiety and anxiety attacks pero sabi lang niya I'm too young to have anxiety. Na chamba ko naman yung pagka honors ko noong Grade 11, pero napaka grabe din yung pag exert ko noon. 1-4 hours lang tulog ko every night, and now, I'm wrecked by the effects it had on my health. Grabe yung burnout ko this Grade 12. I constantly miss classes, minsan nga di na ako nagpapasa ng outputs dahil nawalan na ako ng gana, and lagi nalang akong overwhelmed sa mga tasks. Makita ko nga sa mata ng mga teachers ko na they lost hope in me na eh, haha. Mga kaibigan ko din dumistansya na noong bumaba na yung grades and performance ko. Kahit isang "kumusta ka?" wala akong natanggap. Parang naipakita nila sa akin na hindi na ako worthy sa kanilang attention or effort dahil palpak na din ako as a student.
Guys, ang pagod na. I'm tired of being a failure. I'm tired of waking up and facing a day of fake smiles, pero alam kong bawal akong sumuko dahil may kapatid akong nasa Grade 1 pa, at si mama may sakit sa puso. I just want to be better for college dahil alam kong may haharapin akong mas mahirap kesa neto... Hays...

12 palang friend ko at may tito siya na nagmove sa bahay nila. Walang trabaho. Pera galing sa mga kapatid nya. Lasinggero pa. Dami niyang ginagawa sa bahay ng kaibigan ko: Lagi siya nangingialam sakanya. Nagvavape sa harap niya. Siya sinisisi pero hindi niya kasalanan. Lagi siyang binabantayan at minsan sinusundan. Kinukuha phone niya pag tulog siya. Ang dami as in ang creepy at pedophile niya. Lahat yan at mas marami nangyayare kapag wala ang parents niya. Tas bait baitan pagdating nila.
Baka pag nagsumbong siya tas hindi gumana, baka iabuse lang siya at mga kapatid niya. Ano bang best way magsumbong para maniwala ang parents niya at maactionan to??

Weston loves to be a bachelor. Hindi rin naman kasi siya naghahanap ng babae. Ang kaso, makulit ang ina niya at gusto na siyang mag-asawa tulad ng mga kaibigan niyang may pamilya na. Hanggang sa hindi na siya tumutol sa kagustuhan nito at naisip na seryosohin na ang kasal na mangyayari. Dumating ang inaabangan niya, nakilala niya ang babaeng magiging asawa niya sa isang iglap. She's undeniably beautiful pero taliwas ito sa mga babaeng nakilala niya, tahimik at hindi siya masyadong pinapansin. Hanggang sa malaman niya ang kalagayan nito. Sa pag-usbong ng kakaibang nararamdaman ng lalaki para sa asawa. Kaya ba niya talagang sumugal? Mapalambot din kaya ni Weston ang pusong takot magtiwala? Read more

Pa rant lang ha.
Meron akong nakilala online last year tapos naging kaibigan ko siya. Sa ilang buwan naming magkausap sa araw-araw jusko laging sa kanya lang umiikot usapan. Laging tungkol sa love life niya. Sawang-sawa na ako mag advice. Tuwing susubukan kong magkwento lagi siyang may say at iko- connect sa sarili niya like bro, pwede bang patapusin mo muna ako. Hanggang sa nasapawan na yung kwento ko. At puro sa kanya na naman ang topic. Sobrang drained na drained na ako sa kanya. Gusto lagi sa kanya lagi umiikot usapan, pa main character kumbaga.
Kaya ngayon tamad na tamad na akong kausapin siya. Ang tipid na rin ng mga replies ko hindi katulad dati kasi sobrang ubos na ubos na energy ko sa kanya. Minsan gusto kong mag open up pero hindi na lang kasi alam kong kada may sasabihin ako meron na naman siyang i-kwento tungkol sa kanya. Tapos noon kada mag share kasi ako ang dry ng reply niya like halatang ’di interested. SHUTA KAAA.
Wala namang kaso sa ’kin kung mag share rin siya ng tungkol sa kanya pero shuta pwede bang kapag ako patapusin mo ako. Matuto kang makinig hindi puro sayo lang. Ginawa mo naman akong therapist.