Foto foto toket

Eu conheci uma garota linda em dezembro do ano passado, pela internet. Ela é de MG e eu de PE, na época ela me falou que estava se recuperando de uma relação longa na qual ela foi extremamente desvalorizada. A gente teve uma conexão inexplicável, o amor cresceu bastante. Detalhe que embora estivéssemos ficando a distância desde as primeiras semanas dessa relação ela deixou claro que queria que a gente fosse exclusivo. E tudo bem pra mim, não conseguiria ficar com outras pessoas mesmo pois estava muito apaixonado por ela. E eu queria muito ir conhecer ela pessoalmente, mas no começo ela queria mais tempo pra me ver, o que eu já não entendia porque se estávamos em exclusividade, eu imaginava que talvez ela precisava curar alguns traumas e inseguranças antes de me ver, mas isso em teoria afetaria um relacionamento a distância também. Enfim, ela aceitou e fui conhecer pessoalmente em fevereiro. Tive os melhores 3 dias da minha vida, ela já me tratava super bem a distância e pessoalmente foi como um romance de cinema, inclusive até as músicas dos lugares que a gente ia, parecia que estavam conspirando por nós. Juro como foi algo incrivelmente único. Depois que voltei sofri bastante com a saudade e ela também, ela me escreveu cartas, esteve do meu lado sempre que eu não estava bem. Mas ela começou a ter alguns comportamentos de ciúme excessivo, tipo saber na hora que alguma mulher curtiu algo do meu Instagram, quem eu sigo ou deixei de seguir. A ponto de indiretamente pedir para eu deixar de seguir uma colega de trabalho porque ela postava foto de biquini, sendo que eu tô nem aí pra isso. E eu disse que não deixaria de seguir as pessoas que conheço. Mas me senti culpado e comecei a olhar entre as mulheres que eu seguia quem eu podia ir deixando de seguir. Tipo influencers maromba, pessoas conhecidas de vista, etc. Inclusive ela brigou pois na semana anterior a viagem eu tinha curtido uma foto de uma colega da academia num restaurante, acho que achei legal a vibe do local, enfim. Mas ela disse que era uma falta de respeito com o nosso relacionamento. Eu ouvi e cuidei pra não curtir mais foto de nenhuma mulher. Então nessa paranoia eu decidi olhar o Instagram dela e tinham muitos posts dela curtidos e comentados pelo ex, os quais ela curtia. Lembrei que 15 dias depois da viagem um ex ficante dela estava olhando meus stories, e quando perguntei ela disse que achava que era porque ela me marcava em muitas postagens e isso é verdade, e nem me importei. Em geral eu sou um cara nada ciumento, porque eu acredito na pessoa e espero que a pessoa confie em mim também. Ainda olhando o Instagram dela peguei um cara aleatório pra ver e quando vi era um perfil de um cara com umas fotos sem camisa, e ela havia curtido uns posts dele fazendo pose na academia, flexionado biceps, costas e etc. Só fazendo pose mesmo, mais nada os vídeos. E um post ela curtiu no dia anterior ao dia que íamos nos conhecer. E isso quebrou meu coração de uma forma, eu me senti um grande otário e imbecil, de ter sido cobrado e me sentir culpado por uma coisa que ela exigiu mas nem tava cumprindo. Eu terminei o relacionamento há 2 dias. Chorei e sofri muito e ela também, me pediu desculpas de todas as formas possíveis, disse que errou e me pediu pra voltar. Eu acredito que ela me ame muito, de verdade, do fundo do meu coração. Como eu também a amo pra caralho. Mas não sei se quero reatar ou não. Tem pontos positivos e negativos de ambas as partes. Eu pedi um tempo pra pensar e esperar a dor passar um pouco. Mas na minha situação vocês acham que daria pra voltar o relacionamento, passar uma borracha? Será que ela vai controlar os impulsos de ciúme? E pra completar eu tô prestes a fazer o concurso para o cargo que mais sonhei na vida, e meus estudos não estão rendendo por causa disso.

Hola amigos y compañeros de reddit me gustaría preguntarles algo acerca de mi relación
Tengo una novia que últimamente sube fotos de ella (nada provocativas) y no es algo que me moleste pero ya lo está empezando a hacer seguido como si quisiera llamar la atención además de que en una ocasión que subió una foto veía quien había visto las historias y me reclamo por no haber reaccionado
También comparte y publica cosas acerca de relaciones fallidas y sobre recuerdos anteriores canciones, videos, etc... Y es algo que se acrecenta día con día
Ella tiene un apartado también mío en sus historias destacadas y me parece importante compartir este detalle si es algo que pueda disipar mi duda pero me preocupa que cambie está dinámica
Cabe comentar que nos llevamos bastante bien y que realmente siento algo genuino, siempre me pone atención, me pregunta de mi día e incluso siempre me trata con amor, cariño y respeto, pero tengo miedo de estar con la persona equivoca y que puedan pasar cosas qur preferiria evitar a toda costa
Algún consejo?
Gracias por leer.

Da poco mi è stato chiesto da un amico universitario straniero di elaborare un pensiero (con dati attendibili) l’attuale situazione occupazione in Italia. Per semplicità non ho allegato le foto dei grafici ma, qualora lo chiediate potrei fare gli screen.
Dal 1991, gli stipendi in Italia sono cresciuti solo dell'1% (la media OCSE è del 32,5%). Questo è il dato estrapolato dal rapporto dell'Istituto Nazionale per l'Analisi delle Politiche Pubbliche (INAPP). Quest'ultimo va incrociato con la bassa produttività del sistema economico italiano. Guardando al costo della vita e confrontando le variazioni percentuali del prezzo degli affitti al metro quadro e degli stipendi in diverse citta italiane, tra cui: - Milano: stipendi +7%; prezzo per metro quadro +39%; - Bologna: stipendi -2%; prezzo per metro quadro +53%;
La situazione non è ovviamente uguale in tutte le città italiane, tuttavia il trend generalizzato conferma che gli stipendi non sono stati adeguati alle mutate condizioni economiche degli ultimi decenni ed il potere di acquisto reale degli italiani è sotto la media della maggior parte dei paesi nell'eurozona. Qualora paragonassimo la situazione italiana ai due paesi maggiormente sviluppati dell'Unione Europea (Francia e Germania) risulterebbe ancora più chiaro ed inesorabile questo trend ribassista.
Secondo l'ultimo rapporto INAPP, uno dei fattori più impattanti è la stagnazione della produttività che dipende da vari fattori determinanti, tra cui la tecnologia, gli investimenti in ricerca ed istruzione, formazione dei lavoratori e via dicendo. Ad avere influito, tuttavia, non sono solo fattori puramente economici ma soprattutto il mancato rinnovo di numerosi contratti collettivi che stabiliscono le condizioni di base del rapporto di lavoro. Il mancato aggiornamento e adeguamento alle mutate condizioni economiche, sociali e geopolitiche ha fatto si che le condizioni salariali abbiano faticato a stare al passo con i rapidi cambiamenti economici locali e globali. Prendendo a riferimento i dati dell'ISTAT, solo nel 2022, quasi 6 milioni di italiani hanno affrontato una condizione di povertà assoluta non potendosi permettere spese minime per condurre una vita accettabile. Anche se il coefficiente di povertà assoluta varia a seconda dell'età, del numero dei componenti del suo nucleo e altri fattori determinanti, per l'ISTAT il divario c'è e sembra destinato a persistere. Nel corso del 2023 gli stipendi sono aumentati del circa +2% ma se paragonassimo questo dato con l'aumento dei prezzi che in media è stato del +6,5%, questo vuol dire che le retribuzioni reali ed il reale potere d'acquisto degli italiani si trova in territorio fortemente negativo, nonostante uno dei compiti centrali e chiave delle Banche Centrali (sia della FED americana che la Banca Centrale Europea) è quello di mantenere un'inflazione pari al 2%. Concludendo, un dato che spesso viene usato e manipolato in maniera scorretta è il dato dell'occupazione. Spesso sentiamo che l'occupazione in Italia è ai massimi storici. La cattiva notizia è che, nonostante certi numeri, rimaniamo il Paese con il più basso tasso di occupazione all'interno dello spazio dell'Unione Europea.
Cosa ne pensate? Scusate la lunghezza del post, spero sia stimolante per tutt*

Eu (H20) sou um rapaz bem feio, então eu tenho um alvo nas costas quando o assunto é ser a piada do grupo. São dois amigos de infância que eu tenho desde os 7 anos, e ano passado tínhamos nos reaproximado e eu tava achando isso bem legal, sempre nos demos bem. Eles sempre foram gente boa comigo, um deles eu até tinha como irmão, mas o outro tinha esse costume de zoar minha aparência mesmo sabendo (pelo menos eu acho que sabiam, porque é bem óbvio) que eu odeio isso, mandavam até fotos de monstros pra dizer que era eu. E não faço esse tipo de piada com aparência, eu nunca fui de fazer justamente porque eu sei que não aguento gastação. Teve um dia que esse meu outro amigo (que eu dava como irmão) também gastou minha aparência, falando que eu tinha a cabeça deformada.
Mudei completamente com os dois, não respondo mais e mal falo quando vejo na rua. Eles não parecem ter entendido o que aconteceu, nem sei se eles sabem o porque de eu ter mudado, porque eu não comentei nada. Só falei com uma amiga nossa que também cresceu com a gente e fazia parte do grupo, ela não discorda mas acha que eu poderia ter só zoado de volta. Acontece que eu tenho TDC e esse tipo de brincadeira me pega num ponto bem fraco.
Não sei se parar de falar com eles é um exagero, porque apesar desse fato sempre nos demos bem. Mas tô cansado de ouvir esse tipo de ofensa disfarçado de piada. Sou babaca?

Ich war am 1. Mai auf der Demo in Nürnberg unterwegs und wurde dabei ziemlich frontal und gut erkennbar neben anderen Menschen fotografiert und bin damit in der Zeitung gelandet. So hat mich heute mein Chef auf einen Artikel angesprochen und eine Bekannte hat mir direkt ein Foto von dem Bild geschickt.
So, nun ist mir natürlicj bewusst, dass grundsätzlich auf Demos in die Menge fotografiert werden darf, bzw. Einzelpersonen auch erkennbar sein dürfen, und das ist auch gut so! Aber in diesem speziellen Fall stoßen mir ein paar Dinge auf, weshalb ich fragen wollte wie ihr das seht. In einem Artikel wird das Foto unter der Überschrift "Schrille Töne bei Kundgebung in Gostenhof: Intifada-Gruppe schockt mit Aufrufen zur Gewalt" benutzt. Und in einem anderen Artikel unter Überschrift "Anti-Israel-Demos in der Region: „Hasserfüllte Schreihälse erinnern an schreckliche Vergangenheit"".
Ich bin also gut und als einer der drei ersten Personen auf einem Foto erkennbar, auf dem angeblich Leute zu sehen sind, die zur Gewalt aufgerufen haben, antisemitisch sind, und mit Nazis verglichen werden. Im Artikel geh es auch genauso weiter. Zum einen habe ich keinerlei solche Ausrufe o.Ä. auf der Demo wahrgenommen, aber nun gut, ich bin nicht allhörend, und ich werde nicht leugnen, dass Leute oder Gruppen dabei waren, die den Israel-Palästinakonflikt etwas unreflektiert wahrnehmen. Trotzdem war das definitiv nicht der Tenor auf der Versammlung.
Außerdem wird das Foto auch benutzt, um den Palästina-Block zu zeigen, was durch die ungünstige Aufnahme suggeriert, dass ich Teil dieses Blockes und derer potenzieller Ausrufe oder Meinungen war, obwohl ich einige Meter vor Ihnen gelaufen bin, was auf dem Bild definitiv nicht so rüberkommt. Wenn dieses Foto schon mein Privatleben und meinen Arbeitsplatz beeinflusst, da im Artikel und in der Überschrift doch Recht drastische Worte und Vergleiche gefunden werden, und das Foto schlicht schlecht geschossen ist, da es mich fälschlicherweise einer Gruppe zuordnet, der ich nicht angehöre, zweifle ich etwas an, ob hier die klassischen "Demo-Regeln" gelten, zudem ich ja wirklich die forderste Person auf dem Foto von, ohne irgendeine besondere Rolle eingenommen gehabt zu haben.
Ich habe ein bisschen recherchiert und tatsächlich gibt es in solchen Fällen tatsächlich Ausnahmeregelungen von der "Demo-Foto-Freiheit", weshalb ich euere Meinungen hören wollte, da ich nicht mit Gewaltaufrufen und Antisemitismusvorwürfen in Verbindung gebracht werden möchte. Hier die beiden Artikel und das Foto (weißes T-Shirt)
https://www.nn.de/politik/anti-israel-demos-in-der-region-hasserfullte-schreihalse-erinnern-an-schreckliche-vergangenheit-1.14258323 https://www.nn.de/nuernberg/schrille-tone-bei-kundgebung-in-gostenhof-intifada-gruppe-schockt-mit-aufrufen-zur-gewalt-1.14250121

Bien, es mi primer año en la uni, y acádemicamente todo ha ido relativamente bien hasta ahora. Tampoco he tenido demasiados problemas para crear vínculos sociales con mis compañeros .
No he tenido nunca ninguna relación sentimental con una chica, algo medianamente normal con dieciocho / casi diecinueve años , Normalmente, mis amigos y yo solemos hablar sobre ello sin mucha seriedad , como una trivialidad (que yo apruebo y la mayoría de ocasiones incluso soy yo quien le da ese tono)
El tema es que entre broma y broma siempre hay ciertos intentos serios de ayudarme con el tema en concreto esta situación :
La del amigo 1 : Tiene una novia(y la verdad es que tienen muy buena conexión como pareja ) . Un día en el que estábamos en el intermedio de una clase , mi amigo le envió una foto a ella( son las de whatsapp que solo se ven una vez) haciendo una mueca de sorpesa exagerada( las típicas caras de subnormal que ponemos los jovenes).
Acto seguido su novia le responde con una foto de una amiga suya poniendo exactamente la misma mueca que yo había puesto en otra foto . Y de las fotos ,pasaron a los videos ( solo fueron un par en realidad) en los que estuve más torpe de lo que me gustaría pero tampoco fue tan mal .
Las respuestas de ella ( que con mi actuación en el vídeo ni siquiera esperaba que me siguiese el rollo) no fueron una pasada pero almenos seguían un poco el hilo de los videos y lo más importante las hizo sin reirse de forma condescendiente( lo primero en lo que intento fijarme para percatarme de si me están tomando el pelo) . Y bueno antes de responder con otro vídeo se ve que la amiga se tuvo que ir .
Eso fue lunes, y pasamos a jueves , cuando estamos comiendo un grupo de mis compañeros de clase entre los que está mi amigo y uno mis otros amigos le dice : "Eh , como han quedado los mensajes de él (señalandóme a mi ) con la amiga de tu novia" , a lo que mi amigo respondió : "No ha fructiferao , y eso que dijo que era guapo(refiriéndose a mi nuevamente) . En ese momento , pense : Ala , ya se ha jodido otra vez . Así que después de un examen en el que podría haberme desempeñado mejor de no haberme afectado esa revelación más de lo que me creía, le pregunte sutilmente a mi amigo: "Entonces al final nada " . "Eso es lo que he intuido yo, porque no me han dicho nada más respondió él . Pero le pude sacar que en realidad era cierto que no le habían dicho nada pero es que ni siquiera había hablado con su novia sobre nada del tema , y me concluyó con un esperanzador pero indefinido "Pero no te cierres puertas tampoco" .
Ha pasado un mes desde eso y al preguntarle me dice que no me tengo que cerrar puertas pero que está complicado debido a que es la "Amiga de su novia" y no "Su amiga " y por tanto eso reduce su influencia , luego también me argumenta que por su atractivo físico , tiene mucho pretendientes aparte de mi . En la última declaración que hizo sobre el tema dijo que "Las relaciones concertadas estrictamente por terceras personas no suelen funcionar y que me las tengo que hacer yo para conseguirlas" lo que sigue siendo dejarme la puerta juntita pero sin cerrarla .
El único aspecto positivo es que un día al ver una historia de la novia de mi amigo con dos amigas ,advertí que una de ellas me resultaba un tanto familiar pues era efectivamente , la de aquel día , y por ende , decidi pedirle solicitud de seguimiento ( porque estaba etiquetada) y gratamente en unas pocas horas (o minutos , no me acuerdo si llegó a la hora pero diría que menos de 2 horas casi seguro) me aceptó y solicito segurime de vuelta , y es muy probable que sepa que era yo puesto que mi nombre no es muy común (y en seguidores en común , le aparecerán tanto mi amigo como su novia ) . Aunque de momento no he hecho nada
Muchas gracias , siento si se os hace muy largo y espero con la mente abierta toda sugerencia constructiva (y también si tengo algún error gramático , tipográfico , ortográfico, pues se me hace difícil revisarlo todo)

Hallo, ich möchte euch fragen, wie würdet ihr reagieren, wenn jemand euch angerufen hätte und gar nicht zum Wort zugelassen hätte ?
Meine damalige Arbeitskollegin ruft mich manchmal auch sonntags früh an um sofort loszulegen was sie erlebt hatte ( nur negative Sachen), was sie an ihrer Arbeit stört, oder an ihrem Freund. Sie fragt mich gar nicht wie es mir geht. Auch wenn es gerade etwas besonderes meinem Leben gibt - zeigt sie null Interesse. Sie ruft mich an auch wenn sie weiß dass ich gerade auf der Arbeit bin - oft ignoriere ich sie, aber … ich möchte gerne ihr das sagen habe aber keine Ahnung WIE? Wie würdet ihr das machen? Normalerweise habe ich keine Probleme mit Kommunikation aber irgendwie in diesem Fall weiß ich gar nicht wie ich mich verhalten soll. Oft wenn ich ihr Monolog höre schaue ich mir einfach irgendwelche Fotos an und lasse sie weiter reden. Manchmal aber bin ich sehr frustriert und sauer auf mich, dass ich das Telefonat annahm. Wie verhält man sich in solchem Fall?

Ik ben een beginnend schrijver. Op zoek naar de hardste kritieken. Do not be gentle.
Rustig afdalend probeert hij zijn gedachten even opzij te zetten. Niet dat hij zijn volledige aandacht nodig heeft bij het verlaten van dit kleine Europese vliegveld, maar de gedachten die door zijn hoofd spoken zijn somber. Al komen ze minder vaak naar boven in de laatste maanden, ze kunnen hem nog steeds van zijn stuk brengen. De metalen trap aflopend ziet hij het bekende pendelbusje al staan. Wit, groen en met een stuur aan beide kanten. Het busje is misschien nog wel een grotere kwelling dan het vliegtuigje waar hij nu met zijn rug naar toe gericht staat. Het doet hem denken aan artikelen over de internationale prijsvechters die nadenken over staanplaatsen in een vliegtuig. “Waanzin, ik zie het al voor me met een beetje turbulentie", denkt hij terwijl de geuren rondom hem in hevig contrast staan met de omgeving die zijn ogen hem laten aanschouwen. Zijn visuele zintuigen zijn in een hevige oorlog verwikkeld met de lichamelijke geuren die onvermijdelijk zijn in een zuid Europees klimaat in juli. Laat staan als al die mensen ook nog eens een paar uur samen in een vliegend stuk metaal hebben gezeten. Vanuit het busje kijkt hij naar buiten en verwondert zich weer over het feit dat de deur waar ze met een enorme omweg heen rijden maar 10 seconden lopen is. Echt groen en duurzaam denken is nog steeds een utopie.
Niet echt vermoeid, maar door het lome verstrijken van uren op een dag wachtend op een vliegveld is wegdommelen misschien wel het fijnste gevoel als mens. Natuurlijk hebben de meeste omstanders fijne gedachten bij aanvang van een week op een mediterraans eiland. Ze verwachten een week vol mooie herinneringen. Fijne beelden op hun interne televisie. Ons geheugen speelt herinneringen af met alle zintuigen die we ons kunnen herinneren en is krachtiger dan alles wat we ooit kunnen vastleggen en uitzenden op een beeldscherm. Maar ook verraderlijker want bijna niemand heeft een eidetisch geheugen, waardoor soms dingen vervagen. Het wordt pas gevaarlijk als mensen dit niet beseffen en er blind van uit gaan dat zij alles 100 procent goed hebben onthouden. Dit is indirect de oorzaak van veel historische en vernietigende gebeurtenissen. Toch voelen zijn oogleden zwaar en even moet hij zich mentaal oppeppen.
De beelden van woestijnen en een hete droge zon lossen langzaam op als een fata morgana op het moment dat je zo dichtbij komt dat je je realiseert dat het niet echt is. Eenmaal buiten beseft hij dat de brandende zon waar hij nu in staat elk moment op zijn hoogste punt komt. De mediterraanse zon in zijn nek voelend loopt hij linksaf naar de taxistandplaats. De sigarettenrook komt hem tegemoet. Er heerst hier altijd een gezellige commotie en drukte onder de mannen met zwarte pantalons en witte overhemden. Vandaag staan er acht waarvan er 3 vrouw zijn in dezelfde ongemakkelijke kleding. In het zuiden van Europa lijkt het wel alsof er veel meer mensen roken dan in het noorden van het continent, waar de jarenlange campagnes van de overheden eindelijk hun vruchten beginnen af te werpen. Maar net als met het roken zijn ook de andere kleine dingen nog niet veranderd. Zoals de vele uniformen die gedragen worden.
Gelukkig spreekt iedereen in Malta vloeiend Engels, al is het met een zwaar accent, wat communiceren een stuk makkelijker maakt. Ook dit was ooit een onderdeel van het Britse Rijk en dat was overal nog te zien en te horen.
Gelukkig is het al lang geleden dat hij hier voor het eerst kwam, en wist hij ook wel dat de buitenkant van het eiland, de toeristische façade, dat ook echt was: een façade.
Maar iedereen die ook maar een beetje googelt op de duistere kant van Malta komt er al snel achter dat er op dit eiland heel andere wetten gelden als die ergens in een oud boek zijn vastgelegd, en waar de politici op zweren. Premiers die journalisten ombrengen met autobommen in 1997 is hier misschien wel het meest recente en schrijnendste voorbeeld van de laatste 10 jaar. Voor sommige mensen is dit ook juist de reden dat Malta een heerlijke plaats is om wat tijd door te brengen en wat geld uit te geven. Mannen en vrouwen die aan de wereldwijde touwtjes trekken van grote misdaadsyndicaten, Russische oligarchen en alle andere mensen met sinistere invloeden. Een paspoort is hier te koop voor iets minder dan een miljoen euro. Verdeeld over de vele marina’s hebben de meesten hun eigen plezierjacht, andere blijven in de upscale boutique hotels in Valletta. Allemaal worden ze hier gevolgd door nauwelijks zichtbare schaduwen namens elke letter van elke inlichtingendienst op deze planeet. Van een paar van die schaduwen wist hij nog te herinneren hoe ze zich bewogen, en hij hoopte maar dat dat genoeg was om weer levend van dit eiland af te komen.
De taxirit naar het populaire Sliema duurt nog geen half uur, wat hem verbaasde aangezien het op Malta altijd druk is op de wegen. De hoogste snelheid die je maximaal mag rijden op het hele eiland is 80 km/u, maar net als in de meeste zuid Europese landen wordt er hier niet of nauwelijks op gecontroleerd, laat staan gehandhaafd. Incheckend in een guesthouse op de onderste verdieping in Triq Tonna is hij maar wat blij dat het allemaal geautomatiseerd is en hij geen fysiek contact hoeft te hebben met de eigenaren of werknemers. “Scheelt weer een hoop eventuele rommel” denkt hij terwijl hij de keurige kamer in zich opneemt, de en suite badkamer is mooi en schoon, en een binnentuintje dat helemaal open en bloot naar het dak loopt. Alles kan op slot en heeft dubbel glas. Na een grondige inspectie van zijn omgeving binnen de 4 muren waar hij de komende nachten zou doorbrengen, zette hij een speciaal voor hem op maat gemaakte laptop op het kleine bureau. Dat klere ding heeft hem bijna 12 duizend euro gekost en hij had er met veel scepsis en dreigementen voor betaald, maar nu was dat stuk draagbare elektronica het enige nog wat hij bij zich droeg waar stroom voor nodig was. Analoog was het nieuwe geheimhouding protocol in de wereld waar alles gekraakt kan worden. Na het invoeren van zijn 64 digits tellende wachtwoord klonk het hele zachte gezoem van de onderdelen die uit hun slaap werden gehaald om hun gebruiker te begeleiden in hun enorme en alomvattende archief die het internet heet. De eerste berichten kwamen al snel voorbij op zijn scherm. Het waren allemaal posts op verschillende forums op het darkweb. Niets wat ook maar enige logica bevat voor iemand, behalve voor de naam die boven elk bericht stond: Saint.
Alle losse berichten met de hand opgeschreven zodat als iemand op de een of andere onmogelijke manier toch mee heeft gekeken die alsnog niets kan met de informatie die zojuist bekeken is. Snel legt hij de verkregen puzzelstukjes in elkaar en verbrandt alle informatie in de wasbak van de kleine badkamer.
De boodschap was simpel en kort. Maar niet zo kort als Saint had verwacht. Normaal was het alleen een naam, nu waren het er 2. Hij had er zo zijn bedenkingen bij, aangezien het er nu alleen maar lastiger op werd. Niet onmogelijk, maar het feit dat het een eiland was, was Malta ook verschrikkelijk klein en maar heel beperkt bebouwd. Gooi hier alle verkeersdrukte en gekte bovenop en een snelle ontsnapping is al lastig zat. Zijn zorgen aan de kant schuivend loopt hij de felle zon in. Aangezien hij niets digitaal bij zich draagt, wandelt hij rustig naar beneden waar hij vanaf de boulevard makkelijk een taxi kan aanhouden. De zandstenen kleuren die de gebouwen om hem heen domineren worden afgewisseld met vrolijke kleuren die hier en daar aan het afbladderen zijn van de typische balkons van dit land. Al wandelend voelt Saint de zon weer branden in zijn gezicht. “Ik moet echt zonnebrand halen” galmt door zijn hoofd met ondertussen een herinnering van zijn moeder die hem met alle macht probeert in te smeren op het strand in zijn prille jeugdjaren. Blijkbaar maakt de zon niet alleen maar sombere en diabolische herinneringen los, maar ook nog steeds de fijne. "Yin-yang in optima forma” denkt Saint terwijl hij aankomt op het punt van de laatste omlaag lopende straat die uitkomt op de boulevard van Sliema. Het panorama wordt uitgebreid met elke centimeter die zijn lichaam vooruitgaat. Alles in zich opnemend blijft hij even rustig staan voor hij de hoek omslaat en de drukte van massatoerisme onvrijwillig omarmt. De vraag die door zijn hoofd blijft gonzen als een gong op de Olympische Spelen is eigenlijk een vorm van zelfkastijding, het antwoord verandert niets, het maakt namelijk niet uit. Toch blijft de vraag als een sumoworstelaar die op dezelfde gong zijn indrukwekkende gewicht in een haast onstopbare manier in beweging brengt door mijn hoofd beuken. Zijn hoofd heeft in tegenstelling tot een worstel veld wel een fysieke rand waar je niet doorheen kan ontsnappen. “Waarom twee namen?" "Dat is in de laatste 14 jaar nog niet voorgekomen!” Het maakte niet uit, maar toch was hij graag op de hoogte van alle aspecten en feiten.
Saint slaakt een diepe zucht, bant alle gedachten uit zijn hoofd en concentreert zich op de langzaam voortbewegende massa mensen. Hij rook ze voor hij goed en wel in hun midden stond. De geur van zwetende mensen vermengt met de geur van goedkope deo’s en zonnebrand. Het maakte hem misselijk waardoor hij snel de straat overstak naar de wat wijdere zijde van de brede boulevard. Normaal zou hij nooit op een boulevard lopen om 2 uur 's middags, maar hij moest een wapen hebben, en Gary werkte nou eenmaal op deze brandende hel vol zwetende rode lichamen.
Na een snelle stop om een spuitbus met zonnebrand te halen en zijn armen, nek en gezicht te hebben ingesmeerd, zette hij de witte pet op die naast de kassa lag in de toeristenwinkel waar hij de zonnebrand kocht voor veel te veel geld. Hij merkte met een goed gevoel op dat deze aardige man uit India veel kijk had op zijn marketing. “En dat waarschijnlijk zonder een hele dure universitaire opleiding!”
Hij kon Gary al van ver horen, met zijn prachtige Schotse accent: “Get ya’rr tickets, get em now!” Gary en Saint konden niet altijd zo goed overweg als tegenwoordig, maar na het avontuur om Gary van de verkeerde Italiaanse vriendjes los te kopen, zou er niets op de wereld zijn dat Gary niet zou doen voor Saint. Het mooie geluid van zijn harde stem stopt abrupt op het moment dat Saint in het zicht komt doordat een wat gezettere Britse vrouw ongeintreseerd door sjokt. “Bloody hell, ik had al 3 keer een rouwkaart verwacht sinds de laatste keer dat ik je zag!” “Maar dan ook weer, wie zou die verdomde kaart moeten sturen?” Met een ontzettend aanstekelijke naar lucht happende schaterlach loopt zijn hoofd rood aan zoals het een echte Schot in de zon betaamt. Saint moest wel even hardop mee lachen en gebroederlijk geven ze elkaar een shake hug. Zodra het oor van Gary binnen fluisterbereik is fluistert Saint: “Ik wil boodschappen doen”. Gary gaat nog harder lachen en loopt naar het kleine hokje met te grote foto’s op houten planken met felle teksten. “Hoe gaat het met de dagjesmensen? Blue Lagoon nog erg in trek? vraagt Saint, verwijzend naar de cruiseschepen op de foto’s.
“Zeker, zodra mei is begonnen, begint ons leven weer." Hier heb je de folder en tickets voor de cruise van morgenvroeg.”
“Dank je vriend, verder nog mensen opgeblazen laatste tijd op het eiland?”, en er gaat een folder met dezelfde luidruchtige foto’s van hand naar hand, al is deze ver van normaal.
“Verre van dat, maar er gebeurt altijd wel wat." "Wees gewoon voorzichtig.” "Ow en Youssef is op de rots.”
Hoewel het bericht dat hij zojuist had gelezen uit de zon kwam, kon het contrast niet groter zijn dan met de kamer waar Gerard nu in stond. Zwarte wolken zweefden boven zijn hoofd als een slechte cartoon. Hevige regen sloeg tegen het zwaarbeveiligde glas aan, maar werd niet geregistreerd door de in gedachten verzonken Gerard Laurie. 43 jaar bewoog hij zich al in de onverlichte ruimtes van het menselijk bestaan. Met zijn korte maar potige postuur kwam zijn fitheid heel intimiderend over in zijn perfect gestreken overhemd met de mouwen opgestroopt. Het gezicht vol groeven en donkerbruine ogen onder perfect gemanicuurde wenkbrauwen sprak alles tegen, maar maakte het op een onorthodoxe manier af.
Op 68 jarige leeftijd begaf hij zich niet meer op dezelfde gladde vlaktes als de mensen die voor hem werkten, maar hij had het voordeel dat hij al heel lang bouwde aan zijn onzichtbare netwerk met onmisbare mensen en spelers. Er gebeurde vrijwel niets in de wereld waar Laurie niet van op de hoogte was.
“Waarom wist ik dan niet dat Youssef op dat klote eiland zat?” ”Net op het moment dat ik Saint er heen stuur voor een missie die al verneukt is!”
Terwijl hij een glas BUS Whisky, tawny port special edition inschenkt, roept hij: “Hey Google, call John Watts.”
Net iets over tien uur in de ochtend hoort Gerard Laurie de telefoon overgaan, tot een stem opneemt. “Gerard, vriend, wat kan ik voor je doen?” “Over 45 minuten koffie bij Regazzo op 45th zou heel fijn zijn.” is het antwoord van Laurie. Hij wilde dit gesprek koste wat kost voorkomen, maar wist dat hij de minister van Defensie wel moest inlichten voor hij verder ging.
Op het terras van BlockHouse aan de Karl-Liebknecht-Strasse in Berlijn is de zon net verdwenen achter de enige wolk die dik genoeg is om het felle licht echt te dempen. De rest van de lucht is lichtblauw waar doorzichtige mist voorhangt in een poging een wolk te imiteren. Hoewel de lucht steeds meer oranje en pastel kleuren laat zien, wordt de temperatuur alleen maar hoger. De grijze voorgevel met grote rode letters maakt het industriële Duitse gevoel helemaal af door de uitstraling van gestroomlijnde perfectie met hun rechte letters.
De locatie van deze meeting is random, elke 2 dagen ontmoeten ze elkaar ergens. Meestal op een plek die ze vaker gebruiken maar niet al te vaak. Soms een compleet nieuwe plek. Maar nergens zo vaak dat het gevaarlijk wordt. Gelukkig is Berlijn groot genoeg en lijkt alles hetzelfde. Brussel is misschien wel een hotpot van islam, maar in Berlijn valt alles minder op. De recente immigratiestroom baart de 3 mannen zorgen. Abu - Tariq el Ahmadi en zijn twee meest belangrijke mensen in Europa zwegen even toen de ober hun koffie neerzette.
Waar heel rechts Europa bang was dat de recente instroom van immigranten in Europa de jihadistische wereld in de kaart zou spelen, zagen deze mannen het juist andersom. Zij hadden veel te veel tijd en geld en bovendien invloed op het spel staan.
Deze massa immigratie maakte het op de lange termijn alleen maar moeilijker om mensen binnen te smokkelen. “We moeten kijken naar mogelijkheden die ons nu geboden worden” zei de grote man met heftige groene ogen. Mohammed al Shaarawy was een slimme kerel, altijd braaf tot een bom zijn leven omgooide. Alles van je af laten nemen zonder een keus in het geheel te hebben, zonder ook maar een advocaat of rechter te mogen spreken. Dat doet wat met een ziel. Dat, en 9 jaar jihadi kampen in Afrika, waar de Islam snel aan gebied wint.
“Hoe meer mensen we nu kunnen sturen hoe beter!” “Alle grenzen liggen open door Oekraïne!" “Als wijsdom niet de taal is die je spreekt, zwijg dan” Tariq kijkt naar rechts, de andere man aan die tot dan toe juist had gezwegen. Dat was ook niet gek, de man had op 11 september 2001 zijn tong eruit gesneden omdat hij anders zich zou dood schreeuwen van geluk. De ogen die terug keken leken wel dood. Waarschijnlijk waren ze dat ook, de ziel en de mens die ze ooit gedragen hadden zijn dat wel. “We moeten ook naar de lange termijn kijken, als de vloed nu te groot wordt is de chaos te groot.” “Ook voor onze broeders en soldaten.” “We moeten de toestroom van immigranten stoppen, maar dat kunnen we ook doen op een manier die onze doelen niet beschadigt." Inshallah" komt zachtjes uit de keel van een van de twee aanwezigen aan de tafel van Abu-Tariq el Ahmadi op een Berlijns terras, terwijl de stilzwijgende blik meer van zich laat horen dan alle andere stemmen die aanwezig zijn. Toen Mohammed al Shaarawy opstond om te vertrekken keken hij en Tariq samen even naar de man zonder stem die maar al te luid overkwam, maar nu langzaam wegliep richting de zon waar 4 bodyguards stonden te wachten bij een SUV. Het besef dat een stem die niet meer kon spreken nog zo krachtig kon zijn sprak tot hun verbeelding was zo overweldigend dat Abu - Tariq met admiratie keek naar de grote blonde man die wegliep.
Opnieuw afdalend door Triq Gianni Bencini, stapelen de vragen zich op voor Saint. De avond ervoor is rustig verlopen en na een paar pastizzi en 2 espresso naast het politiestation van Sliema was hij klaar voor de uren die voor hem lagen. Met de eeuwige bouwwerkzaamheden aan elk hotel was de dag niet zo mooi als gisteren. Het besef kwam door dat het maandag was. Dat viel behoorlijk op, tenzij je een toerist was. Het gevoel van gewillige onwetendheid overheerst daar met boventoon. Aan de kade lagen meerdere boten die onze cruises zouden verzorgen, maar Gary had uiteraard een rustige maatschappij uitgekozen.
Om tien uur in de ochtend is de zon prachtig op de Blue Lagoon