Fotos desnudas de jackie geurrido

Ik ben een beginnend schrijver. Op zoek naar de hardste kritieken. Do not be gentle.
Rustig afdalend probeert hij zijn gedachten even opzij te zetten. Niet dat hij zijn volledige aandacht nodig heeft bij het verlaten van dit kleine Europese vliegveld, maar de gedachten die door zijn hoofd spoken zijn somber. Al komen ze minder vaak naar boven in de laatste maanden, ze kunnen hem nog steeds van zijn stuk brengen. De metalen trap aflopend ziet hij het bekende pendelbusje al staan. Wit, groen en met een stuur aan beide kanten. Het busje is misschien nog wel een grotere kwelling dan het vliegtuigje waar hij nu met zijn rug naar toe gericht staat. Het doet hem denken aan artikelen over de internationale prijsvechters die nadenken over staanplaatsen in een vliegtuig. “Waanzin, ik zie het al voor me met een beetje turbulentie", denkt hij terwijl de geuren rondom hem in hevig contrast staan met de omgeving die zijn ogen hem laten aanschouwen. Zijn visuele zintuigen zijn in een hevige oorlog verwikkeld met de lichamelijke geuren die onvermijdelijk zijn in een zuid Europees klimaat in juli. Laat staan als al die mensen ook nog eens een paar uur samen in een vliegend stuk metaal hebben gezeten. Vanuit het busje kijkt hij naar buiten en verwondert zich weer over het feit dat de deur waar ze met een enorme omweg heen rijden maar 10 seconden lopen is. Echt groen en duurzaam denken is nog steeds een utopie.
Niet echt vermoeid, maar door het lome verstrijken van uren op een dag wachtend op een vliegveld is wegdommelen misschien wel het fijnste gevoel als mens. Natuurlijk hebben de meeste omstanders fijne gedachten bij aanvang van een week op een mediterraans eiland. Ze verwachten een week vol mooie herinneringen. Fijne beelden op hun interne televisie. Ons geheugen speelt herinneringen af met alle zintuigen die we ons kunnen herinneren en is krachtiger dan alles wat we ooit kunnen vastleggen en uitzenden op een beeldscherm. Maar ook verraderlijker want bijna niemand heeft een eidetisch geheugen, waardoor soms dingen vervagen. Het wordt pas gevaarlijk als mensen dit niet beseffen en er blind van uit gaan dat zij alles 100 procent goed hebben onthouden. Dit is indirect de oorzaak van veel historische en vernietigende gebeurtenissen. Toch voelen zijn oogleden zwaar en even moet hij zich mentaal oppeppen.
De beelden van woestijnen en een hete droge zon lossen langzaam op als een fata morgana op het moment dat je zo dichtbij komt dat je je realiseert dat het niet echt is. Eenmaal buiten beseft hij dat de brandende zon waar hij nu in staat elk moment op zijn hoogste punt komt. De mediterraanse zon in zijn nek voelend loopt hij linksaf naar de taxistandplaats. De sigarettenrook komt hem tegemoet. Er heerst hier altijd een gezellige commotie en drukte onder de mannen met zwarte pantalons en witte overhemden. Vandaag staan er acht waarvan er 3 vrouw zijn in dezelfde ongemakkelijke kleding. In het zuiden van Europa lijkt het wel alsof er veel meer mensen roken dan in het noorden van het continent, waar de jarenlange campagnes van de overheden eindelijk hun vruchten beginnen af te werpen. Maar net als met het roken zijn ook de andere kleine dingen nog niet veranderd. Zoals de vele uniformen die gedragen worden.
Gelukkig spreekt iedereen in Malta vloeiend Engels, al is het met een zwaar accent, wat communiceren een stuk makkelijker maakt. Ook dit was ooit een onderdeel van het Britse Rijk en dat was overal nog te zien en te horen.
Gelukkig is het al lang geleden dat hij hier voor het eerst kwam, en wist hij ook wel dat de buitenkant van het eiland, de toeristische façade, dat ook echt was: een façade.
Maar iedereen die ook maar een beetje googelt op de duistere kant van Malta komt er al snel achter dat er op dit eiland heel andere wetten gelden als die ergens in een oud boek zijn vastgelegd, en waar de politici op zweren. Premiers die journalisten ombrengen met autobommen in 1997 is hier misschien wel het meest recente en schrijnendste voorbeeld van de laatste 10 jaar. Voor sommige mensen is dit ook juist de reden dat Malta een heerlijke plaats is om wat tijd door te brengen en wat geld uit te geven. Mannen en vrouwen die aan de wereldwijde touwtjes trekken van grote misdaadsyndicaten, Russische oligarchen en alle andere mensen met sinistere invloeden. Een paspoort is hier te koop voor iets minder dan een miljoen euro. Verdeeld over de vele marina’s hebben de meesten hun eigen plezierjacht, andere blijven in de upscale boutique hotels in Valletta. Allemaal worden ze hier gevolgd door nauwelijks zichtbare schaduwen namens elke letter van elke inlichtingendienst op deze planeet. Van een paar van die schaduwen wist hij nog te herinneren hoe ze zich bewogen, en hij hoopte maar dat dat genoeg was om weer levend van dit eiland af te komen.
De taxirit naar het populaire Sliema duurt nog geen half uur, wat hem verbaasde aangezien het op Malta altijd druk is op de wegen. De hoogste snelheid die je maximaal mag rijden op het hele eiland is 80 km/u, maar net als in de meeste zuid Europese landen wordt er hier niet of nauwelijks op gecontroleerd, laat staan gehandhaafd. Incheckend in een guesthouse op de onderste verdieping in Triq Tonna is hij maar wat blij dat het allemaal geautomatiseerd is en hij geen fysiek contact hoeft te hebben met de eigenaren of werknemers. “Scheelt weer een hoop eventuele rommel” denkt hij terwijl hij de keurige kamer in zich opneemt, de en suite badkamer is mooi en schoon, en een binnentuintje dat helemaal open en bloot naar het dak loopt. Alles kan op slot en heeft dubbel glas. Na een grondige inspectie van zijn omgeving binnen de 4 muren waar hij de komende nachten zou doorbrengen, zette hij een speciaal voor hem op maat gemaakte laptop op het kleine bureau. Dat klere ding heeft hem bijna 12 duizend euro gekost en hij had er met veel scepsis en dreigementen voor betaald, maar nu was dat stuk draagbare elektronica het enige nog wat hij bij zich droeg waar stroom voor nodig was. Analoog was het nieuwe geheimhouding protocol in de wereld waar alles gekraakt kan worden. Na het invoeren van zijn 64 digits tellende wachtwoord klonk het hele zachte gezoem van de onderdelen die uit hun slaap werden gehaald om hun gebruiker te begeleiden in hun enorme en alomvattende archief die het internet heet. De eerste berichten kwamen al snel voorbij op zijn scherm. Het waren allemaal posts op verschillende forums op het darkweb. Niets wat ook maar enige logica bevat voor iemand, behalve voor de naam die boven elk bericht stond: Saint.
Alle losse berichten met de hand opgeschreven zodat als iemand op de een of andere onmogelijke manier toch mee heeft gekeken die alsnog niets kan met de informatie die zojuist bekeken is. Snel legt hij de verkregen puzzelstukjes in elkaar en verbrandt alle informatie in de wasbak van de kleine badkamer.
De boodschap was simpel en kort. Maar niet zo kort als Saint had verwacht. Normaal was het alleen een naam, nu waren het er 2. Hij had er zo zijn bedenkingen bij, aangezien het er nu alleen maar lastiger op werd. Niet onmogelijk, maar het feit dat het een eiland was, was Malta ook verschrikkelijk klein en maar heel beperkt bebouwd. Gooi hier alle verkeersdrukte en gekte bovenop en een snelle ontsnapping is al lastig zat. Zijn zorgen aan de kant schuivend loopt hij de felle zon in. Aangezien hij niets digitaal bij zich draagt, wandelt hij rustig naar beneden waar hij vanaf de boulevard makkelijk een taxi kan aanhouden. De zandstenen kleuren die de gebouwen om hem heen domineren worden afgewisseld met vrolijke kleuren die hier en daar aan het afbladderen zijn van de typische balkons van dit land. Al wandelend voelt Saint de zon weer branden in zijn gezicht. “Ik moet echt zonnebrand halen” galmt door zijn hoofd met ondertussen een herinnering van zijn moeder die hem met alle macht probeert in te smeren op het strand in zijn prille jeugdjaren. Blijkbaar maakt de zon niet alleen maar sombere en diabolische herinneringen los, maar ook nog steeds de fijne. "Yin-yang in optima forma” denkt Saint terwijl hij aankomt op het punt van de laatste omlaag lopende straat die uitkomt op de boulevard van Sliema. Het panorama wordt uitgebreid met elke centimeter die zijn lichaam vooruitgaat. Alles in zich opnemend blijft hij even rustig staan voor hij de hoek omslaat en de drukte van massatoerisme onvrijwillig omarmt. De vraag die door zijn hoofd blijft gonzen als een gong op de Olympische Spelen is eigenlijk een vorm van zelfkastijding, het antwoord verandert niets, het maakt namelijk niet uit. Toch blijft de vraag als een sumoworstelaar die op dezelfde gong zijn indrukwekkende gewicht in een haast onstopbare manier in beweging brengt door mijn hoofd beuken. Zijn hoofd heeft in tegenstelling tot een worstel veld wel een fysieke rand waar je niet doorheen kan ontsnappen. “Waarom twee namen?" "Dat is in de laatste 14 jaar nog niet voorgekomen!” Het maakte niet uit, maar toch was hij graag op de hoogte van alle aspecten en feiten.
Saint slaakt een diepe zucht, bant alle gedachten uit zijn hoofd en concentreert zich op de langzaam voortbewegende massa mensen. Hij rook ze voor hij goed en wel in hun midden stond. De geur van zwetende mensen vermengt met de geur van goedkope deo’s en zonnebrand. Het maakte hem misselijk waardoor hij snel de straat overstak naar de wat wijdere zijde van de brede boulevard. Normaal zou hij nooit op een boulevard lopen om 2 uur 's middags, maar hij moest een wapen hebben, en Gary werkte nou eenmaal op deze brandende hel vol zwetende rode lichamen.
Na een snelle stop om een spuitbus met zonnebrand te halen en zijn armen, nek en gezicht te hebben ingesmeerd, zette hij de witte pet op die naast de kassa lag in de toeristenwinkel waar hij de zonnebrand kocht voor veel te veel geld. Hij merkte met een goed gevoel op dat deze aardige man uit India veel kijk had op zijn marketing. “En dat waarschijnlijk zonder een hele dure universitaire opleiding!”
Hij kon Gary al van ver horen, met zijn prachtige Schotse accent: “Get ya’rr tickets, get em now!” Gary en Saint konden niet altijd zo goed overweg als tegenwoordig, maar na het avontuur om Gary van de verkeerde Italiaanse vriendjes los te kopen, zou er niets op de wereld zijn dat Gary niet zou doen voor Saint. Het mooie geluid van zijn harde stem stopt abrupt op het moment dat Saint in het zicht komt doordat een wat gezettere Britse vrouw ongeintreseerd door sjokt. “Bloody hell, ik had al 3 keer een rouwkaart verwacht sinds de laatste keer dat ik je zag!” “Maar dan ook weer, wie zou die verdomde kaart moeten sturen?” Met een ontzettend aanstekelijke naar lucht happende schaterlach loopt zijn hoofd rood aan zoals het een echte Schot in de zon betaamt. Saint moest wel even hardop mee lachen en gebroederlijk geven ze elkaar een shake hug. Zodra het oor van Gary binnen fluisterbereik is fluistert Saint: “Ik wil boodschappen doen”. Gary gaat nog harder lachen en loopt naar het kleine hokje met te grote foto’s op houten planken met felle teksten. “Hoe gaat het met de dagjesmensen? Blue Lagoon nog erg in trek? vraagt Saint, verwijzend naar de cruiseschepen op de foto’s.
“Zeker, zodra mei is begonnen, begint ons leven weer." Hier heb je de folder en tickets voor de cruise van morgenvroeg.”
“Dank je vriend, verder nog mensen opgeblazen laatste tijd op het eiland?”, en er gaat een folder met dezelfde luidruchtige foto’s van hand naar hand, al is deze ver van normaal.
“Verre van dat, maar er gebeurt altijd wel wat." "Wees gewoon voorzichtig.” "Ow en Youssef is op de rots.”
Hoewel het bericht dat hij zojuist had gelezen uit de zon kwam, kon het contrast niet groter zijn dan met de kamer waar Gerard nu in stond. Zwarte wolken zweefden boven zijn hoofd als een slechte cartoon. Hevige regen sloeg tegen het zwaarbeveiligde glas aan, maar werd niet geregistreerd door de in gedachten verzonken Gerard Laurie. 43 jaar bewoog hij zich al in de onverlichte ruimtes van het menselijk bestaan. Met zijn korte maar potige postuur kwam zijn fitheid heel intimiderend over in zijn perfect gestreken overhemd met de mouwen opgestroopt. Het gezicht vol groeven en donkerbruine ogen onder perfect gemanicuurde wenkbrauwen sprak alles tegen, maar maakte het op een onorthodoxe manier af.
Op 68 jarige leeftijd begaf hij zich niet meer op dezelfde gladde vlaktes als de mensen die voor hem werkten, maar hij had het voordeel dat hij al heel lang bouwde aan zijn onzichtbare netwerk met onmisbare mensen en spelers. Er gebeurde vrijwel niets in de wereld waar Laurie niet van op de hoogte was.
“Waarom wist ik dan niet dat Youssef op dat klote eiland zat?” ”Net op het moment dat ik Saint er heen stuur voor een missie die al verneukt is!”
Terwijl hij een glas BUS Whisky, tawny port special edition inschenkt, roept hij: “Hey Google, call John Watts.”
Net iets over tien uur in de ochtend hoort Gerard Laurie de telefoon overgaan, tot een stem opneemt. “Gerard, vriend, wat kan ik voor je doen?” “Over 45 minuten koffie bij Regazzo op 45th zou heel fijn zijn.” is het antwoord van Laurie. Hij wilde dit gesprek koste wat kost voorkomen, maar wist dat hij de minister van Defensie wel moest inlichten voor hij verder ging.
Op het terras van BlockHouse aan de Karl-Liebknecht-Strasse in Berlijn is de zon net verdwenen achter de enige wolk die dik genoeg is om het felle licht echt te dempen. De rest van de lucht is lichtblauw waar doorzichtige mist voorhangt in een poging een wolk te imiteren. Hoewel de lucht steeds meer oranje en pastel kleuren laat zien, wordt de temperatuur alleen maar hoger. De grijze voorgevel met grote rode letters maakt het industriële Duitse gevoel helemaal af door de uitstraling van gestroomlijnde perfectie met hun rechte letters.
De locatie van deze meeting is random, elke 2 dagen ontmoeten ze elkaar ergens. Meestal op een plek die ze vaker gebruiken maar niet al te vaak. Soms een compleet nieuwe plek. Maar nergens zo vaak dat het gevaarlijk wordt. Gelukkig is Berlijn groot genoeg en lijkt alles hetzelfde. Brussel is misschien wel een hotpot van islam, maar in Berlijn valt alles minder op. De recente immigratiestroom baart de 3 mannen zorgen. Abu - Tariq el Ahmadi en zijn twee meest belangrijke mensen in Europa zwegen even toen de ober hun koffie neerzette.
Waar heel rechts Europa bang was dat de recente instroom van immigranten in Europa de jihadistische wereld in de kaart zou spelen, zagen deze mannen het juist andersom. Zij hadden veel te veel tijd en geld en bovendien invloed op het spel staan.
Deze massa immigratie maakte het op de lange termijn alleen maar moeilijker om mensen binnen te smokkelen. “We moeten kijken naar mogelijkheden die ons nu geboden worden” zei de grote man met heftige groene ogen. Mohammed al Shaarawy was een slimme kerel, altijd braaf tot een bom zijn leven omgooide. Alles van je af laten nemen zonder een keus in het geheel te hebben, zonder ook maar een advocaat of rechter te mogen spreken. Dat doet wat met een ziel. Dat, en 9 jaar jihadi kampen in Afrika, waar de Islam snel aan gebied wint.
“Hoe meer mensen we nu kunnen sturen hoe beter!” “Alle grenzen liggen open door Oekraïne!" “Als wijsdom niet de taal is die je spreekt, zwijg dan” Tariq kijkt naar rechts, de andere man aan die tot dan toe juist had gezwegen. Dat was ook niet gek, de man had op 11 september 2001 zijn tong eruit gesneden omdat hij anders zich zou dood schreeuwen van geluk. De ogen die terug keken leken wel dood. Waarschijnlijk waren ze dat ook, de ziel en de mens die ze ooit gedragen hadden zijn dat wel. “We moeten ook naar de lange termijn kijken, als de vloed nu te groot wordt is de chaos te groot.” “Ook voor onze broeders en soldaten.” “We moeten de toestroom van immigranten stoppen, maar dat kunnen we ook doen op een manier die onze doelen niet beschadigt." Inshallah" komt zachtjes uit de keel van een van de twee aanwezigen aan de tafel van Abu-Tariq el Ahmadi op een Berlijns terras, terwijl de stilzwijgende blik meer van zich laat horen dan alle andere stemmen die aanwezig zijn. Toen Mohammed al Shaarawy opstond om te vertrekken keken hij en Tariq samen even naar de man zonder stem die maar al te luid overkwam, maar nu langzaam wegliep richting de zon waar 4 bodyguards stonden te wachten bij een SUV. Het besef dat een stem die niet meer kon spreken nog zo krachtig kon zijn sprak tot hun verbeelding was zo overweldigend dat Abu - Tariq met admiratie keek naar de grote blonde man die wegliep.
Opnieuw afdalend door Triq Gianni Bencini, stapelen de vragen zich op voor Saint. De avond ervoor is rustig verlopen en na een paar pastizzi en 2 espresso naast het politiestation van Sliema was hij klaar voor de uren die voor hem lagen. Met de eeuwige bouwwerkzaamheden aan elk hotel was de dag niet zo mooi als gisteren. Het besef kwam door dat het maandag was. Dat viel behoorlijk op, tenzij je een toerist was. Het gevoel van gewillige onwetendheid overheerst daar met boventoon. Aan de kade lagen meerdere boten die onze cruises zouden verzorgen, maar Gary had uiteraard een rustige maatschappij uitgekozen.
Om tien uur in de ochtend is de zon prachtig op de Blue Lagoon

He estado pretendiendo a una chica desde hace unos meses y recientemente me dijo que le molestaba que estuviera obsesionado con mis artistas favoritas y que ella no iba a poder soportar eso si nos convertimos en pareja.
Me encanta el grupo TWICE y como todo el fandom pues adoramos a las integrantes, y tenemos nuestras integrantes favoritas (les decimos Bias para los que no conocen el ambiente del K-pop 😅) comparto posts, memes, tengo merch, pues de ellas, incluso pongo a mis integrantes favoritas de fondo de pantalla.
Y pues creo que todo esto le molesta de mi, no pienso cambiar eso por alguien pero me preocupa tener esos problemas repetidamente en el futuro. Realmente yo no le veo nada de malo, no son como las morras semi desnudas que siguen otros vatos, simplemente son mi grupo favorito 🫠

Então, tô achando meio estranho porque já foram duas pessoas que responderam ao meu anúncio no marketplace minutos depois de eu anunciar. Uma menina pediu meu whats e o pai dela me chamou lá e mandou mensagem pedindo fotos, descrição, e preço. Tudo isso já tinha no anúncio. A outra pessoa que chamou pediu pra chamar um numero no whats pq um parente dele tinha interesse e, de novo, pedindo as mesmas infos que tem no anúncio. Sempre em áudio. Dai achei estranho. Isso é algum tipo de golpe que eu não saiba?

En una colonia de Santa Rosa Jáuregui, en Querétaro, una familia se cambió de casa, pero abandonaron a su perrito. Algunos vecinos le dan de comer a veces. Una de mis amigas le ha estado dando ciertos cuidados, como comida, un baño cada x tiempo y ahora que se enfermó lo llevó al veterinario (tenía una enfermedad en la piel pero ahora ya está bien). Tiene aproximadamente 4 meses y aún no cuenta con sus vacunas.El motivo por el que mi amiga no lo adopta es porque en su casa no la dejan tener mas perritos (tiene 5). De antemano les agradezco su ayuda, de verdad. Pongo foto del amigo.
https://preview.redd.it/hbp9a7u1hn0d1.jpg?width=1200&format=pjpg&auto=webp&s=7599c28c8a26df4623aa8974c0dce4495787409d
https://preview.redd.it/hvem4sr2hn0d1.jpg?width=1600&format=pjpg&auto=webp&s=aa40e48718c415b6b11398fe598ca0745e9d7bf8
https://preview.redd.it/gr80vor2hn0d1.jpg?width=1200&format=pjpg&auto=webp&s=b9e73f1d3a06e7569d8af7ee242f7e3c5e7fda14

Is anyone selling tickets to the De Niro Con Jackie Brown Screening? Message me if you have any available or know of someone that has extra.

Esto es un rant.
La normalización de las drogas hoy en día es digno de una distopía. Sé que algunos creerán que exagero o que es comentario boomer, pero durante los últimos años el tema ha escalado tanto que se nos escapó de las manos.
Tengo una hermana en primero medio, entró este año. Desde que entró nos cuenta que sus compañeros jalan y que andan "duros". La primera vez que la escuché pensé que era una exageración o que ella no era capaz de reconocer a un jalero o lo que era andar duro, que quizá se refería a andar volao (que eso viene desde hace mucho años mas atrás, no hablo de esto) y nada más, pero a medida que avanzaban los días nos detallaba que habian compañeros que hacian lineas en las mesas en plena clase, que vendian tussi llamandole "chocolates trencito", que algunos andaban hasta con polvo en la nariz. Todo esto aparte del hecho de que también la sala estaba hedionda a pito todo el día, que fumaban ahí mismo en la sala también y que la venta es algo más que común. También contaba que los inspectores de patio se veían sobrepasados con el tema y que directamente no hacían nada, no querían ni siquiera confrontar a los pendejos. Yo personalmente tomaba todo eso con una pizca de sal, siempre dudando, ya que me parecía mucho xd
En la última reunión de apoderados la profe jefe expuso el problema; era totalmente real lo que me decía mi hermana. Dijo que en años anteriores habían visto problemas como los niños que se cortaban hace años en la época de oro de los emos, niños que fumaban cigarro normal, bullying, niños que difundían fotos de compañeras, niños que veían porno, etc. Pero que jamás había visto niños adictos a la coca, al tussi o a otras drogas mas serias, y en cantidades tan alarmantes.
¿Y saben lo peor? Es que hubieron apoderados no hicieron menor gesto de sorpresa. La profe después a otro grupo de apoderados "confesó" que muchos niños tenían esos vicios con permiso de sus papás.
Los inspectores, profes y adultos ya ni siquiera se meten. Se aburren, lo toman como una batalla perdida, o temen a que los papás de los pendejos sean unos simios violentos que le justifiquen todo y hagan algo en contra de ellos. Nada de esto es exageración, yo también creí que lo era, pero es una realidad muy cruda ahora mismo.
Todo esto coincide con la creciente cantidad de pendejos narcos, delincuentes o de pésima educación. La normalización de las drogas, sea cuál sea su origen; pobreza, ambiente, incremento de delincuencia, cultura (aquí incluyo artistas de todo tipo, sobretodo urbanos) o sociedad, esta haciendo pedazos a los cabros chicos. Cabros chicos que son el futuro. Y pareciese que el mundo les aplaude de vuelta, que de a poco todos se hacen los weones con la gravedad de las drogas, la adicción que provocan y todas las otras consecuencias. Hubo un tiempo en que se satanizaban las drogas hasta lo caricaturezco, pero hubo un momento en que todo cambio, hubo una degeneración cultural que caló profundo.

Wij hebben een oproep contract ontvangen voor een 16 jarige werknemer vanuit de horeca. Wij kunnen geen fotos uploaden van dit contract, want er kunnen geen bijlagen op deze subreddit, maar wij leggen kort uit wat er mogelijk juridisch incorrect zou kunnen zijn.

1. In het contract staat “Het is de werknemer verboden betaalde of onbetaalde nevenwerkzaamheden te verrichten, tenzij daarvoor voorafgaand en schriftelijk toestemming van werkgever is verkregen.”
   
2. Er wordt in het contract gezegd dat “het bruto basissalaris gelijk is aan het voor werknemer geldende wettelijk minimumloon.” maar er staat geen bedrag in euro’s in het contract. Ook klopt dit niet, want de werknemer wordt meer betaalt dan het wettelijk minimumloon.
   
3. Er staat dat “het salaris vermeerderd met het vakantiegeld en de vergoeding voor de vakantiedagen wordt maandelijks uitbetaald, uiterlijk in de opvolgende maand op de bankrekening van werknemer.” Er staat geen exacte datum van uitbetaling in het oproepcontract.
   
4. “Indien werknemer binnen 4 weken (28 dagen) na het einde van de arbeidsovereenkomst arbeidsongeschikt/ziek wordt zal werknemer dit onmiddelijk (ook) schriftelijk aan werknemer melden. Werknemer zal zich in dat geval tevens houden aan de binnen de ondernemer van werkgever geldende voorschriften bij ziekte. Hieronder valt ook de verplichting van werknemer mee te werken aan re-integratie bij werkgever of een bij (door werkgever aan te wijzen) derde partij."
   
5. "Indien werknemer handelt in strijd met zijn verplichtingen uit de hoofde van het bepaalde in artikel 9.3 verbeurt hij aan werkgever een direct opeisbare boete van €500,-- voor iedere overteding, alsmede een bedrag van €500,-- voor iedere dag - ongeacht of hierop gebruikelijk wordt gewerkt of niet -, dat de overtreding/niet-nakoming voortduurt. Eén en ander met een maximum van €10.000,--" artikel 9,3 is wat er na punt 4 staat.
   
6. "De boete is rechtstreeks verschuldigd aan werkgever en strekt deze tot voordeel. Met het bepaalde in het vorgaande lid en dit lid wordt uitdrukkelijk afgewezen van het bepaalde in artikel 7:650 lid 3-5 BW."
   
7. "Op overtreding van het gestelde in dit artikel verbeurt de werknemer jegens de werkgever, zonder dat hiertoe enige voorafgaande kennisgeving of ingebrekestelling vereist is, een onmiddelijk opeisbare boete ten bedrage van €5.000,- per overtreding. In afwijking van artikel 7:650 BW, voor zover zonder toepassing, zal de boete geheel ten gode komen van de werkgever." In dit artikel wordt gesteld dat de werknemer niks mag delen over alle gegevens inzake de leveranciers, klanten en overige relaties van werkgever en de aan werkgever gelieerde vennootschappen, financiële gegevens, recepten, marketingstrategieën en alle andere gegevens en bijzonderheden, ook na het beëindigen van het oproepcontract. Ook wordt er gezegd dat de werknemer niet is toegestaan om foto's/filmpjes/ander beeldmateriaal te maken in/van de winkel/het winkelpad. Foto's/filmpjes/ander beeldmateriaal dat betrekking heeft op werkgever mag in geen geval door werknemer openbaar worden gemaakt of verspeid.
   
8. "Indien werknemer het bepaalde in artikel overteedt en/of niet nakomt, verbeurt hij aan werkgever een direct opeisbare boete van €40.000,- voor iedere overtreding per bepaling ie wordt overtreden en per overtreding van die bepaling." Er word in het artikel gesteldt dat de werknemer geen andere werknemers mag benaderen om deze aan te zetten het dienstverband met werkgever te beëindigen, ook na beëindiging van het oproepcontract. "De boete is rechtstreeks verschuldigd aan werkgever en strekt deze tot voordeel. Met het bepaalde in het voorgaande lid en dit lid owrdt uitdrukkelijk afgeweken van het bepaalde in artikel 7:650 lid 3-5 BW."
   

Is alles wat in dit oproepcontract staat legaal?

Bien, es mi primer año en la uni, y acádemicamente todo ha ido relativamente bien hasta ahora. Tampoco he tenido demasiados problemas para crear vínculos sociales con mis compañeros .
No obstante, aunque he intentado disimularlo , he pasado varios meses desanimado, llegando al punto de sentir una indiferencia hacia todo casi general.Un vacío no existencial , pues valoro mi vida , pero si frío e inapetente , diría que se asemeja a estar vagando por la vida como si cada dia de ésta fuese una porción comida que ingieres aún estando totalmente lleno .
Ahora , podría decirse que he visto una cierta luz en el horizonte y que ese sentimiento de "despersonalización " se ha disipado, porque aparte de conocer cognitivamente la utilidad de todas mis acciones , también la siento y eso es lo que me está haciendo salir de tan peligroso bucle .
Respecto a las causas pueden ser varias que no vienen muy al caso porque las he ido resolviendo( o serenando , según mis posiblidades).
Dejando esto a un lado decribiré la situación que me gustaría que me ayudaseís a valorar:
No he tenido nunca ninguna relación sentimental con una chica, algo medianamente normal con dieciocho / casi diecinueve años , todo mi círculo social lo sabe , porque con el tiempo he aprendido a no considerarla tanto un secreto vergonzoso sino una mera circunstancia ligeramente excepcional. Normalmente, solemos hablar sobre ello sin mucha seriedad , como una trivialidad (que yo apruebo y la mayoría de ocasiones incluso soy yo quien le da ese tono)
El tema es que entre broma y broma siempre hay ciertos intentos serios de ayudarme con el tema en concreto esta situación :
La del amigo 1 : Tiene una novia(y la verdad es que tienen muy buena conexión como pareja ) . Un día en el que estábamos en el intermedio de una clase , mi amigo le envió una foto a ella( son las de whatsapp que solo se ven una vez) haciendo una mueca de sorpesa ehagerada( las típicas caras de subnormal que ponemos los jovenes).
Acto seguido su novia le responde con una foto de una amiga suya poniendo exactamente la misma mueca que yo había puesto en otra foto . Y de las fotos pasaron a los videos ( solo fueron un par en realidad) en los que estuve más torpe de lo que me gustaría pero tampoco fue tan mal .
Las respuestas de ella ( que con mi actuación en el vídeo ni siquiera esperaba que me siguiese el rollo) no fueron una pasada pero almenos seguían un poco el hilo de los videos y lo más importante las hizo sin reirse de forma condescendiente( lo primero en lo que intento fijarme para percatarme de si me están tomando el pelo) . Y bueno antes de responder con otro vídeo se ve que la amiga se tuvo que ir .
Eso fue lunes, y pasamos a jueves , cuando estamos comiendo un grupo de mis compañeros de clase entre los que está mi amigo y uno mis otros amigos le dice : "Eh , como han quedado los mensajes de él (señalandóme a mi ) con la amiga de tu novia" , a lo que mi amigo respondió : "No ha fructiferao , y eso que dijo que era guapo(refiriéndose a mi nuevamente) . En ese momento , pense : Ala , ya se ha jodido otra vez . Así que después de un examen en el que podría haberme desempeñado mejor de no haberme afectado esa revelación más de lo que me creía, le pregunte sutilmente a mi amigo: "Entonces al final nada " . "Eso es lo que he intuido yo, porque no me han dicho nada más respondió él . Pero le pude sacar que en realidad era cierto que no le habían dicho nada pero es que ni siquiera había hablado con su novia sobre nada del tema , y me concluyó con un esperanzador pero indefinido "Pero no te cierres puertas tampoco" .
Ha pasado un mes desde eso y al preguntarle me dice que no me tengo que cerrar puertas pero que está complicado debido a que es la "Amiga de su novia" y no "Su amiga " y por tanto eso reduce su influencia , luego también me argumenta que por su atractivo físico , tiene mucho pretendientes aparte de mi . En la última declaración que hizo sobre el tema dijo que "Las relaciones concertadas estrictamente por terceras personas no suelen funcionar y que me las tengo que hacer yo para conseguirlas" lo que sigue siendo dejarme la puerta juntita pero sin cerrarla .
El único aspecto positivo es que un día al ver una historia de la novia de mi amigo con dos amigas ,advertí que una de ellas me resultaba un tanto familiar pues era efectivamente , la de aquel día , y por ende , decidi pedirle solicitud de seguimiento ( porque estaba etiquetada) y gratamente en unas pocas horas (o minutos , no me acuerdo si llegó a la hora pero diría que menos de 2 horas casi seguro) me aceptó y solicito segurime de vuelta , y es muy probable que sepa que era yo puesto que mi nombre no es muy común (y en seguidores en común , le aparecerán tanto mi amigo como su novia ) .
Pero de momento ,aunque alguna que otra cosa ha subido , he decidido no ser temerario y de momento no responderle a la historia ni hacer nada invasivo.
Dicho esto algunos aspectos que yo mismo considero .
Por un lado , no quiero ser muy "pesao" con mi amigo para no monotonizar nuestra relación o enturbiarla , además que coincido con él en que no tiene un carta blanca en este asunto .Pero por otro lado ,esa chica creo que es una muy buena opción ,pues aparte de su evidente atractivo físico, lo poco que he visto de ella me dice que no nos costaría mucho trabajo llevarnos bien por así decirlo y además , tener amigos en común facilitaría compaginar relaciones sociales con de noviazgo .
Y en lo que a mi respecta intrínsecamente , sé que lo de tener novia y "tal" es algo que puedo solapar con muchos otros ámbitos que me apasionan , como he hecho en una mayor parte de mi corta vida , pero no lo puedo ignorar eternamente , porque estoy programado biológicamente para ello( las tres funciones vitales para los amigos) , como todos los que están leyendo esto y en algún momento esa carencia que ahora no es muy importante , en algún momento de mi vida me repercutirá con fuerza
Muchas gracias , siento si se os hace muy largo y espero con la mente abierta toda sugerencia constructiva (y también si tengo algún error gramático , tipográfico , ortográfico, pues se me hace difícil revisarlo todo)

Bueno, la tiro por si alguien me ayuda un poco.
Resulta que tengo un emprendimiento, una consultoria ambiental (hago servicios de impacto ambiental, planificación de turismo con criterios ambientales, responsabilidad social, etc, etc...), como servicio B2B de la consultoria doy cursos y salidas de turismo cientifico (salidas a interpretar la geología, avistaje de aves y cosas nerd de cs. naturales, sobre todo geología y ecología que es lo que sé).
tengo un IG de la empresa, con 1000 seguidores, que eran seguidores de mi cuenta personal de fotografía (porque soy fotografo, y convertí mi cuenta personal de foto a la empresa)... La cuestión es que ahora estoy dando un curso en Exactas, en la carrera de geología sobre una de las metodologías que uso para hacer las planificaciones ambientales e impacto ambiental, pero no lo puedo publicar en el IG de la empresa por motivos éticos (no da que algo de la facultad lo publique como algo de la empresa, aunque sea algo propio tambien). Publicar eso, o de alguna manera dar a conocer eso es alta chapa para la consultoria, pero no puedo publicarlo.
Tambien colaboro con el museo de paleontología, en excavaciones de fósiles... tampoco puedo publicar eso en el IG de la empresa porque está todo bajo las leyes de protección del patrimonio y si alguien llega a decir que estoy publicando el paradero de un yacimiento (porque recordemos, empresa de turismo y consultoria) estoy hasta los huevos.
Qué piensan que es mejor, tener una cuenta personal y la cuenta de la empresa separadas? Porque tambien esta el tema de que ahora ya no le puedo pagar al community y lo hago yo, entonces no me quiero recargar de laburo con dos cuentas, pero al final no publico nada porque no sé qué hacer.
Seguramente me estoy ahogando en medio mililitro de agua, pero bueno, yo soy así, sobrepienso todo y esto es una boludez, necesito tomar una decisión rápida y salir a vender basicamente.
Muchas gracias.

Nem sempre foi assim, nem sempre estive a frente do fim, meu cerne perdendo o fôlego, em meio a ossos e os esgotos, cercado de inuteis memoriais.
Mas olhando para eles pude ver, e me descobrir em um novo ser, mesmo com o espaço entre o mar, Ainda nao perdi a ânsia do falar, e em fotos em minha em minhas paredes, enxergar em ti um interesse.
Como nós os dias morrem, desaparecem e não voltam a ser o que um dia foram os tempos enfejurram as fotos são apagadas e a saudade da antiguidade vem átona

Así como leen, un día en un grupo de fb había una "minita" pidiendo ayuda en un jueguito, yo la ayudé a resolver sus problemas. Cuestión que me pasó su número y yo dije "estoy en mi prime, soy muy fachero" y hablamos bastante tiempo.
Siempre se me insinuaba y me lloraba la carta de que no tenía guita, hasta que un día me ofreció venderme su pack lo cual yo rechacé rotundamente.
Una vuelta subió una historia a ws y se me paró el pene de una manera colosal, a lo que yo accedí a comprarle su pack, me vendió 5 fotos y un video a 15 mil pesos y me hizo transferir a una cuenta de mercado pago que estaba a nombre de un chabon, a lo que yo dije "raaaaro". Busqué las fotos en Google y bueno, resultó que le robaba las fotos a una minita que se llamaba "colokdaa".
Investigué quien era el estafador y resultó ser un gordo tucumano que pesaba 200 kilos y además era furro. El loco actuaba en complicidad con su hermana tucumana, porque de vez en cuando hacia que su hermana me mande audios.
Bueno, eso fue todo. Chau

Superman está volando alrededor de la ciudad, excitado como los mil demonios. Entonces ve a la Mujer Maravilla, recostada. desnuda y con las piernas abiertas, en el techo de un edificio. La ve y piensa "¡Esta es mi oportunidad!" y baja rápido, más rápido que una bala y le hace el amor duro y profundo y se va en un parpadeo. La Mujer Maravilla se sienta y dice "¿Que diablos fue eso?" El Hombre Invisible se quita de encima y dice "¡No tengo idea pero mi ano me duele!

Hace 3 meses, yo (21M) conocí a una chica (24F) via redes sociales. No la conocía de ningún lado en particular ni tenia contactos comunes pero accedí porque estaba buena.
Todo comenzó con una foto de ella. Yo sin mucho pensar le doy un like, esperando nada a cambio. Al cabo de unos minutos la chica me manda un mensaje: “¿el like para que te hable?”.
Ese fue el rompehielos, y así habremos conversado toda la noche convirtiéndose en toda una semana. Quiero decir que no tuve una química tan maravillosa con ninguna otra mujer como ella.
Viendo ahora los mensajes me di cuenta que yo estaba enloquecido por ella y mis hormonas estaban en descontrol. Yo no tengo mucha cancha en la vida amorosa.
Ella también parecía enganchada en la conversación y de esta manera, se dio lugar a una primera cita. La primera se vuelve una segunda, tercera y hasta una cuarta. Cabe aclarar que hay una larga distancia desde donde ella vive y donde yo vivo. Una hora de distancia. Ella venia casi siempre y yo fui una vez para allá.
En persona es un sueño hecho realidad: una mujer bondadosa, cariñosa, tierna y extraordinaria en cuanto al afecto físico. Tiene un apego estable y es muy segura de las cosas que dice. Siento una enorme paz estando con ella y es lo mejor que me paso en mis pocos años de vida.
Hasta el momento, me encanta la persona que es. Sus creencias parecen coincidir con las mías y sus valores de la vida también. Pero uno nunca sabe, solo va un mes que la conozco y dicen que en la vida uno nunca llega a conocer a alguien en su totalidad.
Luego de transcurrir dos días de la primera cita, me comenta que es madre soltera. El ex la engaño y nunca se quiso casar con ella. Entonces se va rotando en el custodio de la princesa. Pero dice que todo termino bien y es un buen padre. Ella ya tiene la vida casi hecha: una casa propia y un trabajo estable.
Le comente esto a mis viejos y obviamente ellos bien conservadores, me demuestran que están en contra de la relación. Me parte el alma no tener sus aprobaciones.
Le dije a ella de tomarnos un tiempo para que pueda ordenar mis pensamientos. Ella respeto mi decisión aunque le costo entender el porqué. Nos mandamos unos mensajes nada mas. Pero con menos frecuencia que antes.
Sigo reordenando mis ideas y miento si digo que estoy bien sin hablarle. Mi apego ansioso hace que mis emociones me jueguen en contra. Me fijo sus redes y las personas que sigue constantemente. Pero siento que es porque no la conozco del todo.
Me muero por verla y mis pensamientos viajan a mil por hora. Gracias a Dios, tengo gente en mi alrededor que me ayuda mucho a procesar las cosas. El tiempo que me tome con ella fue para prometerle estabilidad y seguridad a la hora de volver.
Pero necesitaba diversos puntos de vistas en angulos que por ahi no me imagino.