May mga tao talagang garapal noh? Like wala talaga silang kahihiyan kung anong ginawa nila sa isang tao, ung tipong asal squammy na sila pero they just can't reflect on their actions. Ganito kasi yun, yung ate ko has been in a relationship with someone for almost 17 years and dito nakatira yung babae from 2009 until 2021. Ang kwento ng live in partner ng ate ko kaya sya umalis dun sa tinitirhan nya sa bulacan kasi muntikan na syang i-grape nung bayaw nya (ewan ko kung legit na muntikan na syang ma-grape kasi HINDI naman sya nagreport sa pulis that time basta nalang sya nagpaalam sa nanay ko na if pwede daw ba syang makitira dito sa bahay namin kahit pansamantala lang hanggang maayos lang daw nya yung issue nya sa ate nya at kapag nakapag usap usap na sila ng pamilya nya regarding sa nangyari. Dahil nga maawain yung nanay ko at bukas naman syang tumulong dun sa jowa ng ate ko edi pinatira nalang nya.
Fastforward, after several years, napapansin namin na parang kalaunan nagiging "feeling anak" na si live in partner ng ate ko, alam mo yung feeling close na to the point na lahat ng matters dito sa bahay nakekealam sya, nadidisrespect nya na si mama, pero kahit ganun ginawa nya di sya pinaalis dito sa bahay kasi ang iniisip ng nanay ko "baka kaya ganyan ung ugali kasi literal na parang pinabayaan na ng pamilya nya, intindihin nalang kasi mahal yan ng ate mo". Eto kami si puro intindi ang ginawa, to the point na nilalait nya na pati ako kung anu anong sinasabi ng bruha lalo na kapag nalalasing sya, at parang naging parang pipe at sunud-sunuran yung ate ko sa mga pinagagagawa nya (LITERAL na BULAG sa pagibig) kalaunan, yung galit na pinoproject nila sa akin naging mas grabe, everytime na nalalasing silang dalawa ako yung pulutan na kesyo "bakit pa pinag aral ni mother yang kapatid mo sa private eh maglalandi at mag aasawa lang naman din yan". Sa almost everyday na panglalait nila sakin hindi ako lumaban, hindi ako nakipagsagutan sa kanila kasi that time natatakot ako e, pag nagsusumbong ako sa nanay ko wala naman din nagiging resolution kasi kapag pinagsasabihan sila ni mama, lalo lang lumalala kasi si girl is magaling "magpavictim" at "mag twist ng kwento" kapag kino confront na sya.
Hindi ko alam kung saan nanggagaling yung galit ng ate ko at nung jowa nya kasi pinakitaan ko naman sila nang maayos, Oo may instance na may mga pinag awayan kami nung 2013 pero sila naman nag umpisa nun, ginulpi pa nga ako ng ate ko para dun imagine 14 years old gugulpihin dahil lng hindi nasunod yung inutos na balatan yung nilagang talong, samantalang wala naman silang ginagawa during that time kundi maglaklakan. Dati kaming close ng ate ko pero dahil ginagatungan at sinusulsulan ng karelasyon nya naging sobrang layo na ng gap naming magkapatid. Simula 2013 hanggang ngayon hindi ko na kinakausap yung ate ko, ewan parang naumay na din ako kasi naaalala ko lang yung pangbubully, emotional abuse, verbal abuse.
Hindi ako lumaban sa kanila until nung April 2021, nagkaroon ng gulo dito sa bahay, ALAM NYO BA KUNG SINONG CAUSE? Syempre yung jowa ng ate ko, dahil lang sa aso, pinagbintangan na nila yung 5 years old kong pamangkin na "baka sipain yung aso" nila kaya ayun nagkarambulan na dito sa bahay nag away yung kuya ko at yung ate ko at nauwi pa sa baranggayan. Dahil sa instance na yun tuluyan nang nagkalamat yung relasyon bilang magkapatid ng kuya ko at ate ko dati-dati kasi close sila e may times din na mas kinakampihan ng kuya ko yung ate ko, alam mo yung tipong sanggang dikit sila sa pambubully sakin hahahaha ang ending silang dalawa din mag aaway dahil Lang sa sulsul na jowa ng ate ko. Ayun na nga dahil nga involve na yung minor kong pamangkin na pinabintangan nila na baka sipain yung aso nila, dun na ako sumabog at binulalas ko na yung galit ko sa knla, pati yung hipag ko na matagal nang nagtimpi at nakisama sa knila nang maayos sumabog na din (kasi nga pinagbintangan yung anak nya na baka sipain yung aso, hello 5 yrs old lang pamangkin ko at naka monitor naman ung hipag ko sa bata at di naman tanga ung hipag ko pra kunsintihin ung anak na sipain ung aso)
Fast forward na nga eto na kumapit ka... Dahil nga sa kahihiyan (pero i doubt na meron sila nun) nag alsabalutan ung ate ko at yung jowa nyang bruha sa bahay, like literal na naghakot sila ng mga gamit nila siguro mga one week or two weeks after nung away nila ni kuya. Naghanap sila ng apartment na mga tatlong kanto lang halos ung layo mula sa bahay namin. Ayun na nga nung umalis sila, life must go on kami alam mo ung parang nakahinga kami ng maluwag kasi nawala ung toxic dito sa bahay. Akala namin okay ung relasyon nila kasi diba nakabukod na sila, akala namin literal na through thick and thin ung relasyon nila kasi kayang kaya ngang kalimutan at abandonahin ng ate ko ung pamilya nya para sa babaeng yun e pero akala lang pala namin yun pero nabalitaan nalang namin na si bruha iniwan na si ate sa apartment nila at sumama sa ibang tibo (kasamahan ata sa trabaho ni bruha yung shibuli na pinalit nya sa ate ko) as per sa kwento ng ate ko kay mama, iniwan daw sya ni bruha sa paupahan kasi nagkakaroon na sila ng financial issues or sguro sa dami ng utang ni bruha like home credit at credit card kaya nagkakaroon sila ng issue sa pera. Kaya sguro ang ending imbes na kaharapin ni bruha ung mga pinagkakautangan nya sumama nalang sya sa ibang tibo na akala nyang mas may pera o mas capable na magprovide sa kanya ng mga luho nya. Nalaman na rin namin na may karelasyon ng iba si bruha nung inistalk namin ung fb nya, proud na proud sila nung shibuli eh todo flex sila sa social media (malas nya di nya ako nablock sa fb) ung iba kong kamag anak lang ata naka block sa knya nun kaya di sila aware na may ibang jowa na si gurl. After nga nun mga bandang February 2023 umuwi na yung ate ko sa bahay kasi pinakiusapan nya si mama at nangako sya na tinapos na nya yung relasyon nila ni bruha dahil nga niloko sya at pinagpalit sa ibang shibuli. Pero dahil medyo shunga at puro alak nalang laman ng utak ng ate ko, konting iyak lang sa knya nung ex nyang haliparot binalikan nya na ung babae,na kesyo binubugbog daw at inaaway sya ng pinalit nyang tibo,masyado daw selosa at isip bata ung tibo na pinalit nya pati daw ung nanay nung shibuli is minamaltrato na din sya (classic pavictim style) ayun ang ending konting paawa lang, binalikan ulit ng ate ko ung babae, naging sila ulit at andito nanaman si gurl sa bahay na parang wala syang inagrabyado hahahaha alam mo yung tipong parang hindi sya nagrereflect sa actions nya, na tipong lahat ng tao need mag adjust sa knya kesyo "inaatake ng anxiety" ayan dinadahilan ni ate kesyo na trauma daw si gaga dun sa shibuli,ganyan sinabi nyang dahilan nun nung nag away kami ng ate ko kesyo "ina anxiety daw" kaya daw dapat hindi daw dapat ini-stress hahahaha taena bakit kami mag aadjust sa shota mong anak ni lucifer? Like wtf? Nasa mid 30's na yang shota mong usemanipulative b!*ch pero hindi mo maiwan para sa ano? Nanghihinayang kang iwan kasi may pinagsamahan na kayo?. Taena sana malaman ng ate ko na sobrang tanga nya sa part na yon, sasamahan lang naman sya ng babae na yan depende sa pakinabang sa knya e, sasamahan lang sya sa laklakan, sasamahan lang sya nyan sa paglulustay or pagwawaldas ng pera, sasamahan lang sya sa kadramahan (trauma plus trauma = drama & chaos) ni pagiging anak mo kay mama sinasantabi mo na pra sa babaeng yan samantalang si mama natatakbuhan mo kapag may problema ka specifically nung naospital ka, nung wala kang trabaho, nung pandemic na wala kang maayos na hanap buhay, nung nagkaproblema ka sa mata mo, nung wala kang pang requirements nung nag aapply ka, diba si mama yun lahat? Anong natulong ng karelasyon mong manggagamit? WALA! Kung meron man, di ganun kagrabe compare sa sakripisyo ni mama. Tapos sasabihin mong mismong pamilya mo yung nag cacause sayo ng stress??? hahahaha kaloka ewan sana hanggang pagtanda nyo damayan ka nyan, sana lang di ka nya ulit iwanan, sana lang di ka nyan ulit traydorin, sana lahat ng sakripisyo mo para sknya suklian nya lahat balang araw kasi for sure kaming pamilya mo mismo malayo na malayo na loob sayo kapag dumating na yung time na yon, kaya magipon ka ng pera para sa pagtanda mo, wala na din kaming ganang umalalay sayo after all the sh!ts na dinanas namin sayo/sainyo at sa mga kasinungalingan mo.
Sa mga nakakabasa neto, sana wag dumating sa punto na magpapakatanga kayo pra sa pagibig, sana wag dumating yung time na yung kakayahan nyong magisip at desisyon nang tama ay ma-cloud ng pagmamahal nyo para sa tao. Dahil it is never our duty na maging "rehab" "therapist" dhil may mga taong beyond repair, ika nga, we deserve what we tolerate. It is never my intention to judge someone based on their gender preferences. May mga kaibigan din akong part ng LGBTQIA and di nila deserve ma discriminate. Pero galit ako dun sa pagiging masokista ng ate ko, alam mo yung kahit sinaktan na sya at niloko pagbibigyan nya padin ng chance. Kahit inaabuso na sya nung bruha is G lang sya palagi, laging naka "Yes Master". Wala e sguro talagang karma na nila yung isa't isa, ang masama lang dun is nakaka agrabayado na din.
Pasensya na sa magulong istorya hahahaa eto Lang nakayanan ko hanggang ngayon gigil ako sa jowa ng ate ko gusto ko syang tirisin nang buhay pero bakit nga naman ako bababa masyado sa level nya, eh kakalait nya sakin, kakasilip nya masyado sa buhay ko, hindi rin naman sya umasenso 😂 ok bye 😅

This is about my past colleague na naging close friend ko, and isa sa mga naghelp noong nagka family problem, and financial crisis ako before. Out of utang na loob ay napahiram ko sya ng medyo malaking amount, pambayaf ng credit card debts nya kasi mataas na interest. Last 2020, pandemic days, napahiram ko sya ng money na dapat ay budget ko my upcoming wedding that time. Usapan ay ibabalik nya after few months pero 2 years bago nya naisettle ng buo. Kahit nasa Manila kami parehas ay di na din kami nagmemeet. Last meet up namin ay year 2019 pa.
I went back sa old job ko which offers a better income. Last year, nagstart sya manghiram na naman. Binabayaran naman nya on time kaso natrigger na inis ko dahil mas on time pa sya magmessage, kaysa sa monthly period ko. Kapag di umuubra ang drama nya na malaking amount ay umaabot na sya sa pangungulit kahit 5k nalang daw.
Madami na din sya naging drama, na sa totoo lang ay na disappoint na ako sa kanya. Umabot na sya kasi sa dinahilan nya namatay stepmom nya pero may post sa fb na kakadine out lang with her family. Minsan din naidahilan ko na wala akong pera at ang hawak ko lang ay budget ko pangfood this month pero, pati iyon desperate sya hiramin.
Sinasabi nya pasensya na at ako lang daw nalalapitan nya. Pero nalaman ko halos lahat pala kami mga friends,and dati nyang colleagues eh hinihiraman nya na. Ang hinala ko ay nagkanda loko loko ang mga sideline nila ng asawa nya na nagpapautang sila with interest. Palagi kasi nya dahilan na wala aalaga sa nagaaral na anak nila kaya di nya mapag work muna asawa nya.
Umabot na ako sa point dati na nagdeactivate ng FB para di nya makulit. Nagwoworry ako sa kanya pero nakakatakot kamustahin dahil baka magdrama na naman at magtry umutang. Nakuha na nya kasi inis ko nung Jan 1 eh nagmessage na uutang.
Ilang months na dinedecline ko na sya pero recently, nangungutang na naman. Nag advice na ako na baka coop ng company nila ay pwede makahelp sa kanya.
Totoo talaga na habang tumatanda, iilan nalang ang mga friends na pwede ikeep.

Una sa lahat, magsosorry na agad ako if magiging magulo ang pagkwento ko nito. HAHAHAHAHA sana maintindihan niyo parin ako..
Me (F 24) & my partner (M 26) ay hiwalay ngayon ng tirahan sa kadahilanang hindi maiwan ng partner ko ang papa niya kasi gusto nya raw makabawi sa papa nya..
Bigyan ko narin kayo ng onting background saming mag partner, meron kaming isang anak (M 3) nasa puder ko ngayon ang anak ko kasi obviously walang mag aalaga sakanya doon kasi working ang partner ko at may katandaan narin po ang papa nya (60 yrs old).
Pinili kong umuwi dito sa mama & lola ko dahil hindi na kinakaya ng stress ko ang mga nangyari doon simula nung lumipat kami doon sa bahay nila last yr november.
Nov. last yr ako at partner ko lang kasi ang anak ko iniwan ko muna sa mama ko para makapag work kami parehas. Ang kasama namin doon is ate niya.
Onting backgroud ulit, may 3 syang half sister. yung Panganay (ate 1) ang nagdecide na bumalik kami doon sa haus nila kasi si bunso (ate 3) is hindi “raw” umuuwi doon palagi sa haus nila (nabalitaan kasi nilang may jowa syang shibuli)..
So parang pinagkatiwala nila samin yung bahay kasi slam nilang maaalagaan ulit kasi andiyan ako, maaalagaan at malilinisan ulit yung bahay.. So fast forward smooth sailing naman kaming tatlo sa bahay at totoo ngang di sya always umuuwi dito sa bahay kasi nakikitulog sya doon sa dorm nung shibuli.
Nagbago ang lahat nung sinabi ni Ate 1 sa papa nila na si Ate 3 is may jowang shibuli at hindi laging umuuwi dito sa bahay kaya yung ichura ng bahay nila magulo at alam mong parang inabandona kasi hindi laging nagkakaroon ng tao sa bahay. Wag kayong maiinis kay ate 1 kung bat nya sinabi, hindi kasi sya umuwi ng bahay nung nagbakasyon don saglit ang papa nila dahil nakainom at doon natulog sa dorm. Napilitan na sabihin ni ate 1 para hindi narin mag alala at maconfuse ang papa nila..
Maraming nangyri after ng confession na yon.. Naging mailap na samin si ate 3 at mas tumatagal yung araw na hindi sya umuuwi sa bahay pati ang ugali at pakikitungo nya samin nag iba narin..
Pero nakisama parin kami ng maayos sakanya kasi nirerespeto namin sya bilang ate.. Fast forward february madalang na ang uwi ni ate 3 sa bahay, nagtataka na kami kasi hindi na sya nagsasabi sa partner ko na hindi na muna sya uuwi.. not until nabalitaan nalang namin na yung shibuli nagpaalam doon sa work na hindi papasok kasi maglilipat daw ng bahay (doon na kami nagkaroon ng clue na baka bubukod na si ate 3 kasi magreretire na yung papa nila by march) then one day nagchat sakin si ate 3 na pagbukasan syang gate kasi malapit na raw sya sa bahay..
Naghakot sya ng gamit nya kasi nakalipat daw sila ng bahay.. hinayaan na namin kasi mukhang yun naman talaga gusto nya yung may freedom sya.. fast forward march na andito narin ang papa nila bale ang kasama ko na sa bahay is partner, papa niya at yung anak namin (btw december palang kinuha na namin anak ko kay mama kasi nagresign nako sa work) so ang routine doon is ako talaga luto, taga hugas at tagalinis ng bahay (yung typical na household chores ako ng gumagawa plus yung anak ko) tapos ako rin ang taga bili ng mga ipapamalengke para pang ulam namin araw araw, malapit lang naman yung palengke doon sa bahay nila pero nakakapagod kasi almost everyday akong bumibili doon tas pag uwi luto ko pa at hugas ko :(
Nung una ok pa ang lahat natitiis ko pa kahit na andaming nangyari magmula nung bumalik kami sakanila kasi ngathankful lang ako na wala kaming binabayaran na upa kundi bill lang tas food namin.. pero napuno ako nung minsan na naputulan kami ng tubig dahil hindi pala nagbabayad si ate 3 ng bill sa water from december up until march (nung kasama pa kasi namin sya nag insist syang magbabayad ng water bill) walang tumulong sa partner kong magbayad non, ni isa sa family member walang nag insist na tulungan sya! Kaya sagad na yung pasensya ko kasi kita ko talaga na wala silang pake panay lang ang hingi ng pasensya ni ate 1 samin dahil sa kagagawan ni ate 3. Kaya naubos pasensya ko kasi sa lahat ng perwisyo na binigay nya samin magmula nung bumalik kami sa bahay nila panay lang sila hingi ng pasensya. Walang accountability kaya nag spend ako ng mahal na araw sa mama ko kasi sobrang sama ng loob ko.
Fast forward bumalik na ako doon sa babay after mahal na araw. Same routine same shit pero this time nananawa nako sa nangyayari kasi alam kong wala akong maaasahan kundi sarili ko lang.. May mga times na umiiyak ako kasi bakit ako nadadamay sa drama nilang family na dapat hindi naman kasi labas na ako doon eh, pero kami sumalo ng partner ko kasi walang ginagawa yung ibang ate ni partner.. Grabe yung stress, pagod at iyak ko doonsa araw araw kasi nakikisama ako.. Ang laki ng pinayat ko gawa ng stress at wala kaming privacy mag asawa kasi sobrang liit ng bahay nila tipong pagpasok mo sala-kusina tas kwarto na.. tiniis ko ang ganong set up ng 5 buwan pero di nako nakatiis at umuwi nako dito sa mama ko kasi naaawa narin ang mama ko sa sitwasyon ko, sya na mismo ang humikayat sakin na umuwi na dito dahil baka hindi na raw kayanin ng katawan ko ang stress at magkasakit nanaman ako, kawawa daw ang anak ko if magkakasakit ako kasi walang mag aalaga sa baby ko..
Sa ngayon nag usap kami ng partner ko and i can say na talagang ayaw nya unuwi dito kasi ayaw nya iwan yung papa niya. (btw malakas pa ang papa niya kayang kaya pa gumawa ng household chores at walang malalang sakit bukod sa diabetic sya) may maiiwan naman doon sa papa nya yung nakababata nyang kapatid na uuwi na doon next month. Napagusapan din namin na pag may work nako i think maghihiwalay na kami (di kami kasal btw) hindi niya na kasi ako mapipilit pang umuwi doon not unless nakabukod kami.
Tama lang ba ang desisyon ko na umuwi nalang dito samin for the sake of my health and sanity?

Ang hirap pa din its been three months since we had no contact. Pero and sakit sakit pa din pinipilit ko magmove forward pero feeling ko walang progress. Pagod na pagod na din ako umiyak tuwing naalala kita. When I reread the last convo we had di ko pa din mapigilan na maiyak, ok lang naman na di ako pasok sa standards mo after may mangyare sa atin pero bakit mo naman kelangan i-cut off ako sa buhay mo? Ano bang nagawa kong masama? Di ko naman kasalanan na akala ko safe ako eh na di ako mabubuntis kaya pumayaga ako na gawin yun I even told you na ok lang na wag mo ko panindigan kasi ayoko din naman na obligahin ka kasi alam ko lahat ng pinagdadaanan mo and dahil may isa ka pang anak from ur ex pero bakit naman ganun blinock mo pa ko? Ganun ba walang kwenta ung tingin mo sa kin. I know kasalanan ko na I tolerated everything pero alam mo sa sarili mo na I was so good to you. I kept validating your emotions cause I thought yoo will someday realize that your heart belongs to me. Now I am 12 weeka pregnant feeling shitty and alone. Di ko naman hiningi sayo na maging tayo pero sana man lang andito ka kapag need ko ng karamay, kapag need ko ng tao na mapagsasabihan ng lahat gaya ng pagiging lagi kong anjan para sayo. Ang pathetic ko na pero I know deep inside mahal pa kita. Di ko alam kelan to matatapos. I asked my friend to get my things from you pero never ka nagreply even sa kanya ganun ba ko talaga kawalang kwenta sayo na even ung gamit ko na nasa sayo talagang dinededma mo na ibalik? What have I done to u for u to make me miserable like this ilang years ka pabalik balik sa buhay ko para lang wasakin ako ng paulit ulit.
Sorry sa makakabasa neto, ang drama pero siguro pregnancy hormones lang and aminado ko na tanga ko. Umaasa pa din ako na marerealize nya ung lahat ng ginawa nya skn and iacknowledge man lang nya sana ung pinagbubuntis ko.

Banyak tragedi menimpa Malaysia kebelakangan ini,yang agak membimbangkan kerana ia memberi imej yang tidak baik kepada keadaan sesebuah negara pada ketika ini..Ini secara tidak langsung menggugat keselamatan penduduk di dalam negara..Perkara ini berlaku dengan kerap menjadi kita tertanya-tanya adakah ini adalah satu corak hasil daripada masalah yang terdapat di Malaysia yang tidak diselesaikan??Contoh Masalah:Kes ragut beberapa kes sedangkan sebelum ini kurang kes ragut tetapi semakin hari semakin kerap tanpa takut,Pesawat terhempas berulang kali yang telah mengambil nyawa insan yang terkorban,samun khianat seperti yang berlaku kepada akhyar rasyid,faisal halim,kes samun seperti berlaku di Klang dan menggunakan parang boleh membunuh penduduk…Anak Muda hancur dengan penyebaran video lucah bangsa Melayu Islam yang tidak diambil serius oleh pihak berkuasa,hanya mengambil serius bab Poligami…
Ibu bapa yang bodoh tidak menjaga anak-anak yang masih mentah,untuk hidup bebas yang menjadikan 2 remaja perempuan dan ramai lelaki bercampur di dalam hotel dan mereka adalah Melayu Islam..Masyarakat kurang sensitif terhadap tragedi dan masalah,kurang simpati dan hanya membuat semua yang terjadi sebagai bahan jenaka…Lagu Melayu Islam berunsurkan Zina..Kumpulan Muzik melayu Islam tanpa bersalah membuka aurat seperti orang kafir tetapi menyanyikan lagu raya..melakukan dosa dan redha akan dosa yang dilakukan..Cuaca panas melampau.Pihak keselamatan yang mementingkan wang daripada keselamatan negara.Budaya sugar daddy,call girl,kelab malam,dadah,zina berleluasa…Pada zaman dahulu,mungkin yang terlibat orang dewasa,tetapi kini remaja turut serta dalam gejala haram..Ini adalah bala yang diturunkan..Malaysia mungkin tidak mengalami Tsunami atau gempa bumi,tetapi ini adalah salah satu bala yang menyeksa seluruh Malaysia kerana yang jahat tidak insaf dan yang baik tidak menegur..
Bagi aku,ini semua terletak kepada kekuatan agama pada sesebuah negara,sebagai penahan seseorang untuk membuat jenayah meskipun tiada siapa yang tahu..Kemudian,ini adalah kesan polisi negara yang gagal yang telah mendesak ramai orang melakukan jenayah untuk hidup kerana makanan asasi seperti beras tidak dapat diperolehi...Kemudian,pencen yang dimansuhkan kepada penjawat awam menindas lagi golongan miskin...Kemudian adalah sikap pihak penguatkuasa undang-undang yang menerima sogokan dan menjadikan keselamatan Malaysia sebagai taruhan kerana gaji sedikit yang berpunca oleh kegagalan kerajaan..
Ingatlah,tiada erti kekayaan jikalau kita tidak selamat untuk menikmati kekayaan tersebut di rumah kita,apabila kita berisiko untuk dirompak atau dibunuh bila2 masa..Akhirnya adalah sikap rakyat Malaysia yang tidak matang dalam kehidupan…Tidak matang bermaksud tidak mempunyai kewibawaan dan kesiapsediaan untuk mencegah kesalahan dan mendorong kebaikan..Rakyat Malaysia terlalu lembut dan tidak mempunyai tindakan yang berguna mengambarkan kebodohan…Contohnya,apabila kelab bola sepak memberikan prestasi yang hampa,tidak sepadan dengan bajet yang diberikan,pemain neutralisasi diambil,tindakan mestilah diambil tidaklah cukup hanya dengan kata-kata semangat sahaja..Ini punca masalah yang terjadi seperti zina,bahan lucah,jenayah berlaku di siang hari..Kemudian,rakyat Malaysia tidak kompeten dan serius apabila menggalas tugas kerana sikap yang kompeten dan professional dalam rakyat boleh menggerak negara ke hadapan kerana setiap tugas diambil dengan fokus dan tanggungjawab..
Tetapi dengan sikap dengki,penting diri,mencampur urusan peribadi dan kerja,kualiti kerja yang rendah kerana malas,cuai dan malas,sikap Lemah dalam bekerja,masih mengamalkan sikap ‘ekonomi sara diri’ dalam kerja professional menjadikan kerja tidak disiapkan dan pesawat boleh terhempas membunuh warga Malaysia yang lain..Easy time creates weak men..Naratif negara kelas ketiga direka untuk membezakan negara blok komunis dan blok kapitalis..Malaysia negara kelas ketiga kerana dasar berkecuali bukanlah disebabkan warna kulit atau ekonomi..Malaysia tidak lebih rendah berbanding negara USA..Kembalilah kepada agama supaya dirahmati Tuhan dan tingkatkan taraf kerja kita supaya kita dapat hidup aman damai dan sesi akan tempat yang selesa kepada keluarga kita.
Persoalannya Sampai Bila?

Perpanjangan SIM di sebuah kantor polisi di Kota Bandung yang membuat saya berpikir "HAH? SERIUS INI KELASNYA IBUKOTA PROVINSI? KOK TOLOL"
Anekdot (pengalaman pribadi) ini bukan sekuel drama parkiran Masjid Raya Al-Jabbar, ini sebenarnya prekuel karena terjadinya sudah setahun yang lalu, cuma gedek-gedeknya sampe sekarang... Baik pelayanan kantor polkis dan pengalaman kang parkirnya. Karena anak rantau jauh, aku memutuskan buat perpanjangan SIM online, dan sudah hampir 2 bulan nggak ada kabar. Aku tanya sama hotline Satpas, rata2 seminggu sih udah jadi. Katanya harusnya kantor polisi yang akan info bahwa bisa diambil kapan dan dimana. Saya bilang gaada tuh info, maka saya putuskan untuk ambil sendiri ke kantor.
Sesampainya di kantor, saya tanya sama polisi yang jaga di depan pos gerbang "parkirnya dimana pak?" padahal jelas dan nyata di dalam kantor polisi ada parkiran juga. Disuruh parkir diluar, pinggiran jalan yang jelas dan nyata ada plang dilarang parkir. "OK" jawabku judes. Dari kejauhan, terlihat kang parkir senyam senyum sambil mengisap rokoknya, tanpa membantu parkir para tamu aparat negara ini. Aku masukin motorku ke sela2 ruang kosong yang sempit, sambil memperhatikan apakah kang parkirnya akan datang membantu. Ternyata tidak. Well, as per usual.
Masuk ke kantor polisi, ga ada orang di reception. Kirain udah jam makan atau hari libur, saya melihat kalender dan jam untuk memastikan bahwa saat itu masih hari dan jam kerja. Celingak-celinguk gak ada siapa2 di lantai satu. Saya bunyikan bel di meja. Sepuluh detik berlalu, tak ada respon. Saya mencoba masuk ke lantai dua, yang ada batas gerbang keamanan sebelum tangganya. Saya nyelonong. Gak bunyi alarm apa2. Hmmm, heran juga, standar keamanan sebuah kantor polisi yang terletak bersebelahan langsung dengan Gereja Katedral.
Saya memasuki beberapa ruangan yang gak ada petugas satu-pun. AC nyala, tapi ew, bau rokok! Ternyata ada toh, kantor pemerintahan resmi yang membiarkan pekerjanya ngerokok di ruang ber-AC. Saya akhirnya menemukan satu ruangan yang polisinya lepas seragam dan cuma pake kaos oblong. Dia yang menyerahkan SIM saya, tanpa laminating hologram. Katanya kalau mau pake hologram bayar lagi. Seingat saya, di Malang saya perpanjang SIM langsung ada plastik pelapis hologramnya. Saya terima SIM tersebut, tanpa berusaha melihat badge nama di seragam yang tersingkap di bangkunya. Sengaja dilepas atau emang lagi gerah, gatau juga.
Keluarlah saya buat pulang. Sesampai di parkiran liar yang persis di depan kantor polisi tersebut, muncullah random kang parkir yang juga masih nggak ngapa2in, not even helping me getting my bike out from the tight pool of chaotically parked motors. Aku kasih 100rb sambil bilang "gak ada uang kecil bang." mengikuti saran u/DeTomato_ dari di thread u/Kikuch1 yang ngomongin tukang parkir. Berharap jawaban "bawa aja bang, kaga ada kembalian euy". Oh boy, I was not prepared for what comes next.
Sampah masyarakat tersebut ternyata mematahkan ekspektasi. Asli, dicariin dong kembaliannya! Trus dia kasih 45rb. Aku bingung. Dalam benakku, parkir di depan kantor polisi, yang punya tempat parkir sendiri, yang harusnya gratis karena merupakan kantor pelayanan masyarakat, selama 30 menit, masak sih tarifnya 55rb? Aku bilang "uang saya tadi 100rb pak". Baru dia kasih lagi 50rb sambil senyam-senyum meringis. Lah kontol, dia kirain aku bakalan langsung kantongin itu kembalian limaribuan segepok dan ga aku hitung lagi uang kembalian ini dengan teliti dan hati-hati? Keterlaluan, the audacity of this leech is beyond comprehension.
Aku tanya lagi, "emang 5 rebu kang parkirnya? yang bener aja!". Barulah ia merogoh koceknya lagi dan dia kembalikan 2rb lagi. Lha, jadi 3 ribu? Kek mana la ini? Aku langsung menggeber sepeda motor dengan kencang dan teriak dengan lantang kayak orang kesetanan "JANCOOOOK!" sebagai ode kepada amarah Jawa Timuran yang menggelora. I just hope my curse was heard by Sundanese Jesus in the church.

25/F w/ a child. Im so lost , I regret to have a child with my ex. dahil don naging kami uli . don’t get me wrong gusto ko ng anak , mahal ko baby ko pero ang tanga ko kasi ayaw ko naman talaga sya yung tatay at the 1st place . moving forward, naging maayos naman kami almost 2yrs na , masipag sya sa bahay sobra dahil nagkaroon kmi ng past na ako yung gumagawa ng gumawa tapos sya wala lang , he changed in a good way meaning to say. pero ako , madalas na yung walang ginagawa minsan nagluluto ako pero dahil mainit yung panahon diko na kaya mag luto ng mainit. dun na nagsimula yung away namen , tamad na daw ako pera lang inaakyat ko sa bahay, earning (90k) while si hubby (38k). I found him reasonable naman kaso napuno ako kasi dun pa sya kasama ng parents nya nagmamaktol. eh ayaw nga skin ng parents nya kahit ilang ulit na ko gumawa ng paraan at alam nya yon. Nakakapagod lang din na umiintindi ako sa init ng ulo nya pag napapagod sya ng sobra , dko naman hiniling na gawin nya yon. Pinalayas ko sya , at sabe ko kung gaganunin nya ko mag hiwalay na kame out of my rage. UMALIS sya , Im tired of chasing him but we have debts and responsibilities sa bahay (rent/ kuryente ). Im planning to sell the things that we acquired just to pay all things and ayoko na ng drama magpost sa Fb marketplace dahil makikita ng relatives/friends namen. Gusto ko maayos na lahat tsaka ko sya kokontakin para sa sustento ng anak ko. But on the back of my mind gusto kong ayusin dahil alam kong at fault ako, but Im tired, and he’s tired. Masyado ng madrama para samen. Any thoughts?

It's not for me actually, it's for my bf and bff. My bff just lost her mom tapos sobrang nagkagulo na bahay nila after losing the very foundation of their home, which is si tita. I watched every drama unfold, and kahit ako paglalayas nalang din naiisip ko kasi mga hindi niya maaasahang tao nasa bahay nila. Esp freshies kami, struggling na nga kami magadjust sa school + malayo pa tapos meron pa siyang family burden.
Sa bf ko naman 'yung family niya is unsupportive of his studies, dahilan din na 9 silang magkakapatid so may financial burden talaga. Lalo na may anak na 'yung panganay din. Pinapapili siya kung aral or trabaho, dapat isa lang, bawal pagsabayin. I feel like lowkey pinepressure siya na tumigil na sa college since buong fam nila wala namang nagcollege talaga. Tapos I think toxic talaga household nila, in denial lang siya? Or baka judger lang ako kasi outsider ako huhu
Ang original plan talaga is maghanap ng work tapos magsama muna sila ng bf at bff ko para hati sila sa rent. Balak ko sasama din ako sa work nila na papasukan nila para makahelp din ako sa kanila financially. And total cut-off po talaga ang family hanggang sa maka-recover ang mental health nila. Pero at the same time, I feel like it's too rash of a decision din.
We've been working on scholarships, financial assistances, etc.. I'm also giving everything I can. Wala po kaming napasang scholarships except sa DOST, pero me lang kasi ang nakapasa. And even if makaget man scholarship, 'yung household din kasi mismo nila ay inuubos sila. Bakit ba kasi ganito ang pamilyang pinoy😭😭

Gue bukan avid reader banget2an tapi paling suka sama historical fiction. Kebetulan juga newbie yang baru2 aja terjun ke literasi indonesia di genre ini. Ini masih otw nyelesaiin Anak Semua Bangsa aja udah dreadding kalau nanti kelar satu seri dan hidup terasa hampa wkwk so apakah ada saran/rekomendasi buku-buku serupa?

Ang hirap din na adult na ako pero dahil nag-aaral pa lang at wala pang napapatunayan sa buhay, di pinapakinggan.
Long story so be patient. Yung bahay na tinitirhan namin ngayon, binili ng lola ko tapos nakapangalan sa panganay nyang anak (Tito ko) at asawa nito. Tapos may isa pang lupa kung saan yun dapat ang ipapamana sa tatay ko kaso di ko alam at anong nangyari pero doon tumira si tito ko at asawa n'ya. Technically, exchanged. Itong bahay namin, kay tito nakpangalan tapos yung kabila, sa tatay ko.
Kaso, yung ipapamana sana sa tatay ko, walang assurance kasi yung titulo raw non, nakasangla. Which is shady for me kasi afaik, simula nung nabili yon, nakasangla na raw titulo. Eh ilang dekada na yon. Bakit hindi kinukuha ng may hawak ng titulo yung lupa kung talagang nakasangla??
Tapos ngayon, itong bahay namin, sa tito ko nakapangalan kaso tatay ko gumastos to renovate kasi nga dito kami nakatira. Ang problema, yung tito ko, hiwalay sa asawa tapos nagkasakit mentally. Yung asawa n'ya naman, nakatira pa rin sa bahay nila ng tito ko kasama yung kabit n'ya.
Gusto ko sana, habang nabubuhay pa lola ko. Mag-usap na sila for settlement saka kung ano ang mangyayari. Tingin kasi ng lola ko, sa tatay ko, retirement plan. Tapos hilig pang mag-request na ipa-renovate ang bahay. Di lang namin masabi na, nakakahinayang ipagawa tong bahay kasi wala naman kaming habol dito kasi kahit hiwalay na sila tito, sa kanila pa rin naman to nakapangalan. So legally, sila ang rightful owner.
Tapos ayon, di naman makausap ng matino lola ko kasi magda-drama. May superiority complex pa kasi nga matanda na. Tapos kapag may pinapaayos kami dito sa bahay, like kwarto o cr. Magre-request din sya na may ipagawa sa place n'ya.

“You know that moment when suddenly things that were not clear to you once before, becomes really clear and then you realize that you fully understood the situation?”
Throughout my teenage years, i had talked to several people with different perspectives from mine which I never really got back then. I wasn’t empathetic. Definitely didn’t grow like one. Naiinis lang ako for not seeing things that way before. But as years passed by, I started experiencing and encountering challenges that made me perceive the different corners of life and so I realized they were right.
Gets ko na yung part na wala raw s’yang kaibigan sa college or people he can hang with after class, tapos sabi ko naman “don’t u have classmates, Why don’t u hang with them?” and he responded, “magkaiba yung classmate sa kaibigan eh”, little did I know that the phrase that what was once before I could not fully comprehend, would hit me so hard in the future especially in my situation right now that i transferred uni. Hey k, I don’t know where you are sa ngayon, but I do hope u’re in a good place and sana people stopped bugging u for being smart. U were such a good friend.
Gets ko na yung linya na “ayaw ko magka-anak/hindi pa ako sure.” Grabe I was very self-centered, I would just say na “don’t you wanna spread ur genes ganda mo pa naman sana” “kahit isa lang?”. No comment nalang kasi namimilit talaga ako dati hahaha.
I was such a player and I talked to plenty of girls at the same time back then kahit may jowa until they would show interest sakin, tapos ako naman yung mag backout. Ewan ko ba, but once I get to know everything about u parang nawawalan na ako ng gana kasi there’s nothing to talk about na eh.
But now I’ve changed so much, I disappeared from the internet. I rarely talk to people. Even if I’m interested or I find you attractive, napapagod na rin ako kasi parang it’s just an unending cycle of relationship. Nakakapagod na mag reply. Parang usap pa lang alam mo na na dun lang din mapupunta.
I don’t know what’s happening to me, pero it’s like I got tired of all the dramas. Like I’ve been in that situation already, tamang experiences na siguro ‘yon and it’s time to be better and maghanap ng consistency. I stopped entertaining dramas and petty rumors about me anymore. Parang galit ako ngayon tapos mamaya mawala na kaagad, sinasarili ko nalang, or most of the time I just don’t give a shit even if they think different of me kasi I’ve been through worse and those were nothing compared to it.
I feel like ang late nagdevelop ng brain ko for people like them, but too early for people around me right now. Time makes us grow soft, but no one will know the violence it took to be this gentle. I am not proud of what I’ve done, what I used to be, but day by day I’m trying to be better.
All those in-yuns, I finally realized they were right. You guys were right! Im finally on the same page as u guys were a few years back!! Hey I’m here.

What's shared in reddit, should stay in reddit. Sana hindi makalabas sa kahit anong SNS.
I am feeling distressed. Actually I don't know what to feel right now. Halo halo. I just woke up feeling super sad, super empty. Drama. Like I wanted to cry for no reason then andaming pumasok sa isip ko.
I was just reading a story here in this sub about their circle of friends at ang dami kong narealize, or probably I already know but I'm just not paying attention to it.
I (25F) had a circle of friends that I've been with since childhood. A (26M), B (26M), C (26F) and D (25F) are my somehow distant relatives and we grew up being friends and classmates together from elem to highschool. Daming away bata, pero at the end of the day, solid pa din kami.
Kahit nung magstop ako sa uni at magtrabaho at the age of 18, they never stopped being my friends. I remember na C and D were with me when I first applied for a job as a call center agent. I don't know the BPO industry. I know nothing about it, but I am proficient with the English language kahit noong elementarya pa lang, so when a headhunter asked me if I'm interested, I said yes. Actually kahit anong job lang talaga ina-apply-an ko. Nung time na yon, kahit sales lady lang. Ang pera namin at most 2h to 3h lang. D had 3h and both C and I only have around 2h. We went there at 11 AM and went home around 3 AM the next day at natanggap naman ako.
We only ate once around lunch time pa. Hahaha! Sabi ko pa sa kanila around 5 PM, mauna na sila umuwi, kaya ko na. Pero hindi nila ako iniwan kasi alam nila yung problem sa bahay at na kailangan ko sobra ang trabaho. Ang pameryenda lang samin ng company is one cup noodles at biscuit tapos water from water dispenser. Hindi ko kinain, binigay ko sa kanila kasi candy na lang kinakain nila nung time na yon. Ayaw pa nila tanggapin, kaso sabi ko nakakain na ako, to which is hindi pa naman. Sobra lang akong nahihiya at naaawa sa kanila. Tapos while waiting sa result ng interview, around 2 AM, nagkausap pa kami na "may takeout kami kanina na tirang chicken sa mang inasal diba? Kinain namin sa cr." Tapos tawanan kami kasi bakit sa cr? Nahihiya daw sila doon sa company kumain kasi maamoy. Noong time na yon, tawa lang kami ng tawa. But now, looking back, while I sacrifice my chance to go to school, they also sacrifice their time and patience para makakuha ako ng trabaho. I was very very grateful sa kanilang dalawa, until now. Tanda ko pa din na nangako akong sa unang sahod ko, treat ko sila, but hindi ko s'ya nagawa agad. It was a few months after pa kasi sobrang daming gastos sa bahay at hindi ko naman nahahawakan ang pera at ang ATM ko to be honest. Pero nabibigyan naman ako ng sapat na baon at pera pangpasok ulit sa work. I had no qualms or misgivings about it. Happy ako makatulong sa bahay.
That time, C and D are in college (they went to different university). C went to a state uni taking financial management while D, who's a bit well off, went to an expensive uni taking customs administration hehe. Me? I was working. For the first year, almost ever weekend kasama sina A and B, na ibang uni din pinapasukan since A chose to go to a uni in a different province to be a policeman, B chose a marine university to be a seafarer, kumakain kami sa labas. Not expensive. Lomi lang. Hahaha! I remember ang dami naming napuntahan na places nearby sa barangay lang namin ha, na lomian talaga. Sometimes ako yung nalilibre kahit ako yung may trabaho which I super duper appreciate talaga.
Since we all went different ways, may mga friendships na mabubuo sila sa college at ako naman sa work. However, I'm the type of person na aakalain mong extrovert kasi I can talk to everyone happily pero I can never open up about a lot of things. Parang I build walls? Na recently ko lang narealize. Around second year of working, we slowly became busy. Sobrang dami nilang school works, at ang daming projects, papers, etc.
(Medyo magulo but I already took two years in college kaso I stopped so at this point, they were all in their third yr to fourth yr in college.)
I realized na we're slowly losing our weekends getaway, papunta sa nawawalan na din kami ng time magreach out sa isa't isa. Then, I noticed that whenever I want to tag them sa memes sa FB or send them memes thru messenger, may iba na silang tinatag or may ibang nagsshare na sa kanila. Especially with C and D.
I remember, I think this was back in 2021. I saw a post about a trio that I can super relate that's about us. Pero nung makita ko yung post, si D pala ang nagshare tapos tagged ang dalawa sa friends n'ya sa college. Understand ko ha, it's just that I can't help but be jealous like, hindi ba ako ang naaalala n'yo sa ganito? Hahaha. Idk. That's so petty of me.
Then, starting from there, I noticed everything I don't want to. It was that I was the only one tagging them sa memes, reaching out and saying "kamusta?" on our GCs. Sending funny videos and memes. They never did that to me. Even until now. Nagsesend pa din ako ng kung ano ano sa "patay" naming GC. Hahaha. Because I still treat them as my main group of friends, even if they don't think the same about me,, although tatlo na lang kami sa GC since may asawa na pareho sina A and B and we don't want their wives to feel jealous about the things we talk about kasi alam n'yo naman siguro, na altho walang malisya, may napapagusapan pa din kaming naught things sa GC namin, so we created a new one na tatlo lang kami.
Right now, I really really felt sad.
Nakagraduate na din naman ako last year although two year course lang, but until now, I don't have the motivation to work. Parang naburnout ako? I want to look for a job, kaso I don't know how to start, and no, I'm not soliciting advises kasi I know how to start, but like I don't have a motivation or something. Magulo? Hahaha. Super. Pati utak ko.
Although, job hopper ako before I went back to school, I started working when I was 18 and it lasted until I was 23. Kahit madalas na sinasabi sakin na, "mas madami nagagastos mo at napapapunta sa'yo kaysa sinusulit mo sa bahay", I felt like I was really really burnout. Like ayokong kumilos, ayokong maligo, ayokong kumain. Tulog nga lang ako ng tulog, kaya taba ako ng taba. Hahahaha. Kain tulog cellphone lang ako. Palamunin. Like a money sucking bitch. Hahahaha.
Adik nga ako ngayon sa pagbabasa ng manhwa, and reading things unrealistically like rebirth wishing for it to be true. Sobrang lagi kong naiisip, can I go back to when I was 17? Before my father was diagnosed with cancer, before he died, before I started working and before being forced to grow up?
I don't know. Siguro kung mababasa to ng mga kapatid ko or ng nanay ko, iiyak sila tapos ako pa ang masusumbatan. Like "hindi naman kita pinilit magtrabaho, gusto kitang makatapos din agad. Pinipilit kitang magaral." That's true. Most of it was my fault, totoo namang pinilit ni nanay na wag ako magquit ng school, since madami scholarships na mapapasukan, kaso yung araw araw na gastos? Baon, pamasahe, pagkain, school projects, libro? I remember pa sabi ng kuya ko, ang luho ko kasi. Mayabang kasi ako. Akala mo anak mayaman. I'm not. Sobrang takaw ko lang talaga. Pero may tama din s'ya. Hahahaha. Kasi I've never really realized na mahirap kami. My mother? Naglalabada or nangangatulungan at times. My father? Driver. Kulang na kulang sa pamilya namin tapos kung makabili ako ng softdrinks at chichiriya dati, kala mo nga naman anak mayaman.
Ahh. You know, recently like a year ago? ko narealize yung implication ng isa sa mga sitwasyon namin sa bahay. Siguro under 10 years old ako noon. Lima kami sa bahay. Kumakain, ang sampung pisong tuyo, may apat na piraso. Ang ulam namin, sabaw ng kape at tagiisang tuyo. "Bakit kape lang sa'yo, tay?" "Ulo ng tuyo ang paborito ko, akin na kung ayaw n'yo." Naiiyak ako ngayon kasi naalala ko, hindi naman sa paborito n'ya ang ulo ng tuyo kung hindi kulang sa aming lima ang apat na piraso kaya ulo lang nakakain n'ya.
I missed tatay ah. Grabe. Hahahaha. Kung siguro, hindi s'ya maaga namatay, kahit papaano, mapapatikim namin s'ya ng maayos na buhay. Ng mamatay s'ya, we're almost there eh. Kakatapos lang ni Kuya ng college at sasakay na s'ya ng barko in a few months, nagttake lang ng boarding exam.
2017 was the worst yr we've had. He was diagnosed with cancer early June. Hospitalized for 20 days in a private hospital with a total bill amounting to more than half a million. Saan kami kumuha ng pera? Utang lahat. Hahaha! His sss and company helped. The medical card he have, helped too. He was told that he'll have at most three months to live, so he was discharged. On my birthday. But he died exactly 3 months after, with only a week before my sister's 18th birthday. I remember sabi ng tatay sa bunso namin, "ano gusto mong pagkain? Anong gusto mong handa? Dalaga na bunso namin." And she answered kahit ano. We never thought na mahahandaan nga n'ya ang bunso namin. Tumapat ng siyaman ang birthday n'ya. Bilang kagustuhan din n'ya na maipaghanda ang bunso namin, nagpacater kami kahit wala din naman kaming pera. But that celebration wasn't really for my sister's birthday, para talaga sa tatay yon. We're all mourning and grieving, but we don't have time to. Ang dami naming utang. Nabaon kami.
But years later, heto na kami. Nakabayad na ng utang, with a special help from my brother. Nakapagpaayos ng bahay. Hindi na putik ang natutungtungan namin, hindi na kami binabaha sa loob pag umuulan, hindi na pumapatak ang tubig sa mga butas sa bubong. Hindi na namin kailangang magising ng disoras ng gabi dahil nabasa ang hinihigaan namin. May kanya kanya na kaming kwarto, kung dati pangarap namin ang may pintura sa bahay, pati kwarto meron na din. May TV na kami at hindi na kailangan pukpukin para magkatao or dumayo sa kapitbahay tapos pagsasarhan ng bintana, may ref na kami at hindi na kailangang magpahabilin ng hotdog. Ang electric fan namin na hindi umiikot at iisa lang, ngayon sa sobrang dami, hindi nagagamit lahat. Hindi naman kami yumaman, pero ngayon, afford na namin yung mga bagay na hindi namin akalaing magkakaroon din kami.
A lot of things happened in the span of those years from when I was 17, 18 to now that I'm 25.
And now, my brother has his own family. He's a seafarer and is married to a very very nice and kind hearted teacher. May baby na sila. My younger sister is an engineer working for a reputable company. Ako? Nakatapos din ako ng hospitality management. Kuya ko nagpaaral sakin. Kasi napangako n'ya yon nung mamatay si tatay. Sobrang thankful ako. Pero to be honest, I don't really want to go back to school. But I was happy I did.
Lahat ng kasabayan ko, graduate na, may magagandang trabaho tapos ako, "ay call center ka lang?". Itinatawa ko lang. Hahahaha.
I don't know what I'm even saying here kasi sobrang halo halo na. Hahahaha. Sorry. I just want an outlet din or a release. I don't think I'm depressed. I also don't think I'm suicidal although the thoughts came in mind every now and then to which is almost everyday. Hahahaha. But I will not act on it.
It's just that it just felt like at some point, I was robbed of my time. I can't say that I was robbed of my childhood kasi di naman na ako bata. Hahahaha! Kind of like it felt like I was forced to grow up.
Please, don't think too badly of me. Okay lang mga 90%, pero sana may 10% na nagegets ako. Parang ang dami kong gustong sabihin, pero wala na akong maitype. Hahaha! I don't know what's the point of this pero I felt like I was able to breathe kahit papaano. It's like telling things to a stranger that I will never meet. Thank you for reading although it's very confusing and is not organized. Hahaha
It was all my fault. It was all my choice that lead me up here, that lead me to where I am now.
I'm almost 26 at wala pa akong nararating sa buhay. I've tried and I'm tired. Pagod na ako.

Malapit na naman kaming mag pasukan ngayong 3rd semester. Ang bilis ng araw at buwan dahil after 3 months, 2nd year na ako. Sa katunayan, kung hindi nagkaroon ng pandemic graduating na sana ako next year. Pero dahil shit happens sa buhay, tumigil ako sa unang taon ko sa college dahil hindi ko gusto ung napasukan kong school and currently an irregular 1st year student. Kung gaano kabilis ang araw at buwan na tumatakbo ganoon din kabilis ang gastos sa school. I feel bad, kasi pakiramdam ko hindi ko deserve mag-aral sa school namin given na ang mahal ng tuition dahil literal na ginagapang lang ng magulang ko ung pag-aaral ko.
Bigla-bigla na lang akong naiyak noong isang araw habang kausap ko ung daddy ko sa phone at sinabi niyang "kakayanin natin ito anak basta galingan mo lang sa pag-aaral at magtapos ka". Naiiyak talaga ako, kasi madalas iniisip ko kung paano ba ako magkakaroon ng extra income, kung kakayanin ko ba or hindi or baka naman masyado lang akong takot na mapagod at umalis sa comfort zone ko. Marami naman akong time, dahil irreg pero hindi ko nama-maximize ng ayos ung oras ko. Madalas na nag-iisip ako at naaapektuhan ung pag-aaral ko. Pasado naman lahat ng courses na kinuha ko last semester pero it was not enough to satisfy me.
Ang dami kong gustong gawin sa buhay ko, sadyang nalilimitahan lang ng financial difficulties. Hindi ako madalas manghingi ng pera sa magulang ko, pero binibigyan naman ako nila kapag nanghingi ako pero dahil 20 na ako iniiwasan kong humingi ng humingi kasi nakakahiya. Lagi ko na lang pinapaalala sa sa sarili ko na ung mga gusto ko sa buhay ay hindi ko magagawa at ma-achieve sa loob ng isang taon but I should take a first step kung paano ko sila ma-aachieve but lagi akong takot sa mga bagay na unfamiliar ako.
Ilang buwan na lang uuwi na naman ung tatay ko at magco-college na ung kapatid ko. Paniguradong mas mahihirapan kami sa financial. Na-anxious ako ngayon pa lang, pero hindi ako pwedeng sumuko dahil pinapapaala ko lagi sa sarili ko na mag-iimprove pa ung buhay at maipagmamalaki pa ako ng mga magulang ko. Sadyang masyadong personal ito para i-open up ko sa mga kaibigan ko.
Umagang-umaga pero ang drama-drama ko. Pero sana makaya ko :)

Today is my "mother's" birthday nag tanong pa sakin yung kapatid ko kahapon making sure kung kailan talaga yung ba talaga yung birthday kahapon ba o ngayon. Now, may apostrophe yung "mother". Ever since pinanganak ako dito na ako sa grandparents ko lumaki sabi nila pagka panganak sakin binigay daw ako nga parents ko to my grandparents. Take note, first born ako ha. Growing up wala akong kinalakihang parents never in that I remembered na they were there during the biggest days of my life maybe rarely lang (birthdays, graduations, recognitions etc.) somehow I hated them for giving me and for not taking care of me somehow I think yun yung cause of my mental health dilemma ngayon na I felt lost, disconnected, abandoned, lonely. Also, they were somehow irresponsible kasi may bisyo sila pareho, they wanted easy money and there were times na na detain talaga sila because of dr*gs. To help them out, lagat ng mga gamit namin pati savings ko na pinag ipunan ko nga ilang taon naubos just to get them out and because my grandparents told me so kasi nga "anak" ako and ako lang yung merong trabaho. Since then mas lumaki yung galit ko, and it worsen my mental health condition. I got tired longing for a "parent" and a complete happy family. Dahil sa napagod akong umasa, for feeling used (because of money), and for always being told na "wlaa kang magagawa kahit baliktarin mo man ang mundo magulang mo pa rin yan", I finally cut them off from my life. Tanggap ko na na wala akong magulang walang "mama" walang "papa" tanggap ko nang walang magulang na sadalo sakin pag ako yung maghirap, tanggap ko nang wala akong magulang na miski pag greet man lang sa birthday ko hindi pa magawa. Alam ng grandparents ko na I've cut them off sa buhay ko and somehow iba yung response nila don pero mas importante yung mental health ko, mas importante yung sarili ko dahil alam ko sarili ko lang yung aasahan ko pagdating ng araw. Yes birthday nga ngayon and my brother and mga grandma are pushing me to give something or do something for her. Wala akong ginawa or binigay (flowers, cake etc) instead I've sent my greeting nalang through my brother. Question: Am I too selfish enough to prioritize myself and cut them off completely? Am I too selfish to focus on my mental health and healing my childhood trauma? This is a POV of an eldest daughter na pagod na kakadeal sa toxic family drama.

I (17M) will be turning 18 sometime this month. For context, si Mama kasi hindi naman talaga siya always aggressive but she can get easily aggravated at sa tingin ko she has mild BPD sa grabe niya mag mood swing— she can literally be really nice last minute and be smacking you the next. This is why nakadevelop ako ng sense of carefulness when talking to her (you really have to mind your words kasi even the slightest hint of aggressiveness can tick her off) and parati kong tinatanggal yung isang earphone whenever she’s around kasi pag tumatawag ‘yon nagagalit pag hindi mo siya nasasagot as in nag aamok siya. I watch out for her tone and the way she talks pag pagalit na siya.
Anyway, back to the story, naghuhugas ako ng pinggan nung dumating sila mula sa pinuntahan nila. I removed one of my AirPods kasi kinakausap niya ako tungkol sa birthday ko. Ang gusto niya mangyari rerenta siya resort, iinvite niya friends niya tsaka mga anak niya na schoolmate ko (NA DI KO NAMAN KACLOSE) and like 2 of my actual friends (I have like 10 friends I wanna invite). Given na gano’n ‘yung set-up, sabi ko ayoko kako na iinvite friends ko. Kayo nalang kako. This is when she started to get angry. Bakit daw? May tinatago daw ba ako? Eh kasi si mama she’s super judgmental, kahit sabihin niya na mabait siya sa mga kaibigan ko parati siya may masasabi na negative and very hurtful things sa kanila pag kaming dalawa nalang (happened too many times). Sinabi ko na gusto ko lang sila lang kasama ko. Pero syempre medyo galit na siya kaya yung pagkakasabi kong “kung kayo lang kasama ko, kayo lang” minisinterpret niya as “kung kayo lang kasama ko, (she didnt let me finish) wag na” ayun boom nagalit na, dinabog yung pintuan habang minumura ako. Tangina ko daw wala daw ako konsensya. Tangina ko daw wala daw ako utang na loob. Tangina ko daw mas mahal ko daw mga kaibigan ko. In a state of panic, kasi sobrang bilis talaga ng pag escalate ng galit niya, lumingon ako to calm her down pero nahulog yung AirPods sa lababo and sobrang mahal non so sa sobrang frustration naiyak na ako kasi may bagay na naman na nasayang dahil sa unnecessary drama niya. Fast forward nagconfront uli kami. Sinabi ko sakanya yung terms kasi it’s my birthday naman. Okay lang sakin na may celeb na kasama mga tita ko (friends niya) as long as papayagan niya akong itreat yung friends ko sa labas. Ayaw niya. Sabi ko, okay bibigyan mo nalang po ba ako ng pera. Hindi din daw. Yung celebration sa resort kasama friends niya at dalawa sa kaibigan ko, yun na yon (parang siya pa nag birthday sa lagay na yon). Not to sound ungrateful, pero kasi ganito sitwasyon namin. We’re not financially stable, academic achiever ako na nagrurun sa scholarship ever since Grade 6, and yung scholarship na yon may pera na ginagamit sa tuition ng kapatid ko (so basically ako na din nagpaaral sa kanya for 4 years, nahinto kasi di niya nakeep yung honors status niya). Gugol na gugol ako sa pag aaral just to keep up my academic status and ngayong graduating na ako I feel like na fulfill ko naman yung duty ko na pagaanin kahit papano yung load ni mama sa buhay through my maintained scholarship (hanggang college meron din). Ang dami kong sinakripisyo, social life, skills, hobbibes, literally my childhood, just to create a foundation big enough for all of us para di mahirapan sa college financially. Grade 4 pa lang ako namulat na ako kung gaano kami kagipit. Tangina, ‘yung mga kaklase ko no’n bibilhan ng latest na gamit, iPhone, Nintendo, kapag with honors or mag 1st runner up sa particular sport. Although ‘di ko maitatanggi na naiinggit ako, kasi ako putangina 1/4 lang ng effort ko ginagawa nila may ganon na tas ako all I get is “Wow ang galing naman” [sometimes wala pa nga and there was this time na tinawag niya akong kahihiyan kasi with high honors lang ako (pero Top 1 sa batch namin)]. Never once, sa lahat ng birthday ko since then or kahit na academic achievement na mareceive ko, na nanghingi ako sakanya for ANYTHING. Lahat ng bayarin sa PTs, sa school, and other stuff, I take up academic commissions na pinagpupuyatan ko just to pay them, kasi ayoko pa dumagdag sa financial burden niya. Tas ngayon, she put this onto herself, nilabel niya na para sakin, tas magagalit siya na ayaw ko. ‘Yung simpleng request ko na separate celebration ko with friends, ‘yun na nga ‘yung birthday gift, hindi niya pa mabigay.
Marami pang nasabit sa argument namin na hindi ko na ilalagay dito kasi medyo personal na pero we ended up not talking hanggang ngayon (this doesn’t happen unless super lala ng away). Tahimik ‘yung bahay kasi alam nilang nag away kami ng malala. Nasabi ko sakanya lahat ng trauma niyang nagawa sakin (actually half) and it kinda left her stunned. Marami din siyang nasabing sobrang sakit na mga bagay na you wouldn’t imagine a mother can tell to her child.
I really don’t know how to feel, anymore. Magiging parang boarder nalang ba ako sa bahay? Nakikain, naglilinis, natutulog?

Can I be that nobody that will get you? Someone that you don't wanna lose. Someone you don't wanna see with anyone but you.
My last post gained quite a view count, reaching 4.2K views. It makes me wonder how many single women in this subreddit are truly looking for a serious relationship. I received messages from some Redditors, but it was hit or miss.
Anyways, this is going to be one detailed post. If tamad ka magbasa I suggest skipping my post. I am here looking for a woman who is genuinely seeking a committed loving relationship and is open to "going on an actual date with me" after we both exchange details, have conversations for a while, and mutually agree to meet.
Despite what I am looking for in my profile in other subreddits, I am just another human seeking a genuine connection, potential 1st girlfriend, and if ever it works out between us, a future wife.
About me:
I'm tired of getting friend-zoned. I'm tired of the one week friends then we slowly ghost each other. I'm tired of dating apps. Got rejected thrice already. Sabi ng friends ko and mga naka-match ko sa dating apps ang greenflag ko "daw" masyado and very boyfriend material "daw" ako. Pero bakit wala pa rin akong jowa?
Let's be honest here, no person is perfect. Walang nilalang ang nasa kanya ang lahat. It's a hit or miss talaga and you get what the other person has to offer, asking more than what he/she can offer will only lead to dissapoinments. *wala nilagyan ko lang ng drama because reality hurts*
The usual details:

• 5'4 (kung deal breaker sa'yo height, this post is not for you so kindly move along to another post)
• NGSB (walang ex, walang TOTGA, walang anak sa iba, hindi single dad, hindi biyuda, walang co-furparenting)
• Nerdy/Soft guy type
• Manila City
• Working (corporate slave)
• Nasa creative field ang role
• Normal BMI - skinny fat (looks lean/fit), currently bulking and can give you headlock (if you're into that)
• Moreno
• Wears glasses
• Clean/hygienic - naliligo, nagsisipilyo, nag mo-mouthwash, may skincare routine
• Catholic
• Good listener (can remember small details about you and what you have said)
• Animal-friendly (baka maging tropa ko pa alagang aso/pusa mo)
• Can give you all the 5 love language (mahina ako sa words of affirmation but still working on it)
• The way I show love is: Quality time, physical touch, acts of service, and gift giving.
• The way I want to receive love is: Quality time and physical touch
• I can be someone you can be vulnerable with

Personality:

• INFJ-T Aries (if that matters)
• Someone you can depend on and a natural born leader
• Maginoo na... you know (yea mild to high libido)
• Madali kausap, very straightfoward, doesn't like beating around the bush!
• No vices (okay na okay sa may asthma jan)
• Kanal humoumeme humoumessy moments in Philippine live television enjoyesomeone you can send funny tiktok videos to
• Introvert but can be extrovert when comfortable with you
• Madali lang sa akin makipag"ka-ibigan"
• I like routines, systems, and understanding data
• I know the meaning of the word "NO"
• May emotional intelligence and very self-aware
• Can read the room, social queues, and body language
• Will probably consider your feelings first
• A man of his word with a good moral compass
• Knows how to communicate properly
• Hindi pang LDR when staring out a relationship. I like to spend time with my person kasi.
• Open to sponty dates, trying out cafes, watching gigs, arcades, going to cinemas
• Willing to compromise to the right person and can/will make time for you despite my work schedule
• Likes to plan out dates
• Hindi fan ng "Filipino time", I am always on time (debali na lang kung super traffic talaga)

Hobbis & Interest

• Anime - currently trying to finish "A Sign of Affection" Frieren: Beyond Journey's End best anime of the season!!!
• Genshin - speedruneed the Fontaine Archon quest and currently waiting for Arlecchino to arrive let's go!!!
• Finance & Business - currently looking for an idea/inspiration to increase my income through different legal resources and studying them when I have the time into comparing digital banks and their interest rates
• Self-development - I like self-development and unlearning unhealthy behaviors. Dapat nagmumula sa atin ang pag-aayos ng ugali. I do self checks on myself once in a while to see how I'm doing.
• Home workout - can't afford pa the resources and time to go to the gym. I like walking and running. Badminton is my sport.
• I can bake - the usual are oatmeal cookies and the most I'm proud of is Cinnamon Rolls!
• Casual listner of Kpop: TWICE, Red Velvet, NewJeans, LE SSERAFIM, aespa, ITZY (if my concert sila sa bansa sama ako sa'yo!)
• Current songs on repeat: Backburner, we can't be friends, deja vu, Bags, End of Beginning, mga kanta ng ONE CLICK STRAIGHT
• I am a nerd for pop culture and I geek out when they become references in films, music videos, and commercials. Napanood mo na ba yung RC cola ad ngayon? I think its cool and refreshing! GIGIL made ads talaga is a hit or miss type hahaha.
• Into Adventure Time, Steven Universe, Regular Show, Star vs. the Forces of Evil, Gravity Falls, and Rick and Morty. Pending on my to watch list The Owl House, Over the Garden Wall, and Infinity Train.

Honestly speaking, kahit yung mga napag confessan ko hindi ko rin preference pero I saw them as a potential partner and wife. Tyika magaan sila kasama that's why I confessed to them, well some of them.
Personal Preferences (kahit hindi masunod):

• Strictly! A woman who is genuinely seeking a potential partner to be in a relationship with
• Not the "let's see how it goes" kasi this is more like testing the waters or skinny dipping. I prefer na its either I am not your type or you are interested in getting to know me and vice versa.
• Alam kong pagod ka na kakahanap and ako rin naman pero sana hindi ka tamad mag-type at kumilala ng tao. Maging single ka na lang kung tamad ka talaga. If you want someone na ma-effort, you should be worthy of that someone's effort.
• 4'0 to same height (mas cute kasi kung ako matangkat sa'yo para na rin sa photobooths na pupuntahan natin and you have a shoulder to lean on hahaha)
• Petite to normal BMI/average build (kahit skinny fat (look for the definition) ka pa okay lang basta not very obese!)
• Healthy ka in all aspects physically, mentally, spiritually!
• Preferably working na para same ng phase sa buhay pero if student sana graduating ka na
• NBSB or may past relationship (basta okay ka sa NGSB guy)
• Preferably Metro Manila area (due to commute and traffic sa bansa) para madali lang sa atin mag-meet but I'm willing to compromise if taga far North and/or South ka (if I deem you a worthy person to invest in) and/or working ka here in Manila
• Legal age - 23-28 (had to put limit kasi hindi ko ka-level yung mga 30+ or hindi na parehas yung interest)
• Wala ka na emotional baggages from previous relationships (I can't heal/help you with that go seek theraphy if you can)
• Wala kang sabet, walang TOTGA, walang anak sa iba, hindi single mom, hindi biyuda, walang co-furparenting, wala kang ex fling na hinihintay mong bumalik galing ibang bansa, and wala kang maraming manliligaw kasi I am for exlusively dating. Ayaw ko ng pinagsasabong ako sa iba. Masyado kang maraming options hindi ka tuloy makapili.
• Naka-move on ka na pati parents, siblings, friends, alagang aso/pusa sa ex mo. Preferably, pati lola/lolo na pinangakuan mo at ng ex mo ng apo sa tuhod
• Hindi ka baon sa utang mapa on-hand or credit line and cleared ka sa NBI
• You are definitely looking for a genuine connection, for potentially exclusively dating, and for a committed relationship (kasi hindi lang ako option or rebound lang)
• Straightfoward kausap, no mind games! Clarity above else!
• Hindi iikot mundo natin sa isa't isa. I'd like us to be seperate entities pa rin with our own worlds pero pahinga natin and isa't isa.
• We still continue to grow and learn from each other and we compromise with each other's differences
• Wala kang strict parents and hindi ka conservative (paano tayo mag quality time and physical touch niyan?) (hindi ka magdadala ng kapatid/friend on a first date, cause dude pare chong that's very weird and awkward and that's not a date, that's a hangout already!)
• Clean/hygienic - naliligo, nagsisipilyo, at inaalagaan ang sarili both inside and out okay!
• Preferably we both have the same hobbies and interes
• You like sponty fun activities, game for walking and badminton
• Hindi ka takot mag DTR and/or maglagay ng label
• Don't make me carry the whole conversation
• Please nag be-beg na ako! Don't be a one-liner nakakawalan ng gana.
• Just be you!!

In terms of looks, let's just exchange na lang sa T-G para we don't waste each other's time. Tapos kung okay and/or pasok ako sa preference mo sa looks, let's go grab some coffee or go on a casual wholesome date sa weekends! Mas maganda kasi in person mag-usap than chatting for a week tapos we end up ghosting each other.
P.S. If you are going to DM please give me an intro about yourself. Thank you!

Aku Anak Bangsa

I am married for almost 7 years and with my husband for 17 years. Blessed with a son na I suspected na may ASD.
Hindi ko alam actually kung san sisimulan. Feeling ko ito yung araw na ayaw maramdaman ng isang tao na nasa isang marriage - yung mag-sisi dahil nagpakasal ka sa taong akala mo pang-habang buhay.
No 3rd party issue at all ang relationship namin as bf/gf at kahit ngayong kasal na kami which is pinagpapa-salamat ko dahil hindi naman ako kagandahan, kakinisan, ka-sexyhan. Di ko din naman akalain having negative physical features eh magkakapangasawa pa ko.
Hindi ko alam kung dala na lang ba to ng katandaan, or marriage blues? Pero feeling ko, nagsasama na lang kami ng dahil sa anak namin. Mahal ko naman asawa ko, pero feeling ko sa side nya, parang nasanay na lang sya na ako ang kasama nya sa buhay. Tipong tropa lang ako, kaibigan na kasama sa iisang bahay, katulong.
Parehas kaming OFW, in debt pero kinakaya at lumalaban sa buhay para lang makasama namin dito ang anak namin. Believe me, napaka-hirap. Gigising sa umaga, maliligo, ihahatid anak namin sa nursery, pasok sa work. Pagkatapos naman ng trabaho, sundo sa anak, asikaso ng dinner, trabaho naman ng gawaing bahay (hugas ng pinag-lutuan, pinag-kainan, pinag-baunan,feeding bottles then pack ng baon pang-lunch /baon para sa next day at linisin ang bahay. Sa mga oras na yon, sya naman ang nagpapaligo sa anak namin. Manghingi man ako ng tulong magpunas ng mga hinugasan ko, kelangan ko pa sya tawagin ng ilang beses. Ang mga sinampay namin ilang gabi ng nakasabit pero ni hindi magkusa tanggalin at tiklupin. Ang kwarto kahit gano kakalat, wala ding kusa kahit mag-walis man lang. Yung bata lang ang expected mong makalat pero dagdag din sya sa mga nag-kakalat.
Sya yung inaasahan kong tumutok sa anak namin habang ginagawa ko ang mga gawain bahay. Inaasahan ko na sya ang makipag-bonding sa anak namin para kahit papano matuto mag-salita. Kaso wala, nakatutok lang sya sa cp nya. Kahit ilang beses akong mag-rant para sakanya drama lang at putak lang ako ng putak. Kung tutuusin swerte pa sya dahil sa message ko lang sya nasasabihan ng mga sama ng loob ko sakanya. Mas nabibigyan nya pa ng oras yung cellphone nya kesa sa anak namin which is talagang nakaka-sad. Minsan naman, mas may time pa mag-dota. Nakaself -focused at hindi pa ata maiwan ang buhay binata.
Nito lang may kinukwento ako sakanya, kaso blocked nya ko by saying “okay” every word na sinasabi ko. Syempre nagpintig ang tenga ko, at tinanong ko bakit parang gusto nyang tapusin agad ang kwento ko. Sabi nya, wala naman daw sya kinalaman sa kinukwento ko. Tama ba yon? Over reacting lang ba ako? Honestly di ko nagustuhan talaga yung sinabi nya. Dumating na naman ano sa punto na pinag-sisihan ko na nagpatali ako na ganito pala ng magiging ugali nya in a long run.
Now ko na-rerealize na mas okay na lang pala na naging single ako, or okay lang na kaming dalawa na lang ng anak ko at sumakabilang bahay sya kesa ganito yung nararamdaman ko na para bang wala na syang respeto sakin, wala ng pag-mamalasakit dahil ni hindi na nga ako matanong kung okay lang ba ako, kung gutom ba ako, kung kumain na ba ako. Sorry sa term pero para na lang akong katulong sa buhay nya, at parausahan sa twing kelangan nya.
Nawawalan na rin ako ng gana sakanya for intimate moments considering ganito yung trato nya sakin.
Marami pa kong gustong ishare pero this is enough for now. Luckily I saw this community, nailabas ko din kahit papano ang bigat sa dibdib ko.

Empat menteri Kabinet Indonesia Maju menghadiri sidang sengketa hasil Pilpres 2024 untuk didengarkan keterangannya oleh majelis hakim Mahkamah Konstitusi (MK). Salah satu menteri yang memberikan keterangan adalah Menteri Keuangan (Menkeu) Sri Mulyani yang mengutip pepatah Latin dan ayat Al-Qur'an. Tiga menteri lainnya yang turut hadir adalah Menko PMK Muhadjir Effendy, Menko Perekonomian Airlangga Hartarto, dan Menteri Sosial (Mensos) Tri Rismaharini. Sri Mulyani mengaku percaya MK menjadi forum salah satu cara merawat nalar publik dengan menjelaskan APBN menjadi sarana gotong royong anak bangsa.
"Anggaran pendapatan dan belanja negara atau APBN adalah instrumen penting dan strategis serta penentu untuk mencapai cita-cita bernegara dan oleh karenanya harus dikelola dan dijalankan dengan penuh tanggung jawab dengan tata kelola yang baik transparan dan akuntabel," kata Sri Mulyani saat sidang di gedung MK, Jakarta Pusat, Jumat (5/4).
Sri Mulyani berharap di sidang MK ini menjadi forum salah satu cara merawat nalar publik dengan menjelaskan APBN menjadi sarana gotong royong anak bangsa.
Sri Mulyani mengatakan negara hadir dalam memberikan bantuan subsidi, bansos maupun jaminan sosial. Hal itu, katanya, merupakan mandat menuju kesejahteraan berkeadilan.
"Di mana yang mampu berkontribusi lebih besar dan yang tidak mampu perlu dibantu, melalui belanja publik termasuk subsidi bansos dan jaminan sosial negara hadir menjalankan mandat merawat kehidupan bersama yang diharapkan menuju kesejahteraan berkeadilan," katanya.
Kutip Pepatah Kuno Sri Mulyani sempat mengutip pepatah kuno ketika memberikan keterangan. Sri Mulyani bersyukur mampu memberikan penjelasan terkait pertanggungjawaban kementeriannya di MK.
"Berdiskursus di forum yang mulia ini, patut disyukuri forum yang mendorong diskusi sehat dan refleksi tentang awal mula Indonesia dibentuk," mata Sri.
Ia mengatakan kaum muda mampu terpanggil untuk terus kritis menyuarakan pendapatnya. Ia juga berharap progres di pemerintahan semakin baik.
"Mengundang khususnya para generasi muda agar terpanggil dan turut menghayati kehidupan publik yang baik melalui perbaikan tiada henti dan tidak kenal lelah," ujar Sri Mulyani.
Sri Mulyani kemudian mengutip pepatah Latin kuno. Ia mengatakan jika rasa persatuan terus digaungkan maka Indonesia akan semakin kuat.
"Seperti pepatah kuno mengatakan Vis unita Fortior, dengan kekuatan yang bersatu kita akan semakin kuat," imbuhnya.

Kepada seluruh umat manusia,
Sekarang, di zaman yang penuh dengan ketegangan dan konflik, mari kita menghentikan peperangan dan bersama-sama menanamkan benih damai. Kami, sebagai warga dunia, memiliki kekuatan untuk mengubah arah masa depan kita menuju satu yang lebih harmonis dan berdampingan.
Pertama-tama, mari kita berusaha untuk memahami satu sama lain. Terlalu sering, konflik muncul dari ketidaktahuan dan ketidakpahaman. Melalui dialog dan komunikasi yang terbuka, kita dapat mengatasi perbedaan kita dan menemukan kesamaan yang mendalam di antara kita.
Selanjutnya, mari kita praktikkan toleransi dan penghargaan terhadap keberagaman. Dunia kita kaya dengan budaya, agama, dan tradisi yang berbeda. Daripada melihat perbedaan sebagai pemisah, mari kita anggapnya sebagai kekayaan yang memperkuat kemanusiaan kita.
Penting juga untuk memahami bahwa perdamaian tidak hanya membutuhkan ketenangan di antara bangsa-bangsa, tetapi juga dalam jiwa kita sendiri. Mari kita cari kedamaian dalam diri kita sendiri melalui meditasi, refleksi, dan latihan jiwa lainnya. Ketika kita menemukan kedamaian batin, kita dapat membawa perdamaian ke dunia di sekitar kita.
Selanjutnya, mari kita bangun persatuan melalui kerja sama yang bermanfaat. Daripada memusatkan perhatian pada perbedaan kita, mari kita fokus pada hal-hal yang kita miliki bersama. Dengan bekerja bersama, kita dapat menciptakan masa depan yang lebih baik untuk semua orang.
Terakhir, tetapi tidak kalah pentingnya, mari kita ajarkan perdamaian kepada generasi mendatang. Anak-anak adalah harapan kita untuk masa depan yang damai. Mari kita ajarkan mereka nilai-nilai seperti empati, pengertian, dan penghormatan terhadap kehidupan. Dengan demikian, kita dapat memastikan bahwa warisan kita adalah dunia yang damai dan berkelanjutan.
Sekali lagi, mari kita bergandengan tangan sebagai satu umat manusia untuk menciptakan masa depan tanpa peperangan. Setiap langkah kecil kita menuju perdamaian adalah langkah menuju keadilan, keamanan, dan kebahagiaan untuk semua.
Dengan penuh kasih sayang dan harapan,
Acceptable7700