Ma o bon er sathe chuda chudi

Buonasera, sono un M 25 e come da titolo ho un rapporto malsano col denaro, o forse con me stesso... Lavoro da un anno e mezzo ormai (post triennale) e da parte non ho nemmeno una lira...i primi stipendi sono andati interamente in fumetti, artbook e videogiochi, ma una volta completata la collezione ho iniziato a sputtanarmeli senza senso...cioè su siti di webcam.
So già che se uso certe piattaforme è probabilmente a causa di qualche problema affettivo, ed effettivamente mia madre è un fantasma apatico e mio padre era invece troppo opprimente. Non ho mai avuto una vera e propria relazione e poco prima di finire l uni ho preso due pali giganteschi di fila e da allora non ho mai avuto mezzo appuntamento (anzi, uno si, andato normale ma zero interesse da parte di entrambi).
So bene che il consiglio migliore che posso ricevere è di rivolgermi a uno specialista, ma avrei bisogno di qualche idea o consiglio sul come partire...è un anno ormai che appena ricevo lo stipendio spendo qualche centinaio al giorno e poi passo tre settimane da povero, e quelle poche volte che sono riuscito a trattenermi per qualche tempo sono andati in fumo in pochi minuti.
Ho aperto un libretto postale per evitare le transazioni facili, ma "non ci vuole niente" a prelevare, depositare sul conto e ricaricare la carta...togliere ogni blocco che ho messo al PC e rinconinciare tutto.
In tutta onestà, avendo appunto "completato" la mia collezione, le spese ad essa dedicata sono estremamente contenute ormai, quindi il problema sono più le webcam credo... Pero badate, ho avuto modo di passare oltre un mese senza spenderci una lira (banalmente non avevo soldi) e non ne soffrivo...usavo i siti normalmente per tempi normali e bon, quindi non saprei quale sia effettivamente il problema...se la sfera sensuale ed emotiva o se il fatto che do peso al denaro e quindi colgo la prima occasione "divertente" per spenderlo...
EDIT: se rilevante, uso questi siti solo per divertirmi, e cambiando costantemente le persone con le quali interagisco, quindi niente idee fantasiose che alle modelle interessi qualcosa ecc, consumo e via

Liebe Schwarmintiligenz,
ich muss mir einfach mal was von der Seele reden und euch um Rat bitten, wie ich damit umgehen soll.
Ich habe einen alten Freund, den ich schon sehr lange kenne. Mind. 20 Jahre, mittlerweile beide Mitte 30. Ich habe einen schlechten Schulabschluss gemacht, mich dann jedoch nach bestandener Ausbildung und anschließendem Studium mit BA und MA ziemlich gemausert. Der Kumpel hat Abi gemacht jedoch bisweilen überhaupt keinen Abschluss gemacht, arbeitet jedoch mit unbefristetem Arbeitsvertrag in der „gleichen Branche“ wie ich, nur eben „Hierarchisch“ weit unter mir.
Mir ist schon damals aufgefallen, dass der besagte Freund immer wieder mir gegenüber „frech“ ist, dumme Kommentare macht und mich gerne vor anderen triezt. So war ich schon immer etwas unbeholfen, habe gerne mal was kaputt gemacht (unabsichtlich) und mich hier und da etwas dumm angestellt.
Nun sind wir beide Mitte 30 und ich merke, dass es kaum noch möglich ist, irgendein normales Gespräch mit ihm zu führen, wenn andere dabei sind da immer und durchweg dumme Sprüche kommen. Vielleicht ist hier auch zu erwähnen, dass der Herr sehr narzisstische Züge hat und ich eben eher zurückhaltend bin und versuche auf seine Kommentare nicht einzugehen. Es kommt jedoch auch mal dazu, dass wir mit Leuten unterwegs sind und er vor Menschen, die ich nicht kenne mich doof aussehen lässt. Nachdem ich ihm gesagt habe, er möchte das unterlassen hat er sich entschuldigt, nach einer Stunde aber weitergemacht.
Ich bin an einem Punkt angelangt an dem ich merke, dass dieser Mensch scheinbar nicht mehr in mein Leben passt. Das macht mich extrem traurig, zumal ich seine Beweggründe für sein Verhalten absolut nicht nachvollziehen kann. Weder provoziere ich ihn noch drangsaliere ich ihn vor Anderen o.Ä.
Mich macht das einfach absolut traurig, da ich so lange so gut mit dem Kerl befreundet war und wir so viel Zeit miteinander verbracht haben. Mir ist sein Verhalten ein Rätsel und auch die Tatsache, das der Kerl überhaupt noch Freunde hat, bzw. Menschen dieses Verhalten tolerieren.
Wie würdet ihr hier vorgehen? Was ist eure Meinung dazu?
TLDR: Ein langjähriger Freund macht mir das Leben schwer, indem er mich ständig provoziert und abwertende Kommentare abgibt, besonders in Gegenwart anderer. Trotz meiner Bemühungen ihn auf sein Fehlverhalten aufmerksam zu machen, auf seine Angriffe nicht einzugehen, setzt er sein Verhalten fort. Sein narzisstisches Verhalten und meine Enttäuschung darüber, dass unsere Freundschaft nicht mehr funktioniert, machen mich sehr traurig. Ich frage mich, wie ich damit umgehen soll und wäre dankbar für eure Meinung und Ratschläge.

TL;DR: I (20F) have gallstones tapos meron din yung nanay ko non 2 years ago but recovered non-surgically dahil wala kaming pera pampa-opera. Hindi ako gumagaling with the same treatment (flushing method) and I initially wanted to have my gallbladder surgically removed pero ayaw nila. I'm showing serious symptoms pero dinidismiss nila, kesyo mahina yung loob ko.
Here goes the entire story:
I'm 20F diagnosed with cholelithiasis (gallstones) since January this year. I started showing symptoms nung December pa, with blood in my stool. Even then ang hirap i-bring up sa parents ko na kailangan kong magpatingin. I had to secure money by myself (I proposed half-half sa expenses kasi wala talaga akong work as a student). A week after taking meds for ulcer, I went for an abdominal ultrasound and it showed na may bato sa apdo ko (2.5 cm) at distended na yung gallbladder ko. Sabi ng doktor ko, surgery lang yung option ko kasi malaki yung bato ko saka hindi siya malulusaw sa gamot. Until now hindi ko pa rin alam yung dahilan kung bakit may dugo yung stool ko kasi wala naman akong almoranas saka di naman nagasgas yung rectum ko. It might be a separate case kaso mas nagfocus yung mga doktor ko sa gallstones. I already told them about my suspicions na baka naging factor yung PPI na ininom ko for ulcer sa pagkabuo ng gallstones ko, plus yung chronic stress and genes ko. Dapat ba nagpa-endoscopy ako even without my doctor's order?
Anyway, 5 months na akong naghihintay for surgery. My symptoms are becoming steadily worse. Nung first few months mas manageable yung symptoms: occasional abdominal pain, discomfort, bloating, vomiting, constipation-diarrhea intervals, lethargy, saka intolerance sa fatty foods. Nababawasan yung frequency ng gallbladder pain/attacks ko sa pag-iwas ng fatty foods. Pero ngayon kahit plain rice alone at tubig lang kainin ko, inaatake pa rin ako. Sobra (as in sobra) na yung sakit ng tyan ko. The worst pain I ever had in my life. Feel ko naman justified yung exaggeration ko kasi di ako makaunat sa sakit saka di siya napapawi ng painkillers at hot compress. Namamalipit talaga ako sakit na I would rather pass out than to be awake for the attack.
Nasa lower spectrum kami ng middle class kasi walang stable job yung tatay ko. Ako naman hirap physically na pagsabayin yung college at pagtrabaho dahil debilitating enough yung symptoms ng sakit ko. Ayaw naman nila akong pahintuin sa pag-aaral para magtrabaho pansamantala kasi sayang daw yung panahon. Anyway, my mother had gallstones 2 years ago tapos nagkaroon din siya ng swelling sa spleen niya. Nasa 1.20 cm naman yung gallstones niya, tapos dinaan niya lang sa flushing method. Basically, alternative method siya sa surgery: iinom ka ng isang basong olive oil, apple juice, epsom salt, saka 30mL na laxative. Heavily discouraged siya ng doctors kasi risky siya. Lumabas man yung bato sa gallbladder, may risk ding ma-stuck siya sa ibang daluyan ng bile like sa biliary ducts, pancreas, saka sa small intestine. Thank God dahil gumaling talaga yung nanay ko. As in nanilaw yung balat niya at kinailangan din ng emergency surgery nung dinala siya sa ER. She confessed to me that she prayed to God na kunin na lang siya kung doon din naman aabot dahil sa sobrang sakit. As her daughter, my heart broke seeing her sick like that, even more ngayon na iniinda ko rin yung sakit na meron siya noon. As much as I want to be assured by her success story, hindi ko magawa dahil mas malaki yung akin saka magkaiba kami ng katawan.
I thought it was good na merong isa sa pamilya namin na nakakaintindi ng sakit ko (more on this later). Pinag-flushing nila ako from March to April. I gave it a go kasi baka gumaling din ako albeit slim chance lang. Hello, ang laki kaya ng bato ko tapos millimeters lang yung laki ng bile ducts na paglalabasan. Saka para umabot na sa point na last resort talaga yung surgery. My girlfriend suggested naman na mag-apply ako for Malasakit program para makalibre sa surgery sa public hospital. Di na problema yung pera. Kailangan ko na lang magtyaga sa proseso.
In the last 2 weeks, anim na beses na akong inatake ng /intense/ pain sa tyan. The worst I had kasi di na siya bearable. More frequent yung mga atake ngayong week. Hindi na rin ako makakain at makainom masyado kasi sinusuka ko lang lahat almos immediately. Ang sama na rin ng pakiramdam ko at light-headed ako all the time. Yung ihi ko, dark orange na, indication ng jaundice o paninilaw ng balat. Naninilaw na rin yung loob ng bibig ko, konti sa puti ng mata, pero di pa naninilaw yung balat ko. Sabi nung doktor ko sa public hosp, kapag naninilaw at nilalagnat na ako, emergency surgery na yung kailangang gawin sakin. Icoconfine na ako saka ako ilalapit sa Malasakit (upon confinement daw yung start ng process). Sa waiting list daw muna ako unless emergency na talaga. Kaya no choice din kundi maghintay na magkaron ng slot, o kaya maunahan na ng worst case scenario bago ako ilapag sa operating table.
Sinabi ko sa parents ko yung mga nararamdaman ko in the past 2 days. Sabi ko patingin na ulit ako kasi di ko na kaya yung sakit. Wala na akong pera na nakatabi para sa pamasahe ko papuntang ER. Nakatira kami sa province tapos malayo yung public hosp kaya kailangan kong magjeep at bus para makarating doon. Nung isang gabi, namamalipit na talaga ako sa sakit kaya pinilit kong lumakad papunta sa kanila para sana magpahatid. I saw their pained looks pero nagphone pa rin sila. Hindi na ako mapalagay sa sakit pero hindi sila nakatingin sakin. Tinatanong nila ako pero ano pa yung point? Sumuka ako nang sumuka. Nilinis nila saka inabutan nila ako ng mainit na herbal tea. Ang tagal bago naglabas ng sasakyan yung tatay ko. Buti naman at lumipas yung sakit kaya nakatulog na lang ako sa mahabang upuan sa labas.
Hindi ko maintindihan kung bakit ganon yung naging reaksyon nila. Hindi ko rin maintindihan kung bakit kapag sinasabi ko sa parents ko na kailangan ko yung tulong nila, sasabihin ng nanay ko na tatagan ko lang yung loob ko. Nagkanito rin daw siya pero gumaling siya. Mas matindi pa raw yung naranasan niya kaysa sakin. Para bang ano, wala na akong choice but to suck it up kasi wala pa ako sa pinakamalala gaya niya. Yung tatay ko naman ang depressed ng chats, nag-se-self pity. Sabi sakin, wag gumaya sa kanya na puro pasarap sa buhay yung inuna. Kasi gaya nito na merong may sakit sa pamilya, wala siyang ipon at pera para ipagamot. Eto rin yung dahilan kung bakit nagkikimkim na lang ako pag may sakit ako. Nagsasabi na lang ako pag di ko na kaya talaga. Naiintindihan ko naman sila at kilala ko sila. Alam kong ginagawa nila yung best nila para samin ng kapatid ko sa kabila ng mga pagkakamali nila, kaso nahihirapan din ako kasi dependent pa rin ako sa kanila. Wala pa akong trabaho at nag-aaral pa ako. Gusto ko lang gumaling at ginagawan ko ng sarili kong paraan para tulungan yung sarili ko pero kailangan ko pa rin sila.
Nitong hapon lang, napahiga ako sa sahig ng kwarto ko kasi hirap talaga akong maglakad sa sakit ng tyan ko. Pinuntahan ako ng nanay ko, bat daw nandon ako. Sabi niya, mas malala pa raw yung kanya pero hindi siya nagkaganito na nasa sahig. Nagkukuyakoy na ako sa sakit non. Para raw akong bata. Siguro akala nag-iinarte ako para lang maoperahan ako. Akala rin siguro nag-iinarte ako kasi sinabi ng tatay ko na ayaw akong ipa-opera kahit nasa waiting list na ako ng surgery. Nakaka-frustrate lang. Pakiramdam ko di ako maseryoso dito.

Salut ! Am cumparat acum ceva timp din mall de la B&B Collection, niste butoni de camasa care dupa 2 purtari cand am vrut sa ii port a 3-a oara, la unul din ei s-a stricat sistemul de inchidere, am incercat sa ii repar fara vre-o reusita si dupa mi-am dat seama ca am pastrat certificatul de garantie cu bon cu tot si nu a trecut nici timpul respectiv de 2 ani (garantia de conformitate) si am zis sa folosesc acest certificat. M-am dus frumos la magazin si fiind prima data cand doresc sa beneficiez de acest drept/garantie nu prea am stiut care sunt pasii, domnisoara de acolo mi-a spus ca ii trimite la service dandu-mi un proces verbal si ea pastrand factura cu bon cu tot, si urma sa ma sune sa imi comunice daca il repara si daca sunt alte costuri, dupa 2 saptamani m-a sunat si mi-a spus ca practic este vina mea ca nu am stiut eu sa-i port practic (aici m-a bufnit si rasul practic sugera ca nu am fost la o nunta cu ei ci in transee in razboi poate) ca sunt zgariati ca tot felul de prostii si ca suma pentru a ii repara este de 460 de lei...avand in vedere ca eu cand i-am cumparat am dat pe ei noi 520 de ron este ridicol, si nu este vorba de suma respectiva este vorba ca ma simt prostit pe fata si cu garantia in mana, intrebarea este daca ati trecut prin asa ceva, garantia asta de conformitate inseamna ceva sau este doar praf in ochi atunci cand cumperi ceva si daca fac o plangere de exemplu la anpc pot rezolva ceva sau mai bine platesc serviciul si evident nu mai cumpar niciodata de la ei ceva ? Nu stiu daca acest "soc" mecanic pe care l-a avut butonul cand eu am incercat sa il inchid pot dovedi ca nu este din vina mea ci a produsului ? Multumesc