​
Philip Fox La Follette, 34th President of the United States.
Administration:
Vice President: Michael A. Musmanno
Secretary of Peace: Douglas MacArthur (1951-1952 (interim)), Clarence Dill (1952-1953)
Secretary of State: Douglas MacArthur (1949-1951 (Department placed under Peace))
Secretary of War: Ralph Immell (1949-1951 (Department placed under Peace))
Secretary of the Navy: Francis P. Matthews (1949-1951 (Department placed under Peace))
Secretary of the Air Force: Charles Lindbergh (1949-1951 (Department placed under Peace))
Secretary of Production: Ralph Immell (1952-1953)
Secretary of the Treasury: Rexford Tugwell (1949-1951 (resigned to assume office as Governor of New York)), Harold Lord Varney (1951 (interim)), Ralph Immell (1951-1952 (department placed under Production))
Secretary of the Interior: Mildred H. McAfee (1949-1952 (department placed under Production))
Secretary of Energy: Floyd Dominy (1950-1952 (department placed under Production))
Secretary of Agriculture: Gerald Nye (1949-1952 (department placed under Production))
Secretary of Labor: George Meany (1949-1952 (department placed under Production))
Secretary of Science and Technology: Karl T. Compton (1949-1952 (department placed under Production))
Secretary of Prosperity: Francois Duvalier (1952-1953)
Attorney General: David Lilienthal (1949-1952 (department placed under Prosperity))
Secretary of Health: Francois Duvalier (1949-1952 (department placed under Prosperity))
Postmaster General: Gerald T. Boileau (1949-1952 (department placed under Prosperity))
Secretary of Education: Sara Gibson Blanding (1949-1952 (department placed under Prosperity)
President La Follette would announce a major reorganization of cabinet departments following his 1951 impeachment, uniting the Air Force, Navy, War, and State Departments into one grand “Department of Peace,” despite opposition from both military leadership and Secretary of State MacArthur, who would depart from the Administration at the commencement of 1952 and be replaced by Farmer-Labor doyen Clarence Dill. The President has framed the move as embodying the national seal of an eagle carrying both arrows and an olive branch, while promoting centralization to improve efficiency while avoiding involving the United States in entangling alliances, an effort that has led to the end of the effort to unite American allies on both sides of the Pacific into a mutual defense pact. First Lady Isen La Follette, personally notably introverted, has been brought before the public as the chief public campaigner for the Department of Peace.
With the centralization of foreign and military policy in full swing at the executive level despite the opposition of Congress, the spring of 1952 would see a second round of mass centralization, with longtime ally Ralph Immell appointed as the head of a new Department of Production, devised by Texas’s Lyndon B. Johnson, to supervise the old Treasury, Interior, Energy, Agriculture, Labor, and Science and Technology Departments, while Dr. Francois Duvalier has been appointed to lead the centralization of the Justice, Health, Education, and Post Office Departments into a united Department of Prosperity and Human Services, commonly referred to only by the former. As in the case of the Department of Peace, the former departments are slated to remain at a sub-cabinet level, and the efforts of opposition forces have successfully left the proposed integrations largely on paper for the time being.
On the level of sub-cabinet departments, the Bureau of Investigation has been merged with the Office of Strategic Services to form the National Security Agency (NSA), an intelligence agency combining the foreign and domestic. Meanwhile, an executive order would begin the National Aeronautics and Space Administration with former President Charles Lindbergh appointed as its first head, however, Lindbergh would soon be dismissed as a part of the executive’s compromise with congress’s impeachers, with businessman Howard Hughes taking his place.
​
Opposition Representative Richard Nixon shakes hands with Ethiopian Emperor Haile Selassie during the Emperor's visit to the United States, where President La Follette would emphasize American support for non-communist anti-colonial movements.
Foreign Policy:
-President La Follette has found rare common ground with the opposition on matters of foreign policy towards the Soviet Union, echoing Arthur Vandenberg’s declaration that “politics ends at the water’s edge.” The Administration has secured funding for the rebuilding of Indonesia, the Philippines, Japan, and Korea under social democratic anti-communist governments, with President La Follette describing the initiatives as building an “iron curtain” against communism.
-President La Follette’s term would see the death of two of the world’s premier foreign leaders: Marshall Philippe Petain of France and Chinese General Feng Yuxiang. President La Follette would visit Paris in 1951 for the funeral of Petain after nearly four decades in power, having hailed the French publicly as future allies in the battle with communism. Yet, already suspicious of the new government of Petain protege Charles De Gaulle after the leaking of America’s role in Smedley Butler’s assassination by Ambassador Gaston-Henry Haye, La Follette would find himself increasingly disenchanted with the French, with private reports indicating his horror at the mass deportation of Flemish, Germans, and Catalans into the French Congo from areas in Europe newly annexed into France.
-However, the President would nonetheless side with the French-supported Roman Legion rebelling against Greece in 1951, marking the creation of the Republic of the Pindus as the first state for the Aromanian people in world history. However, the new state has been accused of engaging in the ethnic cleansing of the Greek population.
-Meanwhile, touring China after the death of Feng Yuxiang, La Follette would become increasingly worried about the possible alignment of the nation towards the Soviet Union and controversially refuse to return the island of Taiwan to China until the election of a successor to Feng. With Communist leader Zhou Enlai rising in popularity and an election planned, American support would be thrown behind former warlord Yan Xishan, who would be selected President by the National Assembly in January of 1951 and promptly announce an indefinite delay on elections. Despite rising tensions with China’s Bolshevik-backed Communist Party, La Follette would sign a treaty of return in February of 1952 relinquishing Taiwan to Chinese control. However, after six decades of intense Japanization under colonial authorities, Taiwan has found itself culturally isolated from the rest of China, speaking almost entirely Japanese and Hokkien rather than Mandarin.
-A similar issue has emerged on the formerly Japanese territories of Sakhalin and the Kuril Islands. Owing to their close location to the Soviet Union, La Follette has authorized it as the site of dozens of American nuclear tests throughout his term and refused to cede sovereignty, with China, Japan, and Russia all harboring alternate claims to the islands.
-The President has impounded funds from the 1950 and 1951 budgets passed by Congress to distribute for the reconstruction of American allies and occupied regions in the Third Pacific War, enacting the MacArthur Plan without the authorization of Congress and repeating to Chinese Premier Yan Xishan his famous remark that “vermin are infesting and polluting democratic organizations and the government itself.”
-Working with the Latin American and East Asian nations in the American sphere of influence in the aftermath of the Franco-British Conflict, the President has moved the United States into the new Parliament of Nations headquartered in Rome, sending New Hampshire Progressive Senator Robert P. Bass as the first United States Representative to the largely powerless global body intended to facilitate global cooperation. Notably, however, the La Follette Administration has resisted efforts to include communist-aligned nations into the fold despite the membership of many French-aligned authoritarian regimes and absolute monarchies such as the Ethiopian Empire or the Caliphate.
-1951 would see the formalization of the Treaty of San Diego, officially ending the United States occupation of Japan, and with it La Follette's rule by decree of the islands, while maintaining an American military presence on the island chain and transferring to American control the Ryukyu Islands, Iwo Jima, Samoa, and the Japanese stake in the Nicaraguan Canal shared with Argentina, where former Milford W. Howard associate Harold Lord Varney has been appointed as High Commissioner.
-President La Follette held a summit with Ethiopian Emperor Haile Selassie, and Madagascar Prime Minister Joseph Raseta in 1951 to commemorate the longstanding American support for independent nations in Africa, hosting, among others, independence activists Seretse Khama of Botswana, Jomo Kenyatta of Kenya, and Hastings Banda of Nyasaland. Further, American jazz artist Andy Razaf has taken the throne as King of Madagascar following the lack of an heir apparent to deceased Queen Marie-Louise, however, unfamiliar with the island of his ancestors, the newly-crowned Andriamanantena I has been sidelined by Prime Minister Raseta.
-With rumors of Lazar Kaganovich planning Bolshevik expansion into Central Asia abounding, President La Follette and Secretary of Peace Dill would issue a joint statement in January of 1952 promising American opposition “by any means necessary” to “one more inch” of Bolshevik expansion, with Dill describing Kaganovich’s policy towards France and the United States as “trying to play both sides against the middle.”
​
Destiny launches off the coast of Puerto Rico, inaugurating a new era in human history,
Domestic Policy:
-”Our attainments in space are a major element in the competition between the Soviet system and our own, they are part of the battle,” so would declare James E. Webb, Deputy Administrator of NASA, on October 4th, 1951, mere weeks after the failure of the impeachment of President La Follette, as he, former President Lindbergh, and gasping crowds of onlookers watched Destiny take flight, the first manmade satellite in human history to orbit the Earth. President La Follette would tout the achievement as the administration having begun the conquest of “the final frontier.”
-Working with Japanese scientists in the aftermath of the occupation, space policy has reached the fore as La Follette launches an aggressive series of follow-up satellites, beginning with Lewis and Clark and most recently including Stagecoach. However, rumors hold that the French have begun construction on their own site for space rocket launches.
-Staring down the barrel of Speaker Joseph McCarthy’s aggression and Senator Estes Kefauver’s investigation into the assassination of Smedley Butler, La Follette turned away from Congress in 1949 to fulfill his promise to “win the peace.” Acting first in April of 1949 shortly after the arrest of John L. Lewis, La Follette would issue Executive Orders 15092 and 15093, authorizing the building of an interstate highway system and national system of hydroelectric plants to be overseen by General Lucius D. Clay and the Army Corps of Engineers under the supervision of the Department of the Interior for the former and Department of Science and Technology for the latter, while authorizing the creation of a new Department of Energy, operating entirely on impounded funds and largely focusing on research on the utilization of nuclear energy.
-In the latter effort, the President has found the support of prominent opposition financier Lewis Strauss, who has nonetheless argued that the development of nuclear energy is hampered by New State bureaucratic centralization.
-Opposition politician Joseph Alioto has criticized the interstate highway system, pointing to the funding of La Follette’s campaign by the Firestone Tire Company and arguing that road dependent companies have colluded to impede the further expansion of rail infrastructure.
-Most controversially would be Executive Order 15097, issued in June of 1951 and seen as largely the brainchild of Secretary of the Treasury Rexford Tugwell, declaring the complete and total nationalization of the healthcare industry and authorizing the establishment of a National Healthcare Service (NHS) in the United States under the Department of Health. Although implementation has been plagued by legal challenges and billions in funding from healthcare providers to opposition candidates, the President has utilized impounded funds to subsidize healthcare for the elderly and impoverished.
-Executive Order 15102 in December of 1951 would establish under the Department of Labor an employers’ syndicate led by former General Electric CEO Gerald Swope called the Business Council, leading to denunciations from across Farmer-Labor despite the low participation in the attempted employers’ union.
-However, the 1946 executive orders declaring a national moratoria on the payment of mortgages and enacting wage and price controls were ended soon after the 1948 election.
-In the face of a rapidly growing economy, La Follette has worked with new Federal Reserve Chairman Bernard Baruch to digress on the expansionist monetary policy that characterized his first term, with interest rates quadrupling to 15% in an effort that has successfully brought inflation from 13% to a mere 3% annually. Unemployment has fallen to 3.2% as the GDP as a whole has grown nearly 9% over La Follette’s second term, an economic boom fueled by mass exportation to Europe and newly decolonized nations elsewhere. While the President has continued to voice support for the nationalization of the Federal Reserve, the issue has remained on the backburner.
-An executive order in January of 1952 has set the new national minimum wage to $7.00 an hour from a previous $3.25, causing mass business outcry despite the President’s argument that the increase is necessary to guarantee a “living wage” after post-war inflation. The Department of Justice has been authorized to prosecute offenders, however, critics have argued that businesses aligned with the President’s political opposition have been unfairly targeted.
-Rufus B. von KleinSmid of the Un-American Activities Board, appointed by the President to monitor journalism for seditious content, would attempt to suppress the release of an account by actress Frances Farmer of her forced confinement to a mental institution in 1948, where she was sterilized under La Follette’s Executive Order 14768 from 1946, authorizing the mass sterilization of the mentally ill and those with “criminal tendencies.” Further investigations into the ramifications of the order have led to staggering revelations of up to 200,000 sterilizations performed annually since 1946, largely under duress, on Americans in prison and mental institutions as well as former criminals. The President has defended the policy while authorizing a Department of Justice investigation into abuses by low level doctors.
-The President would support the prosecution of a half dozen prison wardens accused of citing Executive Order 14767, establishing cooperatives for prisoners to work without pay on natural beautification projects, to turn prisoners into de facto slave laborers working 18 hour shifts as contract labor on farms. While the President has argued that the system itself has brought boons to the environment and American agriculture, critics have claimed that abuse remains widespread.
-While delaying and, in some cases, entirely pausing the implementation of his executive orders in the wake of the promises of moderation amidst the impeachment trial that rescued his presidency from the brink of collapse, fascist Blackshirts and radical Mormon Destroying Angels have become increasingly violent in the months since impeachment, with headlines telling tales of opposition presses raided and armed men watching poll stations. Another conspiracy theory has held that the death of Committee for the Preservation of the Republic chairman Thomas Schall in a motor accident over the winter of 1951 was the result of an intentional Blackshirt hit-and-run.
-While many have blamed the fiery speeches of Vice President Musmanno for encouraging Blackshirts, President La Follette and his brother in the Senate have fiercely denounced all violence on behalf of their movement, appealing to supporters for calm as they call for the speedy prosecution of the allegedly Blackshirt bombthrowers that took the life of elderly comedian Will Rogers. Nonetheless, fear of political violence has led to the cancellation of the 1952 Progressive-Federalist presidential primary in favor of a convention held in tandem with the Liberty League under the auspices of the Committee for the Preservation of the Republic.
-Meanwhile, Washington Senate candidate Marion Zioncheck would throw himself off a building while campaigning to succeed Clarence Dill. In a coma, Zioncheck’s supporters have accused the administration alternately of reigniting his documented mental health issues and being behind the attempted murder themselves.
-September 14, 1951, the height of Blackshirt violence in Philadelphia, St. Louis, and New York City, has been labeled the “Knight of the Long Knives” by opposition critic Styles Bridges. Vice President Musmanno has stood alone in the administration in defending the actions publicly despite condemnation from President La Follette that has carried into the authorization of NSA prosecutions of Blackshirt perpetrators. Representative Richard Nixon, the lead impeachment manager in the La Follette trial, has credited J. Edgar Hoover with the investigations rather than La Follette and accused the administration of only condoning them under pressure from his brother.
-”People of America, wake up!” The last words of House Minority Leader Eduardo Chibas, broadcast into a million homes seconds before his suicide on live radio, has fueled the creation of local opposition organizing groups calling themselves “Wide-Awakes” and aiming to bridge opposition interests against the La Follette Administration.
-The President has made a half a dozen speeches across the nation under the banner of his loyal National Progressives of America calling for the ratification of a 20th Amendment to shift to the president the powers of Congress, restricting the republic’s legislative branch to a mere veto power, while arguing that the need for a strong legislature would be replaced with a 21st Amendment establishing a process for national referendums. Although not passed by Congress, several state legislatures, including those of Alabama and Washington, have passed resolutions indicating a willingness to ratify the amendment.
-The President further floated the concept of reforming the legislature into a “Chamber of Corporations” balancing representatives from the General Trades Union and Business Council.
-With the arrest of CIO leaders John L. Lewis and Tony Boyle, leadership of the nation’s chief opposition union has fallen to Walter Reuther and Jimmy Hoffa, representing the left and right of the organization. With widespread prosecutions against members and supporters such as Fulgencio Batista, however, Reuther and Hoffa have found themselves fighting to prevent the CIO’s collapse. Nonetheless, the CIO would hold a 1950 celebration of the life of former Vice President Lena Morrow Lewis, with President Alf Landon hailing her role in the opposition and using the funeral as a means to rally anti-La Follette sentiment.
-Following a career in national politics spanning nearly seven decades, former President William Randolph Hearst would stop the presses for a final time on August 14th of 1951, passing away at the age of 88 in his castle in San Simeon, California. Having been alternately king and kingmaker in American politics for a half century, Hearst’s funeral would leave the streets around the Grace Cathedral full for blocks, with his son and heir William Randolph Hearst Jr. managing proceedings. Yet, in light of Hearst’s turn to the opposition and support for Fulgencio Batista, President La Follette would be notably absent from the funeral of the man who once coronated him the Farmer-Labor Party’s nominee for the presidency.
-President La Follette would push for the statehood of the territory of Tannenbaum, initially in a tandem effort with Territorial Representative Ernest Gruening’s push for Jewish colonization of the region as an alternative to the increasingly violent Palestine. However, with public sentiment against statehood riled up by Father Charles Coughlin in a campaign tinged by anti-semitism, Senator Henrik Shipstead would filibuster the statehood bill, prompting the Administration to declare a moratoria on statehood efforts and a reconsideration of whether statehood stands in line with national security interest.
-At the urging of singer turned Tennessee Governor Roy Acuff, a group of anti-La Follette Hollywood stars have formed The Motion Picture Alliance for the Preservation of American Ideals, including Jane Russell, Ronald Reagan, Zasu Pitts, Gloria Swanson, June Allyson, Pat Buttram, Orson Welles, and Shirley Temple.
-Senator John Horne Blackmore has proposed an additional tax on chain stores to encourage the development of small business, while he, former New York Governor Ezra Pound, and publisher James Laughlin have called for the revival of the American social credit movement.
-Alabama and Illinois have established themselves as the fastest growing states in the nation, demonstrating success in Single Taxer Paul Douglas’s new “Illinois Model” as well as the continued prosperity of Alabama in the wake of Milford W. Howard’s fascist “Alabama Model” that has inspired emulation globally.
-Farmer-Laborite Maine Senator Benjamin Bubar’s investigation of Hollywood has led to the firing or blacklisting of several dozen actors on charges of alleged homosexuality, with the Administration attempting to tie the issue to support for the President’s political opposition, citing the blacklisting of Greta Garbo and Tennessee Williams as precedent for the firing of longtime members of the foreign service on charges of possible homosexual activities.
-Notable inventions and scientific breakthroughs during President La Follette’s term include the discovery of DNA by scientist Rosalind Franklin; the hydrogen bomb, newly tested on the island of Sakhalin; the first successful kidney transplant; and a revolutionary new vaccine for polio invented by University of Alabama doctor Jonas Salk.
​
In John L. Lewis's stead, dynamic young Jimmy Hoffa has led the independent labor movement.
The Supreme Court:
-Justice Thomas C. O’Brien, appointed in 1939 as a part of President Lindbergh’s takeover of the court, would die in November of 1951 at the age of 64. With the Presidency still reeling from impeachment, La Follette would nominate Michigan Supreme Court Justice Evo DeConcini to the position. However, the hostile Senate would overwhelmingly refuse to confirm the appointment, with Progressive-Federalist Leader George Pritchard vowing to oppose any La Follette nominee. With neither side budging, the position has remained vacant.
​
Map of the world as of 1952.
World Events:
-After 9 years of prolonged conflict, the Franco-British War would conclude in August of 1950 with the Treaty of Amsterdam signed by Marshal Petain and British Prime Minister Oliver Baldwin, largely ceding French colonies to the British Empire, with the exception of the Congo, on the time table for independence, and Guiana and Algeria, incorporated directly into metropolitan France. Meanwhile, French dominion has been de facto recognized over most of Western Europe, with the west bank of the Rhine, Catalonia, Luxembourg, and Belgium directly incorporated into France while Germany has been divided into a series of puppet states.
-Although the Spanish Republic has survived, the French-influenced, Catholic monarchist CEDA led by José María Valiente Soriano has received significant funding in challenging Prime Minister Jose Ortega y Gasset, with a similar situation emerging in Italy following the democratization of the nation by former dictator Filippo Tommaso Marinetti, who has been succeeded by the pro-French Achille Lauro.
-Alongside the neutral Netherlands, Portugal has stood outside of the French bloc, as fascist leader Francisco Rolão Preto has held onto power while courting the support of both Bolshevik Russia and the United States, explicitly citing Milford W. Howard as his model for rule.
-In what the French government has labeled “le épuration de la frontière,” (the border purification), a forced exodus has occurred from newly annexed territories, driving millions from their communities and largely to French Africa, where the government has resettled hundreds of thousands each of Catalans, Germans, Greeks, Flemish Belgians, Italians, and the Occitan as French settlers claim their former homes.
-Meanwhile, the international process of decolonization has sped up rapidly, with a proposal by Choudhary Rahmat Ali being adopted by the British to partition the former Raj and form the states of India and Pakistan, alongside a Christian state in the far east.
-Mexican Prime Minister Manuel Gomez Morin has emerged as the primary center of power in the Empire after the crowning of 8 year old Maximiliano II as Emperor.
-Under the leadership of Prime Minister George Drew, the Progressive-Conservatives have won yet another Canadian election, yet the rise of the Social Credit Party in Quebec has driven them to status as the nation’s official opposition. Drew has hosted an Anglo-American Summit alongside President La Follette and Newfoundland Prime Minister Joey Smallwood.
-With Bolshevik Russia as the senior partner, the Union of Soviet Socialist Republics has been established as an alliance between Russia and its satellite states in Kazakhstan and the Caucasus.
-The Hashemite Caliphate has experienced increased unrest in both Palestine, where radical Jewish and Muslim militias have clashed, and the majority Christian regions of Mount Lebanon and newly annexed Nubia, where order has been nearly impossible to enforce.
-Following the death of Jorge Carlos Mariategui after two decades at the helm of Peru, Jorge del Prado Chavez has succeeded him, shifting the nation further towards Bolshevik Russia and ending all possibility of Peru entering a Pacific defense pact.
-The National Party’s oppressive regime of white rule in South Africa has been used as a model by a growing movement for a white minority government among the displaced, largely German white population in the French Congo, slated for independence within the decade.
-Social Democrat Mohammed Mossadegh has been elected President of the Republic of Iran, bringing the Georgist nation closer to Bolshevik Russia geopolitically as a counterweight to fiercely pro-British Caliph Abdullah and pro- French Turkish President Celâl Bayar.
-Greek dictator Konstantinos Logothetopoulos would be deposed in a 1952 revolution following the successful secession of the Aromanians, with communist Markos Vafeiadis leading a Provisional Democratic People’s Government with Bolshevik support. However, prominent author Nikos Kazantzakis has emerged at the fore of an anti-Vafeiadis protest movement for democratic socialism influenced by Georges Sorel.
-Adopted throughout the Habsburg Realm, Soviet Union, and among many Jews in Palestine and Europeans in the Congo, the Esperanto language has gained nearly 50,000,000 speakers and become the official language of diplomacy for the newly founded Republic of Korea.
​
Bolshevik Russia's \"Iron Lazar\" Kaganovich.
View Poll

Ortaçağ Türklerinin Ortadoğu dışında genel olarak dikkat çekmesi, 1071 'de, olağanüstü bir askeri başarının haberlerinin Avrupa'ya erişmesiyle gerçekleşmiştir. Müslüman Selçuklu Türkleri hanedanının ikinci hükümdarı ve Orta Asya steplerinden bir göçebe olan Alparslan, Türkiye sınırlarının dışında, neredeyse yalnızca Ağustos 1071 'deki ünlü Malazgirt Muharebesinin galibi olarak bilinir. Bu muharebede Bizans imparatoru Roman Diyogenes'i mağlup etmiş, onu esir almış ve sonra da onuruyla serbest bırakmıştır. Gibbon zamanından bu yana tarihçiler geleneksel olarak bu muharebeyi, sonrasında Bizans Küçük Asya'sının kademeli bir şekilde Müslüman Anadolu'ya dönüştüğü bir dönüm noktası olarak görmüştür.2 Malazgirt hem Bizans'ın hem de Hıristiyanlığın Anadolu'daki yavaş, ama kaçınılmaz gerilemesini
işaret etmiştir. Buna ek olarak, modern Haçlı Seferleri tarihçileri de Malazgirt Muharebesini 11. yüzyıl Avrupa'sındaki Hıristiyan hükümdarların aklında Müslüman dünyası hakkında rahatsızlıkların oluşmaya başlamasına neden olan etmenlerden bir olarak görmüştür. Kadim Hıristiyan imparatorluğu Bizans'ın doğu kanadında büyüyen Türk gücü ve göçebe Türk dalgalarının Anadolu platosuna sızmaları rahatsızlık ve korkuya neden oluyordu. Malazgirt üzerine yeni bir araştırma niye? konu zaten bir sürü dilde pekçok akademik makaleye malzeme olmuştu. Üstelik canlı ve popüler bir kitap olan Alfred Friendly'nin The Dreadful Day: The Battle of Manzikert, 10713 ("Berbat Gün: Malazgirt Muharebesi, 1071") konunun birçok yönünü, özellikle de muharebenin ayrıntılarını kapsar. Yine de ortaçağ Türklerinin, 11. yüzyıldan başlayarak İran, Irak, Suriye ve Anadolu'nun hükümdarları oldukları tarihlerinin, Batılı araştırmacılar tarafından göz ardı edildiği söylenebilir. Aynı şey, Osmanlıların başarılarına odaklanmayı yeğleyen modern Türk akademisyenler için de söylenebilir. Buna karşın Türk hanedanlar -önce İran ve Anadolu Selçukluları, sonra da Mısır'daki Memluklar- Osmanlı öncesi İslam alemine egemen olmuş ve Osmanlıların devralıp mükemmelleştirdikleri yönetim geleneklerini kurmuşlardır. Yakın zamana kadar hem Avrupa'da4 hem de Araplar ile Persler arasında Türklere karşı,
köklerini tarihten alan bir önyargı ve Türkleri küçük görmeye yönelik uzun süreli bir eğilim devam etmiştir. Ama -Ortadoğu'da 1000 yıl, Doğu Avrupa'da da yüzyıllar boyunca- hüküm sürdükleri topraklan etkiledikleri ve şekillendirdikleri de inkar edilemez bir olgudur. Buna karşın Türkiye'nin ve Türklerin rolleri ile kimliklerinin birçok yönü Batı'da çok az bilinir ve Arapça ve Farsça konuşulan topraklarda da gereken ilgiyi görmemektedir. Türkiye dışında çok az insan Haçlıları nihai olarak Müslüman topraklarından çıkartanın Araplar değil, Türkler olduğunu bilir.6 Benzer şekilde, her ne kadar Alparslan'ın zaferi çok bilinse de, nadiren bağlamına yerleştirilir. Sanki bir kuyruklu yıldız gibi ortaya çıkmış, Malazgirt'te zafer kazanmış ve iz bırakmadan yok olmuştur. Modern İslam araştırmacılığı, Bizans araştırmacılarının ürettiği, Malazgirt Muharebesinin öncesi, muharebenin kendisi ve sonrası üzerine yoğun çözümlemelere karşılık gelecek pek bir şey üretmemiştir.' Bu kitap, kurucu efsanesi olan Malazgirt Muharebesine odaklanarak, ortaçağ Türkiye'si araştırmacılığına mütevazı bir katkıda bulunmayı umuyor. Kitap Malazgirt üzerine Müslüman tarih yazılarının bir incelemesidir. Muharebenin askeri boyutu üzerine ya da var olan tüm -Yunanca, Ermenice, Süryanice, Latince, Arapça, Farsça diğer dillerde yazılmış- kaynaklara dayanarak "ne olmuş olabileceğinin" bir incelemesi de değildir. Malazgirt'in bu yönleri Laurent ve daha yakında Cheynet gibi Bizans araştırmacıları tarafından ayrıntılı bir şekilde ele alınmıştır. Özellikle Vryonis bu muharebenin birçok yönü üzerine çok geniş bir yelpazede ve kapsamlı bir şekilde yazmak için yıllarını vermiştir. Bu yüzden "olay" üzerine yeni ışık tutmanın tek yolunun askeri arkeoloji alanında arazinin ayrıntılı bir şekilde incelenmesi ve topografik etmenlerin değerlendirilmesinde yattığını söylemek herhalde doğrudur. 12. yüzyıldan bu yana varolan Arap ve Fars kaynaklarından arta kalanlarda betimlendiği haliyle muharebeye odaklanan bu kitap, daha çok Malazgirt'in hatırası ve bu hatıranın daha sonra gelen Müslüman tarihçilerce, kendi zamanlarında nasıl güzellendiği üzerinedir. Amaç, yazılarının nasıl kademeli bir şekilde Malazgirt'i ruhsal gerçeklerin resmedilmesi ve İslama içkin Hıristiyanlığa olan üstünlüğün kanıtlanması için bir araç haline getirildiğidir. Bu yazarların daha yetenekli alanlan, öyküyü klasik Arap ve Fars nesrinin önemli ölçüdeki edebi potansiyelini ortaya dökebilecekleri ölçüde görkemli bir tema haline getirmişlerdir. Üstelik bu yeterli değilmiş gibi, daha modern zamanlarda Malazgirt Anadolu'da Türk ulusunun doğuşunun simgesi olarak farklı, ama ufuk açıcı bir rol oynamıştır. Bu tema kitabın son bölümünde ele alınacaktır. O zaman bu muharebe Müslüman ve özellikle de Türk zihninde bir maya işlevi görmüştür ve hala da görmektedir. Geçmişte kalmayacaktır
Selçuklu Arkaplanı Göçebe Türkleri Anadolu'ya getiren hareket, daha doğuda ki bir dizi geniş kabile hareketi dalgasının bir parçası olarak Orta Asya'da başlamıştı. Selçuklular 10. yüzyılın sonlarında İslama dönen göçebe bir Oğuz Türkü ailesiydi. Selçuklular, aşiret bağlan bulunan göçebe Türkmen birlikleriyle beraber 11. yüzyılda İslam dünyasının en doğu bölgesi olan Maveraünnehir ve Horasan'a geçmişler ve 431/1040'ta yaşamsal önemdeki Dandanakan Muharebesinde Gaznelilerin hükümranlığına son vermişlerdi. Selçuklular daha sonra, ilk önemli önderleri Tuğrul'un komutasında, Doğu İslam topraklarının, aralarında Orta Asya, İran, Irak ve Suriye'nin bazı bölümlerinin de bulunduğu, büyük kısmının yanında Anadolu'da yeni bazı topraklar da fethettiler. Selçuklu hükümdarları kısa sürede kendilerini Sünni İslamın bayraktarları olarak tanıttılar. İmparatorluklan 511/ll lS'e kadar büyük ölçüde bir arada kaldı; bundan sonra, Selçukluların göçebe miraslarına içkin merkezkaç kuvvetler siyasal bütünlüklerini bozdu. Büyük Selçuklular hanedanı neredeyse 12. yüzyılın sonuna kadar varlığını sürdürdü, ama Anadolu'da, ailenin Anadolu Selçukluları olarak bilinen bir alt dalı 707/1307'ye kadar devam etti. Göçebe Türklerin (Türkmenler) Orta Asya'dan şimdi artık Türkiye olarak bilinen Anadolu topraklarına ilk ne zaman geldikleri ya da kaç kişi oldukları bilinmiyor. Ancak belli gibi görünen, ilk üç Büyük Selçuklu hükümdarının -Tuğrul, Alparslan ve Melikşah- siyasetinin Türkmenleri imparatorluğun sınır boylarına yöneltmek ve bu şekilde hem düşmanlarını zayıflatmak hem de genellikle disiplinsiz olan bu kuvvetleri denetim altında tutma sorununu çözmek olduğudur. Bu süreç Türklerin Azerbaycan, Kafkaslar ve Anadolu'ya nüfuzuna neden oldu. Geriye dönüp bakıldığında, 1071'deki Malazgirt Muharebesi Türk tarihinde bir dönüm noktası olarak görülür, çünkü Bizans'ın doğu sınırının ne kadar kırılgan olduğunu ortaya çıkartmış
tır; ama bu muharebenin önemi, Türk göçebelerin Anadolu'ya girişlerinin bundan onlarca yıl önce başladığı gerçeğini görmemizi engellememelidir. Ve bu muharebenin ardından göçebeler gelmeye devam etti. 454/1063'te, Tuğrul'un yeğeni Alparslan İran ve Irak'ı kapsayan toprakların sultanı oldu. Hükümdarlığının ilk yıllannı Selçukluların önderi olarak durumunu sağlamlaştırmakla ve yetkesini tehdit eden aile içi önemli rakiplerini saf dışı bırakmakla geçirdi. Ardındaki askeri desteğin büyük bölümünü oluşturan göçebe takipçileri Türkmenlerin sorunları da onu rahatsız ediyordu. Hükümdarlığının hemen başlarında, Alparslan Türkmenlere Kafkaslardaki Hıristiyan krallıklara -Gürcistan ve Ermenistan- karşı birçok seferde şahsen önderlik etti. Burası kısa hükümdarlığı sırasında sürekli ilgi gösterdiği bölgelerdi. Nedenleri büyük bir olasılıkla iki yönlüydü: birincisi, kuzeybatı sınırını daha sağlam bir şekilde savunmak; ikincisi de Türkmenleri hareket halinde tutmak ve geleneksel akın etkinlikleriyle meşgul etmek. Çok eskilere dayanan bir bozkır alışkanlığı ve Türkmenlerin yaşamları için elzem olan akın, ortaçağ Müslüman kaynaklar tarafından, bir Türk göçebesi olmasına karşın iyi bir Sünni Müslüman olan ve dini niteliklerini gösterme kaygısı taşıyan sultan önderliğindeki bir cihad olarak takdim edildi. Çünkü Müslüman kaynaklarda Alparslan kişisel inancı çok yüksek ve dini görevlerini titizlikle yerine getiren ateşli bir mümin hatta bir fanatik olarak resmediliyordu. Alparslan'ın başveziri, kendisi de belli ki çok önemli bir kişi olan Nizamülmülk Siyasetname'sinde sultandan aşağıdaki terimlerle söz ediyordu: "Aşın otoriterdi ve korku saçıyordu, inançlannda o kadar tutkulu ve fanatikti ve Şafi usullerine o kadar karşıydı ki. sürekli onun korkusuyla yaşıyordum
Yine de sultanın en önemli dinsel siyaseti -Selçuklulann en önemli dış düşmanı olan ve topraklan Filistin ile Suriye'ye kadar uzanan Kahire'deki İsmaili Fatımi halifesine karşı sürdürülen saldırılar- sık sık Alparslan'ın seferlerinde ona eşlik eden Nizamülmülk'ün eseriydi. Gerçekten de Malazgirt Muharebesinin gerçekleştiği yıl, Alparslan birincil hedefi olarak Bizans'a değil, Suriye'ye saldırıyor ve 463/107l'in ilk aylarında önce Urfa, sonra da Halep'i kuşatıyordu. İşte tam bu sırada, olasıdır ki nisan ayında Alparslan, bizzatihi imparator komutasındaki Bizans ordusunun Doğu Anadolu'ya ulaştığını öğrendi ve doğuya dönüp bu yeni tehditle ilgilenmeye karar verdi.
Bizans Arkaplanı Roman Diyogenes'in Ocak 1068'de Bizans tahtına çıktığında, önceki Bizans imparatoru Konstantinos X. Dukas'ın dul eşi, oğlu Mikhail'e naiplik eden Eudokia'yla evlendi. Roman tüm sınırlarında tehdit altında olan bir Bizans devraldı: İtalya'da Normanlar, Balkanlar'da Peçenekler ile Uzlar ve doğuda Türkler.Üstelik hükümdarlığı Konstantinopolis'teki siyasal ve askeri seçkinler arasındaki iç çekişmeler tarafından, Vryonis'in terimini kullanırsak, utopal bırakılmıştı;" bu, "bürokratlar ile generaller arasında siyasal iktidar uğruna şiddetli bir mücadeleydi. "Roman Diogenes birçok sefere katılmış deneyimli bir komutandı ve Türk tehdidine karşı öncüllerinden farklı bir politika benimsemişti. Düşmanı Bizans sınırlan içinde bekleyeceğine, sınırlann dışında saldınya geçmeye karar verdi. Malazgirt Muharebesiyle sonuçlanan sefer şahsen Roman Diogenes tarafından yönetilen üç seferin sonuncusuydu. Bu son girişimi 463/1071 yılının baharında, Konstantinopolisten büyük bir orduyla Sivas yönünde harekete geçmesiyle başladı. Orduda birçok yabancı paralı asker de vardı, bunlara Normanlar, Frenkler, Slavlar, Ermeniler, Gürcüler ve Güney Rusya'dan Türkler de (Oğuzlar, Peçenekler, Kumanlar) dahildi.
Muharebe üzerine önemli iki Bizans kaynağından biri olan Nikeforos Bryennios, imparatorun Kapadokya'ya vardığını ve generallerinden doğuya doğru devam edip Türklerle orada savaşmak ya da Türkleri Bizans topraklarında beklemek konusundaki görüşlerini istediğini yazar. Danışmanları arasındaki, Nikeforos'un "cesur ve dalkavuk" olarak betimlediği bir grup, imparatora sultanla hemen savaşması yolunda baskı yaptı. Ama Bizans ordusu içindeki diğer fraksiyon -komutanlardan ikisi, ordunun büyük bir grubuna komuta eden İosephos Trakhaneiotes ve (aynı isimdeki yazarın dedesi ve "tüm batının doux'u") Nikeforos Bryennios- bu planın çok kötü olduğunu söylediler ve imparatora beklemesi ya da en azından onlar açısından savaşmak için daha uygun koşullara sahip olan Erzurum'da kalması için yalvardılar. Roman Diogenes onlann tavsiyesini dinlemedi ve doğuya doğru ilerledi, Türkleri evvelce Manbij'de yenilgiye uğratmış olması ona güven vermişti.Böylece Roman Diogenes daha saldırgan bir politika benimsedi, Alparslan'ın kısa süre önce Bizans'tan aldığı Malazgirt ve Ahlat'taki kaleleri geri alıp. tahkim etmek istiyordu. 365/976'dan Malazgirt Muharebesine kadar olan süre, Bizans İmparatorluğunun doğu sınırında önemli değişikliklere sahne olmuştu; Ermenistan ve Suriye'deki tampon devletlerin bu dönemde ortadan kalkması Bizans'ı güneyde Fatımilerle, doğuda da Türklerle doğrudan temas haline getirmişti.16 Artık doğrudan Bizans tarafından ilhak edilen geniş yeni topraklardaki önemli kentler kale ve sınırın gerisinde ikmal-iaşe deposu olarak işlev görüyordu. Doğuda, Sivas, Erzurum ve Malazgirt böyleydi ve kuşkusuz 456/1064'te Ani'nin düşmesinin ardından Malazgirt cephe gerisindeki esas üs olmuştu. Yoğun bir kaleler şebekesi tarafından korunan sınır, Cahen ve Cheynet gibi araştırmacılar tarafından istikrarlı olarak görülüyordu. Bu görüş, Selçukluların Bizans için önemli bir tehlike oluşturmadığı, çünkü Selçuklu sultanının Mısır'a saldırma niyetinde olduğu yolundaki muhtemelen doğru tahmine dayanıyordu.
Roman Diogenes Malazgirt'e vardığında, Suriye ve Ermenistan'dan önemli miktarda takviye güçleri getiren komutanlarından Basilakes de ona katıldı. Nikeforos Bryennios Basilakes'i gözüpek, ama fazla atılgan, imparatora herhangi bir şekilde yararlı tavsiyeler vermekten aciz birisi olarak resmeder18 ve Roman Diogenes'i öncüllerinin kuvvetlerinden daha güçlü bir orduyla !ran'a ve düşmanlarına doğru sorumsuzca atılmakla suçlar. Malazgirt'te imparator sultanın harekete geçtiğini duydu. Bu haberi alınca, Roman Diogenes ordusunu ikiye bölmeye karar verdi; bir yansı olduğu yerde kalacak, diğer yansı da komutanlarından başka biri olan !osephos Trakhaneiotes'le Ahlat'a doğru ilerleyecekti. Yolculuğunun üçüncü gününde, İosephos ve askerleri akıncı Türklerin saldırısına uğradı. Bu saldırının haberi Roman Diogenes'e iletildiğinde, Basilakes'i çağırdı, o da imparatora bu 1ürklerin yalnızca Ahlat garnizonundan akıncılar olduğu güvencesini verdi. 1üm bunların ışığında Nikeforos Bryennios, sultanın Bizans kampına çok yakın olduğundan tamamen habersiz olduğu yolundaki çok önemli yorumunu getirir. Roman Diogenes'in sultanın yakında olduğunu ne zaman fark ettiği açık değildir. Kuşkusuz, ya doğrudan sultandan ya da halifenin temsilcileri aracılığıyla elçiler geldiğinde gerçeği biliyordu. Bizans kaynaklan banş girişiminin Alparslan'dan kaynaklandığını doğrular. Roman Diogenes en yakın danışmanlarını toplantıya çağırdı ve sonra da Alparslan'ın önerilerini güçlü bir biçimde reddetti, çünkü bu kadar masraf ve çabadan sonra düşmanla savaşmadan geri dönemeyeceğini düşünüyordu. Böylece hem Müslüman hem Hıristiyan kaynakların belirttiği gibi, kafasının dikine, kaderine doğru ilerlemeye başladı.
Fatımi Mısır'ın Olası Katkısı Fatımi dış politikasının bu göz ardı edilmiş yönü, 461/1069'da kentin bir yıl öncesinde Bizanslılar tarafından ele geçirilmesinin ardından Manbij'e gönderilen bir Fatımi heyetinden söz eden Hamdani tarafından ele alınmıştır. Fatımi heyeti, olasıdır ki, ortak düşmanları olan Selçuklulara karşı Bizans stratejisinin ne olacağını öğrenmekle ilgileniyordu. Heyet, Roman Diogenes'in aklındaki hedefin, Fatımilerin vasalı tarafından yönetilen Halep değil de, Rey olduğunu öğrenmekten mutlu olmuştur. Hamdani'ye bakılırsa Fatımiler, Selçuklularla mücadele edecek kadar güçlü değildi ve dolayısıyla Selçukluların Bizanslılar tarafından Fatımi topraklarının uzağında, Ennenistan'daki bir muharebe alanına yönlendirilmeleri fikri hoşlarına gidecekti. Bu senaryoya göre, Selçuklular kısa vadede Mısır'ı tehdit edemeyecekti. Kuşkusuz Alparslan'ın gerçekleştirdiği çok başarılı zaferler dizisinin -Ani ve Kars'ı 456/1064'te fethetmiş ve Gürcistan'a da 460/1068'de boyun eğdirmişti- Bizanslıların 468/1071 'deki doğuya yürüyüşleriyle durdurulması Fatımilerin işine geliyordu. O sıralarda Halep'i kuşatan ve gözünü Suriye üzerinden Mısır'a dikmiş olan Alparslan geriye, Bizans'ın doğu sınırına dönmek ve imparatorun ordusunu karşılamak zorunda kalmıştı. Ancak Roman Diogenes'in, kendilerini ilgilendiren nedenlerden dolayı Fatımilerin talep etmesiyle doğuya doğru harekete geçmiş olması kuşkuludur.
https://preview.redd.it/h6m2i79blkzc1.jpg?width=2000&format=pjpg&auto=webp&s=47796370f2109bc5624369dada281d2cd2d2b90e
Halep'ten Görünüm Malazgirt'e yol açan olaylarda Halep'in yardımcı rolü de unutulmamalı. Halep'in Mirdasi Arap hükümdarı Mahmud bin Nasr Türkmen askerlerle anlaşmıştı ve Halep, Türkmenlerin Antakya (Antiokheia) bölgesindeki Bizans topraklarına akınları için önemli bir merkez haline gelmişti. Malazgirt öncesi yıllarda, 459/1066 ve 460/1067'de, bu Türkmen çeteler Antakya bölgesinden 40.000 manda ve pek çok sığır yağmalamıştı. Aynı dönemde, Halep'in yerel vakanüvisi İbnü'l-Adim Bizans kökenli 71 kişinin Halep pazarında köle olarak satıldığını belirtir. Roman Diogenes 461/1068'de başlayan üç seferinden ikisini, işte bu bağlamda yürüttü; bu iki sefer Antakya'dan Halep bölgesine yönelikti. Mahmud olacakları sezdi ve taraf değiştirdi. Kahire'deki Fatımi İsmaili halifeye bağlılık yemini etmişti, ama 460/1070'te Alparslan'ın yükselen gücünü algıladığında sadakatini Sünni İslama çevirdi.Sultan Rebiülahir 463/19 Ocak 107l'de Fırat'ı geçtiğinde, Mahmud'u, gelip onunla müzakere etmesi için çağırdı, ama Mahmud reddetti. Bir aylık bir kuşatmanın ardından, Mahmud ve annesi Alparslan'ı ziyaret etti ve barış yaptılar.
Muharebenin Seyrinin Öyküsü Malazgirt'teki Bizans ordusunun büyüklüğü ne olursa olsun, Roman Diogenes'in 463/1071 baharında Konstantinopolis'ten ayrılırken sahip olduğu ordunun sıradışı bir büyüklükte olduğu ve muharebe alanında önemli ölçüde daha az sayıda askerle savaştığı genel kabul görür gibidir. Ne olursa olsun, Alparslan karşısında açık bir sayısal üstünlüğe sahip olmuş olmalıdır, bu da hem sultanın düşmana saldırmaktan korkmasını hem imparatorun savaşmaktaki ciddi kararlılığını açıklar. Selçuklu ordusunun teçhizatı konusunda çok az şey biliniyor, bilinen, her askerin kendi atına ve bir de yedek hayvana sahip olduğudur; bununla birlikte Bizans ordusunun zengin levazımatı hakkında ise hem Müslüman hem de Hıristiyan kaynaklarda yorumlar bulunmaktadır. Bizans ve Müslüman kaynakların muharebenin hazırlık çatışmaları üzerine belirsiz ve sıklıkla da çelişkili olması, bu çatışmalar hakkında aynntılı bilgilere erişmeyi güçleştiriyor. Örneğin ön çatışmaların süresi ve kaç çatışma yaşandığı açık değil. Muharebenin günün hangi saatinde başladığı da bilinmiyor, ama Müslüman kaynaklardan cuma namazından sonra başladığı anlaşılıyor. Muharebeye kendi adamlarını getiren imparator bunları hendeğin önüne dizdi. Bizans ordusunun dizilişi şöyleydi: Alyates sağ kanada komuta ediyordu, sol kanat da Nikeforos Bryennios'un komutasındaydı. İmparator merkezdeydi. Geride, ihtiyatta Roman Diogenes'e karşı düşmanca hisler beslediği bilinen Andronikos Dukas yer alıyordu. Bizans kuvvetleri her zamanki taktikleri gereği geri çekilen Türkleri takip etti. Hamidullah muharebeyi üç safhaya ayırır. tık safhada (sayılarının azlığını etkili bir şekilde gizleyen) Hilal formasyonundaki Müslümanlar yoğun bir kare şeklindeki Hıristiyanları karşıladı. İkinci safhada Müslümanlar sahte, ama ustaca icra edilmiş bir ricat gerçekleştirdiler, bunun üzerine Hıristiyanlar güçlü konumlarını terk edip ileri atılarak, kademeli bir şekilde hilalin kollarını genişleten Türkler tarafından çembere alın dılar. Üçüncü ve nihai safhada, önceden gizlenmiş konumdaki Müslüman süvariler küçük birlikler halinde saldırarak Hıristiyan ordusunu küçük ceplere ayırdılar. Eğer Bizans ordusu tek bir insan duvarı şeklinde kalsaydı, Türklerin alışılmış her yandan ok yağdırma uygulamasının pek bir işe yaramayacağı söylenebilir. Ne var ki akşam olduğunda, Roman Diogenes birliklerine karanlık çökmeden geri çekilme emri verdi. Dolayısıyla imparatorluk sancağı geri çevrildi. Ordunun tüm birimleri bunun manasını aynı açıklıkta anlayamadı ve bazı birlikler bunun, imparatorun yenilgiye uğraması, hatta ölmesi sonucunda alınmış bir karar olduğunu düşündü. Panik yayıldı. Bizans sancağı ters çevrildiğinde bütün birliklerin muharebe düzenlerini tutarlı bir şekilde koruyamadığı anlaşılıyor. Eğer böyle olduysa, Bizans ordusunun çeşitli birimleri arasında kaçınılmaz olarak kimi boşluklar oluşmuş ve kimi birlikler Türk saldmsına daha açık bir hale gelmiş olabilir. Böylesi koşullarda kampa dönüş bir ricat, hatta bozgun olarak yorumlanabilir.
Türkler geri çekilen Bizans ordusunu öyle taciz ettiler ki, Roman Diogenes sonunda birliklerin dönüp savaşması emrini verdi. Geride ihtiyat olarak tutulan ve komutası altındaki birliklerle muharebe alanını terk eden Andronikos Dukas dışında tüm ordu emre itaat etti. Bunun Bizans ordusunun morali üzerindeki etkisi kolaylıkla tasavvur edilebilir. Bizans ihtiyat birliklerinin geri çekilmesiyle, Selçuklular kalan Bizans ordusunu her iki kanadın yanında geriden de taciz edebilecekti. Merkezdeki Roman Diogenes cesaretle çarpışmayı sürdürdü, ama sonunda ele geçirilip Alparslan'ın huzuruna çıkartıldı. Türkler bunun yanında Bizans kampını da yağmaladılar ve birçok ganimet ele geçirdiler. Yukarıdaki kısa anlatı, Attaleiates'in betimlemesine dayanır. İki Arapça kaynak, el-Bundari ve İbnü'l-Adim, Türklerin pusulardan da yararlandığını anlatır. Bunu Nikeforos Bryennios da doğrular. Olasıdır ki, bu taktik yalnızca çarpışmaların son safhalarında yararlı olmuştur. Ancak muharebenin genel bağlamında. pusular Bizans sancağının ters çevrilmesi ya da ihtiyat kuvvetinin kaçarak ordunun ana gövdesini geriden savunmasız bırakmasının öldürücü sonuçlan kadar belirleyici olmamıştır. Roman Diogenes bir hafta kadar Alparslan'ın tutsağı olarak kaldı. Bizans kaynaklarında, sultan ölçülü ve ılımlı davranışları nedeniyle methedilir. Bir tür antlaşmada uzlaşılmıştır. Onuruyla serbest bırakılmasının ardından Roman Diogenes batıya doğru harekete geçti ve Mikhail VII. Dukas'ın imparator ilan edildiğini öğrendi. Bilindiği gibi, Roman Diogenes sonunda düşmanları tarafından kör edilmiş ve 4 Ağustos 1072'de ölmüştür. Nikeforos Bryennios, Roman Diogenes'in kaderinde klasik bir trajedinin son sahnesini görür:
Bizanslıların kaderini düzeltmeye koyulan imparator Roman Diogenes, benim gördüğüm kadarıyla hunun gerektirdiği deha ve beceriye sahip olmadan bu işe kalkıştığı için, yenilgiye uğradı ve beraberinde imparatorluğu da yıkıma sürükledi.
Muharebenin Yeri ve Zamanı Anlaşılan muharebenin çoğunluğu Malazgirt'in güneyinde ve güneydoğusunda kilometrelerce uzanan bozkırda gerçekleşti. Ova süvariler, yükseltiler de pusular için ideal araziydi.33 Müslüman kaynaklar muharebenin yerini daha kesin bir şekilde belirlemeye çalışır "e Ahlat yakınlarındaki bir çölün ortaçağdaki adıyla el-Rahva'ya konumlandınr. Malazgirt Muharebesinin tarihi konusunda ise ha.la kuşkular bulwımaktadır. Müslüman kaynaklar muharebenin haftanın hangi günü gerçekleştiği konusunda bir bilgi verdiklerinde (çoğu verir), muharebenin cuma günü gerçekleştiği konusunda ittifakla uzlaşır. Eğer haftawn günü konusundaki bu seçim doğru kabul edilirse, Müslüman kaynaklarda verilen birçok tarih, cuma gününe denk gelmedikleri için saf dışı kalır. Üç Arap anlatısı cuma gününe denk gelen tarihler verir: Kıpti Hıristiyan yazar el-Makin, herhalde Müslüman kaynaklardan aldığı ipucuyla, 20 Zilkade 463 (19 Ağustos 1071, Cuma) gününü, İbnü'l-Cevzi ve torunu da Zilkade 463 (26 Ağustos 1071, Cuma) gününü verirler. Vryonis' e göre, "neredeyse çağdaş bir Bizans kaynağı, tarihi açıkça 26 Ağustos olarak belirlemiştir," ama kaynak belirtmez.
Muharebeyi Neden Türkler Kazandı?
Olay bittikten sonra akıllıca laflar etmek kolaydır, kuşkusuz Roman Diogenes de Bizans ordusunun yaşadığı aşağılayıcı hezimet nedeniyle birçok açıdan suçlanmıştır. Cheynet inandırıcı bir şekilde Malazgirt Muharebesindeki aksaklığın Roman Diogenes'in Türk düşmanlara karşı dış politikasındaki başarısızlıktan çok, Bizans'ın iç gerginliklerine bağlanabileceğini öne sürer. Evvelce de belirtildiği gibi, hepsini birden savunması gereken birçok zorlu sınırları vardı. Öncülünden, Bizans dışından devşirilmiş birçok paralı asker içeren bir ordu devralmıştı. Yerel birlikler oluşturmak yerine bu politikayı benimsemenin altında yatan ilke, Bizanslı komutanların imparatorluk içinde rakip askeri fraksiyonlar oluşturmasını engellemesiydi. Bu yüzden Roman Diogenes Küçük Asya'dan asker toplamayı yeğledi, Ermenilerle de ilişkileri iyiydi. Ama yabancı paralı askerler onun komutası altında önemlerinin azaldığını hissediyordu, bu nedenle de Roman Diogenes'in ordusunda yabancı paralı askerler ile yerli Bizanslı birlikler arasında gerginlik vardı. Komuta kademesinin üst basamaklarında, generallerinden kimileri, özellikle de Malazgirt yenilgisiyle sonuçlanacak olan sefere çıktığında, imparatorun Türk "sorunu" karşısındaki stratejisine katılmıyordu. Cheynet Bizans ordusu içindeki gerginliğin iki çatışan görüşten kaynaklandığını çözümler. Bir yanda, Nikeforos Bryennos ve İosephos Trakhaneiotes gibi önderler kalelerin koruması altında bir bekleme politikası uygulanmasını ve Ermenilerin yaşadığı sınır bölgelerinin terk edilmesini savunuyordu. Ermeni önderlerden oluşan diğer "fraksiyon," Bizans İmparatorluğu sınırlarının dışına çıkılmasını ve düşmanın Bizans topraklarına girmeden yok edilmesini yeğliyordu. Roman Diogenes Malazgirt'te savaşmak yolundaki belirleyici kararını aldığında durum böyleydi. Cheynet ve Kaegi, Türk atlıların hareketlilikleri ve okçuluk becerileri sayesinde her zaman üstün olmadıklarını öne
sürer. Gerçekten de iki etmen olmasa Bizans günü kurtarabilirdi: kimi Türk birliklerinin karşı tarafa geçmesi ve ihtiyat kuvvetlerinin taraf değiştirmeleri Müslüman kaynaklarca ya görmezden gelinmiş ya da bastırılmıştır. Ama hem Doğu Hıristiyan hem de Bizans kaynaklannda kimi Türk birliklerinin Bizans ordusunu terk ettiği açıktır. Urfalı Mateos (Matteos Urhayetsi) Uzlar ile Peçeneklerin muharebe sırasında sultanın ordusuna katılmak üzere karşı tarafa geçtiklerini ifade eder. Bu taraf değiştirmeden Aristakes ve Suriyeli Mikhail de söz eder. Bu birliklerin kaybıyla oluşan hasar, Andronikos Dukas ve ihtiyat kuvvetlerinin kaçmasıyla güçlenmiştir. Bu yüzden Vryonis, Malazgirt'teki Selçuklu zaferinin Bizans İmparatorluğu içinde uzun zamandır süren bölücü unsurlara bağlanabileceğini öne sürer. Gerçekten de muharebe sırasında Bizans ordusunun büyük çoğunluğunun fiilen muharebeye katılmadığı açıktır.
Bizanslıların Yenilgisi Ne Kadar Ciddiydi? Yenilginin kısa vadeli aşağılaması ve imparatorun cahil bir Türk göçebesinin önünde tozlarda yuvarlanması öykülerine karşın, Malazgirt'in Bizans İmparatorluğu üzerindeki etkisi çok daha kötü olabilirdi. Alparslan şahsen zaferinin devamını getirmeye kalkışmadı. Oysa morali kesinlikle bozulmuş olan Anadolu önünde uzanmaktaydı. Malazgirt çok başarılı bir şekilde sonuçlanmıştı. Bu onun çabasıyla değil, rastlantısal olarak gerçekleşmişti, ama Bizans'ta yaşanan iç çatışmalar ve doğu sınırındaki güçsüzlükten yararlanacak bir dizi seferle bu başarımın devamı gelmedi. Bunun yerine, imparatorluğunun diğer ucuna, kimi rahatsızlıkları önlemek üzere Orta Asya'ya yöneldi ve buradan geri dönemedi. İki yıl sonra burada öldürüldü. Babasının Anadolu'daki başarısından, oğlu ve varisi Melikşah'ın da yararlanmaya kalkışmaması önemlidir, çünkü şartlar buna uygundu. Bizans tarafına bakarsak, Cheynet Roman Diogenes'in ordusunun yalnızca yüzde onunun kaybedildiğini öne sürer, bunlar da Ermeni piyadeler ve imparatora yakın birliklerdir.Dolayısıyla bu görüşe göre, Bizans ordusu yok olmamış, dağılmıştı; bu da Alparslan'ın muharebeden sonraki ılımlı davranışını açıklar.Cheynet, Malazgirt Muharebesinin iddia edildiği gibi bir askeri felaket olmadığını öne sürer. Ona göre Bizans'ta muharebe sonrası yaşanan iç savaş çok daha yıkıcı olmuştu. Yine de birçok açıdan Malazgirt önemli bir olaydı: Bunu on yıllık bir iç savaş izledi, üstelik Malazgirt seferi aşırı pahalıya mal olmuştu. Ama Malazgirt'i, nihayetinde Anadolu'nun Türklerin eline geçmesinin nedeni olarak öne sürmek yanlıştır. Bizanslılar Malazgirt'ten çok daha kötü yenilgiler yaşamıştı. Roman Diogenes günah keçisi muamelesi gördü; Anadolu'nun kaybından ne kadar çok sorumlu tutulabilirse, ardılları daha az sorumlu sayılacaktı. Ortaçağ Müslümanlarına gelince, muharebeye Türklerin Anadolu'yu istilasını açıklayacak şanlı bir an olarak baktılar, oysa aslında bu, göçebe Türklerin ülkeye kademeli olarak sızmaları sonucunda oluşan ve devam eden bir olaydı.
Muharebenin Uzun Vadeli Etkisi
Malazgirt Muharebesi sonrasında Bizans'ın siyasal ve askeri olarak şaşırtıcı bir süratle çöktüğü söylenmiştir. Buna karşın Vryonis ve Cheynet inandırıcı bir biçimde bu fikri kuşkulu hale getirmiştir. Vryonis Malazgirt sonrasında Bizans'a çöken ani bir felaketten söz edilemeyeceğine, çöküşün de 1071 'de tamam
lanmadığına dikkat çeker. Gerçekten de Türklerin Anadolu'yu istilası 400 yıl sürecek uzun bir süreçti ve bu arada Bizans büyüklüğü azalsa da yaşamayı sürdürdü. · Müslüman tarafında, Türkmen kafilelerinin Malazgirt sonrasında Bizans Anadolu'suna sızmaları, ki bunlar bazen doğrudan Selçukluların icazetiyle, daha çok da bölük pörçük ve denetimsiz gerçekleşmiştir, 12. yüzyıl başlarında küçük bağımsız Türkmen beyliklerinin doğmasıyla sonuçlanmıştır; yerleşim, Türkleştirme ve İslamlaştırmanın ilk safhasıdır. Bu siyasal birimlere Erzurum'da Saltuklular (y. 465/1072-598/1202), Diyarbakır'da Artuklular, Ahlat'ta Şah-i Arman (1100-1207), Kapadokya'da Danişmendler ve Rum (Anadolu) Selçukluları dahildi. Selçukluların 484/1092'de zayıflamasının ardından gelişen bu hanedanların siyasal yönelimi doğuya doğruydu. Siyasal yapılan, Selçukluların küçük çaptaki haliydi; Türk yönetim sistemindeki adem-i merkeziyetçilik eğilimi devam ediyordu. Üstelik Büyük Selçuklular gibi, bu Türkmen hükümdarlar da Fars-İslam yönetim modelini benimsemişti. Başlangıçta İran'daki Büyük Selçukluların bir türevi olan Rum (Bizans'a Arapça ve Farsçada verilen isim) [Anadolu) Selçukluları güç peşindeki bu küçük beyliklerin en önemlisiydi. Bu Selçuklu hanedanının ömrü (469/1077-706/1307) 150 yıl kadar süren İran'daki karşılığından çok daha uzun oldu. 12.yüzyılda ve daha da önemlisi Moğol istilasının arifesinde, 13. yüzyılda başka göçebe dalgaları da Anadolu'ya sürüklendi. Böylece fatihler de yerinden oldu ve Anadolu'daki Bizans topraklarında yıkıcı bir domino etkisi başlattı. Dolayısıyla 13. yüzyıla gelindiğinde önemli sayıda Türkmen'in Orta ve Doğu Anadolu'ya sağlam ve kalıcı bir şekilde yerleştiğini yerleştiğini ve bunların giderek gerileyen Bizans sınırına yönlendiklerini güven içinde söyleyebiliriz.

Hello there. I have the most arduous fight in the whole game - second fight in starport on Rykad Minoris (lvl 5, straight to the planet). Hard difficulty. My MC fights against two rebels armed with knives. No buff "enraged crowd" atm. Rebels have 26 WS. Where the hell do they get auto -50% to my dodge from a weapon, which have no special properties?
https://preview.redd.it/jati3dq97gzc1.jpg?width=510&format=pjpg&auto=webp&s=9f754a9628f1a0d38906ba984d7d247247e57a9d

Hey everyone,
I recently purchased a Redragon coil cable to replace the old cable on my gaming keyboard. However, I'm encountering some frustrating issues with it.
The keyboard worked perfectly fine with the old cable, but with the new Redragon cable, it's been acting up. Sometimes it's not recognized at all, and other times it flashes and disconnects, rendering it unusable The knob also doesn't work. I've uploaded a video showcasing the problem.
I've tried troubleshooting in various ways, including updating drivers and reconnecting/disconnecting in the device manager, but nothing seems to fix the issue. Interestingly, when I tested the keyboard with the Redragon cable on a Linux laptop, it worked perfectly fine.
Has anyone else experienced similar problems with Redragon coil cables or have any suggestions on how to fix this issue? Any help would be greatly appreciated!
Thanks in advance!
​
https://reddit.com/link/1cnuecg/video/a11t7e3dtdzc1/player
​
https://preview.redd.it/jaj3tcqdtdzc1.jpg?width=2157&format=pjpg&auto=webp&s=09faccf202f1ced0a51a0831396cc71ce41703b2

Hey everyone,
I recently purchased a Redragon coil cable to replace the old cable on my gaming keyboard. However, I'm encountering some frustrating issues with it.
The keyboard worked perfectly fine with the old cable, but with the new Redragon cable, it's been acting up. Sometimes it's not recognized at all, and other times it flashes and disconnects, rendering it unusable The knob also doesn't work. I've uploaded a video showcasing the problem.
I've tried troubleshooting in various ways, including updating drivers and reconnecting/disconnecting in the device manager, but nothing seems to fix the issue. Interestingly, when I tested the keyboard with the Redragon cable on a Linux laptop, it worked perfectly fine.
Has anyone else experienced similar problems with Redragon coil cables or have any suggestions on how to fix this issue? Any help would be greatly appreciated!
Thanks in advance!
​
https://reddit.com/link/1cntrrm/video/jppfw9l7mdzc1/player
​
https://preview.redd.it/h21nw5h8mdzc1.jpg?width=2157&format=pjpg&auto=webp&s=408c5278cac409d851fc978e32611be476bd9adf